Κοινωνική φοβία η ντροπαλότητα

Γειά σας
Είμαι καινούργιος εδώ. Θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου και να μου πείτε την γνώμη σας.
Θέλω να πως δεν ξέρω αν έχω κοινωνική φοβία ή ειμαι γενικά ντροπαλός. Από μικρή ηλικία όταν έβλεπα μεγαλύτερα παιδιά να είναι κοντά μου ένιωθα άγχος και έσκυβα το κεφάλι μου και ευχομουν να φύγουν (ακόμη το έχω αυτο). Όταν βγαίνω έξω με άλλους νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά όχι εντελώς ασφαλής (μόνο στο σπίτι μου νιώθω εντελώς ασφαλής) αλλά όταν βγαίνω έξω μόνος μου και βλέπω κόσμο πάντα νιώθω αγχωμενος, φοβισμένος,στεναχωριμενος και έχω ταχυκαρδία, ιδρώνω και κάποιες φορές τρέμω επίσης αποφεύγω να κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια και έχω σκυμμένο το κεφάλι έτσι ώστε να αποφύγω το eye contact.Επισης μου είναι δύσκολο να πάω σε ένα καινούργιο μαγαζί να ψωνίσω η να ρωτήσω κάτι. Τελευταίο, φοβάμαι να πάρω τηλέφωνο έναν άγνωστο νούμερο,μια υπηρεσία για να ρωτήσω κάτι.

Αυτά ήθελα να πω. Θα ήθελα να μου πείτε αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες και να μου πείτε την γνώμη σας η να μου προτείνετε καμία λύση.

η κοινωνική φοβία ανήκει στις διαταραχές άγχους, μπορείς να ψάξεις πληροφορίες διαδικτυακά ή να ρωτήσεις κάποιον ψυχολόγο.
η ντροπαλότητα είναι στοιχείο του χαρακτήρα σου που ίσως κάποια στιγμή να φύγει, μπορεί και όχι. δεν είναι κακό όμως.
αυτό που περιγράφεις με το τηλέφωνο το έχω κι εγώ, ως εσωστρεφής, κάτι που πρέπει ίσως να αγκαλιάζεις.
έχεις αποδοχή από τους φίλους σου; σου προκαλεί πρόβλημα στην γενικότερη ζωή σου; το πώς αισθανεσαι έχει σημασία.

Quote:

---

Originally Posted by Georgestathgf

Γειά σας
Είμαι καινούργιος εδώ. Θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου και να μου πείτε την γνώμη σας.
Θέλω να πως δεν ξέρω αν έχω κοινωνική φοβία ή ειμαι γενικά ντροπαλός. Από μικρή ηλικία όταν έβλεπα μεγαλύτερα παιδιά να είναι κοντά μου ένιωθα άγχος και έσκυβα το κεφάλι μου και ευχομουν να φύγουν (ακόμη το έχω αυτο). Όταν βγαίνω έξω με άλλους νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά όχι εντελώς ασφαλής (μόνο στο σπίτι μου νιώθω εντελώς ασφαλής) αλλά όταν βγαίνω έξω μόνος μου και βλέπω κόσμο πάντα νιώθω αγχωμενος, φοβισμένος,στεναχωριμενος και έχω ταχυκαρδία, ιδρώνω και κάποιες φορές τρέμω επίσης αποφεύγω να κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια και έχω σκυμμένο το κεφάλι έτσι ώστε να αποφύγω το eye contact.Επισης μου είναι δύσκολο να πάω σε ένα καινούργιο μαγαζί να ψωνίσω η να ρωτήσω κάτι. Τελευταίο, φοβάμαι να πάρω τηλέφωνο έναν άγνωστο νούμερο,μια υπηρεσία για να ρωτήσω κάτι.

Αυτά ήθελα να πω. Θα ήθελα να μου πείτε αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες και να μου πείτε την γνώμη σας η να μου προτείνετε καμία λύση.

---

Σε κάποιο βαθμό και εγώ αντιμετώπιζα και ακόμα αντιμετωπίζω παρόμοιες καταστάσεις σε μικρότερο βαθμό, αλλά δεν έχουν φύγει τελείως, μήπως έχεις δεχτεί κάποια είδους φοβία από συμμαθητές σου στο παρελθόν;;

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Σε κάποιο βαθμό και εγώ αντιμετώπιζα και ακόμα αντιμετωπίζω παρόμοιες καταστάσεις σε μικρότερο βαθμό, αλλά δεν έχουν φύγει τελείως, μήπως έχεις δεχτεί κάποια είδους φοβία από συμμαθητές σου στο παρελθόν;;

---

Κι εγώ έχω κάτι τέτοια θέματα κατά καιρούς, όχι στον ίδιο βαθμό ευτυχώς! Γενικά στο παρελθόν με δούλευαν και με έβλεπαν υποτιμητικά διάφοροι (πχ συμμαθητές, φαντάροι), με μείωναν συνεχώς και οι γονείς μου και μάλλον μου έχει δημιουργήσει ένα κόμπλεξ, τουλάχιστον κυκλοφορώ κανονικά έξω, απλά δεν έχω ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση.

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Κι εγώ έχω κάτι τέτοια θέματα κατά καιρούς, όχι στον ίδιο βαθμό ευτυχώς! Γενικά στο παρελθόν με δούλευαν και με έβλεπαν υποτιμητικά διάφοροι (πχ συμμαθητές, φαντάροι), με μείωναν συνεχώς και οι γονείς μου και μάλλον μου έχει δημιουργήσει ένα κόμπλεξ, τουλάχιστον κυκλοφορώ κανονικά έξω, απλά δεν έχω ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση.

---

Ένας από τους λόγους της φοβίας που νιώθουμε είναι αυτός εγώ υπέστη μπουλινγκ σε μικρή ηλικία και γενικά από την πρώτη δημοτικού θυμάμαι ότι ήμουν πιο απομονωμένο παιδι, στην Δευτέρα Δημοτικού θυμάμαι όλο τουαλέτα πήγαινα κάτι που εμφανίστηκε και μετά το δημοτικό, από μικρό παιδί ήμουν κλειστός ήρθε και η κοροϊδία και ότι άλλο πέρασα και είναι λογικό να έρθει η φοβία για τον έξω κόσμο, και στην εργασία αντιμετώπισα άσχημες καταστάσεις, οπότε!! Μονόδρομος είναι η ψυχοθεραπεία αυτό βλέπω εγώ για τον εαυτό μου, ίσως και να δοκίμαζες και εσύ θα σε βοηθούσε ένας ψυχολόγος, εγώ πήγαινα, αλλά τώρα έχω να πάει καιρό λόγο οικονομικών προβλημάτων!

Όταν πήγα Τρίτη Δημοτικού γνώρισα μια παρέα παιδιών με τα οποία παιδιά σταμάτησα να κάνω παρέα στην πρώτη γυμνασίου (τώρα είμαι Τρίτη).Με κορόιδευαν,με μείωναν,και με βριζαν δεν τους έκανα πέρα γιατί δεν είχα μυαλό τότε δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα μάλιστα κάποιες φορές όταν διαφωνούσα και είχα διαφορετική άποψη με βριζαν και με κορόιδευαν. Έκανα τα ίδια σε άλλα άτομα αλλά έχω ζητήσει συγγνώμη και έχω καλές σχέσεις με τα άτομα αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Σε κάποιο βαθμό και εγώ αντιμετώπιζα και ακόμα αντιμετωπίζω παρόμοιες καταστάσεις σε μικρότερο βαθμό, αλλά δεν έχουν φύγει τελείως, μήπως έχεις δεχτεί κάποια είδους φοβία από συμμαθητές σου στο παρελθόν;;

---

Όταν πήγα Τρίτη Δημοτικού γνώρισα μια παρέα παιδιών με τα οποία παιδιά σταμάτησα να κάνω παρέα στην πρώτη γυμνασίου (τώρα είμαι Τρίτη).Με κορόιδευαν,με μείωναν,και με βριζαν δεν τους έκανα πέρα γιατί δεν είχα μυαλό τότε δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα μάλιστα κάποιες φορές όταν διαφωνούσα και είχα διαφορετική άποψη με βριζαν και με κορόιδευαν. Έκανα τα ίδια σε άλλα άτομα αλλά έχω ζητήσει συγγνώμη και έχω καλές σχέσεις με τα άτομα αυτά.

κοινωνικη φοβια με αγοραφοβια το ιδιο πραγμα δεν ειναι?

Quote:

---

Originally Posted by panos19

κοινωνικη φοβια με αγοραφοβια το ιδιο πραγμα δεν ειναι?

---

Έχουν κάποιες ομοιότητες αλλά δεν είναι το ίδιο

Quote:

---

Originally Posted by Georgestathgf

Έχουν κάποιες ομοιότητες αλλά δεν είναι το ίδιο

---

πως γινεται αυτο?

Στην αγοραφοβία αγχώνεσαι σε καταστάσεις που θεωρείς ότι έχει πολύ κόσμο και πάει χέρι χέρι με την κλειστοφοβία. Έχει να κάνει με την αίσθηση ότι δεν υπάρχει εύκολος τρόπος διαφυγής ή αν σε πιάσει πανικός θα γίνεις ρεζίλι ή ότι μέσα σε όλον αυτόν τον κόσμο δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει κανείς είτε σε περίπτωση πανικού είτε σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης.

Η κοινωνική φοβία δεν έχει να κάνει με το πλήθος ή τόσο με αίσθηση "κλειστοφοβίας" αλλά με δυσφορία στην αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους, με το φόβο κριτικής ή τι εικόνας αποκομίζουν από εσένα ή ότι μπορεί να σε ταπεινώσουν.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Στην αγοραφοβία αγχώνεσαι σε καταστάσεις που θεωρείς ότι έχει πολύ κόσμο και πάει χέρι χέρι με την κλειστοφοβία. Έχει να κάνει με την αίσθηση ότι δεν υπάρχει εύκολος τρόπος διαφυγής ή αν σε πιάσει πανικός θα γίνεις ρεζίλι ή ότι μέσα σε όλον αυτόν τον κόσμο δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει κανείς είτε σε περίπτωση πανικού είτε σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης.

Η κοινωνική φοβία δεν έχει να κάνει με το πλήθος ή τόσο με αίσθηση "κλειστοφοβίας" αλλά με δυσφορία στην αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους, με το φόβο κριτικής ή τι εικόνας αποκομίζουν από εσένα ή ότι μπορεί να σε ταπεινώσουν.

---

μπορει ομως να συνυπαρξουν και τα δυο?

Σε κάθε άνθρωπο δουλεύει διαφορετικά όλο αυτό Πάνο.

Georgestathgf τι ηλικία έχεις; Σε τι φάση είσαι; Σπουδάζεις, μένεις μόνος, με γονείς, πως είναι η καθημερινότητά σου;

Καί εγώ τά έχω αυτά, αλλά όχι πάντα. Θυμάμαι ότι ουτε σουβλάκια δεν μπορούσα νά παραγγείλω τηλεφωνικως ιδίως όταν ήταν κιάλλα άτομα δίπλα μου.

Αλλά καί νά τηλεφωνήσω καί εγώ για πληροφορίες ή για δουλειά δυσκολεύομαι. Προτιμώ τάemail

Καλησπέρα. Είχα και εγώ ανάλογα θέματα. Ντρεπόμουν φουλ να παω περιπτερο, να παραγγειλω τηλεφωνικα ουτε λογος. Με βοήθησε πολυ το μποξ όπου παίζεις μπουνιές με αγνώστους (για αθληση οχι ξυλο) και καπως συνηθιζεις. Μετά από 500 ασθενείς που εχω δει, τα απειρα τηλεφωνα τα καντιλια που εχω ριξει και μου εχουν ριξει μπορω να πω οτι πια ολα τα σφαζω ολα τα μαχαιρωνω. Οποτε μεσω τριβης με αυτο που φοβασαι θα ελεγα. Ενα αθλημα ειμαι σιγουρος οτι θα σε βοηθουσε.

Quote:

---

Οποτε μεσω τριβης με αυτο που φοβασαι θα ελεγα

---

Ακριβώς αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Ένας από τους λόγους της φοβίας που νιώθουμε είναι αυτός εγώ υπέστη μπουλινγκ σε μικρή ηλικία και γενικά από την πρώτη δημοτικού θυμάμαι ότι ήμουν πιο απομονωμένο παιδι, στην Δευτέρα Δημοτικού θυμάμαι όλο τουαλέτα πήγαινα κάτι που εμφανίστηκε και μετά το δημοτικό, από μικρό παιδί ήμουν κλειστός ήρθε και η κοροϊδία και ότι άλλο πέρασα και είναι λογικό να έρθει η φοβία για τον έξω κόσμο, και στην εργασία αντιμετώπισα άσχημες καταστάσεις, οπότε!! Μονόδρομος είναι η ψυχοθεραπεία αυτό βλέπω εγώ για τον εαυτό μου, ίσως και να δοκίμαζες και εσύ θα σε βοηθούσε ένας ψυχολόγος, εγώ πήγαινα, αλλά τώρα έχω να πάει καιρό λόγο οικονομικών προβλημάτων!

---

Quote:

---

Originally Posted by Georgestathgf

Όταν πήγα Τρίτη Δημοτικού γνώρισα μια παρέα παιδιών με τα οποία παιδιά σταμάτησα να κάνω παρέα στην πρώτη γυμνασίου (τώρα είμαι Τρίτη).Με κορόιδευαν,με μείωναν,και με βριζαν δεν τους έκανα πέρα γιατί δεν είχα μυαλό τότε δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα μάλιστα κάποιες φορές όταν διαφωνούσα και είχα διαφορετική άποψη με βριζαν και με κορόιδευαν. Έκανα τα ίδια σε άλλα άτομα αλλά έχω ζητήσει συγγνώμη και έχω καλές σχέσεις με τα άτομα αυτά.

---

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Κι εγώ έχω κάτι τέτοια θέματα κατά καιρούς, όχι στον ίδιο βαθμό ευτυχώς! Γενικά στο παρελθόν με δούλευαν και με έβλεπαν υποτιμητικά διάφοροι (πχ συμμαθητές, φαντάροι), με μείωναν συνεχώς και οι γονείς μου και μάλλον μου έχει δημιουργήσει ένα κόμπλεξ, τουλάχιστον κυκλοφορώ κανονικά έξω, απλά δεν έχω ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση.

---

Ολοι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, απ εκεί ξεκινά το κακό. Η εμπειρία η δική μου λέει ότι το κακό, δλδ η μείωση, η κοροϊδία, η έχθρα, δεν φεύγει ποτέ πλήρως, απλά το άτομο μαθαίνει πάντα να αντιδρά και βελτιώνει την αντίδραση του, δλδ την καλυτερεύει, δεν παύει όμως ποτέ να μην θεωρείται στα μάτια επιτήδειων εύκολη λεία, όμως αντιδρά όπως προείπα κι η αντίδραση αυτή σχεδόν πάντα αποτρέπει ή ελαχιστοποιεί τη ζημιά που μπορούν να του κάνουν. Το άτομο, με τον καιρό, μπορεί να κυκλοφορεί οπουδήποτε και πλήρως μόνο, αν και η συμπεριφορά του προς τους άλλους είναι όπως την προείπα, και σε καλόβουλα - φιλικά άτομα σε ικανοποιητικό βαθμό πιο ανοικτή, πιο δυναμική. Όμως δεν κοιτάει εύκολα στα μάτια ή ξεκινά να κοιτά κι απομακρύνει πρώτος το βλέμμα.

Αν δεν μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία (κατά προτίμηση σε κάποιον γνωστικό-συμπεριφορικό ψυχολόγο που η μέθοδος του βοηθάει σε τέτοια θέματα) τότε, στην εποχή μας, ψάχνεις στο ίντερνετ και βρίσκεις απαντήσεις τις οποίες θα πρέπει να κατανοήσεις πρώτα για να μπορείς να τις εφαρμόσεις, όπως πχ εδώ.

Πάντως παιδιά αν βλέπουμε τόν εαυτό μας σαν πολύ μικρό, δηλαδή αν δεν έχουμε καθόλου αυτοπεποίθηση Με αυτό που είμαστε δυσκολότερη η κοινωνικοποίηση.

Βρέθηκα σε παρέες με πολλά άγνωστα άτομα καί δεν μπορούσα ούτε κουβέντα να κάνω.

Χρειάζεται νά έχεις ενδιαφέροντα, να είσαι γενικά δραστήριος καί νά μπορείς νά μιλάς χωρίς φόβο..

και στην τελική ποιός σε υποχρεώνει να κάνεις παρέα με ανθρώπους που δεν σου ταιριάζουν;
καιρός να ωριμάσουμε, νομίζω. ή μια καλή ευκαιρία

Quote:

---

Originally Posted by Georgestathgf

Γειά σας
Είμαι καινούργιος εδώ. Θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου και να μου πείτε την γνώμη σας.
Θέλω να πως δεν ξέρω αν έχω κοινωνική φοβία ή ειμαι γενικά ντροπαλός. Από μικρή ηλικία όταν έβλεπα μεγαλύτερα παιδιά να είναι κοντά μου ένιωθα άγχος και έσκυβα το κεφάλι μου και ευχομουν να φύγουν (ακόμη το έχω αυτο). Όταν βγαίνω έξω με άλλους νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά όχι εντελώς ασφαλής (μόνο στο σπίτι μου νιώθω εντελώς ασφαλής) αλλά όταν βγαίνω έξω μόνος μου και βλέπω κόσμο πάντα νιώθω αγχωμενος, φοβισμένος,στεναχωριμενος και έχω ταχυκαρδία, ιδρώνω και κάποιες φορές τρέμω επίσης αποφεύγω να κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια και έχω σκυμμένο το κεφάλι έτσι ώστε να αποφύγω το eye contact.Επισης μου είναι δύσκολο να πάω σε ένα καινούργιο μαγαζί να ψωνίσω η να ρωτήσω κάτι. Τελευταίο, φοβάμαι να πάρω τηλέφωνο έναν άγνωστο νούμερο,μια υπηρεσία για να ρωτήσω κάτι.

Αυτά ήθελα να πω. Θα ήθελα να μου πείτε αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες και να μου πείτε την γνώμη σας η να μου προτείνετε καμία λύση.

---

Αν κατάλαβα καλά είσαι τρίτη Γυμνασίου. Ναι μεν είσαι μικρός αλλά επειδή κι εγώ μικρός ήμουν κάπως έτσι και μεγάλος εξακολουθησα να έχω προβλήματα με άγχος στην επαφή μου με κόσμο, στο ερωτικό-σεξουαλικο, στην εργασία δηλαδή παντού, θα σου πρότεινα να μιλήσεις με τους γονείς σου και να συμβουλευτείς ψυχολόγο. Δυστυχώς δεν λύνονται αυτά μόνο με την ενηλικίωση και μην χάσεις κι εσύ χρόνια από τη ζωή σου ζώντας φοβισμένος.

Quote:

---

Originally Posted by Georgestathgf

Γειά σας
Είμαι καινούργιος εδώ. Θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου και να μου πείτε την γνώμη σας.
Θέλω να πως δεν ξέρω αν έχω κοινωνική φοβία ή ειμαι γενικά ντροπαλός. Από μικρή ηλικία όταν έβλεπα μεγαλύτερα παιδιά να είναι κοντά μου ένιωθα άγχος και έσκυβα το κεφάλι μου και ευχομουν να φύγουν (ακόμη το έχω αυτο). Όταν βγαίνω έξω με άλλους νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά όχι εντελώς ασφαλής (μόνο στο σπίτι μου νιώθω εντελώς ασφαλής) αλλά όταν βγαίνω έξω μόνος μου και βλέπω κόσμο πάντα νιώθω αγχωμενος, φοβισμένος,στεναχωριμενος και έχω ταχυκαρδία, ιδρώνω και κάποιες φορές τρέμω επίσης αποφεύγω να κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια και έχω σκυμμένο το κεφάλι έτσι ώστε να αποφύγω το eye contact.Επισης μου είναι δύσκολο να πάω σε ένα καινούργιο μαγαζί να ψωνίσω η να ρωτήσω κάτι. Τελευταίο, φοβάμαι να πάρω τηλέφωνο έναν άγνωστο νούμερο,μια υπηρεσία για να ρωτήσω κάτι.

Αυτά ήθελα να πω. Θα ήθελα να μου πείτε αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες και να μου πείτε την γνώμη σας η να μου προτείνετε καμία λύση.

---

Χωρίς να είμαι γιατρός αλλά από δικά μου βιώματα και έχοντας διαγνωστεί και με κοινωνική φοβία αυτά που περιγράφεις παραπέμπουν σε κοινωνική φοβία , ειδικά η αποφυγή βλεμματικης επαφής είναι λίγο χτυπητό συμπτωμα...
Εγώ είχα σε μεγάλο βαθμό (ακόμα το παθαίνω βέβαια αλλά σπάνια) , να αλλάζω απότομα το βλέμμα όταν διασταυρώνονται τα βλέμματα μας με κάποιον άλλο , αυτά είναι σημάδια ανασφάλειας , χαμηλής αυτοεκτίμησης , αυτοπεποιθησης.
Το έχω ξεπεράσει με προσωπική δουλειά και ειδικά τώρα και με το remeron έχω ανέβει level στα κοινωνικά.
Είσαι μικρός αλλά μήν το αφήσεις , εγώ το άφησα αρκετά χρόνια και έσκασαν όλα , καταθλιψη , άγχος , κρίσεις πανικού...
Μίλα με τους γονείς σου να πας σε ψυχολόγο

βρε kriti αυτό με την βλεματικη επαφή δεν μπορεί να συμβεί επειδή ντρέπεται κάποιος?

Quote:

---

Originally Posted by panos19

βρε kriti αυτό με την βλεματικη επαφή δεν μπορεί να συμβεί επειδή ντρέπεται κάποιος?

---

Pano19 μπορεί να είναι απλά ντροπαλότητα αλλά είναι και ένδειξη κοινωνικής φοβίας , ο ψυχολόγος θα σε ρωτήσει μαζί με άλλα συμπτώματα για να βγάλει το πόρισμα , στη συγκεκριμένη περίπτωση του φιλου θεματοθετη πού ολα τα συμπτώματα που αναφέρει τον δυσκολευουν στην καθημερινότητα του με ταχυπαλμιες κτλ. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να το ψάξει.

https://www.lifemade.gr/2015/03/09/%...1%CF%86%CE%AD/

Quote:

---

Originally Posted by kriti28

Pano19 μπορεί να είναι απλά ντροπαλότητα αλλά είναι και ένδειξη κοινωνικής φοβίας , ο ψυχολόγος θα σε ρωτήσει μαζί με άλλα συμπτώματα για να βγάλει το πόρισμα , στη συγκεκριμένη περίπτωση του φιλου θεματοθετη πού ολα τα συμπτώματα που αναφέρει τον δυσκολευουν στην καθημερινότητα του με ταχυπαλμιες κτλ. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να το ψάξει.

https://www.lifemade.gr/2015/03/09/%...1%CF%86%CE%AD/

---

μπορεί να έχεις και δίκιο
αυτές οι ταχυπαλμιες συμβαίνουν παντού ή όταν βλέπεις κάποια που σου αρέσει?

Αγαπητέ θεματοθέτη,

αυτό που βίωσες με την παλιά σου παρέα ήταν μία τραυματική εμπειρία.
Το να φοβάσαι συνεχώς τι θα πεις και τι θα κάνεις - μην δώσεις δικαιώματα- για να μην σε μειώσουν και σε κοροιδέψουν.
Το να μην συζητάς αυτή την εμπειρία με άλλους ανθρώπους και ειδικότερα με τους μεγαλύτερους σε κάνει να το εσωτερικεύεις και να γεμίζεις ντροπή και ανασφάλεια για τον εαυτό σου.
Δεν φταις εσύ για την κακή συμπεριφορά τους. Τα παιδιά εκείνα φταίνε για τον τρόπο τους.
Δηλαδή το ότι εκείνα σε κοροίδευαν όταν εσύ εξέφραζες διαφορετική άποψη, δεν σημαίνει πως η άποψη σου ήταν χαζή ή χειρότερη από εκείνη, μπορέι μάλιστα πολλές φορές η δική σου άποψη για ένα θέμα να ήταν καλύτερη και πιο ώριμη.
Είναι σημαντικό όμως να συζητάς τέτοια θέματα με τους μεγαλύτερους, γιατί αυτό θα σε κοθοδηγήσουν.
Δεν είναι κάτι που πρέπει εσύ να ντρέπεσαι, η άσχημη συμπεριφορά των άλλων προς εσένα καθώς σε αυτές τις ηλικίες οι περισσότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή στα σχολικά χρόνια λιγότερο η περισσότερο έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.
Οποτε είναι σημαντικό όλα αυτά να τα συζητάς με έναν γονέα ή κάποιον μεγαλύτερο.
Επιπλέον, χρειάζεται λιγάκι να καταλάβεις πως υπάρχουν ΄άνθρωποι ευγένικοί και άνθρωποι αγενείς. Και αυτό υπάρχει σε όλες τις ηλικίες. Σημασία έχει εσύ τι θεση κρατάς απέναντι σε εναν άνθρωπο αγενή. Είναι σημαντικό να θέτεις τα όρια σου με ευγένικό τρόπο.
"

πηγαινε να τα συζητησεις με εναν ειδικο, να σε βοηθησει, να ζεις καλυτερα

Καλησπέρα ! Επειδή έχω περάσει και εγώ κάτι παρόμοιο στην παιδική ηλικία και έχω ξεκινήσει ψυχανάλυση , η ψυχολόγος μου μου είπε ότι είναι μετατραυματικό στρες. Εσείς τι μέθοδο θεραπείας ακολουθήσατε, γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία ή ψυχανάλυση ;