Ιστορικό πανικού 22 χρόνων και βοήθεια
Καλησπέρα, θα σας πω την ιστορία μου όσο πιο σύντομα μπορώ. Από μικρό παιδί είχα κάποιες κρίσεις πανικού αλλά ο οργανισμός μου το περνούσε στο ντούκου επειδή δεν ήξερε τι ήταν. Είχα μια έντονη εφηβεία μέχρι που το 1999 σε ηλικία 17 ετών με έπιασε η πρώτη μεγάλη κρίση πανικού έπειτα από χρήση χασίς. Έδωσα μεγάλη διάσταση στο θέμα βάζοντας τους γονείς μου να με πάνε στο νοσοκομείο νομίζοντας ότι είχα πρόβλημα με την καρδιά. Μέχρι το 2004 προσπάθησα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία να το ξεπεράσω με ψυχολόγο. Τότε παρουσιάστηκα στο στρατό και ήμουν με αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού για 3 μέρες στο στρατόπεδο χωρίς να φάω ούτε να πιω νερό. Με είδε ένας γιατρός σε τι κατάσταση ήμουν και μου έδωσαν 2 χρόνια αναβολή.Τότε πήρα και τα πρώτα μου φάρμακα. Το 2006 ξαναπαρουσιάστηκα με τον πατέρα μου μέσα στο στρατόπεδο περιμένοντας όλη μέρα να περάσω απ τους γιατρούς ελπίζοντας να μου δώσουν απολυτήριο. Έτσι κι έγινε. Εν τω μεταξύ είχα δυο επιχειρήσεις στην πόλη μου επιτυχημένες, η μια σχετιζόταν με νυχτερινό μαγαζί διασκέδασης. Την άλλη την έχω ακόμη όντας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Το 2006 πήρα 3 διαφορετικά φάρμακα και άρχισα να παίρνω την ανηφόρα. Το 2009 παντρεύτηκα και από τον ενθουσιασμό μου ότι έκανα οικογένεια έκοψα σιγά σιγά τα φάρμακα το 2013 με καθοδήγηση γιατρού φυσικά. Από το 2010 πήγαινα συχνά εκδρομές και ταξίδια με την οικογένεια μου κάτι που ήταν μεγάλο βήμα για μένα γιατί φοβόμουν πολύ την απόσταση.Πίστευα ότι είχα αποθεραπευτεί. Η γυναίκα μου όμως ήταν πολύ ιδιότροπη με πολλά νεύρα και κακή συμπεριφορά. Το 2015 σε κάποιες διακοπές που πήγαμε έπειτα από εναν μεγάλο καβγά με έπιασε η πιο δυνατή κρίση πανικού στη ζωή μου. Γυρίζοντας στην πόλη μου με περίμενε μια οδύσσεια 3 χρόνων με συνεχείς εναλλαγές γιατρών που μου έδιναν άλλα αντί άλλων φάρμακα και γινόμουν όλο και χειρότερα. ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣΤΕ ΟΤΙ ΕΠΙΝΑ ΚΟΚΤΕΙΛ ΦΑΡΜΑΚΩΝ ΜΕ 7,5 MG TAVOR ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ!!!! Το 2018 το καλοκαίρι έπαθα σάγχαρο από την κατάχρηση φαρμάκων. Τότε γνώρισα έναν καλό γιατρό και αρχίσαμε να βάζουμε σε μια τάξη τον οργανισμό μου και γενικά την ζωή μου. Αρχισα πάλι να παίρνω τα πάνω μου και αρχές του 2020 πριν την πανδημία πήρα διαζύγιο. Ειδικά από τότε έχω ηρεμήσει και πάω μια χαρά. Έχω κάνει μεγάλες αλλαγες προς το καλύτερο και αισθάνομαι πιο δυνατός από ποτέ. Το πρόβλημα που μου έχει μείνει είναι ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω μόνος μου ή με την κόρη μου πχ να πάμε μια εκδρομή μακριά από την πόλη μου. Θα ήθελα γνώμες και βοήθεια πάνω σ αυτό και επίσης να ξέρετε ότι πίνω 4 διαφορετικά φάρμακα για να ζω μια κανονική ζωή. Επειδή είμαι σε φάση που θέλω να κάνω ένα γενικό restart στη ζωή μου θα ήθελα να αποθεραπευτώ πια από αυτό το πράγμα γιατί εχω κουραστεί 22 χρόνια. Θα ήθελα σταδιακά να μειώσω φάρμακα και να ξεπεράσω κυρίως το πρόβλημα της απόστασης. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια φυλακή που έχει σύνορα 40 χιλιόμετρα περίπου έξω από την πόλη μου. Κι αυτά με παρέα. Μόνος μου δεν βγαίνω σε απόσταση 20 χιλιομέτρων μακριά από την πόλη μου. Μπορώ να ταξιδέψω με οικεία μου πρόσωπα απλώς αυτό δεν με καλύπτει γιατί όπως είπα έχω κάποια πλάνα στο μυαλό μου που ο πανικός δεν χωράει. Μην σας κουράζω άλλο. Ευχαριστώ για όσους διαβάσατε την ιστορία μου που πιστέψτε με την είπα πολύ περιλιπτικά. Περιμένω οποιαδήποτε πρόταση βοήθειας και γνώμες. Ειμαι ανοιχτός σε όλα που μπορούν να μου κάνουν καλό.