λοιπον ξεκινώ... πριν 4 χρόνια γνώρισα τον φίλο μου με τον αποίο ήμουν τρελά ερωτευμένη και απο τότε είμαστε μαζί. μόνο που μέσα στο χρονικό αυτό διάστημα έγιναν πολλές ανατροπές στη συμπεριφορά μου! όταν ήμασταν μαζί 2 χρόνια αυτός με απάτησε με μια άλλη κοπέλα, ώντας μεθυσμένος μέσα σε ένα μπαρ (φιλιά όχι Sex) εγώ το έμαθα κ πέρασα πάρα πολύ δύσκολες ώρες και αδυνατούσα να πιστέχω ότι ο φίλος μου με πρόδωσε με την πρώτη τυχούσα που του τα ριξε! είπα θα τον εκδικηθώ κ το έκανα. πήγα με κάποιον άλλον ένα μήνα μετά κ βέβαια του το πα. αυτός το δέχτηκε ελπίζοντας ότι δεν έκανα κάτι σοβαρό κ ότι ψεύδομαι για να τον εκδικηθώ.(πλέον το ξέρει σίγουρα άλλα δεν το παραδέχεται ούτε κ μιλάει γι αυτό για να μη χωρίσουμε) να σημειώσω ότι ο φίλος μου ήξερε ότι πεθαίνω γι αυτόν γι αυτό και δεν έδωσε τόση σημασία (απο μέσα του΄δεν ξέρω τι έκρυβε) ήξερε ποσο υπέφερα με αυτό που έκανε . γενικά η σχέση μας πέρασε απο 40 κύματα ενώ ήμασταν σχεδόν για γάμο. (εγω είμαι 30 και αρκετά πετυχημένη επαγγελματικα και αυτός έχει μια πολυ καλή θέση στο δημόσιο και είναι 32). απο τότε όμως και ενώ η σχέση μας έχει γίναι ξανά όπως πριν και πολύ καλύτερη μπορώ να πω εγώ δεν μπορώ να ξαναβρω τον παλιό μου εαυτό. δηλαδη: την χρονιά εκείνη που με απάτησε εγώ μετά την "εκδίκηση" και αφού είχαν περάσει 4 μήνες, άρχισα να βγαίνω με τον πρωην μου με τον οποίο είχαμε άψογη σεξουαλική σχέση κ μόνο! εκμεταλλευόμουν λοιπόν το ότι ο πρωην με είχε αδυναμία και βρισκόμουν μαζί του επι 6 μήνες. όχι βέβαια σε καθημερινή βάση αλλά τους πρώτους τρεις πολύ συχνά και μετά πολύ αραιά. μέχρι και αυτόν τον απρίλη απο τότε που έγινε το σκηνικό εγώ συνευρισκόμουν με τον πρώην. (ας πο΄υμε με συχνότητα 1 φορά το τρίμηνο). κ δεν ένιωθα καθόλου τύψεις, είδα το όλο θέμα αλλιώς κείπα ότι πρέπει να είμαι χαλαρή με τις σχέσεις και ποτέ ξανα να μην πάθω παραλλήρημα αν κάποιος με ξαναπληγώσει, όταν είδα οτι ο πρωην δένεται μαζί μου κ απο την πολύ του αγάπη μέχρι και τον νυν μου έχει αρχισει να συμπαθει και να δέχεται οτι είναι ο δευτερος και να συμβιβάζεται και να λέει σ αγαπάω εγω εξαφανίστηκα! φοβήθηκα μην κολλήσει πάλι κ πάνω στην τρέλλα του θέσει σε κίνδυνο τη σχέση μου. λοιπόν όσο συμβαίνουν όλα αυτά εγώ με τον φίλο μου τα πάμε περίφημα. μετά απο λίγο όμως γνωρίζω ένα παιδι που με ήθελε πολύ καιρό και έιναι μόμο 21 χρονών. κ ναι ενώ είμαι παρα πολύ κατα στους μικρότερους βγαίνω μαζι του. δεν λέω τίποτα για τη σχέση μου και απολαμβάνω την αμηχανία του πιτσιρικά μόνο που με βλέπει! ε το βλέμμα έγινε βόλτα και η βόλτα φιλιά και λίγο παραπάνω! ως εκεί.! έπειτα απο 2-3 παιδικές βόλτες κόβουμε γιατι δεν μπορουμε να συννενοηθουμε κ δεν υπάρχει μέλλον γενικά! κ να μην πληγηθει κ αυτό! λοιπόν ΄΄οσο γίνονται όλα αυτά η σχέση μου σοβαρευει πιο πολυ απο ποτέ και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο γάμο. και σας λέω αλήθεια νίωθω ότι χωρις αυτόν δεν μπορώ να ζησω. ξέρω πως αν τον χάσω θα τρελλαθώ και θα μετανιώσω πικρα για όλα αυτά που έκανα, αλλά έπειτα σκέφτομαι ότι όσο δεν τα ξέρει δεν νιωθω τύψεις ίσα ίσα που το μυαλό μου πετάει αλλού. λοιπον γιατι τα κάνω όλα αυτά? γιατι τα κάνω αφού ξέρω πως αν τα μάθει κ τον χάσψ θα πεθάνω? γιατί όταν διέκοψα με τον φοιτητη!-πιτσιρικά το μυαλό μου ήταν μόνο σε αυτόν κ όχι στον νυν? γιατί έβγαινα τόσο καιρό με για σεξ με τον πρώην? μήπως ψάχνω άτομα που μου ανεβάζουν την πεσμένη μου αυτοπεπεοίθηση? μήπως γι αυτό διάλεξα τον κολλημένο πρωην που με αγαπάει τόσο και τον φοιτητη που μόνο λόγω διαφοράς με έβλεπε σαν άπιαστο όνειρο? μάλλον.. εμένα όμως αυτό που με πειράζει είναι ότι αν υπηρχε ένας παρατηρητης στη ζωή μου και έβλεπε όλα αυτά, όχι οπως μια φίλη που της τα λέω αλλά κάποιος που με έβλεπε π.χ όταν μιλάω με τον νυν με τον πρώην και με άκουγε τι λέω και πως φαίρομαι θε έλεγε οτι είμαι απιστευτη υποκρίτρια. αλλά εγω δεν νιώθω κακός άνθρωπος γιατι φαίρομαι έτσι? π.χ αν το πιτσιρικι ΄που του το παιξα κ θύμα στην τελική μάθαινε ότι είμαι με άλλον και τα πάμε και τέλεια θα πίστευε ότι είμαι ο χειρότερος ανθρωπος στον κόσμο. και θα χε δίκιο! πολυ ψέμα έπεφτε. αλλα εγώ δε νίωθω κακός άνθρωπος γιατί τα κάνω όλα αυτα? επίσης με το νυν νομίζω οτι θα πάμε στο γάμο και ξέρω ότι αυτός είναι ο αντρας μου αλλά δεν νιώθω τρελά ερωτευμένη όπως πριν γινουν όλα αυτά και απο μεριάς μου κ απο τη δική του. οι γονείς μας πιεζουν κ αυτός θέλει πολύ. νομίζω ότι είναι πιο ερωτευμένος απο ποτέ μαζί μου,αλλά δεν ξέρω, μήπως πρέπει να τα τινάξω όλα στον αέρα?? γιατι φέρομαι έτσι? επιζητώ λέτε σημασία?? μπορώ να ευτιχήσω με αυτόν μετά απο όλα αυτά που έκανα. να σημειωσω πως επειδη ζω και εργάζομαι στην αθήνα όπου η μάνα χάνει το παιδί κ το παιδί τη μάνα και ο φίλος μου λόγω δουλειάς ταξιδεύει συνέχεια γι αυτό και ήταν όλα τοσο εύκολα για μένα.