Σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα μου
Καλησπέρα σας και ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας. Μοιράζομαι μαζί σας μια πολύ επώδυνη προσωπική ιστορία που έχει σημαδέψει τη ζωή μου και δεν πρόκειται να αφήσω πίσω μου μέχρι να πεθάνω. Κάθε λέξη του τίτλου που έγραψα ισχύει και στο άκουσμά του έρχονται όλες οι θύμησες στο νου μου και με κομματιάζουν...
Μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό χωριό με δυο γονείς συντηρητικούς. Αδέρφια δεν έχω. Ο πατέρας μου ήταν πάντα τακτικός θαμώνας του καφενείου, μέθυσος, επιβλητικός, και εριστικός χαρακτήρας. Η μάνα μου από την άλλη, χαμηλών τόνων, νοικοκυρά, πάντα τον φοβόταν και δεν του έφερνε αντιρρήσεις. Που και που τη χτυπούσε, αλλά όχι συστηματικά, μόνο αν είχε τα νεύρα του.
Μέχρι να γίνω 10 ετών ο πατέρας μου ήταν σχετικά αδιάφορος απέναντί μου, ψυχρός κι απόμακρος. Όταν έκλεισα τα 10, ξαφνικά άρχισε να παίζει μαζί μου, να είναι τρυφερός, να με αγκαλιάζει, να με φιλάει. Μια μέρα που καθόμασταν και βλέπαμε τηλεόραση, έβαλε το χέρι του μέσα από το εσώρουχό μου και άρχισε να με χαϊδεύει στα γεννητικά όργανα. Ενώ στην αρχή τρόμαξα, έπειτα η σωματική ηδονή νίκησε τον φόβο κι έτσι είχα τον πρώτο μου οργασμό.... Στα 10 μου... Από τον ίδιο μου τον πατέρα... Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που απολάμβανα αυτό το αποτρόπαιο πράγμα. Αυτό το ερωτικό παιχνίδι μεταξύ μας συνεχίστηκε μέχρι τα 13 μου με συνεχείς προσθήκες. Μέχρι τότε κράτησε και η απόλαυση. Ένα βράδυ γύρισε σπίτι τύφλα στο μεθύσι και με βίασε. Βροχή τα χαστούκια, τα μαστιγώματα από τη ζώνη του, οι απειλές πως αν μιλήσω θα με σκοτώσει, ποτάμι τα δάκρυα όταν με παράτησε σύξυλη να αιμορραγώ και να πονάω ψυχικά και σωματικά... Από τότε ξεκίνησε να με κακοποιεί σεξουαλικά και σωματικά. Ικανοποιούσε τις αρρωστημένες ορέξεις του πάνω μου και μετά πάντα ξύλο και ύβρεις.
Ο άνθρωπος αυτός πέθανε πέρυσι όταν ήμουν 17 ετών από κίρρωση του ήπατος. Πλέον ζω σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στο χωριό μου με τη θεία μου. Παρακολουθούμαι από ψυχολόγο και ψυχίατρο και παίρνω αγωγή seroxat, topamac και clonotril λόγω βαριάς κατάθλιψης, ψυχοσωματικών και κρίσεων πανικού και επιληψίας. Δίνω για δεύτερη φορά πανελλήνιες καθώς την πρώτη πήγα με τρομερό άγχος με αποτέλεσμα να αποτύχω και προσπαθώ να ορθοποδήσω. Όμως δε μπορώ να ξεχάσω όσα μέχρι πρόσφατα έζησα. Σιχαίνομαι τους άλλους ανθρώπους, δεν αντέχω να με αγγίζει κανείς, ειδικά οι άντρες. Ζω μια φρίκη. Έχω κάνει 4 απόπειρες αυτοκτονίας. Δε μπορώ να συνεχίσω με αυτό το βάρος. Ο ψυχίατρός μου έχει προτείνει νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική αλλά δε θέλω να πάω. Τι να κάνω;