Ερωτας και διπολικη (sensitive case)
Καλησπερα παιδια, ειμαι καινουρια στο φορουμ.
Δεν ξερω πως να ξεκινησω δεν μου ειναι ευκολο αλλα θελω να πω το(τα) προβλημα(τα) μου. Ειναι πολυ μεγαλη η ιστορια μου αν και μολις 26 ετων,αλλα, ας αρχισω με το γεγονος πως ειμαι διαγνωσμενη με συναισθηματικη διαταραχη εδω και 6 χρονια απο τα 20 μου. Μεχρι τα 17 ζουσα μια ζωη πολυ καταπιεσμενη (χωρισμενοι γονεις οταν ημουν 10) και χωρις να το θελω, αναγκαστηκα να μεινω με τον πατερα μου και οχι με την μητερα καθως κερδισε εκεινος την κηδεμονια. (Για διαφορους λογους που ισως πω παρακατω στη συζητηση). Η ζωη λοιπον μαζι του δεν ηταν ζωη, ηταν σαν κολαση διοτι ηταν ενας βαρυα αρρωστος ψυχικα ανθρωπος, ο οποιος επασχε απο διπολικη, σχιζοφρενεια, νευρολογικης φυσεως προβληματα, ξεσπουσε πανω μου λεκτικα και ψυχολογικα με διαφορους τροπους κυριως φωνες, συναισθματικους εκβιασμους κλπ, και γενικως η συγκατοικηση μαζι του ηταν πολυ δυσκολη. Οποτε απο τα 10 εως τα 16,5 που αυτοκτονησε, επιβιωνα, περασα μια απαισια εφηβεια με καταπιεσμενα νευρα και ψυχολογικα χωρις κανεναν με τον οποιο να μπορω να τον εμπιστευθω κ να εκφρασω αυτα που θελω ειτε ασχημα ειτε ομορφα. Με τον πατερα δεν μπορουσα να μιλησω να κανω διαλογο τον φοβομουν παρα πολυ.
Αυτα τα προγενεστερα. Μετα την αυτοκτονια του το 2011, ενιωσα ανακουφηση απο τη μια απο την αλλη ηταν ενα τραγικο γεγονος για μενα. Εκατσα ενα χρονο στο τοπο στον οποιο μεγαλωσα, να τελειωσω το σχολειο κ Εφυγα για θεσσαλονικη οπου ηταν ηδη εκει η μητερα μου. Απο τοτε απλα εχω την ελευθερια να λεω οτι δεν ειμαι καλα, και γενικως να εχω ελευθερια. Ομως τοτε ‘αρχισαν’ καπως τα προβληματα γιατι ειχα μεγαλωσει και συνειδητοποιουσα πραγματα. 3-4 χρονια περασα βαρυα καταθλιψη, δεν εβγαινα απτο σπιτι, δεν μιλουσα σε κανεναν, ειχα εξαφανιστει, δεν εκανα τιποτα, ημουν ολη μερα μεσα παντα στο Facebook και ποτε online, γιατι ημουν πολυ κλεισμενη στο εαυτο μου. Ειχα και αυτοκτονικες τασεις. Το 2013 αρχισα να πηγαινω σε ψυχιατρους στις αρχες μου εδωσε μια γιατρος αντικαταθλιπτικα και αγχολυτικα τα οποια δεν μου εκαναν τιποτα. Αργοτερα προς το 2014 αρχες, πηγα σε μια πολυ καλη ψυχιατρο, αλλα αδιαφορη σαν ανθρωπος, η οποια μου εδωσε Solian τα οποια κυριολεκτικα με σωσανε μιας και ηταν αντιψυχωσικα. Οποτε εγινα καλα. Μεχρι εδω το black παρτ.
Απο κει και περα αρχιζει το πανηγυρι.
Λιγο πριν τα 20, επιστρεφω για καλοκαιρι στο χωριο μου, περνουσα ωραια ολα καλα, και συζηταω με την μητερα μου και μου ειπε κοριτσι μου αφου εισαι καλα κοψε τα φαρμακα. Και την ακουσα. Και το εκανα. Χωρις μα εχω συνεννοηθει ουτε εγω ουτε εκεινη με κανεναν γιατρο. Απλα ετσι. Μεσα καλοκαιριου εγινε αυτο, αλλα δεν ειχα ακομα καποια παρενεργεια. Πηγαινω σε μια κατασκηνωση και εκει γνωριζω και ερωτευομαι , βαθυτατα, ενα παιδι, με τον οποιο ομολογω πως ειμαι ακομα λιγο-καπως-ασπουμε-δυσκολαξεφευγω- κολλημενη. Και μαντεψτε τι.?
Το επεισοδιο μανιας που ηρθε μετα απο λιγους μηνες, πυροδοτηθηκε μαλλον κατα πολυ απο τον πραγματικο ερωτα που ειχα παθει για τον ανθρωπο αυτον. Ερωτας και διπολικη μαζη λοιπον. Μια τρέλα. Εβλεπα παντου αυτον, νομιζα οτι οποιος μου μιλαει μου μιλουσε μεσω αυτου οτι εκεινος τους ειχα βαλει, ενιωθα εντωμεταξυ μια παραξενη μη φυσιολογικη υπερδιεγερση, αυτοπεποιθηση κλπ κλπ. Περνουσα ομως επεισοδιο μανιας στο οποιο επρεπε να γινει εισαγωγη σε ψυχιατρικη κλινικη. Ακομα και οταν με πηγε εκει η μαμα μου, νομιζα αυτον θα συναντησω. :) για καποιο λογο ειχα καλη μανια , δλδ οχι να φαντζομαι συνωμοσιες και ασχημα εναντιον πραγματα, αντιθετως, ειχα καλη μανια, ευδιαθετη, θαρραλεα, διαχυτικη, κοινωνικη και φουλ ερωτευμενη.
Με το αγορι ειχαμε καποιες λιγες μικρες επαφες στην αρχη αρχη, δλδ μιλουσαμε λιγο απο κοντα ποτε ποτε απο fb και γενικα νομιζα οτι γουσταρε κ εκεινος. Ξαφνικα με το που μπαινω κλινικη και βγαινω (2 εβδομαδες εκατσα), παγωσε εντελως και σταματησε να μου μιλαει. Ξερω θα μου πειτε δεν με ηθελε πραγματικα , κλπ , ελα ομως που εγω μεσα στο διαστημα των 6 χρονων δεν καταφερα να τον βγαλω απο την καρδια και το μυαλο μου; Ειχε δωσει λιγα σημαδια ομως για μενα ηταν αρκετα... για να τρελαθω στην κυριολεξια! Ειτε απο ερωτα ειτε απο αρρωστεια, αλλωστε και ο ερωτας μια αρρωστεια ειναι.! Νιωθω οτι με τα χρονια Εξελιχθηκε σε αγαπη ολο αυτο.
Εχω κανει ολοκληρωμενες σχεσεις απο τα 19 μου αλλα με αυτον τον ανθρωπο νομιζω εχω νιωσει το υπερτατο συναισθημα το οποιο δυστυχως δεν μπορω να αποβαλλω γιατι Εκεινος δεν ενδιαφερεται.
Συγνωμη για την μακρυγορια, Και για το πως συνεδεσα ασχετα κομματια μεταξυ τους, αλλα ειχα αναγκη να τα πω, ειναι καποια απο τα προβληματα μου, η ερωτηση μου ειναι αν υπαρχει παρομοια περιπτωση με την δικη μου, να το συζητησουμε να βοηθηθουμε... ευχαριστω για την κατανοηση :)