Quote:
Originally posted by manner
Εδώ και πολλά χρόνια ταλανίζομαι προσπαθώντας να κατανοήσω πράγματα, που δεχόμουν αβίαστα και καταναλώνοντας σκευάσματα που επίσης αβίαστα δεχόμουν. Επίσης εδώ και μέρες προσπαθούσα να βρω το σωστό σημείο για να αποθέσω κάποιες σκέψεις και γεγονότα προκειμένου να βγούν απο μέσα μου χωρίς τον πόνο που απαιτούσαν. Περνώντας από τα διάφορα μονοπάτια την κατάθλιψης και άλλοτε της μανιοκατάθλιψης, κατα τους διάφορους ψυχιάτρους των 50\' / 100€ και καταναλώνοντας zoloft, xanax, remeron κλπ, προσπαθώντας να σταματήσω με έναν τοίχο το κανάλι της γοητείας του πραγματικού πόνου που προκαλείς επειδή δεν αντέχεις την σωματοποίηση, και άλλοτε την ακαταμάχητη έλξη του να θέλεις ένα μικρό θάνατο για λίγο, να σταματήσει το μυαλό να σκέφτεται, και να ερωτοτροπώ με την ιδέα της παράτασης για λίγο ακόμα. να θέλω να νιώσω υψηλός θεατής ενός δωματίου ενώ θα είμαι ξαπλωμένος με τα μάτια κλειστά. Θεωρώ ότι αυτό δεν θα πονέσει τόσο όσο το κάθε μέρα των σχέσεων που η ίδια τους η διάδραση είναι τόσο δραστική, που νομίζω ότι δέχομαι μόνο χτυπήματα, με εκείνο το συναίσθημα της συνεχούς άμυνας να είναι όλο μου το είναι. Δεν δύναμαι να ξέρω αν πρέπει να είναι έτσι πλέον. Υπάρχει ένας φόβος καταντημένος διακαής που με σπρώχνει συνεχώς να νιώθω την φαντασία μου να οργιάζει, κάνοντας το σώμα μου απλά να αισθάνεται πράγματα που θα ανήκαν σε κάποια άλλη πραγματικότητα. Αυτά όμως που απουσιάζουν και η εικόνα τους είναι πλέον τόσο αμυδρή που το χαμόγελο είναι μια άγνωστη λέξη στο λεξικό των εκφράσεών μου. Προσπαθώ πλέον να καταφύγω στην ανάμνηση των απλών κινήσεων και λέξεων προκειμένου να ψάξω, μπας και και εκείνος ο θεός και δαίμονας που λέγεται Ψυχή ανάψει ένα καντήλι να σπάσει την νύχτα. Έχω κουραστεί να κάνω τέτοια ταξίδια στο απόλυτο σκοτάδι, άλλοτε πεζός και άλλοτε πετώντας για να μην ξυπνήσει κανένα θηρίο που απλά θα με κάνει να πονέσω τόσο πολύ... πάλι.
Οι δρόμοι του φόβου, της άρνησης.... του ηθελημένου ψέματος και εκείνης της αλήθειας που ποτέ δεν θα γίνει κατανοητή. Έρχεται το ψέμα και ένα άλλο ψέμα και ο φόβος για την αλήθεια που ξέρω πολύ καλά...... και που ποτέ δεν γίνεται δεκτή γιατί απλά μερικές φορές έχω ανάγκη για ένα απάγκιο ζεστό, μερικές φορές πιο δεκτικό από το συνιθισμένο.
Απλά σιγοτρώω το χώμα που μπορεί να κρατήσει το δέντρο ζωντανό. Πλέον όλες οι σκέψεις μου καταμετρημένες, με οδηγούν μόνο στα άκρα, και η απουσία του μέσου εκείνης της στιγμής που θα μπορούσε με λίγη θετική σκέψη να δώσει την εικόνα του άνατολής και μαζί της δύσης. Με άλλα λόγια τη πληρότητα, χωρίς όμως την τρομακτική ταχύτητα των εναλλαγών ενός οποιουδήποτε ψυχισμού. Μεταπτώσεις που πονάνε κάπου αλλά πολύ δυνατά και οξεία.
Μια ανάγκη ζωτική προκύπτει για ένα μικρό χάδι που αν και μη υπαρκτό ενεργεί σχεδόν ηλεκτρικά σε όλο το είναι.
Τελικά όλες οι ενέργειες που προέκυψαν από όλον αυτόν τον συμφερτό είναι να οδηγηθώ σε αδιέξοδα, οδηγώντας σε άλλα αδιέξοδα άτομα που αγαπώ και κάθε φορά που τα σκέφτομαι μόνο ενα δυο δάκρυα μπορώ να δώσω γιατι απλά δεν έχω κάτι άλλο να προσφέρω.
Το μόνο πράγμα που μπορεί να με χαλαρώσει και να ξεχάσω όλες τις \"τρελλές\" μου κατ΄άλλους σκέψεις είναι η θάλασσα. Αλλά δεν μπορώ να την επισκεφτώ όποτε τη χρειάζομαι. Ίσως η μουσική να βγάλει στα πρώτα πέντε λεπτά μια τρομερή επιθετικότητα στα επόμενα 5 λεπτά την απόλυτη ηρεμία, πριν από την επόμενη καταιγίδα ή ένα απόλυτο συναισθηματικό αποφόρτισμα ή ακόμα πράγματα που δεν έχω ακόμα δοκιμάσει. Σίγουρα θα υπάρχουν και αυτά και δεν ξέρω αν θέλω να τα γνωρίσω.
Η μνήμη μου έχει αρχίσει να ελαφραίνει. Το θέμα μου με αυτό είναι σημαντικό, πολύ σημαντικό. Γιατί να μην μπορώ να θυμηθώ τίποτα ευχάριστο εκτός από μερικές στιγμές, που ευτυχώς μερικές φορές τις βιώνω αισθανόμενος πράγματα που ανα πλώσω τα χέρια μου θα αισθανθώ? Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι μόνο λάθη? Ίσως γιατι μόνο αυτά έχουν ελήφθησαν τόσο βαθιά από μένα που απλά δεν μπορώ να τα αποβάλλω... Αυτό είναι μια εκδοχή, αυτή που θεωρώ εγώ σωστή έστω και κατά ένα μέρος.
Έχω κουραστεί πολύ πλέον τόσο ψυχικά, όπως αυτό μπορεί να ληφθεί, αλλά και σωματικά γιατί κάθε φορά που σωματοποιήται κάτι ανοίγω το στόμα μου σαν φλεγόμενη μάγισσα βγάζοντας άναρθρες κραυγές. Εκεί θέλω πια να είμαι μόνος. Σε έναν γκρεμό να ακούω την φωνή μου σαν κάτι που κατάφερα. Κάθε φορά ελπίζω να μην είναι μόνο αυτό.
Έτσι είμαι τώρα, ένας συμφερτός σκέψεων, θέλω και συναισθημάτων που απλά θα με οδηγήσουν κάπου που ελπίζω να απολαύσω είτε με το βαθύ γέλιο που σε κουράζει είτει με κλάμα που μπορεί να σε οδηγήσει στην κατάπτωση τη σωματική, για να κλείσω τα μάτια και να τα ξανανοίξω χωρίς τη βοήθεια κανενός.
καλωσηρθες και απο μενα ...