Originally Posted by
άλφα βήτα
Καλησπέρα σας, διαβάζω κατά καιρούς διάφορα threads στο φορουμ αλλά πρώτη φορά αποφασίζω να γράψω. Πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω και αν θα τελειώσω και ποτέ. Πριν τα 13 ημουν ενα παχύσαρκο παιδί και κάποια στιγμή αποφάσισα να χάσω τα περιττά κιλά μου με δίαιτα. Το να μην τρώω πολύ και να ''ελέγχω'' τα κιλά μου άρχισε να μου αρέσει και να με ικανοποιεί αφάνταστα. Έφτασα σε σημείο να είμαι στο όριο της ανορεξίας. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να βάζω λίγα κιλά και πήγα σε ένα φυσιολογικό βάρος αυτό όμως άρχισε να με φοβίζει ότι θα ξαναγίνω όπως πριν και τότε εμφανίστηκε ο άλλος τρόπος ''ελέγχου'' η βουλιμία. Ξεκίνησα να προκαλώ εμετό από τα 16 και με διάλειμμα ενός έτους κατάφερα να φτάσω 28 χρονών και να είμαι ακόμα βουλιμική. Το τρελό είναι πως μέχρι στιγμής έχω κάνει πολλά πράγματα στην ζωή μου και δεν μπορώ καν να το διανοηθώ πως ακόμα είμαι στα πόδια μου και στα λογικά μου.. Τελείωσα μια δύσκολη σχολή, φαίνομαι πολύ κοινωνική και ευχάριστη, κάνω μεταπτυχιακό, δουλεύω.. Πώς τα κάνω όλα αυτά και ακόμα έχω βουλιμία; Φυσικά έχω απίστευτη δυσκολία σε όλα αυτά, νιώθω πολύ πίεση και πολλές φορές έχω περίεργες συμπεριφορές και τάσεις απομόνωσης. Ευτυχώς έχω χρόνια να ξεπεράσω το ένα επισόδειο τη μέρα.. Έχω κάνει προσπάθεια με ψυχολόγους, κατάφερα να κατανοήσω κάπως τους λόγους που το κάνω και να καταλάβω τα λάθη της οικογένειας μου αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα το πρακτικό κομμάτι.. Κάνω εμετούς και νιώθω ανακούφιση.. Σκέφτομαι όλη μέρα την διατροφή μου, το πόσο φουσκωμένη είμαι, ζυγίζομαι συχνά και είναι εμονή.. Όσο ήμουν μικρότερη το αντιμετώπιζα όλο και πιο ανώριμα, λες και ΟΚ μια μέρα θα πατήσω ένα κουμπί και θα το σταματήσω, πλέον υπάρχω στην κοινωνία ως ενήλικη, δουλεύω σε μια δουλειά με ευθύνες, κάνω μεταπτυχιακό και πραγματικά έχω αρχίσει να φοβάμαι.. Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα κάνω ένα μεγάλο μπαμ.. Νιώθω ότι φοράω μια χαμογελαστή μάσκα ενός δυνατού ατόμου, αλλά από πίσω πονάω και κλαίω.. Γίνονται πράγματα στην ζωή μου, περνούν άνθρωποι, σχέσεις και εγώ είμαι εκεί αλλά δεν είμαι κι όλας.. Ένας απλός παρατηρητής της ζωής μου είμαι με το μυαλό μόνο στον εθισμό μου. Έχω ξεχάσει πως ήταν ο εαυτός μου πριν από αυτή την αρρώστια.. λες και γεννήθηκα έτσι
Δεν θέλω να κουράσω, είχα ανάγκη να τα πω όμως.. Μπορεί να με συμβουλέψει κάποιος; Έχω πάει σε δύο ψυχολόγους αλλά δεν κατάφερα πολλά σε πρακτικό επίπεδο.. Φοβάμαι να πάω σε άλλον γιατί αν πάλι απογοητευτώ η απογοήτευση θα είναι τελειωτική..
Έχω σκεφτεί να απευθυνθώ στην ΑΝΑΣΑ.. έχει κάποιος/α σχετική εμπειρία;
Η οικογένεια μου πιστεύει ότι το έχω ξεπεράσει, με βλέπουν και με καμαρώνουν με τα πτυχία μου και την ομορφιά μου και δεν έχουν ιδέα για το τι περνώ.. αλλά δεν πρόκειται να καταλάβουν και ούτε να βοηθήσουν με την συμπεριφορά τους (έχει συμβεί ξανά) είναι και μεγάλοι και δεν θέλω να τους στεναχωρώ. Με πνίγει όμως που χαίρονται για μένα και με καμαρώνουν... Νιώθω απίστευτα μόνη μου σε όλο αυτό και παίζω θέατρο καθημερινά.
Αν κάποιος κατάφερε να διαβάσει μέχρι εδώ, ευχαριστώ <3