Εμμονή με ονόματα, ανάγκη για αφή-δείγμα αυτισμού?
Από μικρή μου άρεσε καθετί που έβλεπα να ξέρω την επιστημονική του ονομασία. Χρώματα, φυτά, ποικιλίες κρασιών, συνομοταξίες μανιταριών, βεντάλιες τσαγιών, δέντρα, ζώα, πεταλούδες. Δεν έψαχνα ποτέ για ανθρώπους, μόνο για όσα ανέφερα.;p Για παράδειγμα, όταν έβλεπα το γλυκάνισο, αμέσως αναζήταγα να βρω το star anise, ήταν το αμέσως επόμενο βήμα. Όταν έβλεπα ένα λουλούδι, δε μου αρκούσε να το δω, αλλά και να το αγγίξω, αν δεν μπορούσα να το αγγίξω δεν ησύχαζα. Για το λόγο αυτό υπέφερα κάθε φορά που έβλεπα κάτι και δεν μπορούσα να το νιώσω με την αφή, μου έχει τύχει να πάω σε ινδιάνο που τραγούδαγε για να αγγίξω τα μαλλιά του, δίχως να με προβληματίζει όπως άλλους ανθρώπους αν αυτό που έκανα ήταν παράδοξο, παράξενο, το θεωρούσα εντελώς φυσικό.λολ, το ξέρω πως δεν είναι, αλλά το θέμα είναι όπως το έγραψα πιο πάνω.
Γιατί κόλλαγα στις λέξεις, τον ήχο τους, γιατί ήθελα να αγγίξω κάτι για να το καταλάβω? Κάτι έλειπε, πιστεύω πως έχω ένα είδος high-functioning autism. Και κάτι άλλο που δένει με τη θεωρία αυτή, αν την πω έτσι, είναι ότι κάποια έλλειψη γνωσιακή με κάνει να μη θέλω να χάνομαι. Φοβάμαι το να χάνομαι, και με τίποτε δεν μπορώ να προσανατολιστώ, λες και δεν έχω την ικανότητα να διακρίνω τα σημεία του ορίζοντα.
Επίσης, πολύ χρήσιμο για μένα το παραμύθι του χάνσελ και της γκρέτελ, γιατί όταν διάβαζα παιδί το χάσιμο στο δάσος, έλεγα, εσύ τα χαλίκια, όχι τα ψίχουλα...χαχαα