Μεταιχμιακη διαταραχη , αυτοτραυματισμοι και αυτοκτονικες σκεψεις
Καλησπερα και απο μενα , Καλη Χρονια να εχουμε ολοι . Θα μπω αμεσως στο θεμα . Εχω γραψει και αλλες φορες στο φορουμ σχετικα με ψυχοσωματικα προβληματα που με ταλαιπωρουν εδω και πολλα χρονια . Ειμαι η Βικτωρια 45 ετων και ζω με τον αντρα μου και τα τρια μας παιδια . Εχω διαγνωστει με μεταιχμιακη διαταραχη προσωπικοτητας αλλα και με διπολικα στοιχεια τυπου β . Βρισκομαι σε ψυχαναλυση και ψυχοθεραπεια εδω και αρκετο καιρο . Συγκεκριμενα ταλαιπωρουμε απο το 2004 και επειτα με αγχωδη διαταραχες , πολλα ψυχοσωματικα , αγοροφοβιες , αρρωστοφοβιες κτλ κτλ , οι τελευταιες εχουνε παρελθει εδω και πολλα χρονια αλλα με ειχανε ταλαιπωρησει για ευλογο διαστημα . Επειτα απο πολλες ασχημες οικογενειακες καταστασεις (οχι με τον συζυγο μου αλλα με την πατρικη μου οικογενεια ) βγηκανε με ορμη τα συμπτωματα της μεταιχμιακης και της διπολικης διαταραχης . Αλλωτε καλυτερα και αλλωτε χειροτερα , περναει ο καιρος και εγω ταλαντευομαι αναλογα με τις διαθεσεις και τους κυκλους που βιωνω απο τις διαταραχες μου . Εχω την αμεριστη υποστηριξη απο το συζυγο μου και τα παιδια μας γνωριζουν μεσα σε γενικα πλαισια ολα οσα με ταλαιπωρουν , ειναι μικρα εξαλλου με τον μεγαλυτερο στα 15 . Απο τα παιδικα , εφηβικα αλλα και νεανικα μου χρονια θυμαμαι οτι ανα περιοδους αυτοτραυματιζομουν καθως η σχεση με τους γονεις μου παρεμενε στην κοψη του ξυραφιου και ηταν παντα εκρηκτικες χωρις να αποποιουμε φυσικα τις δικες μου ευθυνες ,θεωρω οτι τα περισσοτερα λαθη βαραιναν εκεινους . Ειμαι υιοθετημενη και παντα οι γυρω γυρω της οικογενειας μας με αντιμετωπιζαν ως το ξενο αιμα , το μπασταρδακι που οφειλει την αδολη και ατελειωτη ευγνωμοσυνη στον πατερα και τη μητερα που οπως ελεγαν οι γυρω ,θυσιαστηκαν για μενα . Εχω υποστει λεκτικη και σωματικη κακοποιηση , πολυ ξυλο , βεβαια στη δεκαετια του 80 και ισως και του 90 υπηρχε η απατηλη και λανθασμενη εντυπωση οτι το ξυλο βγηκε απο τον παραδεισο . Κοβομουν με μαχαιρια , με κοπιδια , με καπακια απο αναψυκτικα κτλ κτλ . Βεβαια για μεγαλο διαστημα πολλων χρονων ειχα σταματησει την ρουτινα αυτη . Οι σχεσεις μου με τους αλλους ηταν παντα δυσλειτουργικες , ιδιαιτερα τα τελευταια χρονια . Οι μονες σταθερες μου ειναι ο αντρας μου και τα παιδια μας . βεβαια δουλεψαμε παρα πολυ αφου και αυτη τη σχεση πηγα να την καταστρεψω μενοντας 2 χρονια σε διασταση , ευτυχως ομως δεν χωρισαμε . Εχω φιλους και γνωστους , λιγους βεβαια , και ολοι γνωριζουν για την κατασταση μου και ευτυχως με νοιωθουν και με καταλαβαινουν . Τον τελευταιο χρονο επανηλθε η μανια των αυτοτραυματισμων . Σταδιακα και με απολυτη προσηλωση εφτασα σε σημειο να μαχαιρωνω το χερι μου ολοενα και περισσοτερο . ΣΕ σημειο να χρειαζομαι ραμματα . Σε σημειο να εχω κατατρομαξει τον αντρα μου , να κλαιει και να φοβαται οτι θα με χασει . Περνανε σκεψεις αυτοκτονιας απο το μυαλο μου και θεωρω οτι καποια στιγμη θα βρω το θαρρος να πετυχω το σκοπο μου , ενα μαυρο πεπλο εχει μπει στο κεφαλι μου και ειναι στιγμες που νοιωθω οτι χανω τα λογικα μου.Εχω ολα τα κλασικα καταθληπτικα συμπτωματα , κουραση , υπνηλια , κενοτητα κτλ κτλ . Να εργαστω φυσικα στεκει αδυνατον τα τελευταια χρονια , βεβαια ειμαι συγγραφεας και εργαζομαι απο το σπιτι , αλλα ακομα και σε παρουσιασεις που αναγκαστικα πρεπει να παρεβρισκομαι ειναι δυσκολο να ειμαι . Αγαπω παρα πολυ τα παιδια μου και τον αντρα μου , αλλα ειναι στιγμες που νοιωθω οτι δεν με κραταει τιποτα . Συζητησαμε για φαρμακευτικη αγωγη , την οποια με πιεζει να παρω και βλεπω και εγω οτι δεν γινεται διαφορετικα . Αυτα απο μενα .