Originally Posted by
85Eon
Έτσι λέει μια παροιμία για να δώσει μια παρηγοριά σε ολους εκείνους που θαλασσοδέρνονται στο άγριο πέλαγος της ζωής.
Μια αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κάνει όνειρα, να μην ελπίζει για το καλύτερο, και ότι μια μέρα τα σχέδια του θα πραγματοποιηθούν και θα γνωρίσει επιτέλους την ευτυχία που ποθεί.
Μια άλλη αλήθεια δυστυχώς είναι ότι δεν υπάρχει για όλους μια θέση στον ήλιο, διότι αυτή η θέση είναι η επιβράβευση στον νικητή ενος αγώνα αλληλοσπαραγμού, ενός αγώνα που θα αναδείξει τον ισχυρό, ενός αγώνα όμως, όπου είναι εκ προοιμίου αποφασισμένο (απο ποιούς άραγε; ) για το ποιός θα εχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τον οδηγήσουν στην κατάκτηση της νίκης. Αν ολο αυτό δεν είναι η επιτομή ολης της αδικίας που μπόρει να μαζευτεί τότε τί είναι; Το παιχνίδι είναι στημένο εξ αρχής, και όταν χάσεις, όταν διαπιστώσεις ότι είσαι εσύ ο χαμένος τότε (έρχονται "αυτοί") και σου λένε οτι ηταν δική σου ευθύνη, ώστε να σου δημιουργήσουν και ενοχές από πάνω.
Και εδω γεννάται το ερώτημα: Πώς το διάολο γίνεται κάποιος να ορίσει ο ίδιος την φύση του όταν "άλλοι" έχουν προαποφασίσει για τα χαρακτηριστικά της;
Πώς γίνεται τώρα, κάποιος ο οποίος είναι από την φύση του συνεσταλμένος (υπέρ του δέοντος), είναι μεγαλωμένος με κοινωνικές φοβίες, έχει γνωρίσει την μια απογοήτευση μετά την άλλη, όχι μόνο να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του, αλλά να μπορέσει να βρει αυτο που πάντοτε ποθούσε η καρδιά του και η ζωή του στερούσε βίαια (και θα εξακολουθήσει να του στερεί) σε κάθε του βήμα: Ένα χάδι, μια αγκαλιά και δυο μάτια να τον κοιτάζουν μέσα στα δικά του σα να μην υπάρχει αύριο. Μια θέση στον ήλιο.