Originally Posted by
Sonia
Αν θυμάμαι καλά είχες αναφέρει πιο πάνω ότι σε έχει ξενερώσει πάρα πολύ η συμπεριφορά του, ότι σου έφυγε ο έρωτας κι ότι ακόμα κι αν μετακομίζατε αλλού δεν ξέρεις αν θα άλλαζαν πλέον τα συναισθήματά σου κι αν θα είχες τη δύναμη και τη θέληση να το πάρετε πάλι από την αρχή. Έλεγες ότι θες να χωρίσεις αλλά σκεφτόσουν πως θα ήταν τα πράγματα με το παιδί, μία στον ένα γονιό, μία στον άλλο.
Τώρα λες ότι τον αγαπάς, είστε ευτυχισμένοι μακριά από το σπίτι κι όλα αυτά. Μα το πόσο αγαπάς τον άλλον και πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είσαι μαζί του δεν φαίνεται σε τριήμερα μακριά από το σπίτι ούτε όταν είσαι ανέμελος και χαλαρός και δεν έχεις καν συγκατοικήσει κανονικά μαζί του, φαίνεται όταν έρχονται οι ευθύνες και τα προβλήματα. Εσύ φαίνεσαι να τον αγαπάς μόνο σε στάδιο χαλαρουίτα αλλά όταν έρχονται τα δύσκολα δεν ξέρεις τι θες να κάνεις. Λες συνεχώς για το σπίτι, αλλά πλέον σου έχει δώσει την ευκαιρία να φύγεις από το σπίτι. Αν έχεις ακόμα πίστη σε αυτόν τον άνθρωπο, γιατί δεν αρπάζεις αυτή την ευκαιρία λοιπόν όπως λέει και η Μαριλού; Εγώ νομίζω ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος που βασίζεται τόσο πολύ στο λόγο των δικών του, ακόμα και στη βοήθειά τους να μην είχε δείξει πράγματα από πριν. Έστω μέσα από απλές καθημερινές κινήσεις, πριν έρθουν τα σημαντικά. Αλλά κι έτσι να είναι, έστω και μέσω από τους εγωισμούς και τους χειρισμούς του, τύπου "μία σου και μία μου και δεν έχω τα κότσια να μιλήσω στους δικούς μου αλλά θα βγάλω εσένα φάουλ" , αν τον αγαπάς και πιστεύεις ότι θα είστε καλά οι τρεις σας, γιατί δεν φεύγετε λοιπόν και διστάζεις; Αν υπάρχει ακόμα αγάπη κι όλα αυτά που λες στο τελευταίο σου μήνυμα, γιατί δεν είσαι αισιόδοξη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά μετά από μία περίοδο προσαρμογής;
Μένει σε εσένα να ξεκαθαρίσεις τις δυνάμεις σου και τα αισθήματά σου, διότι λες λίγο αντιφατικά πράγματα πάνω σε αυτό.