Είμαι καλά πλέον ή πέρασα στο αντίθετο άκρο;
Καλημέρα και πάλι.
Πρίν απο 3 μήνες περίπου πέρασα ένα πολύ ισχυρό σόκ, ίσως κάποιοι να θυμούνται το \"σήριαλ\" που είχα γράψει εδώ μέσα.
(http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2710)
Σήμερα, 3 μήνες μετά, έχουν συμβεί τα εξής και νοιώθω τέλεια:
1. Εχασα τη δουλειά μου... όμως... μέσα σε 1 εβδομάδα είχα βρεί τη δουλειά των ονείρων μου, με πολύ περισσότερα χρήματα απο όσα έπαιρνα στην προηγούμενη.
2. Διέκοψα κάθε επκοινωνία με τον πρώην. Του ζήτησα να σταματήσει οριστικά τα \"φιλικά\" τηλεφωνήματα. Με στενοχωρεί αυτό αλλά το στέλνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και το ξεχνάω.
(παρεπιπτόντως, σήμερα έχει γεννέθλια, δεν ξέρω αν θα έπρεπε να τον πάρω να του ευχηθώ).
3. Παρήγγειλα το αυτοκίνητο των ονείρων μου και θα το παραλάβω σε λίγες μέρες, οπότε προβλέπονται τρελές εκδρομούλες το καλοκαίρι.
Ολα αυτά με κάνουν να νοιώθω δυνατή και αισιόδοξη.
Νοιώθω ότι όλα θα πάνε καλά στη ζωή μου, κι ότι κάποια στιγμή θα έρθει απο το πουθενά κι ένας σωστός σύντροφος δίπλα μου.
Ξυπνάω το πρωί, ακούω τα πουλιά που κελαηδάνε και γελάω. Είμαι χαρούμενη.
Προσέχω τον εαυτό μου, την εμφάνισή μου, σταμάτησε ο κατήφορος στα κιλά και εδώ κι ένα μήνα σταθεροποιήθηκα σε πολύ καλό επίπεδο, έχω αρχίσει να τρώω πάλι (όχι όπως παλιά, αλλά σε ικανοποιητικό βαθμό), πηγαίνω συστηματικά πλέον στο γυμναστήριο και σπάω αφάνταστη πλάκα με όσους με θαυμάζουν στο δρόμο.
46 χρονών και να σε πειράζουν ή να γυρίζουν κεφάλια να σε κοιτάξουν όταν περνάς δίπλα τους, δεν είναι και λίγο νομίζω;;; Ειδικά μετά απο το στραπάτσο που πέρασα πρίν λίγο καιρό.....
Εχουν αρχίσει να \"μου την πέφτουν\" διάφοροι, απο τον επαγγελματικό χώρο, τους συλλόγους που είμαι μέλος, στα χόμπυ που ασχολούμαι κλπ, αλλά για να είμαι ειλικρινής, κανένας δεν με ενδιαφέρει και έτσι τους \"βάζω στο ράφι\" με ευγενικό τρόπο.
Μ\' αρέσει που είμαι μόνη μου, κάνω ότι θέλω, δεν έχω να δώσω αναφορά σε κανένα που είμαι και τι ώρα θα γυρίσω (εκτός απο τη μαμά μου που συνεχώς ανησυχεί για το οτιδήποτε, αλλά αυτήν την έχω συνηθήσει 46 χρόνια τώρα!).
Μ\' αρέσει που δεν έχω αγωνία να χτυπήσει το τηλέφωνο. Πολλές φορές βγαίνω έξω και δεν παίρνω κάν το κινητό μαζί μου.
Είμαι καλά και γεμάτη αισιοδοξία!!!
Άραγε αυτό να σημαίνει ότι πέρασε ο εφιάλτης ή εγώ πέρασα στο άλλο άκρο και με το παραμικρό θα ξαναβρεθώ στον πάτο;;;;