Καλησπέρα σας
Ζω παρέα με την Ανορεξία εδώ και 10 χρόνια.Και λεω ζω μαζί της γιατι πιστεύω πως ποτε δεν μας αφήνει εντελώς ήσυχους. Είναι πάντα εκεί.Μπορεί να κοιμάται αλλά είναι ετοιμη να χυμήξει μόλις μας νιώσει αδύναμους.
Εγώ πλέον είμαι σε ένα αρκετά καλό στάδιο θεραπείας. Είμαι μεν αδύνατη, το βάρος μου είναι όμως στα φυσιολογικά όρια. Αγχώνομαι κάποιες φορές για τα κιλά μου, αλλά δεν έχω τη μανία να ζυγιστώ. Με δέχομαι όπως είμαι. Ασκούμαι, αλλά όχι υπερβολικά, κι αν δω οτι είμαι κουρασμένη ή βαριέμαι σαν άνθρωπος κι εγώ δεν με καταπιέζω.
Τρωω λίγο, αλλά τρώω 5 φορές τη μέρα. Εχω περίοδο, θέλω να κάνω ενα παιδάκι και πλέον με αγαπάω κι εμένα και το σώμα μου.
Είμαι λοιπόν σχετικά καλά.
Στην κακή μου φάση, μασούσα την τροφή μου και την έφτυνα. Ακόμα και τώρα , όταν πισωγυρίζω αυτή είναι η "παρασπονδία" μου. Να φτύσω την τροφή μου.
Είναι η Αχιλλειος Πτέρνα μου που λέμε.
Στο πρόβλημα τώρα.
Είμαι παντρεμένη με έναν άντρα που με αγαπά πολύ και με έχει στηρίξει σε όλη τη διάρκεια της σχέσης μας στο κομμάτι που αφορά τη διαταραχή μου. Του είναι δύσκολο πολλές φορές να το διαχειριστεί και να το καταλάβει , είναι όμως πάντα εκεί για μένα, να με στηρίξει και να μου δείξει εμπρακτα την αγάπη του. Για το "μασημα-φτύσιμο" γνωρίζει. Όταν συνέβαινε κατα κόρον , το είχε μάθει δυστυχώς όχι από εμένα α, αλλά απο κάποιον τρίτο που το είδε.
Είχε στεναχωρηθεί μαζί μου τότε που δεν του το χα πεί.
Από τότε, όποτε έχω πισωγυρίσει δεν του το χω πει, από ντροπη ΚΑΙ φόβο. Όταν πισωγυρίζω ντρέπομαι τον ίδιο μου τον εαυτό,πόσο μάλλον τον άνθρωπο μου.
Δεν μπορώ όμως άλλο να κρύβομαι..Πώς να του μιλήσω γι αυτό; Πώς να τον κάνω να καταλάβει την ντροπή μου και τον φόβο μου; Πώς να ανακτίσω την εμπιστοσύνη και να του πω πως δεν είναι ανειλικρίνια αλλα τρομος και ντροπη;
