Τον τελευταίο χρόνο με προβληματίζει έντονα η διάθεση μου και πολλές φορές σκέφτομαι μήπως έχω κάποια μορφή κατάθλιψης.Είμαι 26 χρονών και μένω σε μια επαρχιακή κωμόπολη. Έχω τρία χρόνια που εχω επιστρέψει από σπουδές και ζω με τους γονείς μου. Ίσως ή χειρότερη επιλογή που έχω κάνει. Και το λέω αυτό όχι γιατί έχω κακές σχέσεις μαζί τους αλλά γιατί από όταν γύρισα έχω παρατηρήσει την μεταστροφή στην διάθεση μου. Ενώ όσο σπούδαζα είχα μια φυσιολογική κοινωνική ζωή με πολλές παρέες και αρκετές σχέσεις τα τελευταία 3 χρόνια είμαι στο απόλυτο μηδέν. Καμία διάθεση να βγω από το σπίτι. Πάω μόνο για δουλειά και βγαίνω καμία βόλτα μια δύο φορές το μήνα αν έρθει ο κολλητός μ που μένει σε άλλη πόλη. Όταν είμαι στο σπίτι δεν θέλω να συζητάω με κανέναν και πιάνω τον εαυτό μου να εκνευρίζεται τις περισσότερες φορές που προσπαθούν οι γονείς μου να μου πιάσουν κάποια κουβέντα. Επίσης αν τυχόν κάποιος συνάδελφος μου προτείνει να κάνουμε κάτι μετά τη δουλειά (τελειώνουμε 11 το βράδυ) είτε θα προτιμήσω να αρνηθώ και να πάω σπίτι είτε όταν δεχτώ και πάω δεν θα έχω καθόλου διάθεση να συζητήσω απλά θα ακούω τους υπόλοιπους. Το ξέρω ότι η εύκολη λύση είναι να αλλάξω περιβάλλον αλλά θέλω να προσπαθήσω να το παλέψω και όχι να τρέξω να ξεφύγω. Από την άλλη σκέφτομαι ότι όσο μένω εδώ είναι με πολλές οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο σε κανέναν και πως το αντιμετώπισε; Συγγνώμη για το σεντόνι
