Originally Posted by
Insomnia96
εξαρτητική σχέση κτητικότητας ήταν σίγουρα. Αυτή είχε το "πάνω χέρι" κι εγώ ήμουν το "τραβάτε με κι ας κλαίω". Κολλητή φιλία το χαμε ονομάσει εμείς, υπήρχαν κάποιες τρυφερές στιγμές μεταξύ μας, επειδή ήμασταν αρκετά δεμένες συναισθηματικά (αλλά δεν είχαμε ερωτικές επαφές) και σιγά σιγά εγώ άρχισα να αναπτύσσω συναισθήματα γι' αυτή. Προσκολλήθηκα πάνω της συναισθηματικά και με εκμεταλλεύτηκε. Πιστεύω πως είχε αντιληφθεί το πόσο την αγαπούσα, γι' αυτό και με χειραγωγούσε εκμεταλλευόμενη τα συναισθήματα μου. Στην άλλη κοπέλα, την οποία θεωρούσε επίσης ως κολλητή της (ενώ από μενα απαιτούσε αποκλειστικότητα) δεν φερόταν έτσι, χειριστικά.
Κοίτα, για τη συγκεκριμένη είχα αναπτύξει συναισθήματα, ίσως γι' αυτό είχα προσκολληθεί τόσο πολύ. Δεν σχετίζομαι με όλους γύρω μου έτσι. Έχω διάφορους φίλους και φίλες (με άλλους θα πάω για καφέ, με άλλους για ποτό, με άλλους για τρέξιμο κοκ). Καταλαβαίνω πως δεν έχω με όλους αυτούς την ίδια σχέση, ούτε μοιράζομαι με όλους τα ίδια πράγματα. Και γνωστούς έχω, δεν είναι ότι είμαι ακοινώνητη. Έχω κοινωνικές δεξιότητες...όταν λεω οτι τσακώνομαι δεν το λεω με την έννοια του δεν μπορώ να συνυπάρξω μαζί τους ή δεν σέβομαι τις απόψεις τους ή τους κάνω τη ζωή δύσκολη. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις πώς το εννοώ:
- φίλη μου επί 4 χρόνια, άρχισε να μου λέει αθώα ψέματα. Με το που αντιλήφθηκα πως μου είπε ψέματα, αυτομάτως έχασα την εμπιστοσύνη μου, έγινα καχύποπτη απέναντι της. Ένιωθα πάλι μεγάλη απογοήτευση. Δεν της είπα τίποτα τη μια φορά, τη δεύτερη, τη τρίτη, ε κάποια στιγμή εφόσον συνέχιζε να μου λέει ψέματα, άρχισα να της κάνω παράπονα και να αρχίζω πλέον να μην την συμπαθώ το ίδιο, ε κάποια στιγμή τσακώθηκα και απομακρύνθηκα εντελώς.
Παρέα 4 χρόνων επίσης, κανονίσαμε διακοπές, έκλεισα ξενοδοχείο, κάτι στράβωσε μια μέρα πριν, έγινε ένας καβγάς σχετικά με κάτι, εγώ έχοντας νεύρα απλά τερμάτισα την σχέση μου μαζί τους και τους εγκατέλειψα. Είναι δηλαδή σαν σε μια στιγμή να κάνω ένα μπαμ και να τα κάνω όλα στάχτη. Έχω γίνει πιο δύσπιστη και τσακώνομαι σχετικά εύκολα. Δεν είναι η έλλειψη ευελιξίας που με οδηγεί σε καυγάδες, αλλά είναι περισσότερο η δυσπιστία και η αντίληψη που έχω σχετικά με κάποια θέματα. Πολλά πράγματα τα παίρνω στα σοβαρά, μάλλον.
Το αξιοσημείωτο είναι πως τα παραπάνω παραδείγματα δεν είναι μοναδικά. Αλήθεια έχουν καταλήξει πάρα πολλές φιλίες μου έτσι από τότε που χωρίστηκα με την κολλητή μου. Το θέμα είναι πως δεν είχα θέμα να αφήσω πίσω μου κανέναν από αυτούς τους φίλους, δεν είχα κάποια προσκόλληση πάνω τους, δεν φοβόμουν μην τους χάσω. Απο τη στιγμή που εκλάμβανα κατι που να υποδεικνύει είτε προδοσία, είτε μη αποδοχή, δεν τους έβλεπα ξανά με τον ίδιο τρόπο.
Μου είπες ψέματα. Είσαι ψεύτρα. Δεν με αγαπάς πραγματικά, με κοροϊδεύεις. Έχω χάσει την ιδέα που είχα για σενα. Δεν θέλω να έχω επαφή μαζί σου (κάπως έτσι λειτουργώ)
Όμως με την κολλητή μου δεν ήμουν καθόλου έτσι. Της συγχωρούσα τα πάντα, την εμπιστευόμουν απόλυτα, ήμουν πάντα εκεί γι' αυτή, την ακολουθούσα, την άφηνα να με κάνει ό,τι θέλει, δεν την έβρισα ποτέ, δεν τσακώθηκα ποτέ μαζί της, ακόμη και την στιγμή που πέταξε μπροστά μου στον δρόμο την τσάντα της απ' τα νεύρα της (είχε νευριάσει μαζί μου επειδή της είπα πως δεν είχα χρόνο να πάμε κάπου), έτρεξε προς το σπίτι της και κλείστηκε στο δωμάτιο της, εγώ μάζεψα τα πράγματα της, έτρεξα από πίσω της και μπήκα στο δωμάτιο της να της τα δώσω και να δω τι έπαθε. Δεν μου μίλαγε, μου κρατούσε μούτρα, την ρώταγα και δεν μου απάνταγε (αργότερα κατάλαβα πως αυτό λέγεται silent treatment). Άρχισα να νιώθω τύψεις, βλέποντας την να κλαίει και να μου λεει "Να είδες τι έκανες; Εσύ φταις!". Πίστεψα πως εγώ έφταιγα που έκλαιγε αν και της είπα πως δεν της απαγόρευσα να πάει όπου θέλει και τότε γύρισε και μου είπε "Εγώ όμως θέλω να έρθεις κι εσύ μαζί μου. Δεν πάω αν δεν έρθεις κι εσύ!". Συνέχισε να κλαίει, έπεσα μέχρι και στα γόνατα της και της ζήταγα συγνώμη. Δεν ήθελα να τη βλέπω να κλαίει. Έτσι έκανα αυτό που ήθελε αυτή. Πήγα μαζί της! Στον δρόμο καθώς πηγαίναμε παρατήρησα πως ξαφνικά η διάθεση της είχε αλλάξει, σα να μη συνέβη τίποτε. Όλα ήταν κομπλέ κι αυτή μες στην τρελή χαρά. Εγώ , αισθανόμενη τύψεις για αυτό που προηγήθηκε, της ζήταγα να με συγχωρέσει και αυτή μου απάντησε ένα "σιγά δεν έφταιγες εσύ σε τίποτα" (για να με κατηγορήσει ως υπαίτια αυτού του γεγονότος σε μια άλλη έξοδο μας αρκετό καιρό αργότερα). Φτάσαμε εκεί που ήθελε τέλοσπαντων, εγώ ήμουν δίπλα της συνεχώς μέχρι που με παράτησε στο τέλος και πήγε στην "άλλη την κολλητή της". Έφυγε από δίπλα μου και πήγε και κάθισε δίπλα της και άρχισε να την αγκαλιάζει και να ασχολείται μαζί της (εγώ ήμουν ξαφνικά αόρατη για εκείνη) μπροστά σε μένα και εγώ έμεινα να τις κοιτάω, προσπαθώντας να μην κλάψω μπροστά της. Μάλιστα, όταν γύρισα να τους πω πως πρέπει να φύγω τώρα, η κολλητή μου γύρισε στην άλλη κοπελα και της ειπε να έρθει σπίτι της μετά από κει να κάτσουνε μαζί. Έφυγα με αργό βήμα, σέρνοντας μαζί μου το κορμί μου στον δρόμο. Θυμάμαι ακόμη πόσο άδεια ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Δυστυχώς, δεν ήταν η μόνη. Μου πήρε καιρό να φτάσω στο σημείο να βάλω τέρμα και να απομακρυνθώ. Δεν την μίσησα ποτέ όμως για τίποτε από αυτά. Τα ανέλυα για καιρό και πάντα της έβρισκα δίκαιο ακόμη και πίσω από τις χειριστικές της συμπεριφορές. Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι στην διαφορά του τρόπου με τον οποίο σχετιζόμουν με την συγκεκριμένη και τον τρόπο με τον οποίο σχετίζομαι τώρα.
Θέλω πίσω την καρδιά μου. Νιώθω σαν κάτι να μου λείπει ψυχικά και δεν με αφήνει να προχωρήσω.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος δεν ήταν μην μείνω μόνη χωρίς κανέναν φίλο, αλλά μην μείνω μόνη χωρίς αυτή. Τώρα είναι μη μείνω να κοιτάω τη ζωή ενώ αυτή περνάει.
Δεν καταπιέζω κανέναν. Ωστόσο, ομολογώ πως μ' αρέσει να νιώθω πως "ανήκω σε κάποιον άνθρωπο", που να έχει τα "ηνία της σχέσης". Είμαι άτομο που αποζητά τη συντροφιά, το στενό συναισθηματικό δέσιμο, την οικειότητα και την δέσμευση και όταν νιώθω πως δεν μπορώ να τα νιώσω, αισθάνομαι χαμένη, κενή και νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει σκοπό.
Είναι τρομακτικό να νιώθεις πως λείπεις απ' την ζωή σου...