Κατάθλιψη ή τεμπέλια? Όλα ένας φαύλος κύκλος

Καλησπερα στο φορουμ. Ειμαι νεος εδω και πλεον αρκετα χαμενος. Μετα απο ψαξιμο, βρηκα και αποφασισα να γραψω εδω γιατι δυστυχως δεν εχω καποιον ανθρωπο να με ακουσει και νιωθω την αναγκη να τα βγαλω απο μεσα μου..Δεν ξερω απο που να ξεκινησω να γραφω και ηδη εχω διαγραψει πολλες φορες αυτα που εγραψα γιατι δεν υπηρχε μια σειρα. Θα προσπαθησω να γινω οσο το δυνατον πιο κατανοητος και συντομος γινεται μιας και τα ζορια που τραβαω ειναι πολλα και δεν νομιζω οτι μπορω να τα βγαλω σε ενα θεμα.

Ειμαι 25 ετων και απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου δεν ειχα ποτε καποιο ονειρο, ποτε δεν εβαλα στοχους στη ζωη μου και δεν ειχα ποτε φιλοδοξιες, ουτε καποια ουσιαστικα ενδιαφεροντα. Απο την εφηβεια μου με θυμαμαι σε μια πληρη απραξια-απαθεια-αδιαφορια για τα παντα και δεν ξερω τι εφταιγε για αυτο και γιατι με τρωει συνεχεια τωρα. Η καθημερινοτητα μου πλεον ειναι δυσκολη με αρκετες εναλλαγες στα συναισθηματα μου. Τη μια μπορει να νιωθω καποιο αισθημα αισιοδοξιας(σπανιο) το οποιο ομως θα το αντικαταστησει ο θυμος, οι τυψεις, η μελαγχολια και αλλα αρνητικα συναισθηματα..

Σε καθημερινη βαση σκεφτομαι τι εγινε και τι φταιει που ειμαι ετσι, που εχω καταντησει να γραφω σε φορουμ και να ψαχνω σε site και να νιωθω ακομα χειροτερα που ξερω πως δεν υπαρχουν κ πολλα ατομα στην ηλικια μου που να περνανε τα ιδια. Ειμαι στα καλυτερα χρονια της ζωης μου και κανω το ιδιο λαθος που εκανα τα προηγουμενα φοιτητικα και εφηβικα μου χρονια, που αφηνα να περνανε ετσι κ τωρα εχω γεμισει τυψεις που δεν τα εκμεταλλευτηκα καθολου. Ομως αισθανομαι πλεον πως εχω μπει σε μια φαση που θελω να αρπαξω τη ζωη και να αρχισω επιτελους να ζω αλλα νιωθω τελειως χαμενος σ αυτο το παιχνιδι καθως ειμαι σε μια ηλικια που υποτιθεται οτι ο ανθρωπος εχει χτισει μια προσωπικοτητα-χαρακτηρα αλλα η δικη μου δεν εχει διαμορφωθει καθολου η μαλλον δεν εχει διαμορφωθει σωστα λογω των προηγουμενων χρονων απραξιας..Οποτε νιωθω πως θα αποτυχω στα παντα στη ζωη μου.

Νιωθω τελειως αβοηθητος οπως σημερα το απογευμα που ξυπνησα και παλι με επιασαν οι τρελες αυτες σκεψεις κ θελω να παραιτηθω απο τα παντα (βασικα παραιτημενος ημουν παντα αλλα δεν ξερω γιατι με τρωει τοσο πολυ πια) Καθε μερα καιω τον εγκεφαλο μου να βρω τι φταιει και ειμαι ετσι..Περναω καταθλιψη απο την εφηβεια μου? Η απλα γεννηθηκα ενας τεμπελης? Δεν ξερω, θελω να γραψω και αλλα τοσα ομως πραγματικα τωρα εχω χαθει παλι και δεν μου βγαινει να γραψω κατι αλλο. Θελω πια να σταματησω να σκεφτομαι, πραγματικα. Ειναι πολυ κουραστικο για μενα αλλα και για την οικογενεια μου που ξεσπαω πανω τους.Αναλώνομαι συνέχεια στις ιδιες σκεψεις και δεν δουλευω το μυαλο μου καθολου με αποτελεσμα να μην ειμαι αποδοτικος σε κανεναν τομεα πια (δουλεια, κοινωνικοτητα κτλ) Ξερω πως εχω αρκετα θεματα να λυσω με τον εαυτο μου αλλα νιωθω πως για μενα ο καιρος περασε, τωρα ειναι πια αργα και ξερω πως το υπολοιπο της ζωης μου θα το περασω με φαρμακα για να μπορεσω να εχω μια σταθερη καθημερινοτητα. Ευχαριστω για την υπομονη σας

Καλησπερα φιλε μου,θα αναφερθω πρωτα στο τιτλο της δημοσιευσης σου αρκετες φορες η καταθλιψη κ η τεμπελια συνδεονται μιας η τεμπελια φερνει συχνα καταθλιψη κ η καταθλιψη φερνει τεμπελια μιας κ δεν σου επιτρεπει να κινητοποιηθεις,Κ ναι υπαρχουν αρκετοι ανθρωποι που εχουν απο παντα καταθλιψη,Οταν βρισκεσαι σε καταθλιψη τοτε δεν εισαι ο εαυτος σου ουτε γνωριζεις τι θελεις νομιζεις δεν σου αρεσει τιποτα ομως δεν ειναι αληθεια,Οταν ησουν πολυ μικρος πρεπει να αναλογιστεις αυτην την περιοδο τι ηθελες να κανεις τοτε?με τι σου αρεσε να ασχολεισαι?Καθε ανθρωπος εχει κατι δεν ειναι ολοι πολυταλαντοι ομως εστω ενα πραγμα στην ζωη τους τους εκφραζει,Εισαι αρκετα νεος κ μπορεις ανετα να ανακαλυψεις τι θελεις δοκιμαζοντας πραγματα,Πανω απο ολα πρεπει να απευθυνθεις σε ενα ειδικο για να μπεις σε μια θεραπεια για την καταθλιψη που πιστευω οτι πασχεις,απο εκει κ περα να γνωριζεις επειδη εχω πολυ μεγαλη πειρα πανω στην καταθλιψη κ ναι την κερδισα την μαχη για να θεραπευτεις δεν αρκουν τα φαρμακα πρεπει κ να κινητοποιηθεις,Προσπαθησε να βοηθας τους δικους σου αρχικα σε καθημερινη βαση να βγαινεις περισσοτερο προσπαθησε επισης να βρεις παρεες κ δραστηριοτητες που θα σε κρατουν απασχολημενο κ πανω απο ολα χρειαζεσαι να βρεθει κ η καταλληλη γυναικα για εσενα για να σε κινητοποιει να κανετε πραγματα ταξιδια την δικη σας οικογενεια να βρεις δουλεια να την στηριζεις,Οπως παρατηρεις ειναι αρκετα πραγματα να κανεις μην δισταζεις κινητοποιησου τωρα!

Γειά σου φίλε Γιάννη και καλώς όρισες στο φόρουμ.
"Δεν υπάρχουν και πολλά άτομα στην ηλικία σου..."

Και εγώ αυτό έλεγα.
Εγώ είμαι 24.
Η ιστορία σου ομοιάζει με τη δική μου στο 90% τουλάχιστον.

Μια ζωή σε κατάθλιψη με εξάρσεις και υφέσεις.
Μια ζωή ίδιο ταμπελάκι από γονείς, συγγενείς, φίλους, καθηγητές κτλ
-Τεμπέλης, απρόσεκτος, ονειροπόλος, ακοινώνητος κτλ κτλ κτλ

Το μόνο που κατάφερναν;
Να με κάνουν χειρότερα.

Και ναι έχασα και εγώ τα καλύτερα μου χρόνια (εφηβικά, φοιτητικά) και πέρασα και αρκετές φορές διαστήματα αγκαλίτσα με την αυτοκτονία...

Κουράγιο να ζητήσω βοήθεια;
Στα 22 σε ψυχολόγο με τα χίλια ζόρια.
Ευτυχώς έπεσα σε πολύ καλή (κοπέλα).
Με βοήθησε στην κοινωνική φοβία αλλά μονο εκεί.

Σε ψυχίατρο κατάφερα να πάω μόνο αφού κατέρρευσα εντελώς στα 23 μου. Και όταν λέω εντελώς το εννοώ.
Σωματικά, ψυχολογικά, νευρολογικά είχα καταρρεύσει.
Βουίζαν τα αυτιά μου, είχα τάσεις λιποθυμίας, αυτοκτονικές τάσεις συνέχεια, είχα χάσει 10 κιλά σε 1 μήνα...

Ε λοιπόν δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή.
Αν πήρα χάπια;
Μου πήρε τουλάχιστον 1 μήνα για να βρω το κουράγιο να πάρω τα χάπια που μου είχε γράψει.

Βαριά κ χρόνια κατάθλιψη και έτσι χρειάστηκε 2μιση μήνες να δράσουν.
Χαράς στην υπομονή μου...

Όλα άλλαξαν. ΌΛΑ φίλε Γιάννη.
Είχα όρεξη να κάνω πράγματα, να μάθω πράγματα, να βγω, να γνωρίσω κόσμο να αλλάξω, να γίνω καλύτερος.

Με βοήθησαν να βρω το κουράγιο να βρω και δουλειά και μάλιστα σε πωλήσεις με άπειρο κοσμο...
Και μετά η γιατρός μου μου τα έκοψε........................................ .........................................

Κατέρρευσα, έπεσα ψυχολογικά, δεν είχα όρεξη για τίποτα πάλι και σερνόμουν.
Πλέον ήξερα πως δεν ήμουν εγώ...
Έχασα την δουλειά μου ή καλύτερα έφυγα...

Με αγχολυτικά στο οπλοστάσιο βρήκα άλλη δουλειά.
Βλέποντας πως θα φύγω πάλι τρέχοντας ξεκίνησα πριν 10 μέρες ξανά αντικαταθληπτικά και περιμένω.
Είμαι χάλια ακόμα πηγαίνω με το ζόρι, αγχώνομαι πολύ, θέλω να φύγω τρέχοντας, θέλω να βάλω τα κλάματα και γενικά δεν είμαι εγώ.

Θέλω να κάνω πράγματα, θέλω να κρατήσω την δουλειά αυτή, στο μυαλό μου θέλω να κάνω αλλά το σώμα δεν θέλει με τίποτα.

Προκειμένου να μην είμαι εγώ τότε ναι θα παίρνω τα χάπια που κάθε περίοδο βοηθάν.
Ο καθένας κάτι διαφορετικό χρειάζεται. Πχ ο καπνιστής μια ζωή τσιγάρο και στη δουλειά μέσα στο άγχος πότε θα γίνει διάλειμμα για να καπνίσει.

Εγώ παίρνω κάθε πρωί 2 χάπια και κάθε βράδυ άλλα 2 και αυτό είναι.
Μια περίοδο έπαιρνα μόνο 1 αλλά ήταν πολύ δυνατό και μου το έκοψε.

Πριν τα χάπια πιστεψε με δοκίμασα τα πάντα.
Δεν ήξερα ότι ήταν κατάθλιψη οπότε νόμιζα πως είναι απλά χρόνια κόπωση και φυσικά βαρύ άγχος.
Οπότε δοκίμασα τα πάντα γυμναστική, διαλογισμό, προσευχές, διάβασμα, μουσική, βιταμίνες, βότανα αλλά τι τα θες...
Σε λάθος κατεύθυνση ήμουν...

Το θέμα είναι να βρεις καλό ψυχίατρο αν το αποφασίσεις.
Εγώ πέφτω συνεχώς σε κακούς και μου δίνουν φάρμακα που ο επόμενος μου αλλάζει κτλ

Ευτυχώς τώρα βρήκα μια σούπερ (γυναίκα ναι, στα χανιά) που αγαπάει πολύ την δουλειά της και είναι και πολύ ανθρώπινη.
Την έχω πάρει τηλέφωνο πολλές φορές σε πολύ άκυρες ώρες που όμως δεν την πάλευα και μιλάμε ακόμα και με sms αν δεν την παλεύω στην δουλειά.

Μου έχει δώσει zanax & lexotanil για όταν δεν την παλεύω καθόλου και φρικάρω στη δουλειά.

Πρόσεχε όμως γιατί για κάποιο περίεργο λόγω οι ψυχίατροι ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ τα zanax, lexotanil, tranxene etc και τα δίνουν πολύ εύκολα για να νιώθουν αυτοί ασφαλείς ειδικά όταν ξεκινάς αντικαταθληπτικό.

Όλοι την ίδια ατάκα "πάρε τα για ένα μήνα πρωί βράδυ" ναι και μετά να μην τα κόψω ποτέ;!
Και καταλαβαίνω τον εθισμό πολύ καλά καθώς μια μέρα (βράδυ) που είχε συμβεί κα΄τι στη δουλειά και ήμουν με νεύρα και άγχος μαζί πήρα μισο μόνο lexotanil και βρέθηκα σε ένα σύννεφο ηρεμίας...

Ξέρω όμως πως αυτό το σύννεφο για να διατηρηθεί θα θέλει όλο και πιο πολλά χάπια (συνηθίζει ο οργανισμός) οπότε αυτά είναι μόνο για πολύ ακραίες καταστάσεις...

Συμβουλέψου εδώ στο φόρουμ για κάποιο καλό ψυχίατρο και πήγαινε. Αφέσου και θα αλλάξουν όλα.
Υπομονή θέλει και θέληση

Καλή συνέχεια φίλε

Καλημέρα!
Αυτό που περιγράφεις πράγματι είναι ένας φαύλος κύκλος όπως ωραία το περιγράφει ο μυσπ. Το θέμα είναι με ποιόν τρόπο αυτός ο κύκλος θα σπάσει

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος πρέπει πρώτα να αναγνωριστούν ποια στοιχεία (ψυχολογικά, γνωστικά και συμπεριφορικά) τον συντηρούν. Κατόπιν μπορείς να εστιάσεις στο κάθε στοιχείο αποδυναμόνοντάς το. Για παράδειγμα, εάν ένα στοιχείο είναι γνωστικού περιεχομένου και αφορά αυτοητώμενες σκέψεις η προβλέψεις του μέλλοντος χωρίς αποδείξεις γι' αυτό (π.χ. "νιωθω πως θα αποτυχω στα παντα στη ζωη μου" όπως λες) τότε θα πρέπει να εστιάσεις στην αξιολόγηση αυτών των σκέψεων και την τροποποίησή τους με πιο ρεαλιστικές (στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τι θα συμβεί στο μέλλον εάν δεν δοκιμάσεις).

Τα γνωστικά λάθη που υπάρχουν στην μικρή αυτή φράση "νιωθω πως θα αποτυχω στα παντα στη ζωη μου" είναι:
1. πρόβλεψη του μέλλοντος. Προβλέπεις δηλαδή ότι κάτι αρνητικό θα συμβεί στο μέλλον χωρίς αυτό να στηρίζεται σε αποδείξεις
2. συναισθηματική λογική. Νοιώθεις ότι θα αποτύχεις και θεωρείς ότι το συναίσθημα αντανακλά την πραγματικότητα. Η ένταση των συναισθημάτων σου σε οδηγεί στην πεποίθηση ότι αντιπροσωπεύουν την μόνη αλήθεια της κατάστασης η οποία όμως μπορεί να είναι πολύ διαφορετική.
3. Υπεργενίκευση. Καταλήγεις σε ένα αρνητικό συμπέρασμα, που πηγαίνει πολύ πιο πέρα από μία συγκεκριμένη κατάσταση

Αυτός ο τρόπος σκέψης (γνωστικές παραποιήσεις), είναι προφανές ότι προκαλεί ακόμα περισσότερά αρνητικά συναισθήματα (ψυχολογικές επιπτώσεις) τα οποία προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη αναβλητικότητα/αποφευκτικότητα (συμπεριφορικές επιπτώσεις) τα οποία με την σειρά τους ενισχύουν και συχνά επιβεβαιώνουν τις αρχικές σκέψεις και προβλέψεις. Κάπως έτσι έχουμε έναν κύκλο που επαναλαμβάνεται και αυτο-ενισχύεται.

Παιδια ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις και παρατηρησεις σας αλλα διαβαζοντας και ξαναδιαβαζοντας το αρχικο μου κειμενο συνηδητοποιω οτι εχω κανει ενα βασικο λαθος, μια μεγαλη παραλειψη βασικη για εμενα..Η αληθεια ειναι πως γνωριζω ποια ειναι η βασικη αιτια για την ισως καταθλιψη που βιωνω τοσα χρονια, αλλα πολλες φορες αρνουμαι να την δεχτω κ να πω οτι φταιει η σεξουαλικοτητα μου, και σκεφτομαι πως απλα ειναι κατι αλλο, οπως ισως η τεμπελια μου η αλλα αρνητικα στοιχεια του εαυτου μου που δε με αφηνουν να νιωσω ευτυχισμενος, κ οχι απαραιτητα το γεγονος οτι ειμαι γκευ..Δεν ξερω αν πρεπει να ανοιξω νεο θεμα και να γινω λιγο κατατοπιστικοτερος στον τιτλο του θεματος, αλλα παντως τα συναισθηματα που αναφερω παραπανω κ η καθημερινοτητα μου ειναι οπως τα περιγραφω

Είτε είσαι Gay είτε όχι, η κατάθλιψη βασίζεται στου ίδιους μηχανισμούς. Γιατί όμως θεωρείς ότι το γεγονός αυτό ευθύνεται για τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθεις;

αν εντοπιζεις ο ιδιος το αιτιο της κακης σου διαθεσης στο γεγονος οτι εισαι γκει, πιθανοτατα ετσι ειναι, η εστω μεγαλο μερος του ολου προβληματος οφειλεται σε αυτο.
ισως δεν εχεις αποδεχτει την ταυτοτητα σου αυτη, η την εχεις αποδεχτει αλλα δεν σου αρεσει η ζωη που μπορεις να εχεις με αυτην. πχ δεν σου αρεσει ο τροπος που βρισκεις η δεν βρισκεις ερωτικο συντροφο, κλπ
μπορεις να κανεις δουλεια για να το αποδεχτεις, οπως και μπορεις να ενταχθεις σε παρεες ατομων με τον ιδιο προσανατολισμο, ωστε να απενοχοποιηθεις και να νοιωσεις συμπαρασταση.

Γιατι εκανα και ισως κανω ακομα το λαθος να περιστρεφω τα παντα γυρω απ τη σεξουαλικοτητα μου..απ την εφηβεια μου ακομα, που ειχα συνηδητοποιησει τι ειμαι, αλλα δεν το ειχα αποδεχτει ημουνα σε μια φαση αρνησης για ολα.θυμαμαι τον εαυτο μου να εχει αυτοκτονικες ιδεες και να λεω για πλακα στους συμμαθητες μου( αν κ καταβαθος τα πιστευα) οτι δεν εχει νοημα να ζεις κτλ κτλ..και επειδη ημουν σ αυτη την αρνηση λοιπον παραιτουμουν απ τα παντα με τη λογικη αφου δεν μπορω να ειμαι ο εαυτος μου κ νιωθω συνεχεια μια καταπιεση κ δν προκειται να με αποδεχτει ποτε κανενας δε θα κανω κ εγω τιποτε πια..γι αυτο κ αναφερω στο αρχικο μηνυμα οτι ποτε μου δεν ειχα ενδιαφεροντα στοχους κτλ..πλεον αναγνωριζω οτι αυτη η λογικη ηταν τελειως ηλιθια γι αυτο και πολλες φορες αισθανομαι τυψεις για ολο αυτο και προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν εφταιγε η σεξουαλικοτητα μου, αλλα ο χαρακτηρας μου που απλα επειδη μπορει να ειχα μαθει να τα εχω ολα ετοιμα, να ειχα αφεθει κ να τεμπελιαζα γι αυτο κ δν εκανα κατι..δεν ξερω ποσο κατανοητος μπορω να γινω αλλα η φαση ειναι μια ετσι μια αλλιως κ δυστυχως ειναι πολλα που συνεχιζω να σκεφτομαι

Quote:

---

Originally Posted by Johnloser

Γιατι εκανα και ισως κανω ακομα το λαθος να περιστρεφω τα παντα γυρω απ τη σεξουαλικοτητα μου..απ την εφηβεια μου ακομα, που ειχα συνηδητοποιησει τι ειμαι, αλλα δεν το ειχα αποδεχτει ημουνα σε μια φαση αρνησης για ολα.

---

Εδώ φαίνεται το ζήτημα της αυτοαποδοχής που αναφέρει παραπάνω η Remedy με την οποία συμφωνώ.

Επίσης, επέτρεψέ μου να πω ότι για το πρόβλημά σου δεν φταίει ούτε η σεξουαλικότητά σου ούτε ο χαρακτήρας σου αλλά ο τρόπος που νοηματοδοτείς την κατάσταση. Η κατάθλιψη αποτελεί μία μορφή παραίτησης (η οποία έχει ως στόχο την προστασία μας) όταν το περιβάλλον μας είναι, ή νομίζουμε ότι είναι απειλητικό και πέρα από τις δυνάμεις μας να το ελέγξουμε. Από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω ότι το απειλητικό για εσένα είναι η μη αποδοχή των άλλων. Όμως πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό??? (δεν αναφέρομαι φυσικά στην αποδοχή των πάντων γιατί αυτό είναι αδύνατο).

Προσωπικά έχω φίλους που είναι Gay τους οποίους αποδέχομαι και εκτιμώ βαθύτατα.

Μπορείς να ζήσεις μια χαρά με αυτό.
Σιγά τα οα και αν είσαι γκει.
Εκεί που δουλεύω έχουμε συνάδελφο γκει και ο άνθρωπος το δείχνει (όσο επιτρέπει το περιβάλλον πάντα) και όλοι το ξέρουμε.
Ούτε εγώ το περίμενα ότι κανείς δεν ασχολείτε με αυτό.
Αν εσύ το αποδεχθείς θα το αποδεχθούν όλοι.

Ακόμα και στο στρατό είχαμε γκέι που το ξέραμε πως είναι γκέι.
Εντάξει λίγο δούλεμα τρώγαν αλλά δεν είχαν πχ κοινωνικό αποκλεισμό όπως θα είχαν παλιότερα.

Εγώ πιστεύω πως ανεξαρτήτα με το αρχικό ερέθισμα που πυροδότησε την κατάθλιψη αν μείνεις πολύ καιρό σε αυτή για να σπάσει ο κύκλος χρειάζεται ή ψυχοθεραπεία ή αντικαταθληπτικά ή και τα δύο.

Στην περίπτωσή μου τα έκανα και τα δύο και ακόμα παλεύω...

Από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω ότι το απειλητικό για εσένα είναι η μη αποδοχή των άλλων. Όμως πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό???

Συγνωμη αλλα δεν καταλαβαινω την ερωτηση..μπορεις να μου εξηγησεις λιγο ?

Quote:

---

Originally Posted by Johnloser

Παιδια ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις και παρατηρησεις σας αλλα διαβαζοντας και ξαναδιαβαζοντας το αρχικο μου κειμενο συνηδητοποιω οτι εχω κανει ενα βασικο λαθος, μια μεγαλη παραλειψη βασικη για εμενα..Η αληθεια ειναι πως γνωριζω ποια ειναι η βασικη αιτια για την ισως καταθλιψη που βιωνω τοσα χρονια, αλλα πολλες φορες αρνουμαι να την δεχτω κ να πω οτι φταιει η σεξουαλικοτητα μου, και σκεφτομαι πως απλα ειναι κατι αλλο, οπως ισως η τεμπελια μου η αλλα αρνητικα στοιχεια του εαυτου μου που δε με αφηνουν να νιωσω ευτυχισμενος, κ οχι απαραιτητα το γεγονος οτι ειμαι γκευ..Δεν ξερω αν πρεπει να ανοιξω νεο θεμα και να γινω λιγο κατατοπιστικοτερος στον τιτλο του θεματος, αλλα παντως τα συναισθηματα που αναφερω παραπανω κ η καθημερινοτητα μου ειναι οπως τα περιγραφω

---

Καλησπερα φιλε μου,καλο ειναι που το αναφερεις αυτο ομως η καταθλιψη ειναι το ιδιο για καθε ανθρωπο κ η θεραπεια της καταθλιψης η τεμπελια δεν σου κανει καλο γιατι επιδεινωνεται η καταθλιψη,Πανω απο ολα αυτο πρεπει να κατανοησεις,Πρεπει να απευθυνθεις κ σε ειδικο για να σε ενθαρυνει να κανεις πραγματα,η στασιμοτητα δεν θα σε βοηθησει πουθενα

Quote:

---

Originally Posted by Johnloser

Ειμαι 25 ετων και απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου δεν ειχα ποτε καποιο ονειρο, ποτε δεν εβαλα στοχους στη ζωη μου και δεν ειχα ποτε φιλοδοξιες, ουτε καποια ουσιαστικα ενδιαφεροντα. Απο την εφηβεια μου με θυμαμαι σε μια πληρη απραξια-απαθεια-αδιαφορια για τα παντα και δεν ξερω τι εφταιγε για αυτο και γιατι με τρωει συνεχεια τωρα. Η καθημερινοτητα μου πλεον ειναι δυσκολη με αρκετες εναλλαγες στα συναισθηματα μου.

---

αυτό που θέλω να σου πω είναι πως υπάρχουμε και πριν την εφηβεία και ουσιαστικά εκεί πρέπει να κοιτάξεις για να δεις τι άνθρωπος πραγματικά είσαι τι όνειρα είχες, τι στόχους και πόσο τους ακολούθουσες... απ' την εφηβεία και μετά η συμπεριφορά μας αρχίζει να νοθεύεται απ' τα ερεθίσματα που παίρνουμε... ίσως εσύ να άλλαξες λόγω του ότι δεν μπορούσες να δεχτείς την σεξουαλικότητα σου... αλλά αν κοιτάξεις στα παιδικά σου χρόνια πριν αρχίσεις να φοβάσαι... πιστεύω πως θα βρεις όνειρα και φιλοδοξίες σου...
έχεις πάει σε γιατρό και μιλάς για φαρμάκα ή απλά σε ανησυχεί?
και να σου πω επίσης πως είναι καλύτερα να περάσει όλη σου τη ζωή με φάρμακα (αν και δεν θα ναι όλη σου η ζωή) παρά όλη σου τη ζωή στην αρρώστια...
εγώ έχω σκυλομετανιώσει που αρνιόμουνα να πάρω φάρμακα όταν έπρεπε... μην περιμένεις κι εσύ να φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο

εχω "ψαχτει" και στην παιδικη μου ηλικια ...δυστυχως ειχα φαει bullying στην ηλικια μεταξυ πρωτης η δευτερας δημοτικου...δεν θυμαμαι ακριβως...θυμαμαι ομως οτι η κοροιδια που ετρωγα ειχε σαν αντικειμενο τη σεξουαλικοτητα μου,(μη ζητησετε να σας πω πως με ελεγαν) αλλο που τοτε ομως δεν το καταλαβαινα, και απλα ενιωθα ασχημα που ειχα κυριως λεκτικες επιθεσεις απο λιγο μεγαλυτερα αγορια απο μενα .. και η αιτια επειδη εκανα παρεα κυριως με κοριτσια..αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να φοβαμαι πολυ τα αγορια απο μικρος και να συνεχιζω να κανω παρεα κυριως με κοριτσια ακομα και στο λυκειο,οπου και εκει ομως δεχομουν bullying εμμεσα (υπηρχαν σχολιασμοι πισω απ την πλατη μου παλι σχετικα με τη σεξουαλικοτητα), και ακομα και τωρα στα 25 μου αισθανομαι αβολα οταν σε παρεες υπαρχουν περισσοτεροι αντρες σε σχεση με τις γυναικες...

προφανως αυτο το bullying θα μου πειτε ειναι που σημαδεψε τη ζωη μου γι αυτο και γενικοτερα στη ζωη μου απο μικρος ειμαι ενας δειλος, αλλα πολλες φορες αρνουμαι να δεχτω οτι εφταιξε αυτο...θελω να πω πως σκεφτομαι οτι και αλλα ατομα εχουν φαει bullying και σε χειροτερη μορφη απ τη δικη μου (οικογενειακη βια, σωματικη κτλ) αλλα οπως και να ειχε προχωρησε η ζωη τους και δεν νομιζω να ηταν και να εμειναν τοσο στασιμοι, οσο εγω..θελοντας λοιπον να καταληγω στο συμπερασμα οτι φταιει η ευφυια μου σαν ατομο, που δεν την ειχα για να αντιμετωπισω οχι τις πρωτες επιθεσεις, αλλα αυτες που εγιναν σε μεγαλυτερη ηλικια...δεν ξερω αν καταλαβαινετε το συλλογισμο μου (δηλαδη αν ημουν εξυπνος στν εφηβεια μου δε θα αφηνα ουτε το μπουλινγκ ουτε οσους με σχολιαζαν αρνητικα να με επηρεαζουν και θα επικεντρωνομουν στον εαυτο μου για να θεσω και πετυχω τους στοχους μου)

κατα τα αλλα στην παιδικη ηλικια δεν θυμαμαι να εχω καποιους ιδαιτερους στοχους η φιλοδοξιες κτλ ... και η αληθεια ειναι οτι ειχα επισκεφτει ψυχολογο(γυναικα πριν 1 χρονο) ειχαμε μιλησει για αυτα αλλα δεν συνεχισα μαζι της για καποιους δικους μου λογους αλλα ειχαμε αναφερθει και σε φαρμακα γιατι περνουσα εκεινη την περιοδο εντονο αγχος και δεν μπορουσα να ανασανω καλα αλλα φοβομουν και ακομα φοβαμαι να μπλεξω με φαρμακα ...

Καλησπερα φιλε μου,εισαι μικρος κ εχεις περιθωριο να κανεις πραγματα,τωρα για το μπουλινγκ κ εγω περασα απαισια στο σχολειο μιας κ βρεθηκα με χαλια συμμαθητες που φερονταν χαλια σε παιδια ηπιων τονων οπως εμενα κ με πολυ κοπο προοδευσα σε ορισμενα πραγματα ομως σε αλλα ειμαι αρκετα στασιμη κ μια απο τις αιτιες ειναι κ το θεμα του σχολειου που κουβαλαω μεσα μου,δεν εισαι ουτε δειλος ουτε ανοητος μην κατηγορεις τον εαυτο σου αρκει να κινητοποιηθεις αυτο ειναι το παν,ετσι κ γνωριζεις καλα τι ειναι αυτο που θελεις πρεπει να το κυνηγησεις

Είναι σκληρό αυτό που περιγράφεις. Οι σκληρές αυτές εμπειρίες διαμορφώνουν και τις πεποιθήσεις μας για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Ειδικά οι εμπειρίες με έντονο συναισθηματικό περιεχόμενο στην παιδική ηλικία συμβάλουν πολύ περισσότερο σε αυτό διότι στερούνται περιγραφικής ικανότητας και νοηματοδότησης αφού η λογική δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί πλήρως ("...τοτε ομως δεν το καταλαβαινα"). Το συναισθηματικό περιεχόμενο της εμπειρίας (φόβος, θυμός, θλίψη) καταγράφεται χωρίς να συνοδεύεται από νόημα και προκαλεί τις ίδιες αντιδράσεις όταν παρουσιαστεί το ίδιο ερέθισμα ή όταν κάτι θυμίσει την ίδια κατάσταση με τότε (..."και ακομα και τωρα στα 25 μου αισθανομαι αβολα οταν σε παρεες υπαρχουν περισσοτεροι αντρες σε σχεση με τις γυναικες").
Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε τα δυσάρεστα αυτά συναισθήματα καταφεύγουμε συχνά στην διαμόρφωση συμπεριφορών (αποφυγή, συναναστροφή με γυναίκες) και πεποιθήσεων που λειτουργούν αντισταθμιστικά αλλά συχνά χωρίς ουσιαστικό όφελος. Για παράδειγμα: εάν δεν ήμουν διαφορετικός δεν θα περνούσα όλα αυτά, άρα για τα δεινά μου φταίει η σεξουαλικότητά μου, άρα φταίει αυτό που είμαι, άρα θα πρέπει να κρύβω αυτό που είμαι και πάει λέγοντας. Επειδή όμως είναι πολύ καταπιεστικό να κρύβουμε αυτό που είμαστε προκειμένου να αποφύγουμε τις αντιδράσεις των άλλων (σχόλια, λεκτικές επιθέσεις) που μας προκαλούν έντονα δυσάρεστα συναισθήματα, έρχεται ο μηχανισμός της κατάθλιψης προκειμένου να αντέξουμε αυτή την καταπίεση που υποβάλαμε τον εαυτό μας.

Τα περιγραφεις πολυ σωστα aeolus και ολα συνδεονται μεταξυ τους λογικα..Σιγουρα ολα αυτα τα χρονια επασχα απο καποια μορφη καταθλιψης, θελω να πιστευω ηπια με εξαρσεις και υφεσεις (και ισως ολα αυτα να με οδηγησαν στο να εχω ισως και αποφευκτικη διαταραχη προσωπικοτητας) αλλα πολλες φορες αρνουμαι να δεχτω οτι ειναι η καταθλιψη που εχω επιλεξει μια παθητικη σταση ζωης.Δηλαδη θελω να πω οτι ειχα αρκετες ευκαιριες στη ζωη μου να κανω πραγματα για τον εαυτο μου κ μονο κ προτιμουσα να μη κανω τιποτα.Για να σου δωσω ενα παραδειγμα, ενω ειχα συνηδητοποιησει οτι ειμαι γκευ και μενω σε επαρχια, ελεγα οτι πρεπει να φυγω απο εδω, να παω να σπουδασω σε μια μεγαλη πολη οπου θα ειμαι πιο απελευθερωμενος και θα μπορω να εκφραστω κ σεξουαλικα κτλ..Αντι αυτου ομως,παρολο που υπηρχε αυτο το πλανο στο μυαλο μου, εγω τεμπελιαζα, βαριομουν να κανω κ το πιο απλο, να διαβασω και δε το κυνηγησα οσο επρεπε με αποτελεσμα να μην πετυχω το σκοπο, να περασω σε επαρχιακη πολη φοιτητης κ να ειμαι παλι καταπιεσμενος κτλ. Ε δεν πιστευω οτι και γι αυτο ευθυνεται η καταθλιψη η τα παιδικα χρονια.Γι αυτο και ριχνω το φταιξιμο στον εαυτο μου, οτι ειμαι τεμπελης και τα περιμενω ολα ετοιμα χωρις να κανω εστω και τα βασικα και αρχιζω μια ανελεητη επιθεση στον εαυτο μου του στυλ οτι δεν αξιζω αυτα που μου χει προσφερει η ζωη, η οικογενεια μ κτλ κ οτι ειμαι ενας αχαριστος κ μου αξιζουν να παθω τα χειροτερα για να μαθω να εκτιμαω και τους γονεις μου κ τα πραγματα γενικοτερα στη ζωη.Αυτο ενισχυεται επιπλεον οταν βλεπω και τους αλλους ακομα και συμμαθητες μ (ακομα κ καποιους που ειχαν φαει μπουλινγκ κ με σωματικη βια) να εχουν προχωρησει στη ζωη τους κ να προκοβουν..Συνεχιζω να επιτιθομαι στον εαυτο μου, να εχω απειρες τυψεις ε κ οταν περασω κ αυτο το σταδιο απλα παραιτουμαι παλι κ δν κανω τιποτα.Για να φτασω στο τελος να προσπαθω να αποδεχτω αυτο που ειμαι, ενας τεμπελης δλδ με τα αρνητικα μου κτλ, να σταματησω να σκεφτομαι το παρελθον κ να προσπαθησω να αλλαξω αυτα τα στοιχεια που δεν μ αρεσουν πανω μου αλλα ξαναγυρναμε παλι στην αρχη..Θυμος-->τυψεις-->επιθεση-->προσπαθεια για αποδοχη κ ξανα..Γι αυτο κ εχω φτασει εδω που ειμαι, να τα βλεπω ολα ματαια στη ζωη,να ειμαι μονος μου κ οσο μεγαλωνω να τα βλεπω ακομα χειροτερα χωρις καμια ελπιδα για αλλαγη, μιας και στα 25 εχει διαμορφωθει μια παγια κοσμοθεωρια δυσκολο ισως και ανεφικτο να αλλαξει.

Quote:

---

Originally Posted by Johnloser

Γι αυτο και ριχνω το φταιξιμο στον εαυτο μου, οτι ειμαι τεμπελης και τα περιμενω ολα ετοιμα χωρις να κανω εστω και τα βασικα και αρχιζω μια ανελεητη επιθεση στον εαυτο μου του στυλ οτι δεν αξιζω αυτα που μου χει προσφερει η ζωη, η οικογενεια μ κτλ κ οτι ειμαι ενας αχαριστος κ μου αξιζουν να παθω τα χειροτερα για να μαθω να εκτιμαω και τους γονεις μου κ τα πραγματα γενικοτερα στη ζωη.....Για να φτασω στο τελος να προσπαθω να αποδεχτω αυτο που ειμαι, ενας τεμπελης δλδ

---

Η παραπάνω πρόταση αντανακλά σε αρκετά μεγάλο βαθμό το πως έχεις μάθει να βλέπεις τον εαυτό σου (βαθύτερες πεποιθήσεις για τον εαυτό). Οι πεποιθήσεις αυτές βγαίνουν πιο έντονα στην επιφάνεια και εκλαμβάνονται ως "αλήθειες" σε περιόδους απογοήτευσες-ματαίωσης. Το θέμα είναι:

1.Το πόσο ρεαλιστικές είναι αυτές οι πεποιθήσεις. Κατά την άποψή μου δεν υπάρχουν ούτε τεμπέληδες, ούτε άνθρωποι που δεν τους αξίζει αυτά που τους προσφέρει η ζωή. Και μόνο το γεγονός ότι πέρασες σε μία σχολή επιβεβαιώνει ότι δεν είσαι τεμπέλης.

2. Το τι κερδίζεις με το να σκέφτεσαι έτσι. Ποια είναι δηλαδή τω οφέλη με το να θεωρείς τον εαυτό σου τεμπέλη και ανάξιο ("δεν αξιζω αυτα που μου χει προσφερει η ζωη"). Πολλές φορές υιοθετούμε στάσεις, παραδοχές και κανόνες που μπορεί να μην είναι ρεαλιστικές είτε γιατί έχουν το πλεονέκτημα μίας πιο ανεκτής από την αυτοαντίληψη νοηματοδότηση της κατάστασης, είτε γιατί μας προετοιμάζουν να δεχτούμε πιο ήπια την αποτυχία που θεωρούμε δεδομένη. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να ισχύει για εσένα?