Δεν ξέρω τί να κάνω στη ζωή μου.. τελικά
Πριν τέσσερα χρόνια πήγαινα τρίτη λυκείο και προετοιμαζόμουν να δώσω πανελλήνιες. Στο λύκειο γενικά τα πέρναγα καλά και γενικά ήμουν συνέχεια σε ευφορία, διάφοροι παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό, κτ οι καλόι φίλοι, κτ η΄ανυπαρξία άγχους΄, κτ η σιγουριά ΄τοι μπορώ να πετύχω τα πάντα, με έκνεν να δείχνω πάντα το καλό μου πρόσωπο και να είμαι πάντα δυνατός. Και έτσι αυτό εκλαμβάνεται θετικά πο τους γύρω σου και τα πας κλά σε όλους τους τομείς. Στην τρίτη λυκείο επιπλέον (στις παλιότερες τάξεις δεν τα πήγαινα και τόσο καλά, ώρες ώρες θεωρούσα τον εαυτό μου τούβλο στο συγκεκριμένο μάθημα, ειδικά στο γυμνάσιο) ανακάλυψα την αγάπη μου για τα μαθηματικά, κάθε φορά που έλυνα μία άσκηση αισθανόμουν ωραία μέσα μου, και όποτε βαριόμουν να διαβάσω άλλα μαθήματα, όπως έκθεση και βιολογία, το'ριχνα στις ασκήσεις.
Από μικρός βέβαια όταν με ρώταγαν τί ήθελα να γίνω πάντα έλεγα γιατρός. Τώρα τί με έκανε να το λέω, μάλλον επειδή (η μητέρα μου είναι νοσηλεύτρια) στο άκουσμα του γιατρού θεωρείσαι με πολύ κύρος και κοινωνικά σην κορυφή και η αναγνώριση που λαμβάνεις, και εντάξει βοηθάς κόσμο και ο κόσμος στο αναγνωρίζει. Και επειδή τα πήγαινα καλά με τη βιολογία και τη χημεία, θεώρησα ότι μπορώ να τα καταφέρω και δήλωσα την ιατρική (πέρασα στην επαρχία, δλδ έξοδα ενοικίου και λοιπά κάθε μήνα)
¨οταν ξεκίνησα τη σχολή, όλα αυτά που άκουγα περί φοιτητικής ζωής και όλα τέλεια και όχι πολύ διάβασμα, με συνεπήρανε και το μόνο που κοίταζα ήταν να περνάω καλά, κοινώσ να τεμπελιάζω. Έπιτα έπεσα σε κατάθλιψη λόγω ενός ποροσωπικού μου προβλήματος και 'ξύπνησα ' από αυτήν στα τέλη του έκτου εξαμήνου.
Φυσικά η όλη αυτή πορεία έιχε τις εξής συνέπειες 1) να έχω απίστευτα κενά γνώσεων και επομένως χωρίς γνώση δεν πας πουθενά (χρωστάω 10 σημαντικά μαθήματα, όπως ανατομίες, φαρμακολογία και κλινική εξέταση, από τα 42), 2) συνειδητοποιώ ότι πια βαριέμαι εύκολα τους ανθρώπους (όχι δεν είμαι κλεισμένος στον εαυτό μου, κανονικά βγαίνω έξω) και έτσι υστερώ σε communication skills πια κτ που χρειάζεται για να προσεγγίσεις τον άρρωστο, 3) ασχολούμαι με τον αθλητισμό πια και σχεδόν κάθε μέρα περιμένω πως και πως να τελειώνει η σχολή για να πάω μία ω΄ρα να ξεσκάσω.
Το θλεμα είναι ότι εμένα πάντα μου άρεσε η λεπτομέρεια, μαθαίνω κάτι μόνο αν μπορ΄ω να το εξηγήσω και συνειδητοπιώ ότι στην ιατρική δεν μαρε΄σει συτή η κατάσταση ότι π.χ. μια τάδε πάθηση έχει τα τόσα συμπτώματα, εμένα με νοι΄ζει να ξέρω πώς ακριβώς προκαλο΄ύνται όλα αυτά, και για να το μάθω, π΄ρεπει να αφιερώσω πάρα πολύ ώρα, και αν θα το μάθω, αφού πολλά πράγματα είναι αντικείμενα έρευνας, συνεπώς μαρέσει η απόλυτη αλήθεια, και σε ποια επιστήμη την βρίσκεις?!
Έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό από μενα που πήγε πρώτα σε μια σχολή για ένα χρόνο, δεν του άρεσε και ξανάδωσε πάνελλήινες και πέρασε πολυτεχνείο και του αρέσει η νέα του σχολή. πριν από λίγο έβλεπα μια διάλεξη απο τη σχολή του και πραγματικά μου αρέσε και δεν την βαριόμουνα καθόλου.
Αυτές τις μέρες το σκέφτομαι συνέχεια τι να κάνω, γτ συνειδητοποιώ οτι δεν με τρελαίνει η όλη διαδικασία να παώ σε έναν άρρωστο να τον ψηλαφώ να τον ακροάζομαι κοκ, βέβαια με βάση τα ευρήματα μαρέσει η διαδικασία να βρω τί έχει αυτός γτ εκεί σκέφτεσαι, αλλά για να το΄κάνεις αυτό είναι πολλά δεδομένα που πρέπει να τα δέχεσαι έτσι, άκριτα, και αυτό το σιχαίνομαι. (πχ δεν π΄ρεπει να δώσεις μορφίνη στην παγκρετίτιδα γτ προκαλεί σύσπαση ένός σφικτήρα που ελέγχει τη δίοδο των παγκρεατικών ενζύμω στο έντερο, γτ όμως προκαλέι σύσπαση, γτ έτσι?!!)
Συνειδητοποιώ ότι δεν μου αρέσει που έχω βγάλει τα μαθηματικά πό τη ζωή μου και ότι απο μικρός μου άρεσε να φτιάχνω πράγματα (μηχανικά, ηλεκτολογιικά κ τέτοια), πριν μήνες είχα πάρει ένα ποδήλατο και κοίταζα με τις ώρες στο ιντερντετ πως φτιάχνεται, απο τι αποτελείται και άλλα τέτοια, γι αυτό αυτές τις μέρεσ σκέφτομαι έντονα να ξανάδινα πανελλ΄ηνιες και να πήγαινα πολυτεχνειο.
Αλλά άυτό που δεν μαρ΄σει είναι ότι η οικογένιεα μου μέχρι σττιγμής έχει επενδύσει σε μένα στα χρόναι του πανεπιστημίου γύρω στις τριαντα πεντε χιλιαδες, δεν μπορω να τους πω ξερτα τα παραταω, δωστε μου κι αλλα λεφτα για φρονιστηριο και σε ενα χρονο παο τωρα μπορει και να εχω περασει στη σχολη που θελω, δευτερον αισθανομ,αι τυψεις γιατι με ολα αυτα τα λεφτα θα μπορουσαμε σαν οικογενιεα να εχουμε κανει κατι αλλο, η επιπλεον αισθανομαι τυψεις γτ ευνοηθηκα στο οικονοιμικο κομματι σε σχεση με τον αδερφο μου, τριτον αν την παρατησω μπορει να το μετανιωσω αργοτερα, τεταρτον εχω συνηθισει πια την πιο υγιεινη ζωη της επαρχιας και μου ειναι δυσκολο να γυρισω στην πρωτευουσα παλι (βεβαι ολα μια συνηθεια ειναι). Αλλα αυτο που με εμποδιζει εινια τα λεφτα που θα πανε τσαμπα, το γεγονος ότι θα εχω χασει 3 χρονια συν τον χρονο για την προετοιμασια και το γεγονος οτι η επιτυχια στις πανελληινες δεν ελιναι σιγουρη..
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΕΛΩ....
