Οριακή μου αγάπη Vol. 2

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια, λέγαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Απο τη στιγμή που ζει κάποιος σκεπτόμενος πως θα χειριστεί τους άλλους στεγνά για να κερδίσει αυτό που θέλει αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, φυσικό είναι να νομίζει πως όλοι κάνουν το ίδιο. Οι άλλοι δηλαδή είναι όλοι μια απειλή για αυτούς.
Από αυτή τη λογική της δεν εξαιρείται ούτε ο σύντροφός, άντε μετά να κάνεις χωριό με έναν άνθρωπο που σε βλέπει εξ αρχης απειλητικά.

---

100% μέσα! Κάποια στιγμή, τρεις μήνες πριν περίπου, είπε (σε ένα παραλήρημα "ειλικρίνειας") ότι αν θα πήγαινε σε ψυχολόγο το ξεκάθαρο αίτημα που θα είχε θα ήταν να δουλέψει αυτή την αίσθηση απειλής που ένοιωθε. Τι απειλή ποτέ δεν κατάλαβα. Το θέμα είναι ότι στο παρελθόν θυμάμαι τον εαυτό μου να της λέει πάνω από 30 φορές ότι "δεν υπάρχει κάτι το απειλητικό εδώ" και η απάντηση που έπαιρνα ήταν "τότε γιατί εγώ νοιώθω απειλή?". Συναισθηματικό φίλτρο. Αυτό που νοιώθουν είναι και η απόλυτη πραγματικότητα. Άντε βγάλε άκρη! Τουλάχιστον μετά από 4 χρόνια άρχισε να αντιλαμβάνεται κάτι...μάλλον.

Quote:

---

Ευθύνη δεν αναλαμβάνουν ποτέ και για τιποτα και δεν μπορούν να συγχωρήσουν στον εαυτό τους ένα λάθος. Για να πάρουν πρωτοβουλία να φύγουν οριστικά από μια σχέση θα την παιδεψουν όσο δεν πάει ώστε να αγανακτήσει ο άλλος και να φερθεί άσχημα για να βρουν πάτημα και να μεταθεσουν την ευθύνη. Οσο δεν το καταφέρνουν αυτό, δηλαδή να παραπλανήσουν τον εαυτό τους και νοιώθουν ότι φέρουν ευθύνη η μήπως έκαναν λαθος, πάντα θα ξαναπροσεγγιζουν.
Με λίγα λόγια πιο πολύ αισθάνεσαι σαν γονιός που προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα κακομαθημενο 5χρονο, παρά ότι βρίσκεσαι σε σχέση.

---

100% μέσα! Μία φορά μόνο ζήτησε συγνώμη όταν την έδιωξα από το σπίτι μετά από τα μπουκέτα που έφαγα. Και πράγματι η ζυγαριά άρχισε να γυρνάει εναντίων μου όταν άρχισα να κάνω λάθη λόγο του θυμού που είχα συσσωρεύσει. Πριν από αυτό το σημείο κάθε φορά που με εγκατέλειπε έβρισκε πρόφαση να ξαναγυρίσει επειδή έφευγε έχοντας την ευθύνη και επειδή καταλάβαινε ότι δεν ίδρωνε το αυτί μου. Ένας τέτοιος χωρισμός δεν ήταν βολικός για αυτήν. Έπρεπε να τρέξω, να κόψω φλέβες, και να πνίγομαι στις ενοχές μου. Τώρα θυμήθηκα με αυτό που είπες ότι πολύ συχνά υιοθετούσε ένα φέρσιμο κοριτσίστικο, υποδυόταν δλδ κανονικά ότι είναι ένα κοριτσάκι...τυχαίο?

Quote:

---

Υπάρχουν βέβαια και μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν κατανοήσει την κατάσταση τους, που θα κάνουν και λίγο πίσω. Σε μικρή ηλικία ούτε που θέλω να φανταστώ πως φέρονται

---

Η δικιά μου είναι τώρα 38...δεν υπάρχει σώσιμο σου λέω

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Αυτό που μου φαίνεται παράξενο στην δική σου περίπτωση, είναι πώς κράτησε αυτή η σχέση 4 χρόνια! Βαθμιαία αυξάνονταν τα συμπτώματα; Θεωρείς ότι τα έκρυβε/καταπίεζε στην αρχή;

---

Είναι δύσκολο να δώσω μία ικανοποιητική απάντηση σε αυτό που ρωτάς γιατί συμμετέχουν πολλοί παράγοντες και ενδεχομένως δικά μου κομμάτια που θέλουν επεξεργασία. Εξάλλου αυτό το ερώτημα είναι και δικός μου προβληματισμός που σκοπεύω να λύσω στο μέλλον.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

...και δεν μπορούν να συγχωρήσουν στον εαυτό τους ένα λάθος.

---

εννοείς λάθη που αναγνωρίζουν ότι κάνουν αυτοί ή οι άλλοι? ... αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι, μάλλον το ερώτημα δεν έχει και πολύ σημασία γιατί δεν μπορούν ούτε το ένα, ούτε το άλλο

Αυτό που μου φαίνεται παράξενο στην δική σου περίπτωση, είναι πώς κράτησε αυτή η σχέση 4 χρόνια! Βαθμιαία αυξάνονταν τα συμπτώματα; Θεωρείς ότι τα έκρυβε/καταπίεζε στην αρχή;[/QUOTE]


Απ ότι κατάλαβα από τα γραφόμενα του aeolus, δεν έκοβε και φλέβες σε σημείο δράματος για την πάρτη της. Αν ήθελε η κοπέλα να το τελειώσει και το ζητούσε, δικαίωμα της είναι και πιστεύω θα το τελείωνε κι αυτός χωρίς καθόλου παρατράγουδα. Αυτή είναι η συμπεριφορά για να κρατήσεις επαφή για μεγάλο χρονικό διάστημα με κάποιον οριακό. Όχι ότι σε θέλει σαν άνθρωπο, απλά παγιδεύεται μόνος του, του γίνεσαι εμμονή και φυσικά η εμμονή δεν είναι αγάπη ούτε έρωτας, γεννάει μισός πράγμα που το βλέπεις στην πορεία.
Ας την επερνε κλαίγοντας τηλέφωνο και να άρχιζε τα δράματα, ότι θέλεις μωρό μου, συγχώρεσε με, δε ξερω τι θα κανω χωρις εσενα κτλ και θα σου έλεγα εγώ αν κρατούσε 4 χρόνια.

απλα δεν ηξερες να ερμηνευσεις τα ιερογλυφικα που σου ελεγε σου ελεγε γιατι νιωθω απειλη ενω ενοουσε οτι σε βλεπει σαν αντιπαλο που απειλει την αρμονια της δε προκειται να αλαξει τιποτα το μονο που την ενδιαφερει ειναι σε δουλευει και εσυ να τη πιστευεις

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Απ ότι κατάλαβα από τα γραφόμενα του aeolus, δεν έκοβε και φλέβες σε σημείο δράματος για την πάρτη της. Αν ήθελε η κοπέλα να το τελειώσει και το ζητούσε, δικαίωμα της είναι και πιστεύω θα το τελείωνε κι αυτός χωρίς καθόλου παρατράγουδα.

---

Έτσι ακριβώς! Αρκετές φορές χωρίσαμε και ήμουν οκ. Ο θυμός που ένοιωθα υπερίσχυε κάθε άλλου συναισθήματος οπότε δεχόμουν τον χωρισμό ως λύτρωση παρά ως απώλεια. Το καταλάβαινε αυτό και πάντα επέστρεφε. Είχα πολλές ευκαιρίες να τελειώσω αυτή την σχέση με μικρό κόστος για εμένα και ξέρω πολύ καλά ότι αν το έκανα θα την σακάτευα. Αλλά εγώ δεν είχα ως στόχο να πολεμήσω ή να σακατέψω κανέναν, να σταματήσει τις μαλακίες ήθελα.

Quote:

---

Αυτή είναι η συμπεριφορά για να κρατήσεις επαφή για μεγάλο χρονικό διάστημα με κάποιον οριακό. Όχι ότι σε θέλει σαν άνθρωπο, απλά παγιδεύεται μόνος του, του γίνεσαι εμμονή και φυσικά η εμμονή δεν είναι αγάπη ούτε έρωτας, γεννάει μισός πράγμα που το βλέπεις στην πορεία.

---

Τώρα το καταλαβαίνω αυτό. Υπήρξε μόνο μία φορά μέσα στον τέταρτο χρόνο της σχέσης που ήμουν εγώ που έτρεξα από πίσω της χωρίς όμως να χάσω την αξιοπρέπειά μου. Δεν παρακάλεσα, ούτε σύρθηκα στα πατώματα. Προσπαθούσα μόνο να της δώσω να καταλάβει κάποια πράγματα, να κατανοήσει. Ήταν η περίοδος που είχα αρχίσει κι εγώ να φέρομαι επιθετικά με το παραμικρό ερέθισμα και θεώρησα τότε ότι είχα μερίδιο ευθύνης. Με ταλαιπώρησε τουλάχιστον 2 μήνες! Η απαξίωση, οι προσβολές, η υποτίμηση και η αναίδεια που εισέπραξα δεν είχαν προηγούμενο, μέχρι που αγανάκτησα και της είπα το Αι σιχτίρ.... και τότε επέστρεψε!

Quote:

---

Ας την επερνε κλαίγοντας τηλέφωνο και να άρχιζε τα δράματα, ότι θέλεις μωρό μου, συγχώρεσε με, δε ξερω τι θα κανω χωρις εσενα κτλ και θα σου έλεγα εγώ αν κρατούσε 4 χρόνια

---

Αυτό συνέβει επίσης μία φορά, και μάλιστα σε πολύ πιο ήπια μορφή, και αυτή ήταν η τελευταία μέρα που την είδα. Την επόμενη ήμουν ένα σκουπίδι. Τα μηνύματα που μου έστειλε δεν θα τα έστελνα ούτε σε κάποιον εχθρό. Μέχρι που με απείλησε ότι αν την ξαναενοχλήσω (ποτέ δεν την ενόχλησα), το θέμα θα πάει αλλού...δλδ θα με πάει στην αστυνομία!

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

απλα δεν ηξερες να ερμηνευσεις τα ιερογλυφικα που σου ελεγε σου ελεγε γιατι νιωθω απειλη ενω ενοουσε οτι σε βλεπει σαν αντιπαλο που απειλει την αρμονια της δε προκειται να αλαξει τιποτα το μονο που την ενδιαφερει ειναι σε δουλευει και εσυ να τη πιστευεις

---

Αυτό ξαναπές τo αλεξανδρε! Ιερογλυφικά!...πράγματι....χα χαχα

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Αυτό που μου φαίνεται παράξενο στην δική σου περίπτωση, είναι πώς κράτησε αυτή η σχέση 4 χρόνια! Βαθμιαία αυξάνονταν τα συμπτώματα; Θεωρείς ότι τα έκρυβε/καταπίεζε στην αρχή;

---

Απ ότι κατάλαβα από τα γραφόμενα του aeolus, δεν έκοβε και φλέβες σε σημείο δράματος για την πάρτη της. Αν ήθελε η κοπέλα να το τελειώσει και το ζητούσε, δικαίωμα της είναι και πιστεύω θα το τελείωνε κι αυτός χωρίς καθόλου παρατράγουδα. Αυτή είναι η συμπεριφορά για να κρατήσεις επαφή για μεγάλο χρονικό διάστημα με κάποιον οριακό. Όχι ότι σε θέλει σαν άνθρωπο, απλά παγιδεύεται μόνος του, του γίνεσαι εμμονή και φυσικά η εμμονή δεν είναι αγάπη ούτε έρωτας, γεννάει μισός πράγμα που το βλέπεις στην πορεία.
Ας την επερνε κλαίγοντας τηλέφωνο και να άρχιζε τα δράματα, ότι θέλεις μωρό μου, συγχώρεσε με, δε ξερω τι θα κανω χωρις εσενα κτλ και θα σου έλεγα εγώ αν κρατούσε 4 χρόνια.[/QUOTE]

Δεν εννοώ ακριβώς αυτό.
Εννοώ ότι αν βλέπεις πως κάποιος έχει όλη αυτή τη συμπεριφορά που περιγράφουμε εδώ, φεύγεις τρέχοντας. Ακόμα κι άσχετος να είσαι (όπως ήμουν εγώ) αντιλαμβάνεσαι πως κάτι δεν πάει καλά και την κάνεις με ταχύτητα φωτός.

Το γεγονός ότι ο φίλος μας εδω λέει ότι κράτησε 4 χρόνια αυτή η σχέση με έκανε να σκεφτώ μήπως αυτή η συμπεριφορά δεν υπήρχε από την αρχή αλλά εκδηλώθηκε αργότερα κάποια στιγμή στην σχέση. Στην δική μου περίπτωση πχ δεν υπήρχε αυτή η συμπεριφορά στην αρχή. Εκδηλώθηκε όλο μαζί τους τελευταίους μήνες συσσωρευμένο με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνω να επεξεργαστώ τι συνέβαινε. Τα παρανοικά σενάρια δε, τα κρατούσε κρυφά, μου τα είπε την τελευταία μέρα που βρεθήκαμε και χωρίσαμε κιόλας. Μέσα σε περίπου έναν χρόνο δηλαδή που ήμασταν μαζί , άντε τους δύο τελευταίους μήνες να άρχισαν τα όργανα με πολλές εντάσεις, παρεξηγήσεις κτλ . Το προηγούμενο διάστημα θεωρώ ότι μπορούσε να "καμουφλάρει" οτι ένιωθε και να πλασάρεται διαφορετικός. Δεν είχε κάνει ποτέ σκηνή ζήλιας πχ πιο πριν, ίσα ίσα φερόταν ως πολύ άνετος. Προσωπικά μου έδωσε την εντύπωση πως ήξερε ακριβώς τι να λέει και πώς να φέρεται ώστε να είναι αποδεκτός και μπορούσε ως ένα βαθμό να "κρύβεται".

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δεν εννοώ ακριβώς αυτό.
Εννοώ ότι αν βλέπεις πως κάποιος έχει όλη αυτή τη συμπεριφορά που περιγράφουμε εδώ, φεύγεις τρέχοντας. Ακόμα κι άσχετος να είσαι (όπως ήμουν εγώ) αντιλαμβάνεσαι πως κάτι δεν πάει καλά και την κάνεις με ταχύτητα φωτός.

Το γεγονός ότι ο φίλος μας εδω λέει ότι κράτησε 4 χρόνια αυτή η σχέση με έκανε να σκεφτώ μήπως αυτή η συμπεριφορά δεν υπήρχε από την αρχή αλλά εκδηλώθηκε αργότερα κάποια στιγμή στην σχέση. Στην δική μου περίπτωση πχ δεν υπήρχε αυτή η συμπεριφορά στην αρχή. Εκδηλώθηκε όλο μαζί τους τελευταίους μήνες συσσωρευμένο με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνω να επεξεργαστώ τι συνέβαινε. Τα παρανοικά σενάρια δε, τα κρατούσε κρυφά, μου τα είπε την τελευταία μέρα που βρεθήκαμε και χωρίσαμε κιόλας. Μέσα σε περίπου έναν χρόνο δηλαδή που ήμασταν μαζί , άντε τους δύο τελευταίους μήνες να άρχισαν τα όργανα με πολλές εντάσεις, παρεξηγήσεις κτλ . Το προηγούμενο διάστημα θεωρώ ότι μπορούσε να "καμουφλάρει" οτι ένιωθε και να πλασάρεται διαφορετικός. Δεν είχε κάνει ποτέ σκηνή ζήλιας πχ πιο πριν, ίσα ίσα φερόταν ως πολύ άνετος. Προσωπικά μου έδωσε την εντύπωση πως ήξερε ακριβώς τι να λέει και πώς να φέρεται ώστε να είναι αποδεκτός και μπορούσε ως ένα βαθμό να "κρύβεται".

---

Να πω κατ' αρχάς ότι τους 6 πρώτους μήνες δεν μέναμε μαζί επειδή την περίμενα να επιστρέψει από το εξωτερικό που ήταν λόγο σπουδών. Οπότε δεν μπόρεσα να δω κάτι την περίοδο εκείνη. Όταν επέστρεψε βρέθηκα απότομα σε μία συνθήκη συγκατοίκησης. Αυτό έπαιξε τον ρόλο του ως έναν βαθμό. Δεν είχαμε την ευκαιρία να μεταβούμε σταδιακά από μία πιο "χαλαρή" κατάσταση γνωριμίας σε μία πιο σοβαρή (συγκατοίκηση, κοινή ζωή, κοινές αγορές επίπλων κτλ). Οπότε και η διάλυση της σχέσης ήταν πολύ δυσκολότερη. Αν υπήρχε η δυνατότητα αυτή, είναι πολύ πιθανό να μην έφτανε το θέμα στην συγκατοίκηση. Πολλά προβλήματα τότε τα νοηματοδοτούσα ως αποτέλεσμα προσαρμογής σε αυτή την απότομη αλλαγή. Επίσης μία άλλη παράμετρος είναι το πάθος της πρώτης περιόδου (που είναι χαρακτηριστικό αυτών των σχέσεων) που επισκίαζε τα αρνητικά στοιχεία. Επίσης το ότι την αρνητική συμπεριφορά την απέδιδα στο πάθος που είχε για εμένα και αυτό δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, πως να αφήσεις κάποια που σε θέλει τόσο? Επίσης κάτι άλλο είναι η άρνησή μου να σκεφτώ με όρους ψυχοπαθολογίας διότι θεωρούσα ανήθικο να κάνω κάτι τέτοιο. Επίσης η αίσθηση ότι ελέγχω την κατάσταση. Επίσης το ότι την έβρισκα όμορφη. Επίσης η σταδιακή κλιμάκωση των περιστατικών και η σταδιακή απώλεια της υπομονής μου. Επίσης η συναισθηματική δέσμευση και διαμόρφωση συναισθηματικού δεσμού που ήταν δύσκολο να κοπεί. Επίσης η επισημότητα που πήρε γρήγορα αυτή η σχέση (γνωριμία με γονείς κτλ). Μετά από ένα διάστημα στα πλαίσια μίας σχέσης δημιουργείται μία βάση πάνω στην οποία στηρίζουμε την ζωή μας και όταν αυτή καταρρέει νοιώθουμε σαν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια μας και τρέχουμε να το προλάβουμε. Είναι λοιπόν πολλοί οι παράγοντες που συντέλεσαν στην διατήρηση της σχέσης και αν σκεφτώ κι άλλο θα αναφέρω κι άλλους.

P.S. Μόλις χθες έκανα μία πολύ σημαντική συνειδητοποίηση που εξηγεί τελικά το πως και το γιατί το τελευταίο διάστημα χάθηκε ο έλεγχος της κατάστασης από την πλευρά μου (κάτι που ήταν από την αρχή ένας βασικός μου προβληματισμός). Έφαγα έναν χειρισμό που θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάριο! Θα αναφερθώ σε λίγο σε αυτό...και θεωρώ ότι αξίζει πραγματικά να το μοιραστώ μαζί σας.

Θα ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη για το σεντόνι

Λοιπόν.... όπως ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιο, μέσα στον Ιούνιο της έκανα την πρόταση να απευθυνθούμε σε σύμβουλο ζεύγους προκειμένου να είμαστε μαζί. Αυτό τέθηκε ως όρος από την δική μου πλευρά. Παράλληλα υπήρξε η δική μου δέσμευση ότι αν συμφωνεί με αυτό τότε εγώ είμαι διατεθειμένος να προχωρήσω την ζωή μου μαζί της προς όποια κατεύθυνση θέλει. Αυτό ήταν το τελευταίο πού μπορούσα να κάνω. Η ύστατη λύση που μπορούσα να σκεφτώ για να σωθεί αυτή η σχέση. Βέβαια, την περίοδο εκείνη είχα ψιλιαστεί αρκετά ότι μπορεί να παίζει διαταραχή, αλλά θεώρησα ότι μέσα στα πλαίσια της συμβουλευτικής θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τέτοιες προκλήσεις.

Πριν από αυτό το σημείο είχε προηγηθεί περίπου ένας μήνας- ίσως και λιγότερο, κατά τον οποίο είχαμε απομακρυνθεί (μετά από έναν μεγάλο καυγά) χωρίς όμως να μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το διάστημα ως χωρισμός δεν είχα ξεκαθαρίσει τπτ και υπήρξαν κάποια μυν στο ενδιάμεσο. Περισσότερο θα την χαρακτήριζα περίοδο διαπραγμάτευσης. Εκείνη την περίοδο έδινα και εξετάσεις (και το ήξερε) οπότε είχα ανάγκη λίγη ηρεμία και αποστασιοποίηση.

Το βασικό μου επιχείρημα κατά την συνάντησή μας ήταν ότι δεν είναι ότι δεν θέλουμε ο ένας τον άλλον, αλλά ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε και αυτό μπορεί να δουλευτεί στα πλαίσια της συμβουλευτικής. Δέχτηκε την πρότασή μου και συμφώνησε με το επιχείρημά μου, και, προκειμένου να το επιβεβαιώσει και από την δική της πλευρά μου είπε ότι την περίοδο εκείνη (μέσα στον μήνα που προανέφερα και για την ακρίβεια περίπου στην δεύτερη εβδομάδα) βγήκε ραντεβού με κάποιον δύο φορές για ποτάκι, αλλά, στο πρόσωπό του έβλεπε το δικό μου και σκεφτόταν ότι της είναι αδύνατο να φανταστεί ότι θα την αγγίξουν άλλα χέρια εκτός από τα δικά μου!!!

Αν δεν καταλάβατε τι έγινε στο σημείο αυτό θα σας εξηγήσω παρακάτω, γιατί ούτε κι εγώ κατάλαβα τότε. Χαμπάρι δεν πήρα! Μου πήρε 4 μήνες για να καταλάβω.

Εκείνη την στιγμή ένοιωσα αντιφατικά συναισθήματα και παραπονέθηκα με ήπιο τρόπο που βγήκε ερωτικό ραντεβού τόσο σύντομα αλλά αυτή με παρότρυνε να εστιάσω στην ουσία, δλδ στο κομμάτι του έρωτά της για εμένα. Εξάλλου αυτή θεώρησε ότι χωρίσαμε οπότε δεν ένοιωθε ότι έκανε κάτι κακό!

Και εστίασα στην ουσία.

Είναι σημαντικό να πω εδώ ότι στα 4 χρόνια ποτέ μου δεν ζήλεψα. Ακόμα και όταν μου έλεγε ότι της την έπεσε ο ένας ή ο άλλος (4 περιπτώσεις υπήρξαν που τουλάχιστον γνωρίζω) δεν ένοιωθα ούτε ζήλια, ούτε απειλή. Κι αυτό λόγο εμπιστοσύνης και όχι χειριστικότητας ή αδιαφορίας. Αργότερα παραδέχτηκε ότι αυτό την εκνεύριζε πολύ. Είναι σημαντικό επίσης να αναφέρω ότι αν αντιληφθώ σε μία σχέση ότι η άλλη πλευρά συμπεριφέρεται εσκεμμένα με τρόπο για να με κάνει να ζηλέψω, αυτό για εμένα είναι αιτία χωρισμού. Στο θέμα αυτό είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος.

Και τώρα πάμε στην πραγματική ουσία!

Αυτό που είπε η κοπελιά εμπεριείχε δύο μηνύματα. Ένα έκδηλο και ένα υπόγειο. Το ένα με εξύψωνε ως έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο ("δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου"), και το άλλο με ακύρωνε και με υποτιμούσε ως σύντροφο αλλά και ως άνθρωπο ("μέσα σε 2 εβδομάδες ξεκίνησα μία καινούργια σχέση. Μην νομίζεις λοιπόν ότι είσαι και τόσο σημαντικός για εμένα. Δεν θα κάτσω να σκάσω για την πάρτη σου. ζήλευε μαλάκα") Η ακραία αντιφατικότητα αυτή παραπέμπει στον διπολικό τρόπο σκέψης μίας οριακής και στην μετατόπιση από την εξιδανίκευση στην υποτίμηση μόνο που αυτή την φορά έγιναν και τα δύο ταυτόχρονα. Τα αντιφατικά μηνύματα προκάλεσαν και αντιφατικά συναισθήματα. Αλλά στην φάση εκείνη εστίασα στο έκδηλο μήνυμα, μάλλον γιατί το είχα ανάγκη. Ήθελα να πιστεύω ότι το είπε από αφέλεια και ειλικρίνεια. Όμως, ο ανθρώπινος εγκέφαλος όταν λάβει μία πληροφορία που είναι σημαντική, δεν την ξεχνά ακόμα κι αν το θέλεις αυτό. Ο κάθε χειριστικός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του το γνωρίζει αυτό. Έτσι λοιπόν σταδιακά άρχισα να κάνω σκέψεις διάφορες και εικόνες που δεν συνήθιζα να κάνω. Η μία σκέψη έφερνε την άλλη και φούντωνε μέσα μου η ζήλια και ο θυμός. Έφτασα στο σημείο να παρακολουθώ τα προφίλ τους στο FB (ήξερα ποιος είναι) ανακάλυπτα κάποια like που της είχε κάνει αυτός 1 χρόνο πριν αλλά και αυτή, και τα σενάρια μέσα μου φούντωναν ακόμα περισσότερο. Έβλεπα τις αναρτήσεις που είχε κάνει ο τύπος και υπολόγιζα ημερομηνίες πότε έγινε τι? Κατρακύλα! Χωρίς να το πάρω χαμπάρι έγινα ο ζηλιάρης και όταν είσαι ο ζηλιάρης σε μία σχέση είσαι και ο ανασφαλής, αυτός που φοβάται, ο αδύναμος. Και αν είσαι έτσι σε μία σχέση με οριακή την γάμησες. Η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη. Το πάτημα που έψαχνε για να φύγει ατσαλάκωτη της δόθηκε και έτσι ένοιωσε ότι πετάει όλη την ευθύνη πάνω μου.

Πραγματικά νοιώθω ότι πρέπει να αποδώσω ένα μεγάλο respect! για την ικανότητα αυτή. Στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ήταν να με κάνει να ζηλέψω και το έκανε με έναν τόσο υπόγειο τρόπο που δεν μπόρεσε να γίνει αντιληπτό από εμένα ότι επρόκειτο για μία χειριστική συμπεριφορά και τπτ περισσότερο!

καλά από τέτοια μυνήματα είναι μανούλες. Αλλά respect... ναι, respect κι από εμένα, αυτό το respect είναι ο λόγος που κράτησε όσο διάστημα κράτησε για να φύγει και η απορία της elisabet.
Όμως ειμαι κι εγώ μανούλα σε τέτοια κσι το γνωριζω αυτο και τις περισσότερες φορές αντιδρούσα με πανέξυπνο τροπο που της γύριζαν μπούμερανγκ. Σε φάση δηλαδή που άκουσα και εγώ αυτό το respect.
Έλα όμως που αυτό άρχισε να με ανησυχεί για τους λόγους ότι ήταν πανέξυπνη σε αυτό το κομμάτι όπως ήμουν κι εγώ, δεν κατάφερε να με διαλύσει αλλά ούτε κι εγώ, φερομουν όπως αυτή ή φερόταν όπως εγώ? Μου θύμισε σε αρκετες φάσεις εμενα σε βαθμό που ψιλοτρομαζα, μου έδινε την εντύπωση ότι είμαι εγώ σε γυναίκα και το κυριότερο τα παραπάνω μου τα είπε αντίστροφα για εμένα. Κοινώς γάμησέ τα από ένα σημείο και ύστερα δεν πήγαινε άλλο. Χωρισαμε οριστικά (έτσι πιστεύω πλέον) χωρίς χαμό, ένα γεια και από τους δύο και έκλεισε η πόρτα.
Η πιο περίεργη φάση? όταν βγήκαμε πρώτη φορά και έκανε μπαμ ότι θα συνεχίσει, πάνω στην "πλακα" της ειπα εμείς οταν ερθει η ώρα να χωρίσουμε, θα χωρίσουμε συναινετικά χωρίς φασαρίες. Μυστήριο μου έχει μείνει γιατί το ειπα.
Είμασταν τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα. Σαν ο ίδιος άνθρωπος να είχε μεγαλώσει υπό διαφορετικές συνθήκες.

Δεν τα έχω ξαναγράψει αυτά, τα έγραψα γιατι ήθελα να τα γράψω.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

......
Αυτό που είπε η κοπελιά εμπεριείχε δύο μηνύματα. Ένα έκδηλο και ένα υπόγειο. Το ένα με εξύψωνε ως έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο ("δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου"), και το άλλο με ακύρωνε και με υποτιμούσε ως σύντροφο αλλά και ως άνθρωπο ("μέσα σε 2 εβδομάδες ξεκίνησα μία καινούργια σχέση. Μην νομίζεις λοιπόν ότι είσαι και τόσο σημαντικός για εμένα. Δεν θα κάτσω να σκάσω για την πάρτη σου. ζήλευε μαλάκα") Η ακραία αντιφατικότητα αυτή παραπέμπει στον διπολικό τρόπο σκέψης μίας οριακής και στην μετατόπιση από την εξιδανίκευση στην υποτίμηση μόνο που αυτή την φορά έγιναν και τα δύο ταυτόχρονα. Τα αντιφατικά μηνύματα προκάλεσαν και αντιφατικά συναισθήματα. Αλλά στην φάση εκείνη εστίασα στο έκδηλο μήνυμα, μάλλον γιατί το είχα ανάγκη. Ήθελα να πιστεύω ότι το είπε από αφέλεια και ειλικρίνεια. Όμως, ο ανθρώπινος εγκέφαλος όταν λάβει μία πληροφορία που είναι σημαντική, δεν την ξεχνά ακόμα κι αν το θέλεις αυτό. Ο κάθε χειριστικός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του το γνωρίζει αυτό. Έτσι λοιπόν σταδιακά άρχισα να κάνω σκέψεις διάφορες και εικόνες που δεν συνήθιζα να κάνω. Η μία σκέψη έφερνε την άλλη και φούντωνε μέσα μου η ζήλια και ο θυμός. Έφτασα στο σημείο να παρακολουθώ τα προφίλ τους στο FB (ήξερα ποιος είναι) ανακάλυπτα κάποια like που της είχε κάνει αυτός 1 χρόνο πριν αλλά και αυτή, και τα σενάρια μέσα μου φούντωναν ακόμα περισσότερο. Έβλεπα τις αναρτήσεις που είχε κάνει ο τύπος και υπολόγιζα ημερομηνίες πότε έγινε τι? Κατρακύλα! Χωρίς να το πάρω χαμπάρι έγινα ο ζηλιάρης και όταν είσαι ο ζηλιάρης σε μία σχέση είσαι και ο ανασφαλής, αυτός που φοβάται, ο αδύναμος. Και αν είσαι έτσι σε μία σχέση με οριακή την γάμησες. Η συνέχεια ήταν προδιαγεγραμμένη. Το πάτημα που έψαχνε για να φύγει ατσαλάκωτη της δόθηκε και έτσι ένοιωσε ότι πετάει όλη την ευθύνη πάνω μου.

Πραγματικά νοιώθω ότι πρέπει να αποδώσω ένα μεγάλο respect! για την ικανότητα αυτή. Στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ήταν να με κάνει να ζηλέψω και το έκανε με έναν τόσο υπόγειο τρόπο που δεν μπόρεσε να γίνει αντιληπτό από εμένα ότι επρόκειτο για μία χειριστική συμπεριφορά και τπτ περισσότερο!

---

καλημερα..
η αντιφατικοτητα που λες για τον τροπο σκεψης της που ειδες στο συγκεκριμενο παραδειγμα, που μεταφραζεις σαν ενδειξη διπολικης διαταραχης, ειναι μια εκφραση. δεν σημαινει δλδ οτι το πιστευε κιολας...
τι εννοω;
οτι αν περιεγραφες ολο αυτο σε εναν ασχετο με τον χωρο σου, θα σου ελεγε οτι ηταν μια κουτοπονηρια.
δεν σημαινει κι οτι το πιστευε αυτο που ελεγε, με τον τροπο που το ελεγε! μπορει να μην βγηκε καν μαζι του. αλλα και αν βγηκε, να μην σκεφτηκε αυτα που ελεγε..
δλδ, ναι συμφωνω, χειριστικο ηταν, δεν το ειπε αφελως και αθωα.
αλλα δεν εχει να κανει απαραιτητα με παθηση αυτο.
απο κουτοπονηρες/ους, γεματος ο κοσμος..

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

καλά από τέτοια μυνήματα είναι μανούλες. Αλλά respect... ναι, respect κι από εμένα, αυτό το respect είναι ο λόγος που κράτησε όσο διάστημα κράτησε για να φύγει και η απορία της elisabet.
Όμως ειμαι κι εγώ μανούλα σε τέτοια κσι το γνωριζω αυτο και τις περισσότερες φορές αντιδρούσα με πανέξυπνο τροπο που της γύριζαν μπούμερανγκ. Σε φάση δηλαδή που άκουσα και εγώ αυτό το respect.
Έλα όμως που αυτό άρχισε να με ανησυχεί για τους λόγους ότι ήταν πανέξυπνη σε αυτό το κομμάτι όπως ήμουν κι εγώ, δεν κατάφερε να με διαλύσει αλλά ούτε κι εγώ, φερομουν όπως αυτή ή φερόταν όπως εγώ? Μου θύμισε σε αρκετες φάσεις εμενα σε βαθμό που ψιλοτρομαζα, μου έδινε την εντύπωση ότι είμαι εγώ σε γυναίκα και το κυριότερο τα παραπάνω μου τα είπε αντίστροφα για εμένα. Κοινώς γάμησέ τα από ένα σημείο και ύστερα δεν πήγαινε άλλο. Χωρισαμε οριστικά (έτσι πιστεύω πλέον) χωρίς χαμό, ένα γεια και από τους δύο και έκλεισε η πόρτα.
Η πιο περίεργη φάση? όταν βγήκαμε πρώτη φορά και έκανε μπαμ ότι θα συνεχίσει, πάνω στην "πλακα" της ειπα εμείς οταν ερθει η ώρα να χωρίσουμε, θα χωρίσουμε συναινετικά χωρίς φασαρίες. Μυστήριο μου έχει μείνει γιατί το ειπα.
Είμασταν τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα. Σαν ο ίδιος άνθρωπος να είχε μεγαλώσει υπό διαφορετικές συνθήκες.

Δεν τα έχω ξαναγράψει αυτά, τα έγραψα γιατι ήθελα να τα γράψω.

---

αν θεωρεις ομως οτι εισασταν το ιδιο πραγμα σε αλλο φυλο, τι ακριβως της καταλογιζεις;;;

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

αν θεωρεις ομως οτι εισασταν το ιδιο πραγμα σε αλλο φυλο, τι ακριβως της καταλογιζεις;;;

---

Δεν της καταλογιζω κάτι όσον αφορα την σχέση μας, ότι ευθύνεται που χώρισαμε και δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε. Να της καταλογισω θέματα με την συμπεριφορά της, την νοοτροπία της κτλ που την εμποδίζουν να σταθεί κάπου, σε σχέση, σε παρέες, σε εργασια, κοινωνικά, έχω ένα σωρό να πω.
Κάπου μπερδεύεσαι που ειπα πως μοιάζουμε, ή μάλλον το ειπα και εγώ λίγο απλοϊκά, αλλά επιφυλάσσομαι να το εξηγήσω σύντομα

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

καλημερα..
η αντιφατικοτητα που λες για τον τροπο σκεψης της που ειδες στο συγκεκριμενο παραδειγμα, που μεταφραζεις σαν ενδειξη διπολικης διαταραχης, ειναι μια εκφραση. δεν σημαινει δλδ οτι το πιστευε κιολας...

---

Καλησπέρα κι από εμένα. Να πω κατ' αρχάς ότι δεν κάνω σύνδεση μεταξύ της αντιφατικής σκέψης με την ένδειξη διπολικής διαταραχής. Ουσιαστικά δεν μίλησα για διπολική διαταραχή αλλά για διπολική σκέψη δλδ αυτό που επίσης ονομάζουμε διχοτομική σκέψη ή σκέψη άσπρου-μαύρου. Η διχοτομική σκέψη παράγει αντιφάσεις. Η απότομη μετατόπιση από την εξιδανίκευση στην υποτίμηση για παράδειγμα έχει να κάνει με αυτό τον τρόπο σκέψης και κινείται μεταξύ δύο ακραίων και αντιφατικών θέσεων "είσαι ο καλύτερος"-"είσαι ο χειρότερος". Η σύνδεση που κάνω αφορά την διχοτομική σκέψη ως ένδειξη οριακής διαταραχής.

Quote:

---

τι εννοω;
οτι αν περιεγραφες ολο αυτο σε εναν ασχετο με τον χωρο σου, θα σου ελεγε οτι ηταν μια κουτοπονηρια.
δεν σημαινει κι οτι το πιστευε αυτο που ελεγε, με τον τροπο που το ελεγε! μπορει να μην βγηκε καν μαζι του. αλλα και αν βγηκε, να μην σκεφτηκε αυτα που ελεγε..
δλδ, ναι συμφωνω, χειριστικο ηταν, δεν το ειπε αφελως και αθωα.
αλλα δεν εχει να κανει απαραιτητα με παθηση αυτο.
απο κουτοπονηρες/ους, γεματος ο κοσμος...

---

Σαφώς και ένα συγκεκριμένο συμβάν δεν αποτελεί την απόδειξη ύπαρξης διαταραχής. Αποτελεί μόνο μία ένδειξη και στην προκειμένη περίπτωση είναι δύσκολο να το πούμε κι αυτό λόγο της επιμελώς συγκαλυμμένης χειριστικότητας που κρύβει. Το ερώτημά σου από ότι καταλαβαίνω αφορά το πότε αυτό που ονομάζουμε κουτοπονηριά ή παλιο-χαρακτήρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως διαταραχή. Κατ αρχάς να πούμε ότι βασικό εργαλείο των ειδικών είναι το DSM αλλά ας μην εστιάσουμε εδώ. Αν ρωτήσεις έναν ψυχίατρο που ασχολείται με αυτή την διαταραχή θα σου πει ότι στην αρχή είναι δύσκολο να φανεί αλλά στην πορεία και αρκετά σύντομα γίνεται αντιληπτό, πρώτον από τις ίδιες τις αντιδράσεις του θεραπευτή, από την προσπάθεια που απαιτεί να καταβάλλει για να βάλει σε μία τάξη την χαοτική ιστορία του πελάτη του, από τον τρόπο που ενοχοποιεί τους άλλους για όλα και δεν μπορεί να αναλάβει μερίδιο ευθύνης για τπτ, από την παρορμητικότητα κτλ.
Η μετάβαση από την κουτοπονηριά στην διαταραχή γίνεται μετά τον συνδυασμό πολλών ενδείξεων και παρατηρήσεων οι οποίες θα έχουν κοινή βάση και θα δείχνουν προς μία κοινή κατεύθυνση. Εγώ λοιπόν δεν λέω "Α! ορίστε αυτό που έκανε ήταν χειριστικό (και διχοτομικό) άρα είναι οριακή". Θα ήμουν αφελής να το κάνω. Εγώ λέω "ορίστε που για άλλη μία φορά λειτούργησε με τρόπο που ενισχύει την πιθανότητα ύπαρξης διαταραχής. Άλλη μία ένδειξη συσχέτισης των βασικών χαρακτηριστικών της". Ας μην ξεχνάμε ότι όλον αυτόν τον καιρό έχω μαζέψει πολλές ενδείξεις, είδα τις αντιδράσεις του εαυτού μου και των άλλων, κατέβαλα τεράστια προσπάθεια να βάλω τάξη το χάος, βίωσα τις συνέπειες της παρορμητικότητας, και γενικά ξέρω πολλά. Η παραπάνω ανάλυση της συμπεριφοράς που έκανα πατάει σε όλη αυτή την γνώση χωρίς την οποία θα ήταν απλά μία κουτοπονηριά!