Χρειάζομαι τη στήριξή σας

Καλησπέρα σε όλους.

Αυτή η κοινότητα τελικά έχει θεραπευτικές ιδιότητες…
Αγαπημένοι μου για μια ακόμη φορά κλείστηκα στη «φυλακή» της κατάθλιψης.
Καμία φαρμακευτική αγωγή δεν με βοηθάει. Τώρα πρέπει να κάνω μια σειρά εξετάσεων: ορμονικές, εγκεφαλογράφημα.
Έχω βυθιστεί στη θλίψη.
Ξυπνάω το πρωί και όλα μου φαίνονται ίδια. Ίδιες κινήσεις: χάπι-νερό, καφές, δουλειά, χάπι-νερό, φίλοι, ποτό, σπίτι, ύπνος (που και που), διάβασμα, μουσική.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με φέρνει σε αυτήν την κατάσταση. Το ελάττωμά μου είναι ότι αναλύω πολύ τα πράγματα; Τι αναζητάω; Δεν μπορώ να απαντήσω σε δυο απλά ερωτήματα. Οι ιατροί μου είναι, πραγματικά, μοναδικοί-εξαιρετικοί!
Εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να χαρώ απλά-μικρά πράγματα. Μεγάλες προσδοκίες (τα καταφέρνω αρκετά καλά)-μηδαμινή χαρά.

Κάθε απάντησή σας θα είναι λυτρωτική…

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Αγαπητή lady ελπίζω να μη σε πειραζει που δεν σου δίνω απάντηση αλλά προσπαθώ συγχρόνως να καταλάβω τι συμβαίνει σε εμένα..κι αυτό γιατί νιώθω τα ίδια πράγματα με τη διαφορά ότι δεν επισκέπτομαι γιατρούς-ίσως νιώθω ακόμα λίγο καλύτερα. Τελευταία κατάλαβα ότι όλα τα δεινά της μοίρας μου, αν μπορεί κανείς να το ονομάσει αυτό μοίρα, είναι η έλλειψη αυτοεκτίμησης, η έλλειψη αγάπης για τον εαυτό μου και η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις και τα συναισθήματά μου. Όλο αυτό μου δημιουργεί τόσο μεγάλο κενό που όλα τα παραπάνω τα αναζητώ να τα βρώ από τους γύρω μου. Το αποτέλεσμα? Έχω καταλήξει οι επιλογές μου τα συναισθήματά μου οι αποφάσεις μου, ακόμα και οι πιο βαθιές επιθυμίες μου να στηρίζονται στους άλλους. όταν έχω σε κάποιον εμπιστοσύνη, τον ακούω προσεκτικά.Όταν κάποια κοπέλα είναι επιθυμητή από κάποιον που εκτιμώ ταυτόχρονα γίνεται και απο εμένα... τα ίδια συμβαίνουν για ΄λα τα πράγματα-καταστασεις ακόμα και όνειρα που με περιτρυγιρίζουν. Όλο αυτό όμως, εκτός απο το ότι εγκυμονεί τρομερούς κινδύνους την στιγμή που ίσως μείνω μόνος, έστω και για λίγο, με κάνει να αισθάνομαι όλο και πιο πολύ \"άχρηστος\" και δεύτερος και εξαρτημενος από τους άλλους.
Η ερώτηση μου είναι αυτή: είναι αυτό μορφή κατάθλιψης, δεδομένου ότι πάντα είχα τα συναισθήματα που περιγράφει η lady παραπάνω και πάντα όλα μου φαίνονταν ίδια εκτός από μια προσφατη σχέση η οποία τελείωσε απίστευτα άδοξα για μένα?
Και πώς αποκτά κανείς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και τα συναισθήματα του?
Αγαπητή lady και πάλι σου ζητάω συγγνώμη που μπαίνω για το δικό μου πρόβλημα στο δικό σου θέμα αλλά κοίτα μηπως κάτι από όλα αυτά ταιριάζει σε σένα, δίνοντάς το συγχρόνως σαν την μοναδική απάντηση-προβληματισμό που μπορώ

Θα ήταν τεράστιο λάθος από την πλευρά μου να σου απαντήσω στο ερώτημα αν έχεις ή δεν έχεις κατάθλιψη. Και, πραγματικά, κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει σ’ αυτό παρά μονάχα οι ιατροί.
Οι ανησυχίες που έχεις μπορεί να είναι φυσιολογικές. Όπως φυσιολογικό μπορεί να είναι ότι ορισμένες φορές νιώθουμε ότι κάνουμε μηχανικά κάποια πράγματα. Η διάθεσή μας δεν είναι πάντοτε ίδια.
Ταυτίζεσαι με τη δική μου κατάσταση ή εντοπίζεις κάποια προβλήματα-συμπτώματα κοινά, αλλά αυτό μην το ερμηνεύεις…ως κατάθλιψη.
Κατά την ταπεινή μου άποψη (δεν μου αρέσει ποτέ να δίνω συμβουλές) το καλύτερο θα ήταν να επισκεφθείς κάποιον ιατρό και να αναφέρεις σε γονείς ή σε φίλους το πώς νιώθεις.

Επίσης θα ήθελα να αναφέρεις περισσότερες λεπτομέρειες γι΄ αυτό που αισθάνεσαι και από πότε. Ίσως έτσι ξετυλίξουμε όλοι μαζί το μικρό κουβάρι των έντονων ανησυχιών και προβληματισμών σου. Θα ήταν καλό να μου πεις και την ηλικία σου.

Είμαι 28. Καταλαβαίνω ότι ίσως το μεγαλοποιώ , αλλα είναι μια κουραστική κατάσταση ειδικά από την στιγμή που κατάλαβα ότι τελικά κ εγώ μπορώ να νιώσω όμορφα ή επιθυμία (πραγματική) για κάποια κοπέλα ή για οτιδήποτε άλλο.Επαναλαμβάνω ότι όσο μπορώ να θυμάμαι όλα μου φαίνονταν ίδια, χωρίς ίχνος ενθουσιασμού ή δυνατής χαράς ή κάτι τέτοιο.

Όπως καταλαβαίνεις αδυνατώ να εκφράσω άποψη για το δικό σου πρόβλημα γιατί σίγουρα δεν το αντιλαμβάνομαι πλήρως.

Σ ευχαριστώ πολύ πάντως, όταν είμαι έτοιμος σίγουρα θα μιλήσω. Και μόνο το ενδιαφέρον σου με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα.

Ειλικρινά, μερικές φορές συγκινούμαι με τον τρόπο που ξετυλίγεται εδώ μέσα το κουβάρι των ανθρώπινων συναισθημάτων. Έτσι αισθάνομαι και αυτή τη στιγμή, διαβάζοντας τα μηνύματα σας Lady και tn.t.k. Είναι τόσο γοητευτικό και τόσο θεραπευτικό το μοίρασμα!

Lady,
ο John Lennon κάποτε είπε πως \"ζωή είναι αυτός που μας συμβαίνει, την ώρα που εμείς είμαστε απασχολημένοι με το να κάνουμε άλλα σχέδια\".

Καμιά φορά, χανόμαστε μέσα σε ατελείωτες σκέψεις και ερωτήματα για το πως πρέπει να φερομαστε, πόσο και αν πρέπει να αναλύουμε τα πράγματα, τι μας έφερε εδώ που είμαστε, τι έφταιξε, τι κάναμε λάθος, πως ήρθαν τα πράγματα έτσι.
Χανόμαστε τόσο πολύ μέσα σε αυτή τη διαδικασία υπερανάλυσης των αναπάντητων ερωτημάτων, που τελικά χάνουμε την ουσία των συναισθημάτων που βρίσκονται στο \"εδω και τώρα\". Μερικές φορές, ο κριτής (ή ο αναλυτής) μέσα μας, αρκεί να σταθεί στο παρόν, στο εδώ και τώρα. Τα \"γιατί\" είναι πολύ εγκλωβιστικά και μας βάζουν σε φαύλο κύκλο. Το παρελθόν, έχει μια και μόνο αξία: ότι μας έφερε -καλώς ή κακώς- εδώ που είμαστε τώρα και μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα. όμως, ότι κι αν έγινε, δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να το αλλάξουμε. Ο μόνος χρόνος που μπορούμε να ελέγξουμε, ο μόνος χρόνος στον οποίο πάντοτε βρισκόμαστε είναι το παρόν.

Μη ψάχνεις λοιπόν για ελλατώμματα και για λάθη που έκανες. Αφουγκράσου τις ανάγκες σου και \"απόλαυσε\" τη διαδρομή σου στο εδώ και τώρα με όλες τις αποχρώσεις τις: χαρούμενες, μελαγχολικές, θυμωμένες...


tn.t.k,
να είσαι βέβαιος ότι κάπου μέσα σου υπάρχει το ολόδικο σου σύστημα αξιολογησης, το ολόδικο σου εσώτερο πλαίσιο αναφοράς για τα πάντα! Αν καταλαβαίνω καλά, αυτό που λες, είναι ότι αυτό το πλαίσιο αναφοράς, έχει δεχτεί παρεμβολές από άλλους, \"σημαντικούς\" ανθρώπους του περιβάλλοντος σου με αποτέλεσμα η η αυτοεικόνα σου και η αυτοαποδοχή σου να μη στηρίζονται στο δικό σου εσώτερο πλαίσιο αλλά στους \"όρους αξίας\" που έχουν εισχωρήσει από τους άλλους.
Χρειάζεται δηλαδή να ξεχωρίσεις \"τι είναι δικό σου\" και \"τι είναι παρεμβολή\", χρειάζεται να δώσεις περισσότερο χώρο στις δικές σου ανάγκες, αφού βέβαια πρώτα τις αφουγκραστείς για να τις \"συλλάβεις\".

Δε ξέρω αν είμαι κατανοητός. Προσπαθώ, να καθρεπτίσω αυτό που λες αλλά με δικά μου λόγια.

Οι σιωπηρές πνευματικές μετατοπίσεις προς τα πίσω που συνοδεύονται από κάποια εμμονή, είναι μια συνηθισμένη πρακτική για… «ορισμένους».
Παλινδρομούμε όχι γιατί απαραιτήτως αισθανόμαστε τα όρια δράσης μας στενά ή την ποιότητα της καθημερινής περιπλάνησης χαμηλή, αλλά διότι με τις επιστροφές επανερχόμαστε στα «βασικά», στις προσωπικές «αρχές».

–( Χανόμαστε τόσο πολύ μέσα σε αυτή τη διαδικασία υπερανάλυσης των αναπάντητων ερωτημάτων. Το παρελθόν, έχει μια και μόνο αξία: ότι μας έφερε -καλώς ή κακώς- εδώ).

Τακτική εξαίσια αν αναλογιστεί κανείς ότι σε αυτές τις θαυμαστές προς τα πίσω μετατοπίσεις επανευρίσκονται οι βάσεις μας, ό,τι μάς διαμόρφωσε ή έστω ό,τι αποτέλεσε παράγοντα μιας έντονης επιρροής. Και θεωρώ ότι αυτού του είδους οι καταβυθίσεις στο έρμα του σκάφους μας, αφορούν τους λίγους που ακόμα αντιστέκονται -είναι «αριστοκρατικές»-, κρατούν αναμμένο το φυτίλι της προσωπικής αντίστασης απέναντι στον καθημερινό οχετό του μαζικού -είναι «μυητικές» στη διαδικασία της ανυπακοής-, και τελικά κατορθώνουν να πραγματώσουν το χαμένο ιδανικό των ημερών μας: Τη διατήρηση της ατομικότητας, της ιδιαιτερότητας.

- (Αφουγκράσου τις ανάγκες σου και \"απόλαυσε\" τη διαδρομή σου στο εδώ και τώρα με όλες τις αποχρώσεις τις: χαρούμενες, μελαγχολικές, θυμωμένες...) –Ψυχολόγου words…
Ανάγκες: Διαφέρουν σε κάθε άνθρωπο.
Απόλαυσε τη διαδρομή: Δεν με έχει συγκλονίσει κάτι.

Αν δεν κάνω λάθος είσαι ψυχολόγος. Αποκλείεται να μην έχεις περάσει καταθλιπτικό επεισόδιο έστω και μια φορά. Θα με ενδιέφερε λοιπόν να μάθω πως το αντιμετώπισες και πως προσεγγίζεις τη ψυχοθεραπεία-ψυχανάλυση.

Με εκτίμηση
Lady

Τοτε που είχα και εγω αυτά και χειρότερα συμπτώματα, έκανα μια άσκηση που με ανακούφιζε πολυ.

Οραματιζόμουν ένα πανέμορφο , ήρεμο ποτάμι που έτρεχε ανάμεσα σε πανέμορφα τοπία. ΑΠολάμβανα το τοπίο όσο μπορούσα πιο έντονα.

Μετά έμπαινα στο ποτάμι και αφηνόμουν να με παρασύρει, να κολυμπήσω μαζί του, να απολαύσω την αίσθηση της κίνησης, να φθάσω τελικά σε μια πεδιάδα γεμάτη παπαρούνες.

ΑΠό ότι κατάλαβα μετά, το ποτάμι ήταν για μένα η ζωή και αφηνόμουν να με πάει στις εκβολές του χωρίς ερωτηματικά, χωρίς γιατί και πως και πότε. Αφηνόμουν στην ομορφιά, στη ζωη με εμπιστοσυνη.

και σιγά - σιγά έφευγε η ένταση, σταματούσαν τα ερωτηματικά, η καθημερινότητα γινόταν πιο φυσιολογική, πιο ανεκτή, πιο ανθρώπινη. Το νερό καθαρίζει τη ψυχή, ξεπλένει την αγωνία..

Lady, αυτό το \"τι αναζητάω\" ηταν για μένα μια ταφόπλακα για χρόνια. Υπαρξιακή αγωνία, αδυναμία ικανοποίησης για οτιδήποτε έκανα. Κάτι αναζητούσα πέρα και μακριά απο μένα, πελαγοδρομούσα... χάος..

Ξέρεις τι έψαχνα τελικά? Εμένα. Εμένα, με τις ανθρώπινες αδυναμίες μου, τα λάθη και τους καϋμόύς μου, εμένα που με είχα διαλύσει σε διάφορες καταστάσεις άερα και κάερα.

Και όταν βρήκα εμένα και αγάπησα εμένα και πόνεσα εμένα , βρήκα και τη δύναμη να αγωνιστώ για εμένα.

Εσύ Lady, εσυ t.n t.k. , ΕΣΥ , είσαι το Α και το Ω της ζωης σου, εσύ είσαι το πιο σπάνιο μαργαριτάρι και οι απαντήσεις σε ολα τα ερωτηματικά.

Είστε ότι καλύτερο, ότι πιο όμορφο, ότι πιο τέλειο μπορείτε να βρείτε ποτέ. Αγαπήστε αυτό το πλάσμα , αυτό το άγνωστο \"εγω\" αγάπησε το , αποδέξου το όπως είναι και όλα θα αλλάξουν! Γιατί έτσι όλα άλλαξαν και σε μένα!

Και θα σας το πω ξαναπώ και θα το λέω χιλιάδες φορές χωρίς να κουράζομαι:

Αφου μπόρεσα εγω , εγω που βρέθηκα στο τελευταίο σκαλί της απόγνωσης, μπορείτε και εσείς! Ναι μπορείτε!

Black Rose…


Μου θύμησες με τα ωραία λόγια σου όλα τα βιβλία του Osho που έχω διαβάσει. Δεν διαφωνώ με όσα αναφέρεις, αλλά στην περίπτωσή μου δεν ισχύει αυτό: «Ξέρεις τι έψαχνα τελικά? Εμένα. Εμένα, με τις ανθρώπινες αδυναμίες μου, τα λάθη και τους καημούς μου, εμένα που με είχα διαλύσει σε διάφορες καταστάσεις».


Δεν μετανιώνω για τα λάθη μου
«κάνω τις αμαρτίες μου να’ χω να μετανιώνω, θαρρώ πως παραφέρομαι μαζί μου να θυμώνω». –Μάλαμας

Έχω γίνει ΕΝΑ με τις αδυναμίες μου και τις αγαπώ. Έχω διαλυθεί και έχω ανοίξει και πάλι τα φτερά μου σαν το άγγελο που ζωγράφισε ο Λεονάρντο Νταβίντσι…

Δεν πάσχω από ύπαρξη. Νομίζω ότι έχω αρχίσει να εξοικειώνομαι με την ιδέα του θανάτου. Μ’ αυτό πρέπει να ασχοληθώ αρκετά.