Αυτήν την υπεραισθησια την ζω εγώ , μην πω κάτι και πώς θα το πάρει ο άλλος, εγώ ας πληγώνονται συνεχώς ο άλλος να μην πληγωθεί. Μακάρι να ήμουν λίγο απαθής αλλά να αλλάξω ως άνθρωπος δεν θα θελα.
Printable View
Το θέμα είναι ότι εμένα με στενοχωρεί αυτή η απάθεια και η φλατ κατάσταση και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αφού παίρνω αντικαταθλιπτικά γιατί δεν νιώθω καλύτερα. Εννοείται ότι δεν αντέχω την υπερευαισθησία αλλά κι αυτό το να μην αντέχω τίποτα και να μου φταίνε όλα δεν παλευεται.....
ΟΚ , καταλαβαίνω τι εννοείς. Θυμάμαι οτι είχα σχετικές συζητήσεις με τον γιατρό που πήγαινα. Του έλεγα οτι δε βλέπω αισθητή διαφορά, ας πούμε, να μου έρχονται θετικά συναισθήματα και όρεξη για ζωή. Αντίθετα, του έλεγα, υπάρχει μια διάχυτη, σε μικρή ένταση βέβαια, στεναχώρια, παρόλο που ακολουθούσα την αγωγή.
Το συμπέρασμα που είχα βγάλει ήταν το εξής: νομίζω πως είναι λίγο δύσκολο να εντοπίσει κανείς γιατί δεν αισθάνεται καλά ακόμα και όταν βρίσκεται σε αγωγή. Φταίει ή αγωγή; Χρειάζεται ίσως μια ρύθμιση στη δοσολογία; Μήπως χρειάζεται άλλη αγωγή; Ή μήπως όντως οι συνθήκες που ζει ο καθένας είναι όντως δύσκολες και προκαλούν, παρόλο που παίρνει κάποιος αγωγή, αρνητικά συναισθήματα;
Νομίζω πως χρειάζεται συζήτηση με τον θεραπευτή αυτό που περιγράφεις, ώστε να μπορέσετε να βγάλετε ένα συμπέρασμα.
Προσωπικά πέρασα από διάφορα σχήματα αγωγών μέχρι να καταλήξω στο τωρινό. Το οποίο θεωρώ οτι δουλεύει καλά, παρόλη την απάθεια που μου φέρνει όπως είχα αναφέρει.
Αυτο ειναι ο σκοπος καθε θεραπειας ,να σου βγαλει την υπερευαισθησια!, το ζητημα ειναι να βρεθη η μεση κατασταση, οχι υπερβασεις! αρμονια! ειναι το μαγικο ζητημα! και αυτος ειναι ο σκοπος που υπαρχει στην καλη συνεργασια θεραπευτη με θεραπευομενο!!
Μην ξεχναμε πωτες το ποσο ασχημα ηταν πριν τα πραγματα!, συνηθως τα συγκρινουμε με μια απολυτος υγειες κατασταση!
παιδια πραγματικα ... και εμενα απο τοτε που ξεκινησα τα φαρμακα νιωθω οτι ειμαι στην ζωη. οτι την βλεπω οπως ειναι.. και οτι την αντιμετοπιζω... πριν ημουν αλλου για αλλου... δηλαδη ξεκινουσα στο μυαλο μου να γινω κατι που δεν ημουν... με λιγα λογια δεν ηξερα τι πολεμαγα που λεει και ενα τραγουδι... αυτο ειναι το θετικο της καταστασης. επισης πιστευω πλεον στον θεο... ποιο πολυ απο οτι πριν...
αλλα απο την αλλη ποιος θελει να περνει ψυχοφαρμακα... δηλαδη ονειρευομαι την ζωη μου χωρις αυτα... και λεω αχ τι ωραια θα ηταν....
πρεπει μαλλον να τα παιρνω μια ζωη? τα παιρνω 8.5 χρονια ... ελεος δηλαδη........
Σίγουρα πρέπει να το συζητήσω με τον ψυχίατρο όλο αυτο. Έχω να τον δω από το καλοκαίρι πέρασε δηλ αρκετός καιρός από την τελευταία συνεδρία. Έχω κάνει και εξετάσεις γονιδιώματος που δείχνουν ποια είναι τα καταλληλότερα φάρμακα για τον ασθενή και τώρα βρίσκομαι στη «σωστή» θεραπεία. Άρα δρν έχει να μου αλλάξει κάτι. Ίσως στη δοσολογια.... τι να πω....
Κάνε λίγο υπομονή νεφέλη μου και ή κατάθλιψη δεν παλευεται , έχει πολύ πόνο , μερικές φορές θα θελα να κοιμάμαι την μισή μέρα να γλυτωνω τους πονους ειδικά τα πρωινά, μακάρι να είχα λίγο απαθεια.Να τον πάρεις τον γιατρο να μιλησετε
θα ηθελα να πω πως ειστε πολυ γλυκες κ οι δυο... αλλα σκευτωμουν μην απο δω μεσα μια τετοια κουβεντα ακουστει καπως λαθος... αλλα τελικα το ειπα!!! χαχαχαχαχ
Ειναι μυθος πως τα αντικαταθλιπτικα προκαλουν επιπεδωση συναισθηματος. Δεν ειναι οπως τα αντιψυχωσικα. Οσο για το effexor, σε χαμηλες δοσης η δραση του ειναι κυριως σεροτονεργικη.