Quote:
Originally posted by palindromisi
γεια σου Σοφια
το καταφερα κανοντας πολυ ενδοσκοπηση και διαβαζοντας ψυχολογια, καταλαβαινοντας γιατι κανω αυτο που κανω βοηθησε πολυ να το μειωσω. τι εννοω καταλαβαινω αυτο που κανω; καποτε αυτοτραυματιζομουν χωρις να ξερω γιατι νιωθω ετσι καλυτερα, τωρα ξερω οτι αυτο με βοηθα γιατι δημιουργει αντιπερισπασμο στον ψυχικο πονο. επισης ειναι μια εγωιστικη σκεψη οτι αφου οι αλλοι εχουν δικαιωμα να με πληγωνουν ποσο μαλλον εγω που μου ανηκει ο εαυτος μου. αυτοι ειναι οι λογοι που ανακουφιζομαι με αυτον τον τροπο, οι βαθυτεροι λογοι ομως που συμβαινει ολο αυτο εχουν να κανουν με ασχημα βιωματα τα οποια οδηγησαν σε πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση και με την ψυχολογικη κακοποιηση που υπεστη σε ολη μου σχεδον την παιδικη και εφηβικη ηλικια. ξεροντας λοιπον γιατι παθαινω καταθλιψεις, αναγνωριζοντας οτι ειναι μεγαλη βλακεια μου να κανω κακο στον εαυτο μου αλλα αναγνωριζοντας παραλληλα οτι οταν ερχεται η κριση το ατομο που την περνα δε μπορει να σκεφτει οτι αυτο ειναι παραλογο και βλακεια εχω καταφερει να τη μειωσω αρκετα. επισης επικουρικα εχει βοηθησει και η διατροφη, πολλα γαλακτομικα, κομμενοι καφεδες.
οταν παντρευτηκα βελτιωθηκε πολυ η κατασταση (οχι λογω συζυγου ο οποιος δεν παραδεχεται οτι εχω προβλημα αλλα γιατι εφυγα απο το πατρικο μου οπου βρίσκονταν και η ριζα του προβληματος), οταν γεννησα το μωρο ακομα περισσοτερο. ομως δεν εχω θεραπευτει τελειως, ακομα ειμαι ερμαιο στην αχιλλειο φτερνα μου, δηλαδη υπαρχουν καποιες καταστασεις που αν συμβουν ειναι σιγουρο οτι θα αντιδρασω με καταθλιψη και αυτοτραυματισμο και πρεπει να τις αποφευγω αλλα δεν ειναι στο χερι μου παντα.
palindromisi,