Originally Posted by
ilefst
Είμαι 17 χρόνων και η εικόνα του εαυτού μου και ιδιαίτερα του προσώπου μου με απασχολεί αρκετά χρόνια . Όταν ήμουν μικρή ( όσο δύναμαι να με θυμάμαι ) φυσικά κάτι τέτοιο δεν με απασχολούσε , ήμουν αγοροκόριτσο , είχα αμέτρητους φίλους και σε γενικές γραμμές δεν είχα μπει στην διαδικασία να σκεφτώ πως φαίνομαι ως παρουσία στα μάτια των άλλων . Φυσικά έτυχε να ερωτευτώ συμμαθητές και λίγο λόγο της εμφάνισης λίγο του τότε στυλ μου είχα φάει άκυρο αρκετές φορές . Η πραγματική πρόσκρουση μου με την πραγματικότητα ήρθε όμως στο γυμνάσιο . Τότε σε μια μικρή κόμμοπολη ,αυτά τα χρόνια του σχολείου δεν μπορούσαν παρά εφιαλτικά να είναι για εμένα . Θυμάμαι πως ότι μπορώ από τις 3 τάξεις αυτές του γυμνασίου να αναπολήσω είναι ένας διαρκής αγώνας να «ταιριάξω» με τους συμμαθητές μου τόσο εξωτερικά όσο και στο επίπεδο της προσωπικότητας και των ενδιαφερόντων ( όλα κενά νοήματος ). Η κατάσταση είχε ως εξής : αγόρια που μιλάνε για τα όμορφα κορίτσια
Κορίτσια που μιλάνε για αγόρια και τις μεταξύ τους περιπέτειες
Και τέλος εγώ που ακόμα αναρωτιέμαι την θέση μου σε όλη αυτήν την κατάσταση .
Τότε ειχα παραπάνω κιλά , πολλά παραπάνω ….. ερωτευμένη λοιπόν με έναν συμμαθητή μου βάλθηκα να τα αποβάλω από πάνω μου ελπίζοντας πως εκείνη είναι η πηγή του κακού. Πράγματι το καλοκαίρι μεταξυ 1ης 2ας γυμνασίου έχασα τουλάχιστον 15 κιλά ομως σύντομα κατάλαβα πως τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου δεν ήταν τόσο εύκολο να τα αποβάλω . Για να μην μακρολογω εκείνο το παιδί ποτέ δεν με θέλησε, αντίθετα είχε εκφράσει ανοιχτά το ενδιαφέρον του για την ωραία του σχολείου όπως και κάθε αγόρι στην ηλικία του . Προσωπικά εκείνη η κοπέλα ήταν φίλη μου και ποτέ δεν ένιωσα ζήλια η κακιά μαζί της ίσα ίσα την θαύμαζα και επιθυμούσα να της μοιάσω ακόμα και αν πάντα ένιωθα ένα παράπονο που δεν θα μπορούσε ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί . Από εκείνο περίπου τον καιρό σταμάτησα να βγαίνω φωτογραφίες επειδή δεν μπορούσα να τις κοιτάω , και όταν τύχαινε να με πιάνει ξώφαλτσα καμία ομαδική λήψη δεν πίστευα αυτό που έβλεπα . Έτσι άρχισα να φτιάχνω εγώ μια εικόνα για τον εαυτό μου μέσω ενός μαγικού εργαλείου που λέγεται σελφι . Όλα ήταν πολύ εύκολα γωνία ,φως ,λήψη και ποστάρισμα χωρίς να νιώθω παραμορφωμένο τέρας . Τα χρόνια στο λύκειο ήταν ήρεμα είχα ξεκαθαρίσει λίγο τις παρέες μου και δεν ένιωθα τόσο μειονεκτικά είχα να μιλάω για πράγματα που με ενδιέφεραν ,να ψάχνομαι ,να διαβάζω περισσότερο . Ωστόσο εξακολουθούσε να με πληγώνει η αντιμετώπιση από το άλλο φύλο , είχα ερωτικες επαφές αρκετές μάλιστα ίσως περισσότερες από κάθε άλλο κορίτσι . Όμως ξέρω πως ποτέ δεν εξέλαβα αυτόν τον θαυμασμό την διεκδίκηση κτλπ . ο πρωτος ερωτικος μου σύντροφος κάποτε μου είπε « εγώ έχω πάει με κοπέλες που μπροστά σου είναι γυναικάρες» δεν ήξερα πως να απαντήσω μπορεί και να μην απάντησα δεν πολύ θυμάμαι πάντως ξέρω πως με συνέτριψε …. Ο όρος γυναικάρα για εμένα ήταν κάτι πολύ ειδυλλιακό . Μπορεί να αναγνωρίζω κοπέλες όμορφες αλλά πολύ λίγες είναι γοητευτικές με όλη την σημασία της λέξης . Γυναικάρες για εμένα είναι οι μούσες ,αυτές που έχουν αυτήν την δυναμική που κάνει τον κόσμο και την τέχνη να περιστρέφεται . Μάλιστα πέρασα μια περίοδο που τόσο θαύμαζα το γυναικείο φύλλο που νόμιζα πως είμαι ομοφυλόφιλη . Νομίζω αυτό μου το πέρασε η μάνα μου. Η ίδια πάντα ήταν πολύ εντυπωσιακή γυναίκα όμορφη ψιλή με γοητευτική κινησιολογία ( το αντίθετο με εμένα ) θυμάμαι ακόμα να μιλάει για άλλες γυναίκες με τέτοιο θαυμασμό . Και τώρα το μόνο που μπορώ να σκεφτώ , είναι πως ποτέ δεν θα μιλήσει κάποιος για εμένα έτσι .Δεν έχω αυτήν την χάρη και ποτέ δεν θα την αποκτήσω γεγονός που με πληγώνει βαθύτατα . Όταν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη αναρωτιέμαι αν ντρέπεται η μαμά μου που είμαι κόρη της και αν νιώθει άβολα να με συστήνει ως τέτοια . Καμία φορά μάλιστα δεν έβγαινα έξω επειδή ένιωθα άσχημη , ενώ αλλες φορες όταν είμαι έξω προσπαθώ να μην μιλάω πολύ η να μην γελάω για να μην κάνω εκφράσεις με το πρόσωπο μου που αποκαλύπτουν την ασυμμετρία του . Δεν μπορώ να καταλάβω με όσους συντρόφους είχα τι ακριβώς βρίσκαν επάνω μου έστω και λίγο ελκυστικό . Μια φορά είχα ξεσπάει σε δυο καλές φίλες μου , διατύπωσα ανοιχτά τις ανησυχίες μου και μου είπαν πως είμαι όμορφη και πως η προσωπικότητα μου το κάνει ακόμα καλύτερο , Όμως εγώ δεν ρώτησα για την προσωπικότητα μου ….και από την στιγμή που την ανέφεραν κατάλαβα πως η εξωτερική μου εμφάνιση είναι έως πολύ ανεπαρκής
Σε μια άλλη φίλη είχα ομολογήσει πως καταλαβαίνω ότι δεν είμαι εμφανίσιμη και δεν απάντησε . Στην πραγματικότητα ακούω καλά λόγια για την εμφάνιση που και που από την Μητέρα μου η οποία βέβαια μιλάει συνεχώς όπως και οι υπόλοιποι συγγενείς μου για τον αδερφό μου ο οποίος πράγματι είναι πολύ ωραίο παιδί . Μάλιστα ο ίδιος μιλώντας κάποτε για τις κατακτήσεις του ανέφερε πως καμία κοπέλα με ιδιαίτερο όνομα δεν μπορεί να είναι άσχημη , εγώ ντράπηκα παρά πολύ διότι έχω ένα αρκετά ξεχωριστό όνομα και τίποτα το όμορφο επάνω μου και ξέρω πως το σκεφτικέ και εκείνος . Με τον αδερφό μου κάνουμε αρκετή παρέα αφού έχουμε μόνο 4 χρόνια διαφορά και πολλούς κοινούς φίλους , όμως πάντα όταν βγαίνουμε μαζί οι φίλες μου φλερτάρουν με την παρέα του αδερφού μου και εγώ νιώθω άσχημα γιατί ποτέ δεν θα γύρναγε να με κοιτάξει κανείς τους . Έχω βαρεθεί να ακούω από τον κόσμο ποσό έξυπνη είμαι ποσό χιούμορ έχω ποσό καλή είμαι γιατί τίποτα από αυτά στην κοινωνία που ζούμε δεν έχει τελικά σημασία και όσοι τα αναφέρουν « η προσωπικότητα μετράει , η εσωτερική ομορφιά» είναι υποκριτές όπως και εγώ γιατί πάντα βλέπουμε το αντικειμενικά όμορφο και το ζητάμε . Πλέον φοβάμαι τόσο πολύ για την εμφάνιση μου που σκέφτομαι να κάνω πλαστική ( στην μύτη και κανένα λίφτινγκ στα μάτια ) για να μην καταλήξω μόνη όταν μεγαλώσω . Η μοναξιά είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου και έχω πραγματικά πίστει ότι με την εμφάνιση μου είναι το αναπόφευκτο .
