Πρόβλημα αντικοινωνικής συμπεριφοράς

Καλησπέρα, ελπίζω να δημοσίευσα στο σωστό θέμα και όπως αναφέρω στον τίτλο έχω πρόβλημα αντικοινωνικότητας.
Για πολύ καιρό βίωνα την ολοκληρωτική μοναξιά με αποτέλεσμα να γίνω αρκετά εσωστρεφής και αντικοινωνικός και πλέον έχω πρόβλημα στην κοινωνική συναναστροφή. Όταν βγαίνω με τους φίλους μου μερικές φορές είμαι ομιλητικός, αλλά πολλές φορές βγαίνουμε και δε μιλάω σχεδόν καθόλου. Έχω καταφέρει να κάνω φίλους (πράγμα που δε πίστευα ότι θα κατάφερνα) και όταν συμβαίνει αυτό φοβάμαι ότι θα τους χάσω (ποιος θέλει για φίλο ένα άτομο που δε μιλάει σχεδόν ποτέ). Όταν είμαι μαζί με κάποιον μου είναι σχεδόν αδύνατο να ανοίξω θέμα συζήτησης και όταν ο άλλος προσπαθεί εγώ απαντώ πολλές φορές μονολεκτικά και δε μπορώ να κρατήσω ''ζωντανή'' τη συζήτηση και επικρατεί αμήχανη σιωπή. Αισθάνομαι ότι όταν βρίσκομαι μαζί με άλλα άτομα είναι σαν να πατιέται ένα κουμπί μέσα μου και δε μπορώ να σκεφτώ να πω τίποτα. Επίσης, όταν βγαίνω έξω μόνος μου και υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι αγχώνομαι. Για παράδειγμα όταν πάω για ψώνια μόνος μου και προσπαθώ να βρω αυτό που θέλω και υπάρχει κοντά μου κάποιος άνθρωπος με πιάνει ένα άγχος και φεύγω από εκεί μέχρι να φύγει ο άνθρωπος ώστε να επιλέξω ότι θέλω με την ''ησυχία'' μου μόνος μου. Μπορεί να είμαι σπίτι μόνος μου για μέρες και να είμαι απόλυτα εντάξει.
Αλλά ξέρω, ακόμα κι όταν κάθομαι σπίτι μου για μέρες, πως εκεί έξω έχω μερικούς φίλους με τους οποίους μπορώ είτε να μιλάω από το κινητό είτε να βγαίνουμε βόλτα. Οπότε το αίσθημα της μοναξιάς δεν υπάρχει. Αλλά φοβάμαι ότι αν συνεχίσω να είμαι τόσο αντικοινωνικός θα χάσω τους φίλους μου και τα αισθήματα μοναξιάς θα επιστρέψουν και δεν θα αντέξω να τα ξανά αντιμετωπίσω. Πέρα από το φιλικό κομμάτι αισθάνομαι ότι αυτό το πρόβλημα θα με περιορίζει στη ζωή μου και σε άλλα πράγματα τα οποία απαιτούν κοινωνική συναναστροφή όπως στην εύρεση δουλειάς κ.α.
Δε ξέρω τι πρέπει να κάνω ούτε πως θα το ξεπεράσω το πρόβλημα αυτό...

η εσωστρέφεια δεν είναι αποτέλεσμα, είναι ενδότερη τάση, ας πούμε. είναι εσύ, δεν το πήρες από μια συνθήκη.
ο φόβος του αποχωρισμού είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και δουλεύεται.
όποιος δεν δέχεται αυτό που είσαι, δεν είναι φίλος σου. αλλά καταλαβαίνω. το ότι δεν κρατάς ζωντανή τη συζήτηση σημαίνει οτι η συζήτηση δεν είναι ενδιαφέρουσα για σένα. το έχεις σκεφτεί αυτό;
αυτό που περιγράφεις λέγεται κοινωνική φοβία κι είναι και αυτό πολύ συνηθισμένο και επίσης δουλεύεται. αν το μένεις για μέρες μόνος σου και αυτό λειτουργεί καλά για σένα, κράτησέ το. δεν είσαι υποχρεωμένος να υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι.
είναι πολύ έντονο άγχος γιατί καταλαβαίνω πως το μεγαλοποιείς. σαφώς, αν απομονωθείς και δεν τολμάς στη ζωή σου δεν θα καταφέρεις τίποτα. όμως γιατί δεν αξιοποιείς αυτά που ήδη έχεις;
βήμα-βήμα θα αλλάξει αυτό, να ξέρεις.

κοινωνικη φοβια, ειναι αυτο που περιγραφεις.
η αντικοινωνικη συμπεριφορα, περιλαμβανει επιθετικοτητα, εντασεις, εκρηξεις, ακομα και βια.
δεν μας ειπες την ηλικια σου.

συμβαινει το ιδιο ακριβως οταν συναντιεσαι με εναν και μονο φιλο, οπως και οταν εισαι με παρεα φιλων;
δεν εχεις καποιον απο αυτους τους λιγους φιλους που να ειναι πιο κοντα σου και ναμπορεις να του ανοιχτεις και να του μιλας ελευθερα γι αυτα που αισθανεσαι;