Απόψεις. Γιατί είναι αν αυτό πιστεύετε;
Printable View
Απόψεις. Γιατί είναι αν αυτό πιστεύετε;
Πίσω από τον θυμό κρύβεται η απογοήτευση. Όχι δεν είναι κακός.. Το πως θα τον διαχειριστεί κάποιος όμως είναι άλλη υπόθεση.
Η εκδίκηση που είναι αποτέλεσμα του θυμού είναι κακή;
Εξαρτάται τι εννοούμε με τον όρο "εκδίκηση". Τι μπορεί να κάνει κάποιος; Η εκδίκηση για μένα μπορεί να είναι η αδιαφορία μου προς τον άλλον. Η εκδίκηση για σένα μπορεί να είναι να του κάνεις το ίδιο ή κάτι χειρότερο από αυτό που σου έκανε.Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Άρα είναι εντελώς υποκειμενικό το ζήτημα;
Μπορεί ο θυμός να μην χρειάζεται διαχείριση όταν μιλάμε για δίκαιο θυμό;
Απόψεις και εμπειρίες για βοήθεια;
Του θυμού ή της εκδίκησης; [emoji854]Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Του θυμού και της εκδίκησης. Ή αυτού που θέλεις να μοιραστείς τη δική σου εμπειρία. Έχεις δράσει ποτέ με θυμό και σου βγήκε θετικό; Ή κάποτε χωρίς θυμό και βγήκε αρνητικό ή δεν βγήκε τίποτε;
Εγώ όταν είμαι θυμωμένος εχω περισσότερη αυτοπεποίθηση. Ή να το θέσω διαφορετικά, δεν με νοιάζει κανένας και τίποτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνω κακό σε κάποιον, απλά κάνω καλό σε εμένα. Πχ απομακρύνω ανθρώπους ή κάνω κάτι το οποίο θα είναι το καλύτερο για μένα χωρίς να δώσω τόση σημασία στο πως θα νιωσει ή θα πει ο άλλος.Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Ο θυμός είναι ανθρώπινο συναίσθημα. Αλίμονο αν δαιμονοποιούμε τα συναισθήματά μας.
Η διαχείριση του θυμού είναι η εκλογίκευσή του. Ας μην ξεχνάμε πως θυμώνουμε με τον εαυτό μας, όχι με τον άλλο. Ο άλλος απλά βρήκε μια πληγή μας που την "αφήσαμε" ανοιχτή και την πίεσε. Υπό αυτή την έννοια η εκδίκηση είναι άχρηστη, γιατί στρέφεται κατά του εαυτού μας.
Ο θυμός έχει και πολιτισμικές συνισταμένες. Το πώς εκφράζουμε το θυμό μας άρα μπορεί να είναι διαφορετικό εδώ και διαφορετικό στην Ιαπωνία, σε μία φυλή του Αμαζονίου και τα λοιπά. Ο θυμός έχει φυλετικές συνισταμένες. Έχει σχέση η έκφρασή του ακόμη και με το φύλο, διδασκόμαστε ότι πρέπει να θυμώνουμε κάπως ανάλογα με το πώς πρέπει. Αυτά τα έχετε σκεφτεί ή συναντήσει σε κάποια φάση της ζωής σας; Σας είπαν κάτι που επηρέασε την έκφρασή του;
Είναι χρήσιμη πάντα η εκλογίκευση; Τι συμβαίνει στην περίπτωση κοινωνικής αδικίας; Εκεί πιέζει η κοινωνία, άρα η πληγή είναι δική της πράξη και εκείνη ο θύτης. Η πληγή που μένει ανοιχτή μπορεί να αφορά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες. Τι συμβαίνει εκεί; Θυμώνουμε με τον εαυτό μας όταν η αδικία είναι κοινωνική;Quote:
Originally Posted by proteus
Είπες τη λέξη κλειδί: "διδασκόμαστε".Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Ο πατέρας μου δε δεχόταν να θυμώνουμε στην οικογένειά μας. Ξέρεις πόση ψυχοθεραπεία έφαγα για να ξεμάθω αυτό που με είχαν "διδάξει";
Το διόρθωσες; Υπάρχει περίπτωση ο θυμός να μη χρειάζεται διαχείριση και να είναι πιο αποτελεσματικός δίχως αυτήν;
Γιατί κάποιο λόγο ύπαρξης θα έχει, και μπορεί κάποιες συνισταμένες που δεν έχω σκεφτεί.
Ο Αριστοτέλης είχε πει: "Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά να θυμώσεις με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο"Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Στην περίπτωση της κοινωνικής αδικίας δεν έχει νόημα να θεωρήσεις υπεύθυνους τους αδικηθέντες, επειδή. π.χ. είναι μαύροι ή ομοφυλόφιλοι. Πάλι όμως χρειάζεται ψυχραιμία, άρα διαχείριση θυμού, διαφορετικά οι αδικηθέντες κινδυνεύουν να χάσουν το δίκιο τους. Εδώ ήταν η μεγάλη διαφωνία του Σαρτρ με τον Καμύ. Ο πρώτος υποστήριζε τη βία για την επανόρθωση της κοινωνικής αδικίας, ο δεύτερος την απέρριπτε.
Είναι μεγάλο θέμα...
Ο θυμός (από τον θύμο αδένα) εκδηλώνεται με απώλεια ψυχραιμίας. Υπό το κράτος θυμού δρας παρορμητικά. Αν διαβάσεις τη Συναισθηματική Νοημοσύνη του Κόλμαν θα πάρεις την απάντησή σου.Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Κι εγώ σου αντιπροτείνω να διαβάσεις το Anger Becomes Her, της Soraya Chemaly. Γιατί η διαχείριση του θυμού μπορεί να έχει και πολιτικές συνισταμένες. Η απώλεια ψυχραιμίας δεν είναι πάντα αρνητική επίσης, εκτός αν τη φοβόμαστε, ή μας συμφέρει να την καναλιζάρουμε σε συγκεκριμένες οδούς και με συγκεκριμένους τρόπους. Κι αυτό μπορεί να ισχύει από τα γυαλιά που φοράμε όταν εξετάζουμε ένα ζήτημα. Άλλος βλέπει απώλεια και άλλος κέρδος.
Πότε πήρες τη σωστή απόφαση έχοντας χάσει την ψυχραιμία σου;Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Κάποιοι ηγέτες χρησιμοποιούν το θυμό για να χειραγωγήσουν το πλήθος. Μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο θυμός του πλήθους χρησιμοποιήθηκε ιστορικά για να δικαιολογήσει τα χειρότερα εγκλήματα της ανθρωπότητας. Ο θυμός εύκολα γίνεται οργή...
Μπορώ να καταλάβω το επιχείρημά σου αν πρόκειται για έναν άνθρωπο παθητικό, που σκύβει διαρκώς το κεφάλι. Στην περίπτωση αυτή ο θυμός είναι προτιμότερος από την παθητικότητα ή την απάθεια...
Και κάποιοι λαοί και ομάδες για να κερδίσουν ελευθερίες και δικαιώματα. Και κάποια άτομα για ατομικές ελευθερίες και συνειδητές αλλαγές στη ζωή τους. Και δε νομίζω πως εκείνη τη στιγμή σκέφτηκαν, ας διαχειριστώ το θυμό μου. Αλλά ας τον χρησιμοποιήσω. Όχι, δε χρησιμοποιήθηκε πάντα για να δικαιολογήσει τα χειρότερα εγκλήματα. Χρησιμοποιήθηκε και με τρόπο δημιουργικό, θετικό, απελευθερωτικό, ενδυναμωτικό.
Δε νομίζω. Άλλο είναι "καναλάρω το θυμό", άλλο αποφασίζω εν βρασμώ. Στις περιπτώσεις που αναφέρεις μιλάμε για διαχείριση θυμού. Διαχείριση δε σημαίνει καταστολή. Σημαίνει διοχέτευση σε ψύχραιμα επιλεγμένες δράσεις. Δε νομίζω οτι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή ο Γκάντι όρμησαν σαν ταύροι σε υαλοπωλείο. Η νίκη τους βασίστηκε στη ψύχραιμη αντιμετώπιση του εχθρού.Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Δεν έχει κερδηθεί τίποτε με επαναστάσεις; Με βία αποτέλεσμα του θυμού; Όλα στην ιστορία έγιναν αναίμακτα, απαλούλικα και με μετριοπαθή σωφροσύνη; Στους δρόμους ιστορικά τίποτε δεν παίχτηκε; Ο ταύρος έχει σκοτώσει στην αρένα ταυρομάχους (αυτό κολλάω στο υαλοπωλείο). Η αδρεναλίνη τι χρησιμεύει;
Η αδρεναλίνη είναι καλή την ώρα της εξέλιξης της μάχης, όχι του σχεδιασμού της,Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Δεν είμαι στρατηγός και δεν ξέρω αν είσαι εσύ; Δεν απάντησες το ερώτημα. Οι επαναστάσεις ήταν ελεγχόμενα φαινόμενα; Αποτέλεσμα διαχείρισης;
Βέβαια. Αλλιώς θα έσπαγαν τα μούτρα τους. Ηταν όμως παθιασμένοι. Μετέτρεψαν το θυμό τους σε πάθοςQuote:
Originally Posted by BlackCoral
Άρα κατά τη γνώμη σου είναι θετικός. Δε νομίζω πως είναι ελεγχόμενα όπως το εννοείς αρκετά φαινόμενα, όπως οι εξεγέρσεις για παράδειγμα. Δε σκέφτεται κανένας, α, τώρα θυμώνω, κάτσε να κάνω το θυμό μου πάθος και μετά πάω και στα πάω όλα και πετάω τον δυνάστη από το βάθρο του. Αντίθετα, έχω την εντύπωση ότι η συγκράτηση του θυμού θα ήταν επωφελής για τον δυνάστη ή δυνάστες ανάλογα. Άρα έχει και κοινωνικές συνισταμένες η ματιά μας πάνω στο θυμό, οργή, πάθος, κι όλα αυτά τα συναισθήματα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πυρήνα εναντίωσης. Καμιά άποψη πάνω σε αυτό, ή εμπειρία σας; Σας βοήθησε ποτέ ο θυμός να βγείτε από σχέσεις που σας έκαναν κακό; Σας βοήθησε ποτέ να διεκδικήσετε ελευθερίες; Δούλεψε υπέρ σας;
"Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κρίση πανικού. Αντίθετα, θυμός με διαπερνούσε σαν μία παλλιρροιακή δύναμη....Τι με έκανε να αφομοιώσω τις δικές μου εμπειρίες στη σιωπή;"
Δε βλέπω καμία απογοήτευση στα λόγια της Chemaly, (όπως έγραψε παραπάνω το μέλος proteus για το θυμό) και σύμφωνα με την εμπειρία της είναι Κατάλληλος.
Ποτέ δε μίλησα για συγκράτηση του θυμού. Διαχειρίζομαι το θυμό μπορεί να σημαίνει πολλά, μια όμως είναι η κοινή συνισταμένη: Δε με κάνει ο θυμός μου ότι θέλει, εγώ τον κάνω όπως θέλω. (Μπορεί και να τον μεγενθύνω, αν με βολεύει) Αυτό σημαίνει ψυχραιμία.Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Παράδειγμα: Όταν χώρισα, είχα επεξεργαστεί το θυμό μου και το έκανα εντελώς ψύχραιμα. Πήρα τη βαλίτσα μου, είπα αντίο, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έφυγα.
Χωρίς σκηνές και λογομαχίες. Αν δεν συγκέντρωνα όλο μου τον θυμό σε αυτή μου την απόφαση, ακόμα εκεί θα ήμουν και θα τσακωνόμουν. Ο ψύχραιμα θυμωμένος (ας το πούμε έτσι) έχει βλέμμα που σου προκαλεί ρίγη στη ραχοκοκαλιά, είναι αποφασιστικός και αδιαπραγμάτευτος.
Σωστά και μου αρέσει η έκφραση ψύχραιμα θυμωμένος. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτά τα γεγονότα ήταν ψυχρά θυμωμένα άτομα ή όχι, αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς και χαίρομαι που έφυγες από κάτι που δεν ήταν πια για σένα.
Να και ένα απόσπασμα από το βιβλίο της, που βρήκα βοηθητικό. Rage becomes her.
https://www.vice.com/en_us/article/v...es-her-excerpt
Μήπως υπάρχει μπέρδεμα της λέξης "θυμός" με τη λέξη "νεύρα"; [emoji848]
Ακριβώς. Όσο άφηνα το θυμό μου να έχει το πάνω χέρι, αναλωνόμουν σε τσακωμούς χωρίς αποτέλεσμα. Μόλις τον μετέτρεψα σε αποφασιστικότητα, έφυγα με συνοπτικές διαδικασίες.Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Ο θυμός σε πρώτη φάση προκαλεί εφίδρωση, συσπάσεις των μυών, στάση "fight". Σε παρακινεί να ξεσπάσεις σε κάτι. Τα νεύρα δεν έχουν συγκεκριμένο στόχο. Λέμε "έχω νεύρα", αλλά λέμε"ΣΟΥ θύμωσα"Quote:
Originally Posted by george1520
"Νευριασα μαζί σου". Δεν το λέμε;Quote:
Originally Posted by proteus
Ο θυμός είναι συναίσθημα. Όπως η αγάπη, ο φόβος κτλ. Απλά ρωτάω. Μήπως γίνεται ένα μπέρδεμα ανάμεσα σε αυτές τις δυο λέξεις;
Οταν λέμε "νευρίασα μαζί σου" εννοούμε "θύμωσα με σένα".Quote:
Originally Posted by george1520
Αν γίνεται μπέρδεμα,κακώς γίνεται. Δε μας αφορά στο παρόν θέμα (νομίζω).
Ο θυμός έχει λόγο και στόχο: Π.χ. Θύμωσα με το διευθυντή μου, γιατί μου μίλησε άσχημα
Άρα εννοείς ότι "απογοητευτηκα με τον διευθυντή μου" ..Quote:
Originally Posted by proteus
Το πως θα το μεταφράσει κάποιος νομίζω ότι παίζει ρόλο.
Όχι, δεν αναφερόμουν σε νεύρα, σε θυμό. Τα νεύρα μπορεί και να μην έχουν κανέναν αποδέκτη, ούτε να έχουν συγκεκριμένη πηγή. Ξύπνησα με νεύρα για παράδειγμα ή το άλλο που λέγεται, έχω ζοχάδες, χαχα. Ο θυμός όμως είναι δημιουργικός. Τίποτε δε μπορεί να γεννηθεί χωρίς καταστροφή, η καταστροφή φέρει μέσα της τη δημιουργία, φέρνει νέα δεδομένα, φέρνει νέες καταστάσεις, νέους κόσμους, όπως αυτό το ερμηνεύσει κανείς.
Ουάου! Μου αρέσει η μαχητική Ηρακλείτια πλευρά σου!Quote:
Originally Posted by BlackCoral
Ο θυμος ειναι ανθρωπινος ,και φυσιολογικος.Θα συμφωνησω οτι η διαχειρηση του ειναι το α και το ω.Μου εχει τυχει να ειμαι εξοργισμενος και να σπασω πραγματα η να μπλεξω σε καβγα,αλλα και να κοιταω απλως με παγωμενο δολοφονικο βλεμμα χωρις ομως...επιπλοκες!Με βοηθησε παρα πολυ η ψυχολογος μου στη διαχειριση του θυμου μου...ξερω μεχρι που μπορω να φτασω,ξερω πως να προφυλαξω τον εαυτο μου.Απο την αλλη ξερω ποτε πρεπει να απασφαλισω.Δεν καταφερνω βεβαια παντα να κραταω τις σωστες ισορροπιες ,αλλα νομιζω οτι ειναι φυσιολογικο.Ολοι καπου εχουμε τις κακες στιγμες μας.Και θα συμφωνησω οτι χρειαζονται καπου καπου οι επαναστασεις,με ολα τα συνεπακολουθα τους.Αρκει βεβαια να εχουν αιτια.
για μενα ο θυμος ειναι ενα φυσιολογικο συναισθημα μας δειχνει οτι κατι δεν παει καλα.αυτο που δεν παει καλα πολλες φορες μπορει να ειμαστε εμεις οι ιδιοι.το ιδιο γεγονος αν συμβει σε μενα μπορει να θυμωσω κ αν συμβει σε σενα να μη θυμωσεις.καλυτερα οσο θυμομενοι και να μαστε ν αφηνουμε λιγο χρονο να περασει να κατσει η σκονη που λεμε μπας και δουμε καθαροτερα.θελει λιγο να αποστασιοποιησε και να μπαινεις και στη θεση του αλλου δυστυχως ειναι δυσκολο γιατι δεν εχουμε ολες τις πληροφοριες για τον αλλο.ακομα κι αν αυτος ο αλλος ειναι η κυβερνηση ενος κρατους παλι δεν εχουμε ολες τις πληροφοριες ωστε να ειμαστε σιγουροι οτι οντως σαν κυβερνηση ειναι αδικη.οταν προκειται για συνανθρωπος μας καμια φορα ισως πρεπει και να τον λυπηθουμε για την αγνοια που κουβαλαει η για τα βιωματα του και απλως ν απομακρυνθουμε απ αυτον αν δε μας κανει καλο η συναναστροφη του.επισης καλο ειναι να μετατρεπουμε τα αρνητικα συναισθηματα σε κατι θετικο οπως οταν ημουν θυμωμενη και πηγαινα για τρεξιμο ετρεχα περισσοτερο