Δεν αντέχω άλλο...Εδώ και 3 μήνες κοιμάμαι και ξυπνάω με τον φόβο της μοναξιάς.Οτί κάποια στιγμή-ίσως και σύντομα- θα πεθάνω και δεν θα έχω προλάβει να αγαπηθώ όπως θα ήθελα.Είμαι μόνη μου ένα χρόνο.Λίγο από επιλογή,λίγο επειδή έτυχε.Και με βασανίζει συνεχώς αυτή η σκέψη.Οτι δεν θα γνωρίσω κανέναν ή ότι θα αργήσω πολύ να γνωρίσω κάποιον και μέχρι τότε θα είμαι μέσα στην μιζέρια.Μίλησα με την θεραπευτριά μου και μου είπε να κάνω θετικές σκέψεις.Fake it until you make it. Να σκέφτομαι θετικά και ότι υπάρχει κάποιος που περιμένει να τον γνωρίσω.Να μην βγαίνω έξω με σκοπό να γνωρίσω κάποιον,αλλά απλά για να περάσω καλά.
Ίσως σε πολλούς από εσάς να φαίνεται αστείο,αλλά εμένα με απασχολεί έντονα.Δεν είναι όλες οι μέρες το ίδιο.Όταν λέω στον εαυτό μου οτι όλα θα πάνε καλά,νιώθω λίγο καλύτερα,αλλά πάντα βρίσκει το άγχος του χρόνου (το πότε) να τρυπώσει.Πώς μπορώ να βγάλω αυτή την ιδέα από την καθημερινότητά μου?