Originally Posted by
ioannis2
Πρόσεξα πως άμα γράφω, είτε ποιηματάκια είτε απόψεις σαν μικρή αρθρογραφία, κι έπειτα με ένα ξαναδιάβασμα διορθώνω τυχόν ατέλειες και τα βελτιώνω κάνοντας τα τελικό κείμενο, νιώθω μια χαρά, ότι δημιούργησα κάτι. Το ίδιο νιώθω μετά από όποιαδηποτε επικοινωνία, ακόμα και μ' έναν άγνωστο μου, όταν αποκομίζω θετικότητα κι ενθουσιασμό ακόμα κι αν η συζήτηση ήταν σύντομη και περί ανέμων και υδάτων. Θα θελα να γραψω κάτι δικό μου. Η ποίηση νοείται είναι κάτι στιγμιαίο, που δεν θέλει χρόνο. Θα θελα να γραφα κάτι μεγαλύτερο, είτε φιλοσοφικό μέσα από τα δικά μου βιώματα είτε ένα μυθιστόρημα βάζοντας κάτω όλη μου τη σκέψη να πλάσει φαντασία. Σκέφτομαι όμως πως το εγχείριμα να γράψω κάτι μεγάλο σ' έκταση θα μου απορροφήσει πολύ χρόνο, κόπο κι έτσι θ' άφηνα κατά μέρος πολλά ενδιαφέροντα κι αναγκαία της ζωής. Όμως με ενθουσιάζει και μου προκαλεί χαρά το να επιδοθώ σε προσωπική δημιουργία, σε κάτι πέρα από τα αντικείμενα σπουδών μου και τις σύνηθεις υποχρεώσεις μου. Χρειάζεται θα μου πειτε κι έμπνευση. Πριν καιρό σκέφτηκα να γραφα κάτι σαν αυτοβιογραφία, με τα καλά και κυρίως τα κακά της. Μου περνάει τώρα η σκέψη να γράψω κάτι που θα χει φαντασία, σαν μυθιστόρημα, κάτι σαν περιπέτεια με έμφαση σε στοιχεία συνανστροφής και εξερεύνησης. Ίσως και να μην είναι του τρόπου σκέψης μου και των πλαισίων δημιουργικότητάς μου το να γράψω. Κι όμως αυτές τις στιγμές μου περνάει σχεδόν έντονα η ιδέα, πχ η ανακάλυψη ενός άγνωστου νησιού, η περιδιάβαση σ' ένα χαμένο κήπο, η μοναξιά και νεκρανάσταση κάποιου. Ίσως και να ναι χάσιμο χρόνου, διότι πολλοί έχουν γράψει, όχι όλοι έχουν πετύχοι, κι ακόμα λιγότεροι άφησαν ή αφήνουν έργα γνωστά.