Πόσο φυσιολογικό είναι...
μετά από έναν ολόκληρο χρόνο να σε πονάει ακόμα τόσο πολύ μια απώλεια που να σπαράζεις στην κυριολεξία στο κλάμα μπροστά στον τάφο; Βασικά ο χρόνος έκλεισε σήμερα και δάκρυσα ακόμα και στην εκκλησία όταν άκουσα συγκεκριμένα λόγια του παπά όπως το "αιωνία σου η μνήμη" αλλά σ' αυτό δεν ήμουν η μόνη κι άλλοι δικοί μου άνθρωποι στεναχωριούνται και κλαίνε σ' αυτές τις τελετές κι ας έχει περάσει καιρός, υποθέτω πως είναι λογικό γιατί όπως είναι φυσικό αυτές οι μέρες είναι αφιερωμένες σ' αυτόν που έφυγε...έτσι έγινε και σήμερα, είδα την ξαδέλφη μου να δακρύζει άρα είναι φυσιολογικό και δεν είμαι μόνο εγώ...
Την τελευταία φορά όμως που πήγα στο νεκροταφείο μόνη μου επειδή ήταν απλά Ψυχοσάββατο, ενώ όση ώρα καθάριζα τον τάφο ήμουν μεν λυπημένη αλλά ψύχραιμη, με το που τελείωσα ξέσπασα σ' ένα κλάμα τόσο απελπισμένο που πραγματικά με εξέπληξε...δεν το περίμενα καθόλου να ξεσπάσω έτσι, τόσο έντονα και τόσο ξαφνικά...μεγάλη αλλαγή σε κλάσματα του δευτερολέπτου...
Πώς το εξηγείτε αυτό;