τελικα δεν ξερω τι εχω και τι μου φταιει
καλησπερα...απο μικρη μου εχουν συμβει πολλα στη ζωη μου αλλα παντα εβρισκα τροπο να τα κουμανταρω και να τα βολευω.αυτη την περιοδο, ενω θα επρεπε να ειμαι πανευτυχης (γιατι εκανα οικογενεια και ενα παιδακι) το μονο που νιωθω ειναι νευρα, αγχος, δυσπνοια και γενικα μια μελαγχολικη ταση...παντα ειχα μια πιο dark διαθεση, αλλα τωρα θελω να ειμαι συνεχεια μονη μου, δεν θελω να μιλαω με κανεναν και δεν θελω κανεις να με αγγιζει...γενικα νιωθω μονιμως ενα αισθημα ασφυξιας...θελω αερα...τις μονες ωρες που ξεχναω τα παντα ειναι οταν βρισκομαι με το παιδι μου...ο αντρας μου ειχε παλαιοτερα καποιο προβλημα και ακομα κανει θεραπεια με ψυχοτροπα (risperdal)..δεν "κανει" να αγχωνεται πολυ λενε οι δικοι του,οκ αλλα και το δικο μου αγχος?ισως φταιει που απο μικρη ειχα αλλιως την ιδεα "οικογενεια" στο μυαλο μου και τωρα βλεπω οτι δεν ειναι ετσι...εχω αρχισει κ φρικαρω με τον εαυτο μου...με "πιανω" να μιλαω αποτομα, ισως και ασχημα πολλες φορες στους γυρω μου και μετα να μετανιωνω...αλλα δεν μπορω να ελεγξω τα συναισθηματα κ τη συμπεριφορα μου...δεν ειναι οι ευθυνες του σπιτιου και του μωρου που με φοβιζουν...φταιει η "τυχη" μου,οπως λεω συχνα τελευταια...το θεμα ειναι πως στους δικους μου δεν θελω να πω τιποτα γιατι δεν θελω να δωσω δικαιωμα και αυτοι νομιζουν πως ολα ειναι μια χαρα...προσπαθησα να εξηγησω στον αντρα μου, γιατι οπως καταλαβαινετε υπαρχουν πολλοι τσακωμοι και καθολου διαθεση για σεξουαλικη επαφη (απο την μερια μου), αλλα εκεινος δεν μπορει ή δεν θελει να με καταλαβει...δεν ξερω τι να κανω...μια επισκεψη σε ενα ψυχολογο θα βοηθουσε ή θα του "φαω" τον χρονο αδικα? :(
