Όνειρα με θάνατο και λοιπά σύμβολα
Καλησπέρα σε ολους! Καταρχήν, πριν μπώ στην ερώτηση μου, θέλω να διευκρινίσω ότι αυτή δεν αφορά σε προκαταλείψεις ή ερμηνεία ονείρων/μαντεία! Πρόκειται για κάτι που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες και με αγχώνει ιδιαίτερα.
Γενικά, τα τελευταία δυο χρόνια τα όνειρά μου παρουσιάζουν μια συνάφεια: χωρίς ούτε μια εξαίρεση, απο τότε περίπου που χώρισα με την πρώην κοπέλα μου πριν δυο χρόνια (που ήταν το πιο πρόσφατο γεγονός που με κλόνησε) έβλεπα γεγονότα να διαδραματίζονται στις ίδιες περίπου τοποθεσίες - γενικότερα, σε έναν 'κόσμο' που ο ίδιος δημιούργησα στη φαντασία μου αλλα αποτελείται απο ένα κολλάζ υπαρχόντων περιοχών. Καθώς έχω ξεπεράσει αυτόν το χωρισμό εδώ και καιρό, τα όνειρα αυτά δεν ήταν απαραίτητα δυσάρεστα. Ο λόγος που το παραθέτω αυτό είναι πως εδώ και μια εβδομάδα πάνω-κάτω το περιεχόμενο των ονείρων μου, χωρίς προφανή λόγο, έχει γίνει...μακάβριο.
Όλα ξεκίνησαν με ένα όνειρο κατα το οποίο είχα κλειστεί σε ένα ιδιαίτερα μικρό ασανσέρ που στα πάντα θύμιζε φέρετρο. Εδώ θέλω να πώ ότι η κύρια φοβία μου είναι τα ύψη και όχι οι κλειστοί χώροι. Δεν έδωσα σημασία σε αυτό το όνειρο. Αλλα τις επόμενες μέρες, έβλεπα δικά μου πρόσωπα -καθώς και τον εαυτό μου- κλεισμένα ζωντανά σε ένα φέρετρο λίγο πρίν πεθάνουν, καθώς και το πώς είναι η...'ζωή' εκεί μέσα! Όλο αυτό, πέραν του ότι δεν αποτελεί και το καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο ξεκίνημα για μια ημέρα, με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με το θάνατο. Ποτέ μου δε με απασχόλησε ιδιαίτερα, καθώς ώντας και πιστός στο Χριστιανισμό, η μέχρι τώρα αντίληψη μου για το θάνατο ήταν πως θα συνέβαινε έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή και το καλύτερο που μπορούσα να κάνω είναι να δημιουργήσω μια ζωή τέτοια ώστε ο θάνατος να είναι απλα ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ξέρω, ίσως βλέπω τα πράγματα πολύ ρομαντικά, σαν ένα φανταστικό τέλος σε μια φανταστική ταινία! Όμως, λένε οτι η πολλή σκέψη δεν κάνει καλό, και υπεραναλύοντας αυτά τα όνειρα, ξαφνικά η αντίληψή μου άλλαξε. Άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως τελικά τα πράγματα είναι αλλιώς, οτι ίσως απλά νεκροί να είμαστε αόρατοι παρατηρητές. Αυτό μου αλλάζει δυστυχώς και αντίληψη για τη ζωή, και με κάνει να σκέφτομαι οτι ίσως όλα είναι μάταια.
Δεν είχα ποτέ μου αυτοκτονικές τάσεις, αλλά έχω 'φλερτάρει' με την κατάθλιψη και πρόσφατα πάλι ήμουν σε ψυχολόγο - πριν απο το όνειρο - για να με βοηθήσει με τη διαχείρηση της υπερδιέγερσης που με χαρακτηρίζει (μέσω συνεδρειών βιοανάδρασης). Παρόλα αυτά, το όλο θέμα με ανησυχεί και μου χαλάει τη διάθεση! Τί μπορώ να κάνω για να το ξεπεράσω;
Ευχαριστώ!
