To να γεννηθεις μεγαλος ειναι τελικα ευχη η καταρα?
Τον τελευταιο καιρο νιωθω μεσα μου οτι βραζω,ειμαι εξαλλη,αισθανομαι οτι δεν με αφορουν ολα οσα γινονται η με αφορουν τοσο που δεν αντεχω να παρευρισκομαι.Προτιμω να υιοθετω ενα πλαγιο βλεμμα ενα διστακτικο χαμογελο και να χανομαι απο το περιβαλλον.Ειμαι ψωναρα με εναν δικο μου τροπο.Θελω ολα να γινονται στην τελειοτητα,ειμαι ασφυκτικη για τον εαυτο μου και παραλληλα πιεστικη στο να βρω ακρη..στο ονειρο,στον ερωτα,στις φιλιες,στον κοσμο...Εχω την επιγνωση οτι διαφερω αλλα παραμενω αλαφροισκιοτη.Ο μεγαλυτερος εχθρος ειναι ο εαυτος μου.Εχω την αισ8ηση οτι δεν θα μεγαλωσω ποτε...Γεννηθηκα μεγαλη και η επιστημη δεν μου εχει διευκρινισει ακομα αν ειναι ευχη η καταρα...Ισως σας φανουν ανουσια ολα αυτα απλα ηθελα καπου και σε καποιους να τα εξωτερικευσω...
Τελος θελω να ζητησω ενα μεγαλο συγγνωμη απο αυτον για τις στιγμες που συνειδητα οδηγομουνα στον θανατο και τον πληγωνα και σε αυτην που δεν μπορω να της συμπαρασταθω οσο θα ηθελα...Θελω απλα να ξερουν οτι αποτελουν στην ζωη μου το σημαντικοτερο κομματι.
Καλη σας νυχτα