δεν ήθελα να κάνω κάτι που το επιθυμούσα πάρα πολύ, αλλά δεν το θεωρούσα σωστό

Από εκεί και πέρα άρχισαν τα ψυχοσωματικά μου προβλήματα.
Αυτό διέγνωσε κάποιος ομοιοπαθητικός, που πριν ανοίξω το στόμα μου μου είπε τι νομίζει πως έχω. Γέλασα τότε. Χρειάστηκα χρόνια για να καταλάβωπως είχε δίκαιο.
τρία χρόνια νοσταλγίας για κάτι πολύ πλατωνικό, το οποίο ποτέ δεν είχε μέλλον, εκτός από το να γίνει κρυφό γκωμενιλίκι με έναν άνδρα που ριχνότανε σε όλες.Η απόφάσή μου σωστή, αλλά υπέφερα πολύ.
Ο κύριος αυτός, άνδρας με λεφτά και τίτλους ήτανε μαθημένος να παίρνει ότι θέλει και μου κάκιωσε πολύ. Έκανε κάποια ανόητα παρασκήνια.
Μια "φίλη μου" που όταν έμαθε ότι τον γνωρίζω έκανε τα πάντα για να της τον γνωρίσω, αυτή πάντα έψαχνε κάποιον με λεφτά,
προσπαθούσε όλα αυτά τα χρόνια να μου την "σπάσει", έπαιρνε τηλέφωνο και μούλεγε πόσο καλά τα πηγαίνει μαζί του, κοκ.
Εχω κάποιο πρόβλημα χαρακτήρα, θέλω σε ότι κάνω να είμαι εκατό τοις εκατό σωστή.
Θέλω να επικρατεί παντού και πάντα η δικαιοσύνη, αρχίζω χαμένους (όχι πάντα) αγώνες είτε για μένα και την οικογένεια είτε και για ξένους κι έχω μετά ένα σωρό μπελάδες.
Δεν αντέχω την αδικία.
Θεοφανία, εσύ με τον ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο σου ίσως έχεις να μου πεις κάτι σε αυτό;
Ελπίζω να μη γελοιοποίησα τον εαυτό μου.

γνωριζα μια κοπελα που ειχε το ιδιο θεμα με σενα... η συγκεκριμένη κοπελα ελεγε συχνα οτι θελει να γινονται τα πραγματα σωστα και δικαιο για όλους, λειτουργουσε παντα και σε όλα τα θεματα με αυτο το γνώμονα να ειναι δικαια αλλα απαιτουσε κ απο τους αλλους να ειναι δικαιοι... ομως ειχε πεσει στην παγιδα να τα κανει όλα στα δικα της μετρα και συμφωνα με αυτα τα μετρα να κρινει και τους υπολοιπους με αποτελεσμα παντα μα παντα να νιωθει οτι την αδικουν!
δεν γελοιοποιήθηκες καθολου... :) :)

Σε κανενα δεν αρεσει η αδικια ,εκτος απο αυτον που την κανει και ο οποιος μπορει αν του χρειαζεται κιολας να δικαιολογησει τον εαυτο του με χιλιους τροπους. Θελεις να πεις οτι τα ειχες με εναν αντρα τρια χρονια πλατωνικα και αυτος πηγαινε με αλλες?

Και μετα του γνωρισες την φιλη σου?

Μηπως μπορεις να γινεις πιο αναλυτικη?

κι ο αδερφοσ μου το χει αυτο με τη δικαιοσυνη και του χω πει οτι δε μπορει να βαζει τον εαυτο του πανω απο τουσ αλλουσ και να τουσ κρινει και κατα τα αλλα θα συμφωνησω με την πρωτη απαντηση που δοθηκε

Σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εγω δεν αντέχω την αδικία πουθενά, για να φανταστείς κάποτε οταν προσπαθουσα να υπερασπιστώ το δικαιο μου και οι άλλοι δεν το καταλάβαιναν έφτανα σε σημείο να χτυπάω τον εαυτό μου γιατι δεν έβρισκα ανταποκριση. Ακραίο & μάταιο.
Δεν γεννήθηκες να σώσεις εσύ τον κόσμο, η αδικία πάντα θα βασιλεύει. Ασε που αν ο άλλος δεν θέλει να σωθεί εσύ γιατί να δίνεις αγώνες?

Quote:

---

Originally Posted by νοσταλγία

Θεοφανία, εσύ με τον ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο σου ίσως έχεις να μου πεις κάτι σε αυτό;
Ελπίζω να μη γελοιοποίησα τον εαυτό μου.

---

αν κατάλαβα καλά, ο τύπος ήταν από αυτούς που έχουν τη γυναίκα τους, την επίσημη γκόμενα, την ανεπίσημη και από κει και πέρα ότι κάτσει ευπρόσδεκτο.
Εσύ λογικά τον ερωτεύτηκες και προκειμένου να γίνεις μια του σωρού που μετά δεν θα της λέει ούτε γεια, αρνήθηκες τα ψίχουλα και καταπιέστηκες.
Εννοείται πως πολύ καλά έκανες, αλλά μήπως να έψαχνες για ποιο λόγο σε τράβηξε τέτοιου τύπου άντρα?

Ναι, τέτοιος τύπος ήτανε και αν και η ερώτησή σου είναι πολύ καλή, δεν μπορώ να την απαντήσω. Μια φορά την εβδομάδα (5 χρόνια) συναντιόμασταν για επαγγελματικούς λόγους, πάντα μαζί με άλλους και μιλούσαμε για τα πάντα. Αυτοαποκαλούμασταν "φίλοι" και νιώθαμε πολύ ωραία με τις συζητήσεις μας. Αυτός πάντα έλεγε στους άλλους πόσο με θαυμάζει, γενικά τους μιλούσε όλο για μένα, όταν ήτανε μόνοι τους, και σε μένα τα έλεγε, αλλά δεν τον πίστευα. Τον τελευταίο χρόνο είχα πολλά προβλήματα σε μια φάση και εκείνο το βράδυ ήπια ένα ποτηράκι παραπάνω κι αφέθηκα λιγάκι, δηλ. με αγγάλιασε και με φίλησε στο μέτωπο. Αυτό του δημιούργησε ελπίδες για κάτι περισσότερο κι από εκεί και πέρα μου ριχνότανε ανοιχτά σε επαγγελματικές συναντήσεις. Αναγκάστηκα να διακόψω τη συνεργασία μας. Από αυτό έχασα πολύ επαγγελματικά και υπέφερα από νοσταλγία, αποθυμούσα συνέχεια κι αυτόν και τους υπόλοιπους.
Αυτός στην αρχή το πήρε βαριά, αρρώστησε για μήνες. Μετά βρήκε παρηγοριές (ναι, περισσότερες).Οι άλλοι που τους έλεγα φίλους με πρόδωσαν πριν λαλήσει ο πετεινός τρεις φορές. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ φίλοι. Κι αυτό με πλήγωσε πολύ.
Λόγω της δουλειάς μου εξακολουθώ να έχω τέτοιες επαφές με ομάδες συχνά και όταν βγαίνουμε τρια χρόνια υπάρχει ο κίνδυνος να το πει κανείς φιλία. Φέτος που αρρώστησα για λίγο αποδείχτηκε πως ήδη είχαν έρθει σε επαφή με κάποιον αντικαταστάτη, πληγώθηκα τότε, είπα να τα παρατήσω, ένιωσα πως δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, αν και ξεκωλώθηκα (σόρρυ) γι αυτούς). Τελικά το είδα πρακτικά, δεν τα παράτησα.



Δεν ξέρω γιατί με τράβηξε. Ητανε κάτι που έγινε από μόνο του κι από την πρώτη μέρα. Μέχρι σήμερα τον βρίσκω τον πιο ελκυστικό άνδρα που έχω γνωρίσει. Το φιλί στο μέτωπο είναι η πιο τρυφερή ανάμνηση της ζωής μου.

κοιτα...το ότι βρίσκεις το φιλί στο μέτωπο την πιο τρυφερή στιγμή της ζωής σου, δεν είναι και πολύ ελπιδοφόρο...:)
ένας ανεκπλήρωτος έρωτας είναι που σου χει μείνει απωθημένο, αλλά δεδομένου πως τραβάς ζόρι με προδοσίες στη δουλειά και στη φιλία, του έχεις δώσει περισσότερη αξία από όση έχει.
Βλέπω πως προσπαθείς να δώσεις και σε αυτόν το ρόλο του ενδιαφερόμενου. Δεν έχει. Κανείς άντρας που θέλει μια γυναίκα δεν λειτουργεί έτσι και σίγουρα δεν "αρρώστησε" που χαθήκατε.
Δεν ζούμε στο μεσαίωνα και συ δεν είσαι φυλακισμένη σε κάστρο που δεν μπορεί να βρει.
Θα σου πρότεινα να ψάξεις μέσα σου για αυτή την εξάρτηση, ή αν θες να το συζητήσουμε εδώ.
Είναι κρίμα να χάνεις πολύτιμο χρόνο από τη ζωή σου για κάτι που μπορεί να ήταν μόνο μες στο μυαλό σου.....
Φιλικά στα λέω.

γεια σου Θεοφανία, ξέρω πως τα λες φιλικά, εδώ μέσα όλοι μας έχουμε κάποια άσχημα βιώματα πίσω μας ή και επίκαιρα. Και ο άλλος τα βλέπει πιο αντικειμενικά από εμάς. Ενδιαφερόμενος ήτανε από την άποψη πως είχε πει σε όλους πως είναι ερωτευμένος μαζί μου. Σε μένα είπε πως το γεγονός που τελείωσα τη συνεργασία μας, ήτανε η πιο μεγάλη απογοήτευση της ζωής του.
Το ζήτημα βέβαια είναι άλλο. Αυτά τα λεγόμενα από κάποιον που συνέχεια υπήρξε ερωτευμένος, δεν βαραίνουν και τόσο. Το θέμα το ξεπέρασα, αλλά επειδή πρόσφατα πέθανε σε δυο δευτερόλεπτα μέσα κάποιος πολύ νέος γνωστός μου από ανακοπή καρδιάς, και φυσικά πέρα από τη λύπη μου γι αυτόν, άρχισα να σκέφτομαι, ρε συ, δεν ξέρεις από που θα σου έρθει, ίσως έπρεπε να βιώσεις αυτό το πράγμα, είτε έρωτας ήτανε, είτε ουτοπία.

Γλυκιά μου νοσταλγία, ΠΟΛΥ καλά έκανες και δεν ανταποκρίθηκες. Θα συμφωνήσω σε πολλά απο αυτά που λέει η Θεοφανία και πως το "κόλλημα" οφείλεται στο ανεκπλήρωτο, νομίζω ότι λίγο έως πολύ όλοι έχουμε μια αντίστοιχη ιστορία στη ζωή μας και στο μυαλό μας. Εγώ ειμαι μαζί σου, που θέλεις να είσαι δίκαιη. Μία ενσταση έχω στο "σωστή", γιατί καμία φορά μπορεί να σε οδηγήσει στην τελειομανία, στο να μην επιτρέπεις λάθη στον εαυτό σου, και στο τέλος να σε οδηγήσει σε αγχώδη διαταραχή (δεν αναφέρομαι βέβαια στην ερωτικη σου ιστορία, εκεί ορθώς έπραξες το σωστό). Όσο γι'αυτό που γράφεις, για το θάνατο, διαφωνώ. Δεν πρέπει να κάνουμε ο,τι επιθυμούμε επειδή...μια ζωή την έχουμε. Εγώ βέβαια πιστεύω ότι η ζωη μας εδώ ειναι προσωρινη και σύντομη, ανάλογα και με το τι πιστεύει ο καθένας, πράττει. Σου εύχομαι/μας έυχομαι να βρούμε τις ισορροπίες μας

Tι θυμηθηκα τωρα, την ιστορια με τους δυο βουδιστες μοναχους. Πηγαινανε μια μερα στο δασος, και συναντησανε μια κοπελα στην οχθη ενος ποταμου, που επρεπε να το περασει για να παει στην οικογενεια της, αλλα δε μπορουσε καθως ηταν ορμητικο. Τοτε, αν και απαγορευοτανε να ακουμπησουνε γυναικα, ο ενας μοναχος εσκυψε και την σηκωσε στα χερια του και την περασε απεναντι. Περασανε το ποταμι, αφησε την κοπελα που τον χιλιοευχαριστησε και συνεχισαν το δρομο τους. Εξι ωρες μετα, λεει ο αλλος μοναχος: Το οτι κουβαλησες την κοπελα ηταν αμαρτια, πως το εκανες; Και του λεει ο αλλος: Εγω την κουβαλησα για πεντε λεπτα στα χερια μου, εσυ την κουβαλας τοσες ωρες στο μυαλο σου..

Με λιγα λογια, κατι που δεν εκανες σου εχει αφησει την αισθηση του πως θα ηταν, του ανεκπληρωτου κτλ, γιατι οπως και ο μοναχος Β, δεν το εκανες επειδη δεν ηταν σωστο, ενω το ηθελες, και απο τοτε τον "κουβαλας" στο μυαλο σου.

Η απαντηση μου ειναι οτι αν το ηθελες θα το ειχες κανει, και οτι αν το ηθελε και αυτος πολυ θα σε ειχε κυνηγησει. Οποτε τι μενει; Λιγο excitement, οπως συνηθιζω να λεω, πολλες φορες με τη μορφη αρνητικου συναισθηματος οπως νοσταλγια κτλ, πραγμα που σημαινει οτι λειπει αυτη η συγκινηση απο τη ζωη σου, και την υποκαθιστας εκ του ασφαλους με κατι μακρινο, που αφου ειναι μακρινο δε θα σε πληγωσει. Πολλοι ανθρωποι αντλουν ευχαριστηση απο το απαγορευμενο, το ανεκπληρωτο, το τραγικο κτλ κτλ κτλ. Αν το απαγορευμενο ήταν επιτρεπτο, το ανολοκληρωτο εκπληρωμενο και το τραγικο κωμικο, δε θα ηταν τοσο μαγικα για τους ανθρωπους που τους ελκουν αυτα, γιατι για την περιπτωση του ανεκπληρωτου συγκεκριμενα, θα εχανε αυτη του την υποσταση στη σφαιρα του "αν", που μπορεις να φανταζεσαι οτι θελεις χωρις ποτε να ματαιωθεις, αντλωντας την ιδια στιγμη την ευχαριστηση που ξερεις οτι ο αλλος σε νοιαζεται, σε θελει και σε αγαπαει, ενω δεν ειστε μαζι Αν ερθετε κοντα, ποιος ξερει αν θα συνεχισει αν ειναι το ιδιο; Το ρισκαρεις; Μονο αν το θες παρα πολυ.
Αν ερθει ποτε το πληρωμα του χρονου, μπορει δυο ανρθωποι να ειναι μαζι οπως εσεις, τη συνεχεια της ιστοριας ομως δεν την ξερει κανεις.

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λέτε, υποσυνείδητα πάντα ήξερα, ότι αν με ήθελε πραγματικά θα το κυνηγούσε, αυτός αντίθετα όταν αργότερα δόθηκε μια ευκαιρία να ξανασυνεργαστούμε, το σαμποτάρισε.
Ισως τελικά ήτανε καλύτερα που δεν το βίωσα, μάλλον δεν άξιζε τον κόπο ο άνδρας αυτός.

σας ευχαριστώ για την ειλικρινή σας τοποθέτηση.

Μου γράψατε αυτά που κατά βάθος ήξερα, αλλά δεν ήθελα να τα παραδεχτώ.

ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΙΣΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΝΑΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΚΑΘΡΕΦΤΗ!

..νοσταλγία, να ξέρεις πως κατά βάθος και συ αν ήθελες να το ζήσεις θα το κυνηγούσες και ας έτρωγες τα μούτρα σου.
Το πιθανότερο είναι πως δεν είχες τίποτε πιο αξιόλογο να ασχοληθείς και κόλλησε το μυαλό σου εκεί.
Σημασία εχει πως συνειδητοποιείς τι συμβαίνει....:)