Σου έγραψα ορμώμενη από όσα εσύ είχες γράψει π.χ \"Κρυβόμουν πάντα πίσω από την ασφάλεια κάποιου άλλου, χωρίς να μπορώ να σταθώ μόνη σαν μονάδα και να βλέπω τον εαυτό μου με υπερηφάνια\". Έτσι όπως τα θέτεις στο τελευταίο σου μήνυμα όμως, φυσικά και δεν είναι ανώριμο και είναι πολύ θετικό όταν υπάρχει.
Γλυκια Νεκταρια,
μολις διαβασα τα τελευταια μηνυματα σου απο 2-10-08 και επειτα. Καταλαβαινω οτι αυτο που σου προτεινα στο τελευταιο μου μηνυμα, δηλ τον διαλογο, ηδη το εχεις επιχειρησει ισως παραπανω απο μια φορα αλλα μαλλον ακρη δε μπορεις να βρεις. Οταν διαβασα το γεγονος οτι ο συζυγος σου απλα κατι αισθανεται για σενα στεναχωρηθηκα. οταν διαβασα την ιστορια την σχετικη με την αδελφη σου και την διαπαιδαγωγηση του πρωτου σου παιδιου εκνευριστηκα. Δυστυχως σου επαναλαμβανω: πρωτη προτεραιοτητα του ανδρα σου ειναι η οικογενεια του (γονεις-αδελφη του), μαλλον ο ανθρωπος δεν συνηδειτοποιησε ποτε οτι εσυ αυτος και τα δυο παιδακια σας αποτελειτε πλεον την οικογενεια του κι οτι φυσικα εσεις θα επρεπε να εχετε προτεραιοτητα. Το ποσο ανωριμη ειναι η συμπεριφορα του φαινεται και απο τις δηλωσεις που εκανα περι διατροφης και δικαστηριων.
Ευχομαι ο Θεος, η τυχη, το πεπρωμενο σου (οπως θες πεστο απο αυτα τα τρια) να ειναι μαζι σου. Σε καμια περιπτωση δε σε θεωρω εγω προσωπικα αδυναμη η ανωριμη, το αντιθετο μαλιστα. Κα οσον αφορα τις περιπτωσεις θυματοποιησης που σε καποιο αλλο μηνυμα διαβασα, ναι, υπαρχουν πολλες, και δυστυχως θα εχουμε να διαβαζουμε πολλα τετοια μυνηματα η/και ν ακουμε πολλες τετοιες ιστοριες ακομα οσο οι ανδρες στη πλειοψηφια τους εξακολουθουν να ειναι αυτοι οι ανωριμοι και οι προσκολημενοι στην πρωην οικογενεια τους (ανικανοι η ανυμποροι να κατανοησουν οτι οταν παντρευονται ξεκινανε μια καινουργια οικογενεια η οποια ουδεμια σχεση εχει με την οικογενεια των γονιων τους).
Χαιρομαι που αποφασισες να πας σε ψυχολογο γιατι καλο ειναι αυτα να τα βγαζεις απο μεσα σου, να τα λες και σιγα σιγα να αρχιζεις να τα ξεπερνας . Αφου λοιπον, δεν εχεις καμια φιλη ας παιξει ο ψυχολογος και αυτο τον πολυ σημαντικο ρολο αυτη την στιγμη, ακουγοντας σε και δινοντας σου καποιες χρησιμες και αμεροληπτες συμβουλες ως επαγγελματιας επιστημονας που ειναι.
Οσον αφορα εμας εδω, οποτε θες και νοιωθεις την αναγκη, εννοειται οτι εισαι ευπροσδεκτη να μας γραφεις
Και πάλι μετά από αρκετό καιρό, νιώθω την ανάγκη να γράψω...ίσως ειναι ο μόνος τρόπος να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, μιας και δεν υπάρχει κανένας,κατ\'επιλογήν μου, για να του μιλήσω. Δεν θέλω να εμπλέκω άλλο τα λιγοστά δικά μου άτομα σε όλη αυτή την κατάσταση, γιατί δεν φταινε σε τίποτα να σηκώνουν και το δικό μου βάρος...
Η απόφασή μου να έρθω σ\'επαφή με κάποιον ειδικό, το μόνο που έκανε ήταν να γεμίσει το μυαλό μου με ακόμα περισσότερες και πολύπλευρες σκέψεις. Όντας από την φύση μου αναλυτικό άτομο, μπλέχτηκα κυριολεκτικά σε ακόμα μεγαλύτερες αναλύσεις. Η εξακρίβωση της πρώτης μου συνεδρίας, δεν ηταν κάτι για το οποίο δεν είχα επίγνωση. \"Είσαι βαθιά πληγωμένη από τον σύντροφό σου\", ήταν η \"γνωμάτευση\" της ψυχολόγου. \"Πρέπει να αποστασιοποιηθείς λίγο και να δεις τις καταστάσεις σαν απλό παρατηρητής\". Στην συνεδρία αυτή, έπεσαν στο τραπέζι και πτυχές της όλης υπόθεσης τις οποίες δεν ανέφερα στις προηγούμενες \"δημοσιεύσεις\" μου σε αυτό το site, ίσως από φόβο για το πώς θ\'αντιληφθεί ο καθένας που θα τις διαβάσει, την ιστορία μου.
Ναι, είμαι κι εγώ μία από τις \"πληγωμένες\" παντρεμένες, που βρήκαν την δυνατότητα να αναπληρώσουν τα κενά, στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Τώρα που το γράφω, νιώθω κάπως άσχημα, όμως στην πράξη δεν ένιωσα καμία ενοχή. Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι προσπάθησα όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα για να υπάρχω σε αυτόν τον γάμο (και όχι απλώς σαν ένα διακοσμητικό στοιχείο). Ήταν ξεκαθαρισμένο από την πλευρά μου ότι δεν επρόκειτο ν\'αφήσω τον γάμο μου, αν και ήταν δύσκολο να κρύψω από αυτόν τον άνθρωπο τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα μέσα σε αυτόν. Με είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή, όταν με προσέγγισε στα πλαίσια μίας ουσιώδους επικοινωνίας. Ναι, το ξέρω είναι κοινότυπο να πω ότι με καταλάβαινε, ότι μ\'ένιωθε, ότι με νιαζόταν, ότι μαζί του ένιωσα σημαντική. Με διαφορά ηλικίας που αγγίζει τα 10 χρόνια, αυτός ο άνθρωπος βρήκε σε μένα την πιο δίκαια κριτή των καταστάσεων που βίωνε εκείνο τον καιρό. Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει η επικοινωνία μας, είχε ζητήσει διαζύγιο από την επί 15 χρόνια σύζυγό του. Μ\'έναν γιο στην εφηβεία (14 ετών) και έναν δεύτερο στην ίδια περίπου ηλικία της κόρης μου (4 ετών), αντλούσε από μένα σημαντικές πληροφορίες για το πώς θα καταφέρει να κρατήσει μία ισορροπία στην ζωή του μέσα στην περίπλοκη κατάσταση που βίωνε. Κι εγω πάντα εκεί, έτοιμη να του αναπτερώσω το ηθικό, να του μεταδώσω θετική σκέψη και να τον βοηθήσω να βιώσει την θλίψη της απόφασής του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γιατί ακομα και αν ηταν αυτός που ζήτησε την λύση του γάμου, ήταν μία απόφαση που πολλές φορές του έφερνε παράπονο και κλάμα για την μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ακριβώς το αντίθετο από τον σύζυγό μου. Άκρως επικοινωνιακός, πνευματώδης, καλός ακροατής, με οξύτατη αντίληψη των καταστάσεων,με την γλυκιά κουβέντα πάντοτε και με ένα χαμόγελο που ακόμα και σε μικροσυγκρούσεις μας, ήταν το καλύτερο αντίδοτο. Πίστεψε τόσο πολύ σε μένα, όσο δεν έχω πιστέψει εγώ στον εαυτό μου. Με παρότρυνε να κάνω πράγματα που αγαπούσα αλλά και άλλα που είχα απλά αφήσει πίσω μου με τον πόνο της αποτυχίας. Μ\'έβαλε στις σκέψεις να δώσω πανελλήνιες για να πραγματοποιήσω ένα όνειρο που για μένα είχε πλέον ξεθωριάσει. Να μπω στο τμήμα ψυχολογίας, να κάνω κάτι για το οποίο θα αισθάνομαι κι εγώ υπερήφανη που το κατάφερα, λέγοντάς μου διαρκώς ότι ποτέ δεν είναι άργά....σε αντιπαραβολή με τον σύζυγο που όταν του ανέφερα τέτοιου είδους σκέψεις στα πλαίσια μίας απλής συζήτησης, με αποθάρυνε λέγοντας μου..\"τώρα στα γεράματα;\" Έπερνε παράδειγμα την συμπερφορά μου απέναντι στα παιδιά μου και την υιοθετούσε για τα δικά του, λέγοντάς μου διαρκώς ότι είμαι μία καταπληκτική μητέρα και τόσα άλλα.
Όταν άρχισα κι εγώ δειλά να αισθάνομαι πράγματα γι\'αυτόν, πανικοβλήθηκα. Είχα μπει σ\'έναν συναισθηματικό κυκεώνα και θεώρησα ότι ήταν άδικο για τον σύζυγό μου, παρ\'όλη την άσχημη συμπεριφορά του. Και απομακρύνθηκα....περισσότερ ο γιατι ήθελα να ξεκαθαρίσω μέσα μου ότι στην περίπτωση που θα διέλυα τον γάμο μου, δεν θα ήταν για την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου. Άλλωστε ο τρόπος που μ\'αντιμετώπιζε, δεν του άξιζε κιόλας. Δεν έπρεπε να είναι το δεκανίκι μου...αν ήταν γραφτό να ήμασταν μαζί κάποια στιγμή, θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρη και ελεύθερη από οποιαδήποτε παρελθοντική κατάσταση.
Μου εξέφραζε πάντοτε την ανάγκη να είναι μαζί μου αποδεχόμενος ολοκληρωτικά και την ύπαρξη των παιδιών μου. Ήθελε την ευτυχία μου, ακόμα και αν αυτό σήμαινε την παραμονή μου στον γάμο μου. Αρκεί εγώ να ήμουν καλά. Πάντα αυτό τον ένοιαζε...να είμαι καλά...και πάντα εκεί..κυματοθραύστης των καταστάσεων που βίωνα...δεν του άξιζε όμως...
Παρόλο που υπάρχει αυτός ο άνθρωπος στην ζωή μου, που σημειωτέον, μετά την απόφασή μου να δω κάποιον ειδικό,αποδέχτηκε την αποστασιοποίηση μου από αυτον για ν\'αποφύγω τυχόν πιέσεις και με πιο καθαρό μυαλό να πάρω την σωστότερη απόφαση, αισθάνομαι τόσο μετέωρη....περισσότερο όμως δεν θέλω να διαλύσω αυτή την βαθύτατη επαφή μας με το να κινούμαι σαν δορυφόρος μία γύρω από αυτόν και μία γύρω από τον σύζυγό μου. Τώρα που μιλάμε, δεν τον έχω ακούσει γι\'αρκετές ημέρες...μου έδωσε απλόχερα τον καθαρό χρόνο που χρειάζομαι για την ξεκάθαρη πια απόφασή μου...κι όμως...νιώθω να μου λείπει τόσο πολύ όχι ο εραστής, αλλά ο φίλος, ο άνθρωπός μου, αυτός που μπορούσα μαζί του να μοιραστώ τα πάντα...όμως μου ήταν αδύνατο να τον βλέπω να καταρρέει περιμένοντας...δεν του αξίζει κάτι τέτοιο με τίποτα...προτιμώ να τον στερούμαι, παρά να τον διαλύω...δεν ξέρετε όμως πόσο διαλύομαι εγώ η ίδια....είναι αδιανόητο να ξέρω την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου που καρτερικά περιμένει κι εγώ ν\'αναλώνομαι σε μία σχέση που με νεκρώνει...ακόμα και η ψυχολόγος μου συνέστησε ν\'αναβάλουμε την επόμενη συνεδρία μας μέχρι τις αρχές του επόμενου μήνα για να πάρω τον χρόνο μου...κι εγώ να βλέπω τις ημέρες να φεύγουν κι εγώ στάσιμη....λες και περιμένω δεν ξέρω κι εγώ τί...μήπως να περάσουν τα χρόνια μοιρολατρώντας και κάποια στιγμή να θυμάμαι την ευκαιρία για ευτυχία που βρέθηκε μπροστά μου κι εγώ απλά την κλώτσησα...? γιατί για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι δείγμα ευτυχίας...ξέρω ότι οι σχέσεις αναλώνονται στο πέρασμα του χρόνου, ξεθωριάζουν και χάνουν την ζωντάνια τους...όμως έχοντας και αυτός έναν αποτυχημένο γάμο στο ενεργητικό του, έναν γάμο στερημένο για χρόνια από επικοινωνία και συντροφικότητα, ξέρει τί ζητάει, μα πάνω απ\'όλα ξέρει τί πρέπει να δώσει για να πετύχει μία όμορφη σχέση...και ζητάμε ακριβώς τα ίδια...μία καλή κουβέντα και ένα χαμόγελο...
Πιθανόν να διαβάζει αυτές τις γραμμές...ξέρω ότι με αγαπάει...το νιώθω ακόμα και τώρα...και είμαι σίγουρη ότι γνωρίζει πολύ καλά το τί νιώθω κι εγώ γι\'αυτόν..συγνώμη
τον σωστο δρομο τον γνωριζει μονο η καρδια σου Νεκταρια....
και εισαι πολυ τυχερη που η καρδια σου εχει ακομα την ικανοτητα να επιλεγει....
....εγω στην θεση σου μονο την καρδια μου θα ακουγα..
ενας απλος επισκεπτης ειναι η ευτυχια και αν βρει την πορτα σου κλειστη,πολυ πιθανον να μην σου ξαναχτυπησει...
Νεκταρία....
διαβάζοντάς σε απλά διαολίζομαι.
Γεννάται δίλημμα όταν έχουμε δύο επιλογες με απλά διαφορετική προοπτική.
Απ\'ότι διαβάζω στα ποστ σου, η παραμονή στη σχέση με τον άντρα σου δεν παρουσιάζει καν δείγματα προοπτικής.
Άρα θες χρόνο για να επιλέξεις τι?
Και άντε να το δεχτώ ότι θες χρόνο αποστασιοποιημένη.
Κι από τους δύο όμως. Έτσι μόνο απόφασίζεις ξεκάθαρα.
Κοινώς θεωρώ ότι πρώτα θα πατήσεις στα δικά σου ποδαράκια και μετά θα μπορείς να αναζητήσεις σε κάποιου το πρόσωπο ότι σε κάνει ευτυχισμένη.
Και μην προλάβεις να φέρεις δικαιολογίες όπως συγγενείς, παιδιά κλπ.
Δεν νομίζω ότι η έμπρακτη συμβουλή στα παιδιά σου θα ήταν να ζουν παθητικά τη δυστυχία ε?
συμφωνω απολυτως Βερονικα..απλως πολλες φορες ο φοβος της ανασφαλειας και του αγνωστου υπερτερει με αποτελεσμα να αναβαλουμε συνεχως την ζωη μας.
Αυτό που λες Βερόνικα είναι το ζητουμενό μου...η αυτοδυναμία..μόνο αν βρω την δύναμη να ορθοποδήσω και κατ\'επέκταση να κλειδώσω αυτά που με πλήγωσαν στο παρελθόν σ\'ένα μικρό συρτάρι του μυαλού μου, θα μπορέσω και να δώσω αλλά και να πάρω ευτυχία...και φοβάμαι μήπως η ευτυχία όταν επιτέλους θα έχω ξεμπλέξει απ\'όλα, θα μ\'έχει απλά προσπεράσει...οι ανασφάλειες, πολλές..η μεγαλύτερη;..μήπως όλα αυτά που πέρασα είναι λανθασμένα συμπεράσματα του μυαλού μου(σε σχέση με την συμπεριφορά του άντρα μου),όμως από την άλλη πιστεύω ότι τα όρια του καθένα μας είναι διαφορετικά...δηλαδή αυτό που περνάω εγώ, για μία άλλη γυναίκα πιθανό να είναι δικαιολογίες εν αμαρτίες,οτι και καλά ψάχνομαι να \"εφεύρω\" αιτίες για το φευγιώ μου...είπα συγκεκριμένα στην ψυχολόγο ότι αν είχα κάτι πιο χειροπιαστό, ας πούμε βιαιοπραγία, θα ήμουν πιο ήσυχη με την συνείδησή μου...σήμερα λοιπόν έτυχε να παρακολουθήσω το τελευταίο μέρος της εκπομπής της Στεφανίδου, που ήταν κάποιο μοντέλο και έλεγε για το διαζύγιό της...άσκηση ψυχολογικής βίας έλεγε και η παρουσιάστρια για να μπορέσει να οριοθετήσει τον ορισμό της ψυχολογικής βίας, παρουσίασε κάποιες καρτέλες που ανέφεραν κάτω από ποιές περιπτώσεις μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο...σοκαρίστηκα πραγματικά όταν συνειδητοποίησα ότι όλες οι περιπτώσεις με αντιπροσώπευαν στο έπακρο...ειδικά όταν η Παπαδάκου που είναι πρόεδρος μίας οργάνωσης κατά της ψυχολογικής βίας, είπε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει σύγχηση στο μυαλό της γυναίκας γιατί πονάει χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει τον λόγο καθαρά σε σχέση με αυτή που έχει δεχτεί σωματική βία και βλέπει ποια σημάδια στο κορμί της της προκαλούν τον πόνο, κατάλαβα ότι ο τρόπος σκέψης μου είναι καθ\'όλα λογικός...
Αυτή η αναβλητικότητα όμως είναι που μ\'έχει κουράσει...πάντοτε στην ζωή μου αυτή η αναβλητικότητα μ\'έκανε να κοιτάω μετά από καιρό την ζωή μου και να μουτζώνομαι που δεν έκανα κάποια πράγματα την στιγμή που έπρεπε...και δεν μιλάω μονο στον γάμο μου, αλλά στην κοινωνική μου ζωή γενικότερα...πώς καταφέρνεις όμως να ξεφύγεις από αυτή την αναβλητικότητα..?
Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα για μένα αν αυτός μου ζητούσε για κάποιον λόγο διαζύγιο...το βάρος της ευθύνης των επιλογών σου είναι αβάστακτο σε τέτοιες περιπτώσεις...και πρέπει να είσαι ψυχικά ατσαλωμένη για να καταφέρεις να το κάνεις, να το αποδεκτείς και να προχωρήσεις σε κάτι πιο υγιές, έστω και αν αυτό είναι μία μοναχική ζωή...
Επίσης θα ήταν όλα πιο εύκολα αν είχαμε το μαγικό πινέλο της ραπουνζελ. Έχω κι εγώ κόρη βλέπεις.
Μη σκέφτεσαι. Πράξε. Μην περιμένεις να ατσαλωθείς εκ των προτέρων. Δε θα συμβεί. Βούτα στο βάλτο και κολύμπα. Αν πραγματικά το θέλεις θα βγεις καθαρή και πιο δυνατή.
Θα μπορούσα να σου γράφω ώρες για την εμπειρία μου σχετικά με ψυχολογικη βια.Και όχι καποιου άλοου προς εμένα. Αλλά από μένα σε μένα.
Θα σε δυναμώσουν οι καταστάσεις. Είναι θέμα επιβίωσης βλέπεις.