Originally posted by καλλιοπιτσα
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by καλλιοπιτσα
Ωστόσο το αποτελεσμα ειναι πως εγω συζητώ περισσότερο τα προσωπικά τους από τον μπαμπα τους.
εχω την αισθηση οτι σαν αποτελεσμα ειναι λαθος.....
ισως να εχεις δικιο, ομως το θεμα ειναι οτι διαφερει (οπως ανεφερα παραπανω αναλυτικοτερα) η θεωρια μας για το πως και ποσο πρεπει να επεμβαινουμε στην προσωπικη ζωη των παιδιων μας. εκεινος πιστευει πως με την επιμονη μου πολλες φορες τα πιεζω και μαθαινω πραγματα που ισως δεν ηθελαν να πουν αλλα κατα καποιο τροπο αναγκαζονται. επισης πιστευει πως θα περασουν πολλες δοκιμασιες και απο αυτες θα μαθουν. Εγω αντιθετα πιστευω πως ο σκοπος αγιαζει τα μεσα και κανω οτιδηποτε προκειμενου να ξερω τι τους συμβαινει. Υπηρξαν γεγονοτα στο παρελθον (σχετικα με τα παιδια παντα) που για μενα ήταν φοβερα και για εκεινον συνηθισμενα \"της ηλικιας\". Για παραδειγμα, στο συγκεκριμενο που αναφέρω, αν στη συζητηση ηταν ο πατερας του, ισως το μονο που θα του ελεγε να ηταν \"σκασιλα σου για το τι λενε οι άλλοι, μη δινεις σημασια σε κανεναν\". Αντιθετα εγω φοβαμαι μην πληγωθει, μηπως δεν μπορεσει να το αντιμετωπισει κλπ.
Τι πρεπει να γινει? Αν δεν τα πιεσω δε θα μαθω τι τους συμβαινει.