Λοιπόν....παιδιά δεν θα ήθελα να σας απογοητεύσω αλλά, νομίζω θα το κανω...Έχω κι εγώ τρυχοτυλλομανία πάνω από 10 χρόνα (τραβάω τα μαλλιά μου) και έπεσα τυχαία πάνω στο θέμα, όχι γιατί τώρα ανακάλυψα την πάθησή (η τρυχοτιλλομανία μου έχει διαγνωστεί εδώ και 6 χρόνια), αλλά διότι μέχρι πριν 2 χρόνια δεν έβρισκα τίποτα σχετικό στο net. Τα συμπτώματά μου είναι ακριβώς ίδια με τα δικά σας, και ξεκίνησαν στις τελευταίες τάξεις του λυκείου. Από τότε και σταδιακά όλο και χειρότερα, όποτε βρίσκομαι σε περίοδο έντονου στρες τα μαλλιά μου εξαφανίζονται ως δια μαγείας μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Όταν ηρεμώ, σταδιακά το πρόβλημα υποχωρεί και τα μαλλιά ξαναφυτρώνουν σε μερικούς μήνες (ευτυχώς ακόμα ξαναβγαίνουνε). Μέχρι να ξαραέρθουν στα ίσα τους, να πάλι μια περίοδος στρες, και φτου και από την αρχή. Επίσης έχω παρατηρήσει ότι η συγκεκριμένη "κίνηση" πέρα από ανακούφηση του στρες (κάτι που πλέον γίνεται ασυναίσθητα), με βοηθάει να συγκεντρώνομαι, πχ: κάθε φορά που γράφω μάθημα σε εξεταστική με το δεξί χέρι κρατάω το στυλό και γράφω και με το αριστερό τραβάω τρίχες (ακόμα και αυτή την στιγμή που διατυπώνω προτάσεις ασυναίσθητα το χέρι μου πάει στο μαλλί). Αποτέλεσμα: Πέρας εξεταστικής=Τεράστια καράφλα). Μία προσωρινή λύση που βρήκα (για τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις) και έπιασε είναι η πύκνωση μαλλιών με συνθετική τρίχα (είναι πιο ελαφριά και επιβαρύνει λιγότερο την υπάρχουσα ρίζα), δυο-τρεις τούφες μόνο ώστε να επικεντρώνομαι και να τραβάω μόνο αυτές και όχι όλο μου το μαλλί.
Στην miro έχω να πω πως τα αρνητικά συναισθήματα δεν ξέρω κατά πόσο ευθύνονται απόλυτα για αυτή την πάθηση. Εγώ γενικός είμαι ένας πολύ ευτυχισμένος, αισιόδοξος άνθρωπος και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή στη ζωή μου. Παρ'ολα αυτά είμαι πολύ αγχώδης από την φύση μου, και έχω βρεί τις τρίχες μου να ξεσπάω την ένταση μέσα μου. Αυτή ήταν και η ομόφωνη γνώμη των πάμπολλων ψυχιάτρων, νευρολόγων κτλ. που έχω επισκεφτεί. Επίσης να σημειώσω ότι ποτέ μου δεν αισθάνθηκα ντροπή για αυτή μου την ιδιαιτερότητα, ούτε για τα αποτελέσματά της (δλδ τις τεράστιες φαλάκρες στο κεφάλι μου, τις οποίες και ποτέ μου δεν προσπάθησα να κρύψω). Ναι, έχω ένα πρόβλημα, το γνωρίζω...αλλά και ποιος δεν έχει? Προσπαθώ να το λύσω γιατί γνωρίζω ότι είναι πρόβλημα, αλλά δεν ντρέπομαι για αυτό. Δεν το κρύβω, και ακόμα και όταν δεν είναι εμφανές, από μόνη μου το αναφέρω σε μια καινούρια παρέα που θα γνωρίσω αν το φέρει η κουβέντα, απλά και μόνο επειδή δεν το θεωρώ εγώ κατακρητέο. Είναι εκπληκτικό το πόσοι άνθρωποι μου αναφέρουν τότε, το δικό τους "ψυχολογικό" πρόβλημα βρίσκοντας το θάρρος να μου το εξομολογηθούν μετά την δικιά μου "εξομολόγηση". Κάπου εκεί συνηδητοποίησα ότι πολλοί άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, έχουν παρόμοια ή και σοβαρότερα ψυχολογικά προβλήματα και το κρύβουνε. Ευτυχώς, είμαι κι εγώ επιστήμονας και δεν υποκείπτω στα taboo που επιβάλει η ελληνική κοινωνία διότι δεν έχουν πραγματικό αντίκρισμα.
Τώρα όσο για την θεραπέια. Όπως είπα έχω επισκεφτεί αρκετούς ανάλογους γιατρούς. Βλέπετε η τρυχοτυλομανία δεν το "ψυχολογικό" πρόβλημα, αλλά μια εκδήλωση του πραγματικού προβλήματος. Οπότε αυτό που πρέπει να θεραπευτεί είναι το "πρόβλημα" που κρύβεται από πίσω. Αγχώδη διαταραχή είναι σίγουρα, αλλά οι αγχώδεις διαταραχές είναι μια τεράστια κατηγορία. Οι περισσότεροι γιατροί αναφέρουν την τρυχοτιλλομανία σαν ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. οκ μέχρι εδω. Τι κάνουμε για αυτό? Έλα ντε? Έχω αλλάξει πολλούς γιατρούς, μου έχουν δόσει πολλά φάρμακα (αντικαταθληπτικα, αγχωλητικά, υπνωτικά και ούτε που θυμάμαι τι άλλα), έχω ξοδέψει πολύ χρόνο και κυρίως πολύ χρημα (λίγο ακόμα και θα χρειαζόταν ο πατέρας μου ψυχίατρο με τόσα λεφτά που του φύγανε), πολλά χρόνια ψυχανάληση, μέχρι και την ύπνωση δοκίμασε ένας ψυχίατρος. Όπως και με παρότρυνση των γιατρών έχω κάνει όλες τις δυνατές εξετάσεις (αίματος, αξονική εγκεφάλου, μαγνητική εγκεφάλου, εγκεφαλογράφημα κτλ.), μήπως είναι παθολογικό. Όλες πεντακάθαρες. Δεν υπάρχει τίποτα οργανικό. Και όλα αυτά για να θεραπευτεί η τρυχοτυλλομανία. Αποτέλεσμα: το απόλυτο ΜΗΔΕΝ. Καμία βελτίωση, και με κανέναν τρόπο. Δεν υπάρχουν χρήματα για άλλες δοκιμές πραγματικά....και το έχω παρατήσει το άθλημα.
Όσο για τα κέντρα ψυχικής υγείας να γελάσω τώρα η να το αφήσω για αργότερα? Και αυτό το δοκίμασα αλλά αφού τους πήρε τρεις μήνες να μου κλείσουν το πρώτο ραντεβού, μου είπαν ότι αφού είμαι φοιτήτρια να πάω στην ψυχολογική υποστήριξη της σχολής μου, και αφού και εκεί μου πηρε άλλους τρεις μήνες να κλείσω ραντεβού, με ξαναστείλαν στο κέντρο ψυχικής υγείας. Με λίγα λόγια αποφεύγουν να αναλαμβλανουν τέτοιες περιπτώσεις. Όσο για ψυχιάτρους σε νοσοκομεία (όσους έχω απευθυνθέι εγώ τουλάχιστον δεν αναλαμβάνουν)
Ελπίζω να βοήθησα και συγγνώμη αν σας απογοήτευσα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι το κίνητρο των γιατρών να αναλάβουν τέτοιες περιπτώσεις είναι τα χρήματα (και μιλάμε για πολλά χρήματα!!) και στο τζαμπέ δουλειά δεν γίνεται...Να σημειώσω βέβαια ότι η θεραπεία είναι πολύ πιο εύκολη όσο μικρότερη είναι η ηλικία του θεραπευόμενου (τα παιδιά δηλαδή, όταν τους εμφανίζεται, το ξεπερνούν πολύ εύκολα). Αν τώρα κάποιος από εσάς βρει γιατρό που η θεραπέια του να έχει αποτέλεσμα.....ας μου πει κι εμένα ποιος ειναι, να πάω...