Ανάγκη για αποδοχή και αδυναμία οριοθέτησης
Το λέει ο τίτλος. Ένα παράδειγμα θα δώσω που με απασχολεί αυτόν τον καιρό και δείχνει την τεράστια ανάγκη μου για αποδοχή αναγνώριση και τα λοιπά. Δεν έχω αυτοπεποίθηση και δεν πιστεύω στον εαυτό μου. Νιώθω ότι όλο κάτι λείπει ότι πρέπει να πετύχω και κάτι παραπάνω, δεν είναι ευτυχισμένη.
Γνώρισα έναν τύπο ονλαιν, μου μιλούσε άσχημα και έκοψα επικοινωνία μαζί του. Νιώθω λες και έχασα ένα τεράστιο στήριγμα ενώ στην ουσία δε μου προσέφερε κανένα στήριγμα. Αυτή είναι η ανάγκη για αποδοχή που έχω που νομίζω ότι κάποιος άκυρος μου την καλύπτει αλλά δεν ισχύει αυτό και το βλέπω καθαρά. Αλλά δεν μπορώ να ξεφύγω. Δηλαδή σταμάτησα να του μιλάω και νιώθω σαν να κάνω απεξάρτηση μετράω τις μέρες κτλ
Τον έχω μπλοκάρει και παρόλα αυτά η ανάγκη μου για αποδοχή είναι τόσο μεγάλη και ο εγωισμός μου φυσικά, που κάπως κάπου και κατά κάποιο τρόπο ελπίζω να με κυνηγήσει. Ενώ ξέρω γω ο άνθρωπος δεν έχει λόγο να το κάνει. Αφού δε με θέλει και μου το είπε. Ήταν ξεκάθαρος. Έδειξε βέβαια και συμπεριφορά μια έτσι μια αλλιώς, μάλλον δεν ήταν σίγουρος τι νιώθει αν με θέλει ή όχι, αλλά μάλλον προς το όχι είναι. Εν πάση περιπτώσει εγώ νιώθω ότι η σημασία που μου δίνει ο άλλος είναι αυτή που θα με κάνει χαρούμενη. Το ξέρω ότι ζω σε μια πλάνη και ότι αυτό δεν είναι αλήθεια γιαυτό και απομακρυνθηκα.
Τώρα θα σας πω και την άλλη πλευρά του νομίσματος και θα δείτε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του τι περνάω. Ένας άλλος τύπος πριν από αυτόν, ήθελε να κάνουμε σχέση. Δεν ήταν ο τέλειος φυσικά για μένα αλλά δεν υπάρχει τέλειος. Έτσι λοιπόν μου είχε πει να βρεθούμε κτλ και μόλις στενεψε ο κλοιός και ήταν να βρεθούμε έκανα πίσω και έτρεξα μακριά. Άρχισα να βρίσκω ελαττώματα από το πουθενά, ναι μεν υπήρχαν κάποια άλλα εγώ τα έκανα να φαίνονται μεγαλύτερα ώστε να βρω δικαιολογία και να κόψω επικοινωνία. Θα μπορούσα να κάτσω και να το δουλέψω μαζί του αλλά με φόβισε η αποδοχή που μου έδειχνε, ένιωσα ότι δεν την αξίζω και έφυγα. Δε μιλάμε. Ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον. Και μάλιστα ήθελα πιο πολύ τον πάνω τύπο. Αυτόν δηλαδή που δε με θέλει.
Εγώ παρατηρώ κλασική έλλειψη αυτοεκτίμησης. Σαμποτάρω τον εαυτό μου με αυτόν που με θέλει και θέλει κάτι σοβαρό φοβάμαι και φεύγω. Ο άλλος που δε με θέλει θέλω να με θέλει και μόλις μου δείξει ότι με θέλει χάνω το πολύ ενδιαφέρον κι αρχίζω και φοβάμαι και φεύγω πάλι όπως έκανα με αυτόν που με ήθελε.
Οπότε μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Δεν μπορώ να απεξαρτηθώ από τη σημασία που μου δίνουν οι άλλοι. Δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου καθαρά, τον βλέπω μόνο μέσω των άλλων και μάλιστα τους έχω ανάγκη να μου δείξουν το ποια είμαι το τι αξίζω μέσα από τη σημασία που θα μου δώσουν το χρόνο που θα διαθέσουν για μένα το πόσα κομπλιμεντα θα μου κάνουν. Δηλαδή είμαι τελείως εξαρτημένη από το πώς θα μου φερθούν. Οπότε γενικά δεν έχω κανένα στήριγμα. Όσο μου δίνουν σημασία νιώθω τέλεια έχω ενέργεια νιώθω δυνατή και έχω όρεξη να θέσω στόχους που πριν ούτε καν θα άγγιζα, δηλαδή πέρα από τις καθημερινές ασχολίες. Όταν δε μου δίνουν σημασία αυτά τα άτομα που με ενδιαφέρουν νιώθω άσχημα νιώθω ότι εγώ φταίω που δε μου δίνουν σημασία γιατί δεν αξίζω γιατί κάτι έκανα λάθος γιατί δε θα βρω κανέναν να με θέλει. Ενώ δεν ισχύει αυτό. Βρέθηκαν άτομα που με ήθελαν και εγώ έφυγα. Ακόμα και αυτός που δε με ήθελε, ήθελε να κρατήσουμε επικοινωνία. Δεν έχω κάποια λύση γιατί πχ βλέπετε τωρα που απομακρυνθηκα από τον τύπο επειδή ήθελα κάτι παραπάνω από αυτόν ενώ ο τύπος δεν ήθελε και το σεβάστηκα. Αλλά και ο άλλος που με ήθελε γιατί έφυγα; Με αυτόν που δε με ήθελε νιώθω οτι κάτι μου λείπει επειδή δε μιλάμε πια. Και δε μου λείπει τα άκυρα που λέγαμε. Μου λείπει συγκεκριμένα το ενδιαφέρον που έδειχνε για μένα κι όχι τόσο αυτός.
Ελπίζω να μη με κρίνετε κι αν έχετε περάσει κάτι παρόμοιο να μου δώσετε καμία λύση ή καμιά τροφή για σκέψη.