Originally Posted by
Lemonpie5
Καλησπέρα. Μιλάω με ένα παιδί από το καλοκαίρι, έχουμε βγει 3 φορές, έκανα αυτά που μου είπατε, δηλαδή δεν βιάστηκα να γίνει φάση, ξεκαθάρισα ότι δεν θέλω επιπόλαια πράγματα και εκείνος λέει ψάχνει για κάτι σοβαρό.
Είχαμε χαθεί για ένα διάστημα που έμεινε άνεργος, γιατί ντρεπόταν.
Μόλις ξαναβρήκε δουλειά , συναντηθήκαμε κατά τύχη και τελικά αρχίσαμε πάλι να μιλάμε, αφού ζήτησε εκατό φορές συγγνώμη και εξήγησε γιατί χάθηκε.
Έχει σιχαθεί , λέει, τις κοπέλες που κοιτάνε μόνο τα λεφτά και τον χωρίζουν αν δεν τις κερνάει ή αν δεν τις πηγαίνει σε ακριβά μέρη.
Εγώ του είπα πως δεν με νοιάζουν τόσο τα κεράσματα, αρκεί όμως να βγαίνουμε και να μην μένουμε σε ένα σπίτι συνέχεια.
Την πρώτη φορά κέρασε αυτός, ήθελε να κεράσει και την δεύτερη αλλά επέμενα να πληρώσουμε μισά μισά (δεν δυσκολεύτηκα και ιδιαίτερα να τον πείσω) και την τρίτη πήρα κάτι να πιω από ένα περίπτερο και δεν έκανε καν κίνηση να το πληρώσει. Δεν περίμενα να μου κακοφανεί τόσο αυτό το τελευταίο. Ας προσφερόταν, και θα το πλήρωνα εγώ. Δεν μου λείπουν τα λεφτά, αλλά πρώτη φορά συμβαίνει να πληρώνω με αγόρι και μου φάνηκε κάπως. Και οι δικοί μου μια ζωή μου έλεγαν να μην βγαίνω με άτομο που δεν με κερνάει, γιατί δείχνει ότι δεν με υπολογίζει, αν δεν μπαίνει στη διαδικασία να θυσιάσει 2-3 ευρώ για τον καφέ μου. Εσείς τι γνώμη έχετε γι αυτό, γιατί έχω μπερδευτεί. Δεν με είχε απασχολήσει ποτέ αυτό, γιατί ποτέ δεν είχα πληρώσει.
Τέλος πάντων, πέρα από αυτό...
Έχουμε φιληθεί και έχουμε κάνει λίγα πράγματα, γιατί μας πρόλαβε η καραντίνα.
Νιώθω πως υπάρχει κάποια χημεία, γιατί με τους προηγούμενους δεν ένιωθα καθόλου έτσι. Παρόλο, δηλαδή, που δεν μου αρέσει σαν άνθρωπος, σε αυτό το κομμάτι ένιωσα ευχαριστημένη. Γι αυτό δεν τον αφήνω κιόλας, γιατί ίσως είναι η ευκαιρία μου να αποκτήσω μερικές εμπειρίες. Εξάλλου , τώρα, όπως είναι η κατάσταση, δεν μπορώ να βρω κάτι καλύτερο στο άμεσο μέλλον.
Μου λέει λόγια που δεν μου έχει πει κανένας άλλος : ότι είμαι πολύ εντάξει σαν κοπέλα και τον ενδιαφέρω, οτι δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες σαν εμένα, ότι θέλει να κάνει κάτι σοβαρό, ότι δεν έχει βγει με ωραιότερη από εμένα. Συνέχεια κάνει κοπλιμέντα. Επίσης, επειδή του έχω εξηγήσει τι με ενοχλεί στους άντρες και στους λιγούρηδες που έχω βγει, προσέχει πάντα τα λόγια του και με ρωτάει κάθε φορά πριν με χαιδέψει κάπου ή πριν πει κάτι πιο πικάντικο.
Τώρα μέχρι να λήξουν τα μέτρα, δεν μπορούμε να βρεθούμε λόγω απόστασης (πήγα στους γονείς μου) και έλεγε ότι φοβάται μήπως ξενερώσω με την κατάσταση και χαλάσει ό,τι ξεκινήσαμε. Τον ηρέμησα και του είπα όχι. Μιλάμε κάθε μέρα, όμως , ρε παιδιά δεν είναι αυτό που θέλω. Δεν έχουμε κανένα κοινό ενδιαφέρον, δεν τον θεωρώ αρκετά έξυπνο, είναι και μετρημένα τα λεφτά του από ό,τι καταλαβαίνω και δεν ξέρω αν, όταν λήξει ο περιορισμός, θα μπορούμε να βγαίνουμε, να κάνουμε εκδρομές και όλα αυτά που θέλω να ζήσω επιτέλους με κάποιον.
Δεν κάνω το θέμα για να ρωτήσω αν πρέπει να το κόψω, γιατί δεν θα το κόψω. Θα συνεχίσω μέχρι να αποκτήσω κάποιες εμπειρίες, αφού δεν με αηδιάζει και ξέρει τι κάνει, και μέχρι να βρω κάποιον καλύτερο.
Αλλά με στενοχωρεί που βλέπω άλλες κοπέλες να έχουν κάποιον που θέλουν πραγματικα και αγόρια που πάνε μαζί τους εκδρομές, βγαίνουν τακτικά...
Κι ακομα περισσότερο στενοχωριεμαι που ενω εχω κανει προσπαθειες, δεν εχω κατι που να πληρει τις περισσοτερες απο τις επιθυμιες μου. Δεν περιμενω να βρω και καποιον ιδανικο, αλλα οχι να ειναι και τοσο κατωτερος απο αυτα που θελω.
Φυσικά δεν έχω πει τίποτα σε κανέναν, δηλαδή στους δικούς μου αόριστα ότι έχω ξεκινήσει κάτι με κάποιον, δεν τολμώ να πω αυτά που με ενοχλούν και δεν θα τα πω σε κανέναν. Ας νομιζουν οτι εχω κατι που μου αρεσει.
Απλως θελω να πιστευω οτι θα ερθουν καλυτερες μερες κι οτι, αν εχω πλεον εμπειριες, θα αξιζω καποιον πολυ καλυτερο απο αυτον.
Ηδη νιωθω μεγαλη ανακουφιση που δεν χρειαζεται να απανταω σε κανεναν ηλιθιο απο αυτους που μου στελνουν στο φβ και στο ινστα και χαιρομαι να τους λεω οτι "Εχω κατι αλλο αυτη τη στιγμη"
Δεν ρωταω κατι, απλα θελω να τα βγαλω απο μεσα μου
Προσποιουμαι οτι μου αρεσει, μου λεει κι εκεινος οτι με σκεφτεται και ανυπομονει να με ξαναδει και χαιρομαι που καποιος με βλεπει ετσι, και νιωθω ασφαλεια να συνεχισω και να αποκτησω καποιες εμπειριες παραπανω εστω,αν δεν καταφερω να ολοκληρωσω.
Ειμαι ευχαριστημενη για τα παραπανω, ειμαι αποφασισμενη να μην κανω πισω, αλλα καταβαθος δεν θα ηθελα να ηταν ετσι ο πρωτος μου, σε εναν ιδανικο κοσμο. Ομως επειδη ο κοσμος δεν ειναι ιδανικος, νιωθω σαν να μην εχω αλλη επιλογη.