Νομιζω περναω την κριση των 30

Αυτο που λεει ο τιτλος. Και δεν ειμαι καν 30 ακομα..
αγχώνομαι..ποτε θα παντρευτω, ποτε θα κανω παιδια.. θα βγαλω ποτε λεφτα της προκοπης; θα γινω οικονομικα ευκαταστατος; Ο αδερφος μου τι θα απογινει; Και απλα ειμαι καποιος.. Ειχε πλακα που ημουν μαθητης. Ειχε πλακα που ημουν φοιτητης. Και τωρα εχει πλακα που δουλευω. Περναω καλα σε αυτο το κομματι. Αλλα νιωθω χαμμενος.

I can't take this any longer thought that I was stronger.. σαν τη Nicole Scrhodinger (οπως και αν γραφεται) νιωθω :p

Βρισκεσαι στο κατωφλι νεας δεκαετιας και σου δημιουργουνται σκεψεις και προσδοκιες. Φυσικο ειναι. Πετυχες πολλα , θα πετυχεις ακομα περισσοτερα. Αυτο που ισως σε πηγαινει λιγο πισω ειναι το θεμα του αδερφου σου που θα πρεπει ομως να το διαχειριστεις με την βοηθεια καποιου αλλου μητερας, γιατρου. Δεν ειναι αποκλειστικη ευθυνη σου. Εσυ απολαυσε τα οσα κατεκτησες ως τωρα κι οτι καινουργιο θα ρθει, η ζωη ειναι μπροστα σου.