Ποσοι εχετε πει δημοσια οτι πασχετε απο καποιο ψυχικο νοσημα?
Καλησπερα κ καλη χρονια.Αν κ εχω μπει αρκετες φορες στο φορουμ σημερα ποσταρω πρωτη φορα.Για να συστηθω ατα μπαμ ειμαι 30 χρονων κ εχω περιπου 10 χρονια διαταραχη με αγοραφοβια.πρωτος τροπος αντμετωπισης ηταν ψυχιατρος κ 6μηνες χαπια(μεγαλο λαθος) κ αργοτερα ψυχαναλυση κ τελος γνωσιακη συμπεριφορικη ψυχοθεραπεια.Αυτα για μενα!Γενικα μετα απο τοσα χρονια στο λουκι,ψαχνοντας στο ιντερνετ για λυση (οπως οι περισσοτεροι πιστευω) βλεπω συνεχεια ανθπωπους σαν κ εμενα να ζηταμε για ενα χρυσο χαπι που θα μας κανει καλα,πραγμα που δεν παιζει!Ολο αυτο γινεται μεσα στην ανωνυμια κ την ασφαλεια κ σκεφτομαι μηπως τελικα κανει μεγαλυτερο κακο?εγω προσωπικα οταν ειχα φτασει σε σημειο που με ζοριζε να βρισκω δικαιολογιες αποκαλυπτα τελικα οτι αντιμετωπιζω αυτο το προβλημα κ βοηθησε.οι ανθρωποι ομως δεν ξερουν πως να αντιμετωπισουν κατι τετοιο κ στην τελικη γινετε χειροτερο.φτανω στο συμπερασμα λοιπον οτι ισως το κανουμε μονοι μας ταμπου το ολο θεμα,επειδη κανεις μας δε λεει οτι ξερεις κατι,εχω αυτο κ αυτο στα ισια.καποιος που παθαινει κρισεις επιληψιας ντρεπεται γιαυτο..?!οχι,ισα ισα που στο εξωτερικο εχουν κατι σαν ταμπελακι στο οποιο λεει οτι ειμαι επιληπτικος.δε λεω να βαλουμε ταμπελακι που να λεει αγοραφοβικος αλλα γιατι να φοβομαστε κιολας μηπως παθουμε κριση αναμεσα σε κοσμο η γιατι να φοβομαστε να βγουμε εξω επειδη υπαρχει στο πισω μερος του κεφαλιου μας οτι οι αλλοι δεν θα μας καταλαβουν.δε θα αναπτυξω παραπανω γιατι θα γραφω ωρες.αν θελετε μοιραστητε αποψεις,επειριες κ ιδεες.