.
Printable View
.
Γεια σου Κ.
Από μια πρώτη αναζήτηση:
http://nationalpsychologist.com/articles/art5982.htm
http://ajp.psychiatryonline.org/cgi/content/abstract/160/7/1339 (μόνο η περίληψη διαθέσιμη)
Συμπτωματολογία και διαφορική διάγνωση:
http://www.crufad.com/phc/guidelines/bereavd.htm
και εδώ http://mentalhelp.net/poc/view_doc.php?type=doc&id=514&cn=111
Εδώ έχει σύγκριση/ διαφοροποίηση πένθους και τραύματος:
http://www.tlcinstitute.org/griefandtrauma.html
και εδώ: http://www.biopsychiatry.com/ptsd.html
Σύνδεση με καταθλιπτικό επεισόδιο:
http://www.psychnet-uk.com/dsm_iv/bereavement_symptoms.htm
Εδώ έχει την περίληψη μιας έρευνας case study για bereavement mania
http://www.psikofarmakoloji.org/eng/ozet.asp?ID=112
Κάπου έχω στα κιτάπια μου σημειώσεις από ένα σχετικό σεμινάριο, θυμάμαι μας είχαν συστήσει έναν συγγραφέα, αν δε βιάζεσαι δώσε μου λίγες μέρες να το κοιτάξω. Καλή επιτυχία- θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μας γράψεις κάτι σχετικό!
Kαλημερα,
προσθεστε και αυτα τα web for more info.
http://www.rcpsych.ac.uk/info/index.htm και πιο συγκεκριμενα
αυτο
http://www.rcpsych.ac.uk/info/help/bereav/index.asp
να στε ολοι καλα
τεσσα
.
Μία διευκρίνιση:
Για να επωφεληθεί και να βοηθηθεί κάποιος από την επαγγελματική ψυχολογική υποστήριξη, δε χρειάζεται πρώτα να χαρακτηριστεί/διαγνωστεί ως ασθενής!
Δε χρειάζεται δηλαδή να πληρώ όλα τα διαγνωστικά κριτήρια μιας διαταραχής, για να χρειάζομαι επαγγελματική βοήθεια. ʼρα και στην περίπτωση του φυσιολογικού πένθους, φυσικά και κάποιος μπορεί να στραφεί για βοήθεια και διευκόλυνση σε έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας, χωρίς απαραίτητα να \"ανήκει\" σε κάποια διαταραχή.
Οι ετικέτες είναι πολύ ελαστικές και οι διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τι αποτελεί διαταραχή και τι όχι είναι συχνά πάρα πολύ υποκειμενική.
Οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας δεν υπάρχουν μόνο για τους φορείς διαταραχών, οπότε η βοήθεια που μπορεί να λάβει κάποιος δεν αποτελεί κριτήριο ασθένειας ή όχι.
Το πενθος δεν ειναι ασθενεια αλλα τα συμπτωματα που το συνοδευουν αν ειναι επιμονα και εμποδιζουν το ατομο να αντιμετωπιζει την καθημερινοτητα του οπως ειχε συνηθισει μεχρι να βρεθει στην κατασταση αυτη τοτε μπορει να γινει. Αν δε συνοδευεται και απο παθολογια τοτε χρηζει ψυχολογικης και ιατρικης παρακολουθησης και υποστηριξης.
Ετσι καποιος δεν λαμβανει διαγνωση πενθους αλλα των συμπτωματων που χαρακτηριζουν την κατασταση στην οποια εχει επελθει. Κατα τη γνωμη μου η διαγνωση ειναι το πιο σημαντικο κομματι γιατι χωρις αυτην δεν ακολουθειται ουτε επιλεγεται η καταλληλη θεραπεια. Και σε καμια περιπτωση η διαγνωση δεν παραπεμπει παντα σε ασθενεια.
φιλικα
τεσσα
Συγγνώμη που ξεφεύγω λίγο από το θέμα:Quote:
Originally posted by tessa
Κατα τη γνωμη μου η διαγνωση ειναι το πιο σημαντικο κομματι γιατι χωρις αυτην δεν ακολουθειται ουτε επιλεγεται η καταλληλη θεραπεια. Και σε καμια περιπτωση η διαγνωση δεν παραπεμπει παντα σε ασθενεια.
Τέσσα ίσως να μην έγινα σαφής, όταν λέω ότι δεν είναι απαραίτητη η διάγνωση μιας διαταραχής προκειμένου κάποιος να μπει σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Πολύ συχνά ακούω την ερώτηση \"ο τάδε έχει αυτό και αυτό, από τι πάσχει?\" και φυσικά μετά να ακολουθεί το \"πώς φεύγει το τάδε; \" Τα συμπτώματα, οι ανησυχίες, το ιστορικό είναι φυσικά το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία. Απλώς προτιμώ τον όρο ατομική αξιολόγηση, καθώς η διάγνωση εμένα προσωπικά μου θυμίζει το ιατρικό μοντέλο, το καθολικό labelling (με τις γνωστές αρνητικές του επιπτώσεις) και την ομαδική κατηγοριοποίηση σε διαταραχή κάποιου εγχειριδίου. Ίσως να πρόκειται για προσωπικό κόλλημα με τη λέξη, δεν ξέρω :)