Στα πρόθυρα της ψυχικής και σωματικής διάλυσης..

Καλησπέρα..εαν και έχω ξαναγράψει ,αποφάσισα να ξαναγράψω διότι έχω αρχίσει και παρατηρώ σημάδια εξάλειψης των οποιοδήποτε στοιχείων προσωπικοτητας που μου έχουν απομείνει..όντας ένας πρωτοετής φοιτητής,παρατηρώ μία ιδιαίτερη δυσκολία ως προς την ευρύτερη κοινωνική συναναστροφή..ενώ δεν είμαι εσωστρεφές άτομο,η χαμηλή αυτοεκτίμηση λειτουργεί αποτρεπτικά στο να διεκδικήσω τη σύναψη φιλίων,ενώ κάποια μικροκρούσματα απόρριψης,τλχιστον ο ίδιος έτσι το αντιλαμβάνομαι,μού δημιουργεί ένα αφόρητο κλίμα ψυχικής οδύνης και λύπης..ενώ θεωρητικά πιστεύω,ότι είμαι ωραίο παιδί,όλα αυτά σε συνδυασμό με την ευρύτερη ανύπακρτη αυτοπεποίθηση ,οδηγούν στην βίαια ισοπέδωση αυτής της εικόνας..αισθάνομαι άσχημος,παραπληγικός,ξοφλη μμένος,ελαττωματικός και απωθητικός..βλέπω όλους γύρω μου να κάνουν παρέες,ωστόσο εγώ αδυνατώ να προσαρμοστώ και να αφομοιωθώ κάπου..ίσως έχω και το κόμπλεξ του πρέπει να βρω ωραίο φίλο,χαρακτηριστικό όλως των ατόμων με ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση..παράλληλα το πρόβλημα εντείνεται από το γεγονός ότι μού αρέσει πάρα πολύ μία κοπέλα και αδυνατώ να κάνω κάτι,ή να την προσεγγίσω,ενώ έχω αρχίσει και πείθομαι ότι δεν νοιάζεται ούτε καν για εμένα..έτσι η ιδέα της αυτοαπόρριψης και της άσχημης και αντιπαθητικής εξωτερικές εικόνας ολοένα και εδραιώνεται μέσα..μου ήδη έχω αρχίσει να μη μπορώ να φάω,πρόσφατα έφαγα λίγο και αμέσως πήγα στο μπάνιο ξέρασα,ενώ η ατονία η λύπη η απογοητεύση είναι διάχτυες μέσα μου..θέλω να πέσω να κοιμηθώ και να μη ξαναξυπνήσω...έχω αρχίσει και σκέφτομαι το ενδεχόμενο αυτοτραυματισμού,ενώ ακόμα σκέφτομαι να εγκαταλείψω τη σχολή που ήταν ονειρό μου ...έχω πάει δύο φορές σε ψυχολόγο το καλοκαίρι....κάθε ημέρα που περνάει χάνεται όποια ελπίδα..έχω την εντύπωση ότι σιγά σιγά οδεύει να κλείσει η πορεία μου στον πραγματικό κόσμο...η αφόρητη ευαισθησία μου και ευθιξία μου,μέ καθιστούν ιδιαίτερα επιρρεπή σε έναν τόσο σκληρό κόσμο..λυπάμαι μόνο το θεό για το μπόι που μού έδωσε και θα καταλήξω να κάνω βόλτες σε κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα..

Μέλος απο τον τρόπο που εκφραζεσαι θα ήταν καλο να ξαναρχισεις συνεδριες και μαλιστα συντομα! Με δυο επισκεψεις σε ψυχολογο κανεις δεν βλεπει αποτελεσμα, οποτε ειναι λογικο να μην σε βοηθησε.. Μίλα σε καποιον δικο σου, οικογενεια-φίλο (αν δεν το εχεις κανει μεχρι τωρα).. Από μονος σου και γράφοντας απλως σε ενα φορουμ δεν υπαρχει σχεδον καμια περιπτωση να λυσεις το θεμα σου.

Νικο συμφωνω πως πρεπει να πας σε ψυχολογο και να του εκθεσεις ολα οσα με πολυ ωραιο τροπο γραφης μας εξεθεσες.:)
απο τον τροπο γραφης σου και απο τα γραφομενα σου, αυτο που καταλαβαινω ειναι οτι εισαι ενα ευφυες ατομο, το οποιο δεν πιστευει στις δυνατοτητες του.

Καλησπερα φιλε μου,εισαι πρωτοετης φοιτητης κ αρα σε μεταβατικο σταδιο στην ζωη σου κ πιθανον σου δημιουργειται στρες για το πως θα προσαρμοστεις κανεις παρεες κ τα λοιπα,ολο αυτο που περιγραφεις πιθανον ειναι αρχες καταθλιψης πρεπει να το κουβεντιαζεις με ενα ειδικο,εισαι σε μια κατασταση που θελεις στηριγμα για να ορθοποδησεις να πειστεις οτι οντως μπορεις να τα καταφερεις,εφοσον δεν εισαι εσωστρεφης οταν βγεις απο αυτην την κατασταση μπορεις να κανεις αρκετες παρεες,Οργανωσου κ σε ομαδες μεσα στο πανεπιστημιο κ θα εισαι περισσοτερο σε επαφη με κοσμο,Επισης βοηθησε συμφοιτητες σου με τα μαθηματα δωσε τους σημειωσεις θα γινεις περισσοτερο συμπαθης στα ματια τους,Κουραγιο να βρεις να προσεγγισεις κ την κοπελα,Μιλησε κ στα οικεια σου προσωπα πως νιωθεις για να σε στηριζουν κ πανω απο ολα μην σταματας την προσπαθεια να βρεις εστω λιγους κ καλους ανθρωπους στην ζωη σου,καλο κουραγιο!

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Καλησπερα φιλε μου,εισαι πρωτοετης φοιτητης κ αρα σε μεταβατικο σταδιο στην ζωη σου κ πιθανον σου δημιουργειται στρες για το πως θα προσαρμοστεις κανεις παρεες κ τα λοιπα

---

ισχυει !!!!! και μενα οι κρισεις πανικου οταν αλλαξα πολη και ξεκινησα το πανεπιστημιο αρχισαν!

ευχαριστώ για τις συμβουλές φίλε..θα το παλέψω όσο μπορώ και είναι εφικτό.

Καλησπέρα και από εμένα. Μόλις διάβασα το κείμενό σου. Καλό θα ήταν να κάνεις μια μικρή περιήγηση σε αυτό το forum και αν θές βέβαια να μου πείς τί παρατηρείς!

Μία από τα ίδια εδώ, νιώθω πολλή μοναξιά!!!!! Όλη τη μέρα στο φέισμπουκ, όταν βγαίνω έξω δεν έχω τι να πω και έτσι δεν μιλάω, όταν είμαι στο φέισμπουκ και μιλάω με λένε κουραστική πολύ και οι υπόλοιποι φίλοι με θυμούνται όποτε τους καπνίσει!! Δεν είναι κοινωνία ανθρώπων αυτή που ζούμε, αλλά διαβόλων! Κανείς δεν νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του, πραγματικά νιώθω τόσο χάλια που αισθάνομαι ότι καταρρέω!! Θέλω βοήθεια κι εγώ αλλά δεν πιστεύω ότι οι ψυχολόγοι-ψυχίατροι έχουν το μαγικό ραβδάκι! Ακόμα και αν με κάνουν καλά που δεν το πιστεύω, μόλις βγω στην κοινωνία πάλι χάλια θα με κάνουν όλοι, γιατί πάντα θα είμαι το καλό παιδί και πάντα οι άλλοι θα βγάζουν τα απωθημένα τους πάνω μου, και πάντα εγώ θα πρέπει να τα ανέχομαι μην τους χάσω!! Και μόνη μου και με φίλους ένα ράκος!!

Ζούμε σε μια εποχή δυσθυμία και γενικής κατάθλιψης, όπου και οι ψυχολόγοι χρειάζονται ψυχολόγο... Δείτε στο Facebook, πόσοι από αυτούς κάνουν αναρτήσεις, αναζητώντας σαφώς πελατεία.... καλό κουράγιο!

Φίλε nikosnth δε εισαι ο μονος που νιωθει ετσι...Εγω απο μικρο παιδι και λογω εσωστρεφους χαρακτηρα αλλα και αυστηρου θρησκευτικου περιβαλλοντος εχω εντελως χαμηλη αυτεκτιμηση και πληγωνωμαι για πλακα αλλα εχω και ακμη χρονια οτι και εκανα παρολαυτα παλευω και πιστευω οτι ολοι εχουμε δικαιωμα σε καθε καλο σε αυτην την ζωη φιλε μου! Απο οτι καταλαβαινω εσυ εισαι μια χαρα ωραιο παληκαρι, αφου εγω μπορω γιατι οχι και εσυ?