Καλησπέρα στην παρέα,
λοιπόν είμαι καινούριος εδώ και χάρηκα που "έπεσα" πάνω σε αυτό το φορουμ και να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου και πράγματα που με απασχολούν.
Ελπίζω να βοηθηθώ! Είμαι 25 χρονών και με λένε Βαγγέλη. Θα ξεκινήσω από παλιά αναφέροντας σημαντικά για εμένα πράγματα, για να μπορείτε να έχετε μια καλή άποψη των γεγονότων. Φτώχια-δύσκολα παιδικά χρόνια (ξύλο από πατέρα) αλλά και ωραίες στιγμές. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από το ξύλο που έτρωγα από τον πατέρα μου γενικά τον θεωρώ στήριγμα μου, ποτέ δεν μου γύρισε την πλάτη (ακόμα και όταν πήρα όλα τα χρυσαφικά από το σπίτι δαχτυλίδια, βαφτιστικούς σταυρούς και τα "σκότωσα" σε ενεχυροδανειστήριο σε ηλικία 16 ετών απλά για να νιώσω πως είναι να έχεις άνεση με τα λεφτά έστω για λίγο) και πάντα έκανε ότι μπορούσε να μας παρέχει τα απαραίτητα και αυτό είναι κάτι που το εκτιμώ.
Γενικά σαν παιδί ήμουν στα πλαίσια του φυσιολογικού, κοινωνικός, με πολλές βλέψεις για το μέλλον. Ήμουν χάλια μαθητής αλλά αποφάσισα να δώσω πανελλήνιες, κανείς δεν πίστεψε σε εμένα πέρα από τους δικούς μου και μια οικογενειακή φίλη-καθηγήτρια που με στήριξε σε όλο αυτό το ταξίδι με δωρεάν μαθήματα σε μαθηματικά, οικονομικά (έφυγε λίγα χρόνια μετά από Καρκίνο και θα την ευχαριστώ πάντα). Θυμάμαι ακόμα τον καθηγητή Φυσικής μου στο σχολείο τον Χ. , να ρωτάει που θέλουμε να περάσουμε, όταν ήρθε η σειρά μου είπα "στην Ασοεε, οικονομικά" , γέλασε σε όλη την τάξη και μου είπε "Άσε μας ρε Βαγγέλη εδώ η κόρη μου πέρασε ΤΕΙ και θα περάσεις εσύ σε ΑΕΙ;". Τελικά όντως πέρασα στην Ασοεε οικονομικής επιστήμης (SUCK IT) , μετά από μεγάλο αγώνα και πολύ αφοσίωση. Είχα ως μεγαλύτερο κίνητρο να φύγω από το σπίτι γιατί έπαιζε συνεχώς γκρίνια μεταξύ των γονιών μου, αλλά και να ζήσω στην Αθήνα. Με τα πολλά φτάνει ο Σεπτέμβρης έρχομαι Αθήνα και κάνω τα χαρτιά μου να μείνω στην φοιτητική εστία στην Πατησίων, όπου και με δέχονται.
Πάω να πάρω το δωμάτιο και τρώω την πρώτη σφαλιάρα, βρωμιά, κοινόχρηστες τουαλέτες, και ένα δωμάτιο 4 τετραγωνικά (περισσότερο με κελί έμοιαζε, ένας νιπτήρας και ένα μονό κρεβάτι ήταν το σπίτι μου) σφίγγω τα δόντια και λέω δεν πειράζει αφού δεν έχω την άνεση θα μείνω.
Πρώτες μέρες στην σχολή μιλάω σε πολύ κόσμο, κάνω γρήγορα παρέες και γνωρίζω παραδόξως πολύ καλά παιδιά που με αρκετούς μιλάμε και 7 χρόνια μετά.
Εντάχθηκα σχεδόν αμέσως στην φασαρία της Αθήνας, ένιωθα είμαι φτιαγμένος γιαυτό και γούσταρα φούλ. Παρτάκια, αλκοόλ πολύ, διάφορα σκηνικά και δεν άργησα να δοκιμάσω χόρτο, ήταν κάτι που το ήθελα η αλήθεια είναι πολύ συνηδειτά το ξεκίνησα και μου άρεσε (εδώ να πώ ότι το χόρτο με έχει κάνει να σκέφτομαι διαφορετικά μερικά πράγματα, αλλά σίγουρα έχει και τα αρνητικά του). Ούτε που κατάλαβα πότε έφτασα τρίτο έτος, κάπου εκεί έκανα ένα πέρασμα για 7-8 μήνες από κοκαϊνη και κάθε φορά που έπινα έκανα την ίδια σκέψη "Βαγγέλη αυτή η μυτιά μπορεί να σε στείλει", όχι πολλή ποσότητα, το κατάλαβα όμως ότι αν συνεχίσω έτσι δεν υπάρχει σωτηρία.
Όπως καταλάβατε την σχολή την είχα βάλει εντελώς στην άκρη, έτσι ένα βράδυ σκεπτόμενος ότι κάτι πρέπει να κάνω τα έκοψα όλα μαχαίρι, μου έρχεται ιδέα ενώ είχα αναβολή στο στρατό μέχρι το 2023 να την κόψω και να μπώ. Δεν ξέρω γιατί έδρασα έτσι αλλά δεν ενημέρωσα κανέναν γιαυτό, ούτε καν την αδερφή μου (που έμενε και αυτή στην εστία σε άλλο δωμάτιο και έχουμε πολύ καλές σχέσεις), και την άλλη ακριβώς μέρα πήγα στο ΚΕΠ και έκοψα την αναβολή, μου είπαν σε 4 μήνες θα σε καλέσουν. Από παιδί είχα όνειρο να υπηρετήσω στην Προεδρική φρουρά και να είμαι εύζων στο Σύνταγμα, έτσι αυτούς τους μήνες που περίμενα να μπω στρατό , έκανα γυμναστική και με ύψος 1,93 ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Παρουσιάζομαι Τρίπολη, όλα καλά και ωραία, μου αρέσει η φάση, υπήρχε πολύ χαβαλές, λέω μια χαρά θα περάσουμε. Και εκεί γνώρισα αξιόλογα παιδιά, ένας από αυτούς ο Ζήσης που πάνω κάτω είχαμε περάσει πολλά κοινά και καταλάβαινε ο ένας τον άλλο. Έρχεται η μέρα της ορκωμοσίας και στο τέλος παίρνουμε το χαρτί της μετάθεσης. Δεν το πίστευα με είχαν καλέσει στην Προεδρική Φρουρά, ένιωσα μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Περνάω την άδεια τότε με φιλαράκια από την σχολή αλλά και το χωριό και νιώθω μεγάλη στήριξη από τον περίγυρο μου γιατί ξέραν πόσο το θέλω. Έρχεται η μέρα να παρουσιαστώ στην Π.Φ. , ήξερα πάνω κάτω τι θα αντιμετοπίσω, φωνή, καψόνι κλπ αλλά το γούσταρα ήθελα να το κάνω. Με το που μπήκα πέρασα από γιατρούς κλπ, ο γιατρός μου είπε "είσαι 15 κιλά πάνω από το όριο, αν θές μπορείς να μπείς στον Λόχο διοικήσεως", του απάντησα "το όνειρο μου είναι να παρελάσω με την στολή του εύζωνα και να σηκώσω έστω μια φορά την σημαία στην Ακρόπολη, οπότε θέλω να μπω στην εκπαίδευση". Έτσι ξεκίνησε και αυτό το ταξίδι στο "ενυδρείο" όπως λέγαν τον χώρο εκπαίδευσης , πολύ δύσκολο, συνεχώς φωνή, γυμναστική και πολλές ώρες ακινησία (μια μέρα θυμάμαι λιποθύμησαν 4 άτομα). Είχα κερδίσει μπορώ να πώ τον σεβασμό από τους εκπαιδευτές μου γιατί ενώ πολλοί παραπονιόντουσαν ότι είναι δύσκολα, ότι πονάει η μέση τους, τα πόδια τους και άλλα πολλά, εγώ με τα παραπάνω κιλά δεν παραπονέθηκα ποτέ και έσφιγγα τα δόντια να τα καταφέρω γιατί το ήθελα πολύ.
Συχνά έρχονταν οι εκπαιδευτές και μου ψιθύριζαν στα κλεφτά "είσαι παλικάρι, δεν μασάς, θα τα καταφέρεις" καταλάβαιναν πόσο πολύ το ήθελα και όλο αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίζω. Φτάνουμε στην τελευταία βδομάδα της εκπαίδευσης και 4 μέρες πριν πάρουμε τον γαλάζιο μπερέ έρχεται ο εκπαιδευτής Π. και μου ψιθυρίζει ενώ ήμασταν σε ακινησία "Βαγγέλη μπορείς να πάς να κάτσεις, βλέπω πόσο το θες σε έχω ξεχωρίσει από όλα τα παιδιά εδώ μέσα , αλλά δεν περνάει από το χέρι μου και αύριο ο λοχαγός θα σε κόψει" (είχα κάνει μεγάλη πρόοδο και ήμουν μόλις 6 κιλά πάνω από το όριο). Βούρκωσα (και τωρα που το θυμηθηκα) και του ζήτησα σαν χάρη να τελειώσω και εκείνη την ημέρα της εκπαίδευσης αφού είναι η τελευταία φορά, το δέχτηκε και τον χαροποίησε.
Την άλλη μέρα όντως είμαι στην λίστα των "κομμένων" υποψηφίων, δεν μπόρεσα να το χωνέψω. Οπότε μεταφέρομαι στον λόχο διοικήσεως και 2 μέρες μετά ενώ έχω υπηρεσία θαλαμοφύλακας, έρχεται έφοδος από ανώτερο και με βρίσκει να κλαίω, με ρωτάει αν είμαι καλά και δεν απαντούσα απλώς έκλαιγα. Μου είπε να τον ακολουθήσω στο γραφείο του, με ρώτησε αν με πείραξε κάποιος, αν έχω κάποιο πρόβλημα στο σπίτι ή αν κάτι έγινε να με βοηθήσει. Τον διαβεβαίωσα πως απλά δεν ένιωθα καλά γιατί ένιωσα ότι η προσπάθεια μου πήγε στα σκουπίδια και του ζήτησα να φύγω να διανυκτερεύσω στην εστία γιατί ήθελα λίγο να ηρεμήσω (το στρατόπεδο είναι πίσω από την βουλή, οπότε μια Πατησίων δρόμος ήταν), με ρώτησε αν έχω κάποιον μαζί (μάλλον φοβήθηκε ότι θα έκανα κάτι κακό στον εαυτό μου), του απάντησα πως μένει και η αδερφή μου απλά σε ξεχωριστά δωμάτια. Δεν το σκέφτηκε και πολύ έφερε ένα φαντάρο να με συνοδεύσει στο ιατρείο, ο γιατρός μου είπε πως θα διανυκτερεύσω το βράδυ στο ιατρείο (ξέσπασα πάλι σε κλάμματα), τους είπα "απλά έχω πιεστεί, θέλω να πάω λίγο σπίτι" δεν τους ένοιαξε. Αισθάνθηκα πως με αντιμετωπίζουν σαν τρελό αλλά είπα να κάνω υπομονή ένα βράδυ. Συζητώντας με τον γιατρό και με καθόλου καθαρό μυαλό, τον ρώτησα αν είναι εύκολο την επομένη να πάρω αναβολή και να φύγω. Μου είπε ότι απλά θα ζητήσω αναβολή το πρωί θα πάω με συνοδεία στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο και θα περάσω μια επιτροπή, ηρέμησα. Έτσι και έγινε ήρθε το πρωί και δεν σκέφτηκα καθόλου να κάνω πίσω, ζήτησα να πάρω αναβολή και ξεκινήσαμε με άλλους 2 φαντάρους για το 401, περασα την επιτροπή και μου δώσαν αναβολή για ένα χρόνο. Γύρισα στο στρατόπεδο και μου είπαν να πάω σπίτι και να έρθω την επομένη να παραδώσω εξοπλισμό, έτσι και έγινε. Φεύγωντας χαιρέτισα προσωπικά έναν έναν τους εκπαιδευτές μου και τους ευχαρίστησα για την όλη εμπειρία, μου ευχήθηκαν τα καλύτερα. Έφυγα με ένα μεγάλο χαμόγελο και φορτωμένος αναμνήσεις που λίγοι θα ζήσουν.
Βέβαια δεν έχω καταλήξει αν έπραξα σωστά που δεν συνέχισα γιατί τα πράγματα άλλαξαν πολύ γρήγορα. Γυρνώντας λοιπόν στην ζωή μου στην εστία μετά από αυτή την παύση 3μιση μηνών, τίποτα δεν έμοιαζε ίδιο. Σαν να χάθηκε όλη η μαγεία ξαφνικά, δεν είχα όρεξη πλέον να βγαίνω και κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου, είχα ανάγκη να δώ τον κολλητό μου τον Α. τον παιδικό μου φίλο που ήταν πάντα εκεί για μένα, εκείνη όμως την περίοδο είχε βάλει άλλες προτεραιότητες στην ζωή του (κοπέλα, δουλειά), δεν τον κατηγορώ, στο κάτω κάτω καλό είναι να κάνουμε ότι μας γεμίζει. Επίσης δεν έχουμε την ίδια σχέση με όλους, νόμιζα ο κατάλληλος να με βοηθήσει τότε ήταν αυτός. Δεν άργησα πάλι να αναζητήσω κάτι που θα με κάνει να ξεχαστώ, καλά καταλάβατε χόρτο. Ξαφνικά είχα χαθεί από παντού και απλά επιβίωνα δεν ζούσα μέσα σε αυτό το 4 τετραγωνικά δωμάτιο. Έπαιρνα από τον πατέρα μου κάθε μήνα 120Ευρω για να περνάω στην Αθήνα και τα λεφτά αυτα πήγαιναν μόνο σε χόρτο και φαγητό. Υπήρξε ολόκληρη βδομάδα σερί που κλεινόμουν μέσα στο δωμάτιο απλά και άραζα, το απόλυτο μηδέν, πιο πάτος δεν γίνεται, δεν έβλεπα άνθρωπο πραγματικά. Ακόμα δεν ξέρω τι ήταν αυτό που δεν μπόρεσα να χωνέψω η αποτυχία ή ότι η προσπάθεια μου πήγε στα σκουπίδια. Τέλος πάντων κάποια στιγμή τα λεφτά δεν έφταναν και η ιδέα να πάω για δουλειά κάπως με φόβιζε, δεν ξέρω αν σας ακούγεται χαζό αλλά είναι η αλήθεια. Είχα διάφορες άκρες και με ένα φιλαράκι από την σχολή που είχε μια οικονομική άνεση είπαμε να κάνουμε μια μπίζνα. Αυτός έβαλε
3,5 χιλιάρικα για να πάρουμε ένα κιλό χόρτο από ένα γνωστό και εγώ θα το έδινα 10-15Ευρω/γραμμαριο και τα κέρδη μισά-μισά (σε πολλούς μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά στα πανεπιστήμια παίζει πολύ ναρκωτικό αλήθεια και άτομα που δεν τους φαίνεται καθόλου). Δεν ξέρω πόσο θολωμένος ήμουν όταν σκεφτήκαμε να το κάνουμε , αλλά δεν θα πώ ότι δεν μου άρεσε η φάση, το ζούσαμε, περνούσαμε καλά και πάνω από ολα έβγαζα κάποια καλά λεφτά και έπινα τσάμπα αφού είχαμε τέτοια ποσότητα και τουμπανο ποιότητα, ωστόσο είχαμε άγνοια κινδύνου και δόξα τω Θεώ που ήμασταν τυχεροί και δεν μας έδεσαν (δεν μπορω να φανταστω τι θα είχε γίνει αν ημουν φυλακή).
