Δύσκολη εφηβεία ή κάτι μου διαφεύγει;
Γράφω εδώ γιατί νιώθω πως είμαι περισσότερο πατέρας, παρά αδερφός
Έχω δύο αδέρφια (αδερφό και αδερφή), 15 και 17 χρονών που ζουν με τη μητέρα μας και τον πατέρα τους. Αυτά είναι παιδιά δικά τους, ο δικός μου πατέρας έχει κάνει νέα οικογένεια. Ο άνθρωπος κατ’εμέ είναι απερίγραπτος αλλά η μάνα μου θεώρησε πως έπρεπε να κάνει μαζί του δύο παιδιά. Οι σχέσεις του μαζί μου κάκιστες. Και έπεφτε λίγο ξύλο και καμία επικοινωνία δεν υπήρχε. Τελικά εγώ έζησα με τον πατέρα μου και την γυναίκα του που αγάπησα σαν δεύτερη μητέρα μου. Να πω εδώ ότι είμαι προκατειλημένος εναντίον του πρώτου ανθρώπου (του νέου της άντρα). Ότι και να συμβεί, δεν ξέρω, με κάποιον τρόπο πάντα αυτός φταίει. Τα αδέρφια μου (παιδιά τους) τα αγαπάω πολύ και αυτά εμένα. Η κόρη είναι μια χαρά και έχουμε στενές επαφές, μιλάμε συχνά της κάνω και ιδιαίτερα. Ο άλλος αδερφός μου τα χαλάει λίγο. Μου ακυρώνει συχνά τα μαθήματα κάτι το οποίο δεν έκανε. Δεν μιλάει όσο μίλαγε, έχει κλειστεί στον εαυτό του. Έχετε δει ποτέ κάποιον και να σκεφτείτε ότι κάτι κακό υπάρχει μέσα του; Στην ψυχή του εννοώ. Η αδερφή μας δεν έχει αναφέρει κάτι, κλείνεται στο δωμάτιο του συνέχεια. Δεν πολυ μιλάνε. Η μάνα χαιρετίσματα. Ο άλλος δεν ξέρω, ζει πεθάνει αν τον νοιάζει. Να πω και ότι επειδή θεωρώ παθολογικό το περιβάλλον, προσπαθούσα και να έχουμε καλή σχέση και να έρχονται σπίτι μου (ή στου πατέρα μου). Με τα μαθήματά τους έχω ασχοληθεί πάρα πολύ γιατί κάποιος έπρεπε να το κάνει. Δεν ξέρω. Κάτι μέσα μου λέει ότι κάτι άσχημο εξελίσσεται. Πιο πολύ αυτό με στρεσάρει. Ότι κάτι κακό σαλεύει και να προλάβω αυτό που δεν ξέρω τι είναι από το να συμβεί. Ένστικτο που λέμε υπάρχει ή είναι μια εικασία, μια προκαταληψη; Γιατί αν υπάρχει το δικό μου αναβοσβήνει σαν συναγερμός.