Θλίψη

Μόλις πέρασα από συνέντευξη. Δεν νιώθω να πήγε τόσο καλά. Δεν θα επρεπε να με πειράζει καθώς δεν είναι ο νούμερο ένα στόχο που θέλω να επιτύχω (πιο πολύ την έκανα για backup επιλογή). Ταυτόχρονα νιώθω χάλια. Νιώθω αποτυχημένη και χάλια με εμένα. Πιέζομαι για διάβασμα , πιέζομαι για την δουλειά, πιέζομαι με την οικογένεια.... Φτάνω στο σημείο να κοντεύω να σκάσω. Αλλά πάντα μόνη μου πέφτω στο μαύρο πηγάδι της θλίψης μου. Ακόμη και στον σύντροφο μου να μιλήσω για την θλίψη μου, για το άγχος μου, για την πίεση μου, δνε καλύπτομαι από τις απαντήσεις του. «Θα τα καταφέρεις, πάντα τα καταφέρνεις» η αν επιμείνω «να δε ξέρω τώρα και γω τι να σ πω». Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω κ εγώ τι θέλω να ακούσω.
Ξέρω πως δεν είμαι καλά. Δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Δεν θα το ονομάσω «κατάθλιψη» η απλά θλίψη. Αλλά ξέρω ότι δεν νιώθω ικανοποιημένη με τίποτε πλέον. Δεν με γεμίζει κάτι χαρά και ευτυχία. Δεν με καλύπτουν οι δικοί μου άνθρωποι και έχω πάψει να νιώθω χαλαρή και χαρούμενη.
Τα γράφω γιατί θέλω απλά να νιώσω πως τα είπα κάπου. Κάποιος που δεν βλέπει το πρόσωπο μου, κάποιος που δεν θα με διαψεύσει ότι όλα είναι μια χαρά, επειδή χαμογελάω η επειδή προσπαθώ για το μέλλον μου.
Όταν μένω μόνη μου, δεν είμαι καλά. Όταν σκέφτομαι δεν είμαι καλά. Μπορεί κ για αυτό να θέλω να χάνομαι μέσα στα βιβλία μου.
Ήταν μια απλή νυχτερινή ανώνυμη κατάθεση μιας γκρι ψυχής για να νιώςει πως ίσως κάποιος την ακούει...κάποιος ισως την καταλαβαίνει.