νέα σχέση και πένθος

Καλημέρα σε όλους! είμαι η Ελένη και θα ήθελα την γνώμη σας για ένα θέμα που με απασχολεί. Πριν ένα μήνα περίπου γνώρισα έναν άντρα, 35 χρονών. Δυστυχώς μετά τις πρώτες συναντήσεις μας, πέθανε ο πατέρας του, ο οποίος ήταν άρρωστος τα τελευταία 2 χρόνια. Εγώ περίμενα να παγώσει το θέμα της δικής μας σχέσης τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, εκείνος όμως μετά τις πρώτες 5 μέρες απο τον θάνατο συνέχισε να βγαίνει κανονικά μαζί μου, πάντα με δική του πρωτοβουλία. φυσικά μου άρεσε που συμπεριφερόταν φυσιολογικά μαζί μου και προσπαθούσα όσο μπορώ να του συμπαραστέκομαι. Δεν τον πίεσα ούτε για εξόδους ούτε για τίποτα. Μετά τις πρώτες εβδομάδες και πλησιάζοντας το 40ημερο μνημόσυνο του πατέρα του, και έπειτα απο καυγάδες με την μητέρα του και την αδερφή του, για το οτι εκείνος έβγαινε ενώ εκείνες έμεναν μέσα( η μητέρα του δεν έβγαινε καθόλου ενώ η αδερφή του πολύ συχνά) ή για το οτι εκείνος έλειπε απο το σπίτι ενώ εκείνες έκλαιγαν, η συμπεριφορά του άρχισε να αλλάζει. Μου ζήτησε να απομακρυνθούμε για ένα διάστημα για να νιώσει καλύτερα, και επειδή δεν ήθελε όπως είπε να με στενοχωρεί με τις μεταπτώσεις του και την κακή του ψυχολογία. εγώ ζήτησα να μείνω δίπλα του και φυσικά δεν θα με πείραζε τίποτα απο όλα αυτά αλλά δύστυχώς μου ζήτησε να "παγώσουμε"λίγο το δικό μας θέμα μέχρι να ισορροπήσει εκείνος και να λύσει δίαφορες υποχρεώσεις προς τρίτους ανθρώπους. Εγω νιώθω μπερδεμένη γιατι αφενός δεν έχω βιώσει κάτι παρόμοιο και μόνο να φαντάζομαι μπορώ το πως νιώθει και αφετέρου εγώ ήθελα να του συμπαρασταθώ χωρίς να με ενδιαφέρει η κακή του διάθεση, αλλά εκείνος δεν μπορεί λέει να υποστηρίξει μια σχέση στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Τι πιστεύετε οτι πρέπει να κάνω;Μου φαίνεται απο την μια 'παράλογο"περνώντας ο καιρός να νίωθει περισσότερο άσχημα σε σχέση με τον πρώτο καιρό και από την άλλη μίλησε για τύψεις και βάρη που νιώθει. Θέλω να είμαι κοντά του αλλά δε με αφήνει σαν κοπέλα του. Θέλει να μιλάμε αλλά όχι συχνά. Δεν ξέρω τι να πιστέψω και πώς να συμπεριφερθώ.

Quote:

---

Originally Posted by berdemeni

Καλημέρα σε όλους! είμαι η Ελένη και θα ήθελα την γνώμη σας για ένα θέμα που με απασχολεί. Πριν ένα μήνα περίπου γνώρισα έναν άντρα, 35 χρονών. Δυστυχώς μετά τις πρώτες συναντήσεις μας, πέθανε ο πατέρας του, ο οποίος ήταν άρρωστος τα τελευταία 2 χρόνια. Εγώ περίμενα να παγώσει το θέμα της δικής μας σχέσης τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, εκείνος όμως μετά τις πρώτες 5 μέρες απο τον θάνατο συνέχισε να βγαίνει κανονικά μαζί μου, πάντα με δική του πρωτοβουλία. φυσικά μου άρεσε που συμπεριφερόταν φυσιολογικά μαζί μου και προσπαθούσα όσο μπορώ να του συμπαραστέκομαι. Δεν τον πίεσα ούτε για εξόδους ούτε για τίποτα. Μετά τις πρώτες εβδομάδες και πλησιάζοντας το 40ημερο μνημόσυνο του πατέρα του, και έπειτα απο καυγάδες με την μητέρα του και την αδερφή του, για το οτι εκείνος έβγαινε ενώ εκείνες έμεναν μέσα( η μητέρα του δεν έβγαινε καθόλου ενώ η αδερφή του πολύ συχνά) ή για το οτι εκείνος έλειπε απο το σπίτι ενώ εκείνες έκλαιγαν, η συμπεριφορά του άρχισε να αλλάζει. Μου ζήτησε να απομακρυνθούμε για ένα διάστημα για να νιώσει καλύτερα, και επειδή δεν ήθελε όπως είπε να με στενοχωρεί με τις μεταπτώσεις του και την κακή του ψυχολογία. εγώ ζήτησα να μείνω δίπλα του και φυσικά δεν θα με πείραζε τίποτα απο όλα αυτά αλλά δύστυχώς μου ζήτησε να "παγώσουμε"λίγο το δικό μας θέμα μέχρι να ισορροπήσει εκείνος και να λύσει δίαφορες υποχρεώσεις προς τρίτους ανθρώπους. Εγω νιώθω μπερδεμένη γιατι αφενός δεν έχω βιώσει κάτι παρόμοιο και μόνο να φαντάζομαι μπορώ το πως νιώθει και αφετέρου εγώ ήθελα να του συμπαρασταθώ χωρίς να με ενδιαφέρει η κακή του διάθεση, αλλά εκείνος δεν μπορεί λέει να υποστηρίξει μια σχέση στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Τι πιστεύετε οτι πρέπει να κάνω;Μου φαίνεται απο την μια 'παράλογο"περνώντας ο καιρός να νίωθει περισσότερο άσχημα σε σχέση με τον πρώτο καιρό και από την άλλη μίλησε για τύψεις και βάρη που νιώθει. Θέλω να είμαι κοντά του αλλά δε με αφήνει σαν κοπέλα του. Θέλει να μιλάμε αλλά όχι συχνά. Δεν ξέρω τι να πιστέψω και πώς να συμπεριφερθώ.

---

Μα το θεμα δεν ειναι τί πιστευουμε εμεις οτι πρεπει να κανεις. Το θεμα ειναι ποια ειναι η πραγματικοτητα της καταστασης. Και η πραγματικοτητα ειναι οτι ο ανθρωπος αυτος θελει να θρηνησει την απωλεια του , με οποιες υποχρεωσεις και προς τον εαυτο του και προς τους αλλους, αυτο συνεπαγεται. Δεν σημαινει οτι δεν σε θελει απλα στη φαση αυτη ειναι αλλου. Αν οντως ενδιαφερεσαι για τον ανθρωπο αυτο, να του δωσεις τον χωρο και το χρονο του. Νομιζω οτι ο ανθρωπος ειναι ξεκαθαρος. Σιγουρα ουτε εσυ θες καποιον διπλα σου με ψυχολογικη ασταθεια και ανασφαλεια. Αν το αντεχεις, να εισαι διπλα του με τον τροπο που θελει. Οταν ηρεμησει, θα σε βρει αυτος. Και αν τον θες ακομα θα ειστε καλα μαζι. Με την πιεση ποτε δεν γινεται τιποτα. Ειδικα οταν ο αλλος πενθει...:)

Ευχαριστώ για την απάντηση :) φυσικά και δεν μπορώ παρά να σεβαστώ την επιθυμία του, απλώς με μπερδεύει η συμπεριφορά του γιατί στην αρχή της σχέσης μας, που το πένθος ήταν πολύ πιο πρόσφατο δεν φαινόταν τόσο χάλια όσο περιγράφει τώρα. Θεωρητικά όσο περνάει ο καιρός θα έπρεπε να ηρεμεί και όχι να γίνεται αντίστροφα.

Quote:

---

Originally Posted by berdemeni

Ευχαριστώ για την απάντηση :) φυσικά και δεν μπορώ παρά να σεβαστώ την επιθυμία του, απλώς με μπερδεύει η συμπεριφορά του γιατί στην αρχή της σχέσης μας, που το πένθος ήταν πολύ πιο πρόσφατο δεν φαινόταν τόσο χάλια όσο περιγράφει τώρα. Θεωρητικά όσο περνάει ο καιρός θα έπρεπε να ηρεμεί και όχι να γίνεται αντίστροφα.

---

Πολύ συχνά, μετά από ένα τέτοιο σοκ όπως ο θάνατος, αρνούμαστε να το δεχτούμε και να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί. Αποστασιοποιούμαστε συναισθηματικά και λανθασμένα μπορεί να πιστέψουμε ότι το έχουμε ξεπεράσει εύκολα, ότι δεν μας στοίχισε και πολύ. Είναι μια άμυνα του μυαλού όλο αυτό, πολλές φορές επειδή έχουμε να τα βγάλουμε πέρα και με άλλα πιο πρακτικά ζητήματα. Όμως, κάποια στιγμή θα έρθει η στιγμή να νιώσουμε τον πόνο και να πενθήσουμε. Και πρέπει να το κάνουμε, αλλιώς κάπου αλλού θα μας βγει.
Πιθανόν ο φίλος σου να βρίσκεται τώρα σ' αυτό το στάδιο, οπότε δεν είναι περίεργη η στάση του και η συμπεριφορά του.

Δεν θα καταθέσω απάντηση η οποία ενδεχομένως να αποτελεί λύση στο συγκεκριμένο ζήτημα, απλώς θα έλεγα ότι σε τέτοιου είδους περιπτώσεις η ψυχολογική υποστήριξη από
το περιβάλλον του πάσχοντα δρα θεραπευτικά. Σαφώς ο κάθε άνθρωπος βιώνει με το δικό του τρόπο τέτοιου είδους καταστάσεις και πρέπει να γίνεται σεβαστή η οποία
συμπεριφορά του. Συνήθως όμως όταν καταθέτεις το πρόβλημά σου και ειδικά σε δικούς σου ανθρώπους, αποφορτίζεσαι και νιώθεις καλύτερα.
Είθε ο χρόνος να βοηθήσει στην εξομάλυνση του ζητήματος και να επέλθει ομαλοποίηση στη σχέση σας.

...εγώ πάλι νομίζω πως τον άνθρωπο τον εγκλώβισαν μαμά και αδελφή δημιουργωντας του τύψεις για τον τρόπο που λειτπυργούσε μετά το θάνατο του πατέρα του.
Αν βάλεις και το μπερδεμένο του συναισθηματικό κόσμο προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα νέα δεδομένα δε θέλει και πολύ για να αποστασιοποιηθεί από σένα.
Οι περισσότεροι νομίζουν πως πένθος είναι τα μαύρα και το κλάμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ο καθένας διαχειρίζεται διαφορετικά αυτό που του συμβαίνει χωρίς να σημαίνει πως δεν πονά.
Προφανώς του έκανε καλό να βγαίνει μα΄ζι σου και να νιώθει πως συνεχίζει τη ζωή του, αλλά του ήρθε "κατραπακιά" από μετεωρίτη τύψεων δια χειρός μαμάς και αποφάσισε να ακολουθήσει την παραδοσιακή γραμμή πένθους.
Επικοινώνησε μαζί του και ξεκίνα σιγά-σιγά να τον απενοχοποιείς, (όχι σε σχέση με σας), αλλά γενικότερα για το πως θελει αυτός να διαχειριστεί αυτή την κατασταση.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη Θεοφανία. Είναι άλλο το πένθος και άλλο οι τύψεις κι οι υποχρεώσεις, που κι ό ίδιος εξάλλου ανέφερε σαν βασικό λόγο της απομάκρυνσης από εσένα. Συμφωνώ λοιπόν ότι εδώ χρειάζεται πρώτα απ' όλα (γενική) απενοχοποίηση.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για το ενδιαφέρον. Και εγώ πιστεύω αυτό που λέει η Θεοφανία. Χθες βγήκαμε για ένα ποτό και μου είπε πάνω κάτω τα ίδια και οτι η μάνα και η αδερφή του ένιωσαν να απειλούνται απο μια σχέση του αυτή την περίοδο που θέλουν στήριξη κλπ. Προσπάθησα να του εξηγήσω οτι δεν θα είχα καμία απαίτηση για κάτι τέτοιο, ούτε έχω στόχο να τον απομακρύνω απο την οικογένεια του. Για μια ακόμα φορά μου ζήτησε χρόνο για να επανακάμψει...

Quote:

---

Originally Posted by berdemeni

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για το ενδιαφέρον. Και εγώ πιστεύω αυτό που λέει η Θεοφανία. Χθες βγήκαμε για ένα ποτό και μου είπε πάνω κάτω τα ίδια και οτι η μάνα και η αδερφή του ένιωσαν να απειλούνται απο μια σχέση του αυτή την περίοδο που θέλουν στήριξη κλπ. Προσπάθησα να του εξηγήσω οτι δεν θα είχα καμία απαίτηση για κάτι τέτοιο, ούτε έχω στόχο να τον απομακρύνω απο την οικογένεια του. Για μια ακόμα φορά μου ζήτησε χρόνο για να επανακάμψει...

---

...γι αυτό η καλύτερη συμπεριφορά που θα μπορούσες να έχεις είναι η ...αναμονή...:)
Πέραν του ότι μπορείς να του στέλνεις κανένα γλυκό μνμ κατά τη διάρκεια της ημέρας, μη ζητάς συναντήσεις και κουβέντες.
Αστο πάνω του για να μη νιώσει πίεση και όσο περνά ο καιρός τόσο τα βήματα του θα οδηγούν σε σένα.
Αν σκεφτείς πως εκείνο το περιβάλλον έχει φόντο το κλάμμα την απόγνωση και τη μαυρίλα, φρόντισε το δικό σου να είναι χαλαρό, ευχάριστο και με κατανόηση στο ότι περνάει και προς Θεού μη κατηγορείς τους δικούς του: αυτά ξέρουν, αυτά κάνουν.

συμφωνώ με τη Θεοφανεία.Έμπλεξε με 2 υστερικές ο άνθρωπος και νοιώθει ενοχές.Μερικοί άνθρωποι χρήζουν ευθανασίας.