Θέλω να φύγω από το σπίτι μου
Γεια σας δεν είναι πρώτη φορά που γραφω σε αυτό το forum βέβαια τώρα θέλω να μιλησω για ένα διαφορετικό θέμα.
Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι εδώ και πέντε περίπου χρόνια. Χωρίσαν λόγω της εξωσυζυγικής σχέσης που είχε ο μπαμπάς μου με μια συνάδελφο του στην δουλειά. Τέλος πάντων ο μπαμπάς μου τώρα μένει με αυτήν την έχει γνωρίσει και στους δικούς του. Η μάνα μου ήξερε καιρό πριν χωρίσουν για την σχέση του μπαμπά μου με αυτήν και τον χώρισε χρόνια μετά. Μην τα πολυλογώ η μάνα μου έπεσε σε κατάθλιψη έπειτα από τον χωρισμό και έκανε απόπειρα αυτοκτονίας (εγώ να σημειώσω ότι εμένα και μένω μαζί της.) Έπειτα από την απόπειρα της την έκλεισαν σε ένα νοσοκομείο και εγώ έμεινα για μια βδομάδα σε μια τότε φίλη μου (ο μπαμπάς μου μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα με είδε μια φορά) μέχρι να μπει η μάνα μου στο ψυχιατρείο με έχει δει και άλλη μια φορά κοντά στα χριστούγεννα (η μάνα μου μπήκε στο νοσοκομείο άνοιξη προς καλοκαίρι της έκτης δημοτικού). Η αλήθεια είναι ότι με ενόχλησε πολύ που δεν μπορούσε ο πατέρας μου να αφήσει την γκομενα του για εμένα, ειδικά αυτή την περίοδο που τον χρειαζόμουν πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Τέλος πάντων μετά έφυγα από το σπίτι της φίλης μου καθώς κατέβηκε από το χωριό η γιαγιά μου με τον θείο και την θεία μου (αυτοί είναι από την οικογένεια του μπαμπά μου, της μάνας μου πέθαναν οι γονείς πριν γεννηθώ εγώ οπότε ποτε δεν τους γνώρισα) Γενικά εγώ ειχα μεγαλώσει και ήμουν πιο κοντά με την οικογένεια του μπαμπά μου. Τέλος πάντων η μαμά μου βγήκε από το νοσοκομείο ήτανε χαλια έχω πολλές τραυματικές εικόνες από αυτές τις μέρες και επειδή δεν ήταν καλά και ελεγε πολλές ασυναρτησίες οπότε ξανα κλείστηκε μέσα εγώ τότε έφυγα και ανέβηκα στο χωριό μου και την ξαναείδα 2 μήνες μετά. Αποφάσισα να μεινω μαζί της αν και δεν ειχα άλλη επιλογή ο μπαμπάς μου ούτως η άλλως δεν προσφέρθηκε να με πάρει αυτός οπότε...ναι. Τα χρόνια έχουν περάσει και μπορώ να πω πως δεν έχω καθόλου καλή σχέση ούτε με την μάνα μου ούτε με τον μπαμπά μου. Συνέχεια τσακωνόμαστε το σπίτι είναι χαλια η μάνα μου τεμπελιάζει με το να κάνει το οτιδήποτε και όποτε προσπαθώ να της εξηγήσω ότι πρέπει κατι να κάνει για τον εαυτό της και για εμένα εδώ μέσα αρχίζει και φωνάζει και λέει να πάω να μεινω με τον μπαμπά μου και την γκομενα του. Έπειτα απειλεί για αυτοκτονίες και όλα αυτα...μετά τα μαθαίνει αυτά ο μπαμπάς μου και όλα γίνονται χειρότερα. Γενικά έχω καταλαβει ότι ο μπαμπάς μου δεν πολύ νοιάζεται για εμένα και η μάνα μου μάλλον λόγω της ψυχικής της ασθένειας δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά παρά μόνο τον εαυτό της . Δεν αντέχω άλλο τους τσακωμούς και αυτό που νιώθω όταν μπαίνω στο σπίτι. Νιώθω πως δεν έχω οικογένεια πως δεν ανήκω πουθενά πως ειμαι μόνη μου και οπότε μπαίνω στο σπίτι μου δεν νιώθω ότι ειμαι σπίτι μου, νιώθω ότι απλά βρίσκομαι σε ένα διαμέρισμα μέσα στην κάπνα του τσιγάρου με μια μάνα ξαπλωμένη στο σκοτεινό δωμάτιο της. Τουλάχιστον τα καλοκαίρια και σε μερικές γιορτές φεύγω και ανεβαίνω στο χωριό μου (που είναι το σόι του μπαμπά μου -χωρίς αυτόν βέβαια, γιατί αυτός είναι συνέχεια με την κοπέλα του) όταν ειμαι εκεί νιώθω ότι ξεφεύγω λίγο αλλά και πάλι νιώθω σαν βάρος γιατί ο θείος μου τώρα έκανε και το δεύτερο του παιδάκι και η γιαγιά μου έχει αρχίσει να μεγαλώνει και γενικά έχουν και αυτοί τις δικές τους υποχρεώσεις. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να πάω κάπου ,δεν ξέρω που, και να γλιτώσω από αυτή την μιζέρια που ζω σιχάθηκα πλέον σιχάθηκα τα πάντα.
