καλησπέρα είμαι 32 χρόνων και τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι απίστευτα μόνη..δεν έχω πολλούς φίλους ούτε σύντροφο και νιώθω ότι τίποτα δε με γεμίζει. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερα πολλούς φίλους βέβαια, ενώ είμαι πολύ ανοιχτο και κοινωνικό άτομο και αυτό είναι κάτι που με μπερδεύει. Ποτέ δε δημιούργησα φιλίες στη δουλειά (τώρα δεν εργάζομαι), όχι γιατί δεν το ήθελα αλλά γιατί δεν συνάντησα ανθρώπους που να μου ταιριάζουν. Αφήστε που από τα 30 και μετά οι περισσότεροι έχουν κατασταλάξει σε κάποια άτομα και δεν ενδιαφέρονται να κάνουν νέες φιλίες.
Οι φίλοι που έχω είναι 5-6 από το σχολείο και τα φοιτητικά μου χρόνια. Όμως, δεν τους βλέπω συχνά καθώς έχουν σοβαρές σχέσεις( αρραβώνες και γάμους) και βγαίνουν μόνο με ζευγάρια ή με την παρέα του συντρόφου τους. Εγώ λοιπόν σπάνια ακολουθώ διότι όσες φορές το έχω κάνει νιώθω "παράταιρη"..
Όταν είπα πιο πανω ότι παραδόξως είμαι ανοιχτή και κοινωνική εννοώ ότι δεν είμαι καθόλου ντροπαλή στις παρέες, μιλάω, γελάω και κανονικά θα έπρεπε να έχω περισσότερους φίλους ή έστω γνωστούς.
Όσον αφορά στα προσωπικά μου έχω χωρίσει εδώ και λίγους μήνες από μια σχέση η οποία δε με κάλυπτε. Και ο λόγος που παρ'όλα αυτά την κράτησα 2 χρόνια ήταν για να μην είμαι μόνη μου. Ήταν όμως λάθος αυτό από μέρους μου τόσο για μενα όσο και για τον άλλο άνθρωπο και τη σταμάτησα. Το θέμα είναι ότι εφοσον δεν έχω παρέες να βγω και να συναναστραφώ δεν μπορώ εύκολα να γνωρίσω ένα σύντροφο και αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα. Αντικειμενικά σας αναφέρω ότι είμαι πολύ εμφανίσιμη αλλά ποτέ δεν είχα τις επιτυχίες που θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχω στο αντίθετο φύλο. Ίσως βγάζω έναν αρνητισμό, ένα θυμό, δεν ξέρω.. Και αυτό που με ενοχλεί στον εαυτό μου πολύ τον τελευταίο καιρό είναι ότι διαρκώς με συγκρίνω με άλλες κοπέλες και λέω "γιατί αυτες και όχι και εγώ". Νιώθω αδικημένη, οργισμένη, πικραμένη.. Αν μπορεί κάποιος να μου φτιάξει λίγο το κέφι, να επανακτήσω τη χαμένη μου αισιοδοξία, να μου πει τι κανω λαθος..