Πράγματα που με βασανίζουν και μάλλον χειροτέρευση ψυχολογίας

Καλημέρα σας..

Θέλω να σας διηγηθώ κάποια πράγματα που με βασανίζουν..

Κάθε μέρα με πιάνει μια πολύ βαθιά στεναχώρια που δεν περιγράφεται. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το εκφράσω αλλά νιώθω ότι η ψυχή μου πονάει πολύ βαθιά και με πιάνει ένα δυνατό ξέσπασμα κλάματος.

Σκέφτομαι συνεχώς όλα τα πράγματα που έχουν γίνει και στεναχωριέμαι πάρα πολύ. Μπορεί να μην το δείχνω ή να το λέω στους άλλους αλλά σκέφτομαι για τα πάντα.. Για την οικογένεια, για τους φίλους, για τη ζωή και άλλα χίλια πράγματα.

Σκέφτομαι συνεχώς αν φταίω εγώ και αν είμαι εγώ ο κακός; Δεν ξέρω.. Θυμάμαι όλες τις στιγμές που πέρασα με τους άλλους ανθρώπους και ειδικά αυτούς που αγάπησα πολύ και με πιάνει μια πολύ βαριά στεναχώρια που λέω μακάρι να συνεχιζόταν. Γνωρίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί να φύγει ή να μείνει μαζί σου...αλλά αυτό που με πονά είναι στο πως κατέληξαν τα πράγματα και όχι να λήξει η σχέση ήρεμα και ωραία.

Οι άνθρωποι που με πλήγωσαν και μαχαίρωσαν την ψυχή μου, νιώθω ότι τους αγαπώ ακόμα και δεν μπορώ να κρατήσω κακία.. Φαίνεται ότι ακόμα και μετά το τσακωμό που έχει γίνει, ακόμα δείχνει ότι αγαπάω τους ανθρώπους και πάλι.. Από την άλλη μέσα μου νιώθω ότι σαν να μάχονται η λογική με το συναίσθημα. Τι θέλω να πω; Αυτούς που θεώρησα αδέρφια μου, από τη μια λέει ηρέμησες τώρα γιατί σταμάτησε η όλη τοξικότητα και γιατί σε χρησιμοποιούσαν κτλ και από την άλλη λέει μήπως φταίω εγώ για την κατάσταση; Μήπως είμαι κακός όπως λένε; Ότι είμαι ψυχρός;

Μήπως όλα αυτά που σκέφτομαι δεν είναι τίποτα παρά μια ψευδαίσθηση; Να νομίζω ότι αυτά που κάνω είναι καλά ενώ στην τελική είμαι εγωιστής; Παράδειγμα... να μην ενδιαφέρομαι πραγματικά για τους άλλους ή να το κάνω μόνο και μόνο για να νιώθω χαρούμενος ότι βοήθησα κάποιον; Δεν ξέρω πια είναι σκέψεις που με βασανίζουν κάθε μέρα. Κάποιοι μου είπαν ότι έχω καθαρή ψυχή όμως γιατί αμφιβάλλω; Όταν το ακούω από κάποιους με πνίγει κάπως και με πιάνει ένα βαθύ κλάμα μέσα μου.. Καταφέρνω κάπως να το κρύψω και να μην το δείξω αλλά κάποιες λέξεις, πράξεις και οτιδήποτε με επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό...

Βλέπω και όνειρα που με βασανίζουν και αυτά.. Ας πούμε έχω δει ότι τον ''αδελφό'' που αγαπώ, να μην μου μιλάει και να με κοιτάει με ένα λυπηρό ύφος.. Από την άλλη είδα άλλο όνειρο ότι με εγκατέλειψε και όντως έγινε..

Ακόμα και έναν που με ρώτησε τι λέει ρε που βρίσκεσαι; Μέσα μου να λέει πόση υποκρισία αυτός ο άνθρωπος.... αντί να καθήσει να μου μιλήσει κανονικά, προτίμησε να κάνει σαν να μην συμβαίνει τίποτα.. Να απαντάω καλά είμαι εσύ χωρίς να τον κοιτάξω και να σταματήσει η συζήτηση εκεί;

Δεν ξέρω τι να κάνω πια.. Νομίζω με έχει πιάσει κατάθλιψη; Ξυπνάω με στρες και κάποιες μέρες ένα βαρύ βάρος και πονοκέφαλο.

Γιατί μου λείπουν τα άτομα; Με έχουν πληγώσει τόσο πολύ και θεωρώ ότι με έχουν αδικήσει γιατί ποτέ δεν κάθησαν να με καταλάβουν.. Παρόλο που έχουν γίνει τσακωμοί κτλ ένιωθα τόσο μόνος όμως συνεχίζω να αγαπάω τους ανθρώπους και δεν μπορώ να μισήσω..

Όλα αυτά που πέρασα με έχουν κάνει να εγκαταλείψω ή να σταματήσω να έχω ελπίδες πλέον.. Βλέπω ανθρώπους και να τους παρατηρώ και να λέω μέσα μου.... πως θα ήταν τα πράγματα εάν ο ένας σεβόταν τον άλλο;

Έπειτα με πιάνουν και σκέψεις τύπου αν είμαι ναρκισσιστής; Έχω κάνει τεστ και δεν μου έβγαλε ότι είμαι θετικός σε αυτό.. Μάλιστα μια μου λέει ότι είμαι εμπαθής.

Τι να κάνω πια; Νιώθω ότι δεν υπάρχει νόημα στη ζωή μου πια.. Προσπαθώ να κάνω κάτι δημιουργικό για να με γεμίσει που λέμε αλλά πλέον έχουν σταματήσει να με κάνουν να χαίρομαι..

Μια ζωή μέσα στο πόνο είμαι.. με πονάει όταν ο άνθρωπος δεν εκτιμά για αυτό που είμαι και για ότι κάνω και ότι με βγάζει το κακό σε όλη την υπόθεση.

Είχα μιλήσει και με έναν συγγενή.. και μου λέει να ρίχνω νερό στο κρασί και ότι με τον τρόπο μου κανείς δεν έμεινε.. Είμαι της άποψης ότι καλύτερα να είσαι μόνος παρά με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις χειρότερα, να σε κοροιδεύουν κτλ.. Να μην είναι αυθεντικοί κτλ... Με πλήγωσε που ανέφερε ότι ο τρόπος μου διώχνει άτομα.. προσπαθώ εδώ και κάμποσο καιρό να το μειώσω αλλά δεν μπορώ δυστυχώς. Άπαξ και εντοπίσω ένα ψέμμα ή κάτι άλλο, με αρρωσταίνει απίστευτα..

Τον ερχόμενο μήνα μάλλον θα δουλέψω αν με πάρουν.....όμως νιώθω ότι δεν έχει νόημα πλέον.. Να δουλεύεις συνέχεια, να μην έχεις κάποιον άνθρωπο να συζητήσεις κτλ... Έτσι πεθαίνει σιγά σιγά η ψυχή..

Μοναχικός είμαι και δεν με πειράζει η μοναξιά αλλά όσο περνάει ο καιρός πέφτω κάτω και βουλιάζω. Νιώθω ότι πέφτω βαθιά μέσα στο ωκεανό που κανείς δεν υπάρχει να με βοηθήσει..

Έχω σταματήσει να επικοινωνώ με τα άλλα άτομα στα social γιατί κουράστηκα να κάνω εγώ την κίνηση.. Όταν σταμάτησα φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε και να μου στείλει ένα μήνυμα γεια τι κάνεις...

Βλέπω τους ανθρώπους που πλήγωσαν και λέω μέσα μου καλά αυτοί οι άνθρωποι πως μπορούν να είναι χαρούμενοι ενώ έχουν κάνει κάποιο κακό σε άλλον; Πώς μπορούν να κοιμούνται;

Κάρμα υπάρχει; Δεν ξέρω. Έχω και ερωτήματα με το τι εννούν ότι οι άνθρωποι είναι ο καθρέφτης σου και άλλια χίλια ερωτήματα.. Το ότι δίνεις παίρνεις που λένε δεν ισχύει καν.

Δεν μπορώ να χαμογελάσω πια.. Έτσι πως κοιτάζω στο καθρέφτη βλέπω ότι τα μάτια μου δείχνουν να κλαίνε....

Όταν μου οι άνθρωποι με εμπιστεύονται τα προβλήματά τους εγώ ενδιαφέρομαι και χαίρομαι να βοηθάω...όμως όταν το εκμεταλλεύονται αυτό... γίνονται άστα να πάνε..

Πλέον δεν μπορώ να εμπιστεύομαι ανθρώπους.... Μόνο τα ζωάκια εμπιστεύομαι..γιατί αγαπάνε πραγματικά..

Αχ να ήταν κάποιος άνθρωπος να σε κοιτάξει και να σου πει όλα θα πάνε καλά και να σε αγκαλιάσει για αρκετή ώρα... :'(

Δεν περιμένω να μου απαντήσετε απλά έγραψα αυτά που με απασχολούν..

Πιθανότατα να είναι και η τελευταία φορά που μπαίνω στο φόρουμ...,,

Καλό ξημέρωμα σε όλους σας και ευχαριστώ για το χρόνο σας και συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο....