Χωρισμός και αδιέξοδο

Καλησπέρα σε όλους σας. Μετά από πολλά χρόνια επανέρχομαι στο φόρουμ… αυτή τη φορά όχι λόγω της αγχώδους διαταραχής μου (την οποία ευτυχώς ξεπέρασα), αλλα λόγω ενός επίπονου χωρισμού. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον, να πάρω γνώμες, να ανταλλάξω απόψεις, να πω μια χαζομάρα να βγω από το τέλμα μου… οποίος δε βαριέται, ας διαβασει…συγνώμη προκαταβολικά για το σεντόνι. Έγραψα πολλά για να έχετε όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα της κατάστασης και να μου δώσετε πιο σωστές γνώμες.

Τα τελευταία 2 χρόνια είχα σχέση με έναν άνθρωπο τον οποίο είχα ερωτευτεί πολύ. Ταίριαξα μαζί του από την πρώτη στιγμή και ήμουν ευτυχισμένη. Με βοήθησε κιόλας να ξεπεράσω τα προβλήματα που αντιμετώπιζα παλιά (κρίσεις πανικού, άγχος και αγοραφοβία) και χάρη σε αυτόν μπόρεσα να βρω ξανά την παλιά μου ζωή και τον παλιό μου εαυτό.
Η σχέση μας είχε σαφώς τα προβλήματα και τους τσακωμούς της (καμία σχέση δεν είναι τελεια) αλλά κύλαγε όμορφα. Πηγαίναμε διακοπές, εκδρομές, βόλτες, παραλία, σινεμά, κάναμε πολλά και διαφορετικά πράγματα και δημιουργήσαμε όμορφες αναμνήσεις μαζί. Εκτός του ότι περνούσαμε όμορφα, ο άνθρωπος αυτός ήταν σοβαρός, ώριμος, συνειδητοποιημένος και μου έλεγε πως λόγω ηλικίας (σχεδόν 27 ετών αυτός και 23 εγώ) ήθελε μια σχέση σοβαρη γιατί είχε ήδη αρκετά ασόβαρα πράγματα στο παρελθόν. Επισης στη ζωή του είχε πληγωθεί, είχε φάει κέρατο, η οικογένεια του είναι διαλυμένη και επειδή έχει περάσει άσχημες συναισθηματικές καταστάσεις έβλεπα ότι ζητάει από τη σχέση του μια σοβαρότητα και σταθερότητα και όχι κάτι εφήμερο και επιφανειακό. Εκτιμούσε την έννοια της σχέσης, δεν έδινε δικαιώματα και γενικά φερόταν με πολύ σωστό και ντόμπρο τρόπο. Επίσης όλοι οι γύρω μου είχαν την ίδια άποψη, ειχαν εντυπωσιαστεί από την σοβαρότητα και την ωριμότητα του. Κάναμε και σχέδια για κοινό μέλλον και συγκατοίκηση.
Στις 14 αυτού του μήνα κλείσαμε ραντεβού για μασαζ και έπειτα πήγαμε για φαγητό. Ρομαντικό ραντεβού. Αγκαλιές, φιλια, όλα τελεια Την επόμενη μέρα, στις 15 του μήνα το πρωί είπαμε κανονικά τις καλημέρες μας, μιλήσαμε και στο τηλέφωνο κάνα δυο φορές, ίσως να βγαίναμε και καμία βόλτα το βράδυ αν είχαμε χρόνο. Το απόγευμα της ίδιας μέρας με ξαναπαίρνει τηλέφωνο. «Δε νιώθω καλά με εμάς, έχει μείνει στάσιμο το συναίσθημα μου, δε νιώθω όπως στην αρχή. Το νιώθω εδώ και κανένα εικοσαήμερο και θέλω να χωρίσουμε». Κεραυνός εν αιθρια. Μπαμ και κάτω. Ετσι ξαφνικά χωρίς λόγο. Το προηγούμενο βράδυ βγήκαμε τη βόλτα μας, το ίδιο πρωί μιλούσαμε κανονικά και το απόγευμα σκάει αυτή η βόμβα από το πουθενά. Δε μπορεί να εξηγήσει τι φταίει. Δεν ξέρει αν δε θέλει να είναι μαζί μου συγκεκριμένα ή αν δε θέλει σχέση γενικά. Δεν φταίω πουθενά εγώ λέει, δεν έχει να μου προσάψει τίποτα αρνητικό και δεν υπάρχει καποια άλλη που να του έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον (η αλήθεια είναι ότι σε αυτο τον πιστεύω). Ήμασταν 2 χρόνια μαζί και με χώρισε έτσι ξαφνικά μέσω τηλεφώνου χωρίς να μου πει ούτε καν έναν σοβαρό λόγο πέραν του ότι «βαρέθηκα αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω γιατί». Ούτε καν ήρθε να μου το πει κατάμουτρα, εγω πήγα και τον βρήκα για να τον αποχαιρετήσω και τον είδα πιο ψυχρό από όσο ποτε.
Τις επόμενες μέρες ξανά μιλήσαμε στο τηλέφωνο, άλλες φορές έπαιρνα εγω κι άλλες αυτός. Κλαίει και του λείπω λέει, με αγαπάει πολύ αλλά μέσα του είναι ολα σε ένα χάος και δεν ξέρει τι θέλει από τη ζωή του και δεν θέλει να με πληγώσει και να γυρίσει πίσω χωρίς να είναι σίγουρος 100%. Είχε και προβλήματα στο σπίτι και γενικά δεν είχε εύκολη ζωή. Ξεκίνησε και συνεδρίες με ψυχολόγο μου είπε γιατί είναι σε τόσο άθλιο σημείο που νιώθει πως θέλει να πεθάνει, αισθάνεται λέει σαν να μην ξέρει τον εαυτό του και χρειάζεται χρόνο μέχρι να τον ξανά βρει.

Φυσικά μετά από ολα αυτά, εγω νιώθω σαν να έχω βρεθεί σε αδιέξοδο. Τον αγαπάω απίστευτα αλλά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να του δώσω χρόνο επειδή λέει ότι δεν είναι καλά μέσα του; Να τον προσεγγίσω; Να μην ξανά ασχοληθώ γιατί θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη μαζί του που δε μου συζήτησε ποτε αυτά που τον προβλημάτιζαν, αλλά έτσι ξαφνικά μια μέρα με παράτησε σύξυλη με τόσα ερωτηματικά χωρίς να με συναντήσει καν από κοντά; Τι κάνω τώρα; Τον αγαπάω τόσο πολύ που έχω χάσει κι εγω τον εαυτό μου μαζί του, αλλά δεν ξέρω αν μου αξίζει όλο αυτό. Από τη μια είμαι θυμωμένη γιατί δεν μου μίλησε ποτε για ολα αυτά, αντιθέτως μέσα σε μια στιγμή ανακοίνωσε την βόμβα και με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Από την άλλη ξέρω ότι η ζωή του είναι δύσκολη και βλέπω οτι μέσα του δεν είναι καλα.

Ευχαριστώ όποιον διάβασε όλο το κατεβατό μέχρι εδώ και συγνώμη αν έγινα κουραστική. Δεν έχω που αλλου να τα πω. Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε γνώμη.

Να σημειώσω επίσης ότι ο τρόπος που συμπεριφερόταν αυτά τα χρόνια (σοβαρός και ώριμος) θεωρώ ότι έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον χωρισμό (δε μίλησε ποτε για ο,τι τον προβλημάτιζε, δεν με προετοίμασε, ήταν ψυχρός και απόλυτος και δεν είχε καν το θάρρος να έρθει να μου το πει από κοντά). Ο τρόπος που με χώρισε μου θύμισε 15χρονο παιδάκι που παρατάει την ενός μήνα σχέση του. Δεν είναι τρόπος αντιμετώπισης αυτός σε μια σοβαρή σχεση, που τον άλλο τον έχεις βάλει μέσα στο σπίτι σου, έχει γνωρίσει την οικογένεια σου και του λες ότι θες συγκατοίκηση και τα σχετικά.

To να μην έχει ήδη επικοινωνήσει τα βαθύτερα προβλήματά του, όταν είχατε μια σοβαρή σχέση, είναι θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσεις ως σημαντικό καμπανάκι. Επίσης το να σε αδειάζει, έτσι απλά σαν παράπλευρη απώλεια, ένας άνθρωπος σε μία σχέση η οποία (από όσα λες) διακρίνονταν από σεβασμό και νοιάξιμο, είναι αφάνταστα προβληματικό για το ποιόν του. Μήπως να ευλογείς τη τύχη σου, που δεν προχωρήσατε σε κοινή ζωή και δεν βγήκε κάτι πιο σοβαρό αργότερα;

Παιζει problem of health

Tην πρώτη φορά που στο ειπε στο τηλέφωνο, τι του απάντησες τοτε? Τι του ειχες πει?