Το εμπόδιο είναι οι δικοί μου ή εγώ τελικά;

Καλησπέρα παιδιά!! Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου(συνοπτικά) και αν κάποιος έχει βρεθεί σε αντίστοιχη θέση να μου πει τι έκανε και πως το αντιμετώπισε ή τι φταίει.. 'Ηρθε η στιγμή που ότι ονειρευόμουν τόσα χρόνια επιτέλους μπορώ να το κάνω. Να φύγω από το σπίτι μου... Μπορώ να νοικιάσω ένα σπίτι σε μια αξιοπρεπή θα έλεγα κατάσταση, να είμαι κοντά στη δουλειά μου, να μην ταλαιπωρούμαι μες τους δρόμους και φυσικά να είμαι μακριά από τους γονείς μου..να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου...
Έλα όμως που δεν ξέρω τι με κρατάει πίσω.. Φοβάμαι να το κάνω, βάζω εμπόδια και φοβάμαι κυρίως την αντίδρασή τους νομίζω.. Φοβάμαι τις συνέπειες μετά και ότι κάποια πράγματα θα χειροτερέψουν..
Να αναφέρω στο σημείο αυτό ότι και οι τρεις άνθρωποι της οικογένειάς μου είναι ο κάθε ένας και με ένα πρόβλημα υγείας. Το οποίο δεν λύνεται και ξέρω ότι όταν έρθει η ώρα θα πρέπει να "σηκώσω στις πλάτες μου" και τους τρεις. Κάπου εκεί αρχίζει ένα τεράστιο δρομολόγιο σκέψεων αυτοκαταστροφής, αυτολύπησης, απογοήτευσης και θυμού.. Από την άλλη σκέφτομαι ότι οικογένειά μου είναι, πρέπει να τους φροντίζω και τώρα που μπήκαν κάπως τα πράγματα σε μια σειρά και ακολουθούν τις αγωγές τους μπορώ να ζήσω ήρεμα και φυσιολογικά μαζί τους ενώ έχω περάσει τόσα κλπ κλπ....
Είναι πολύ μπερδεμένες οι σκέψεις μου και ενώ σκέφτομαι...μεγάλη κοπέλα είσαι δεν μπορείς να ζεις ακόμα με τους γονείς σου και θα μπορούσες να είχες οικογένεια και παιδιά κ να ήσουν πάλι μακριά, στο τέλος πάλι κάτι με κρατάει πίσω......

Έχει περάσει κάποιος από παρόμοια κατάσταση;

Quote:

---

Originally Posted by fanh

Καλησπέρα παιδιά!! Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου(συνοπτικά) και αν κάποιος έχει βρεθεί σε αντίστοιχη θέση να μου πει τι έκανε και πως το αντιμετώπισε ή τι φταίει.. 'Ηρθε η στιγμή που ότι ονειρευόμουν τόσα χρόνια επιτέλους μπορώ να το κάνω. Να φύγω από το σπίτι μου... Μπορώ να νοικιάσω ένα σπίτι σε μια αξιοπρεπή θα έλεγα κατάσταση, να είμαι κοντά στη δουλειά μου, να μην ταλαιπωρούμαι μες τους δρόμους και φυσικά να είμαι μακριά από τους γονείς μου..να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου...
Έλα όμως που δεν ξέρω τι με κρατάει πίσω.. Φοβάμαι να το κάνω, βάζω εμπόδια και φοβάμαι κυρίως την αντίδρασή τους νομίζω.. Φοβάμαι τις συνέπειες μετά και ότι κάποια πράγματα θα χειροτερέψουν..
Να αναφέρω στο σημείο αυτό ότι και οι τρεις άνθρωποι της οικογένειάς μου είναι ο κάθε ένας και με ένα πρόβλημα υγείας. Το οποίο δεν λύνεται και ξέρω ότι όταν έρθει η ώρα θα πρέπει να "σηκώσω στις πλάτες μου" και τους τρεις. Κάπου εκεί αρχίζει ένα τεράστιο δρομολόγιο σκέψεων αυτοκαταστροφής, αυτολύπησης, απογοήτευσης και θυμού.. Από την άλλη σκέφτομαι ότι οικογένειά μου είναι, πρέπει να τους φροντίζω και τώρα που μπήκαν κάπως τα πράγματα σε μια σειρά και ακολουθούν τις αγωγές τους μπορώ να ζήσω ήρεμα και φυσιολογικά μαζί τους ενώ έχω περάσει τόσα κλπ κλπ....
Είναι πολύ μπερδεμένες οι σκέψεις μου και ενώ σκέφτομαι...μεγάλη κοπέλα είσαι δεν μπορείς να ζεις ακόμα με τους γονείς σου και θα μπορούσες να είχες οικογένεια και παιδιά κ να ήσουν πάλι μακριά, στο τέλος πάλι κάτι με κρατάει πίσω......

Έχει περάσει κάποιος από παρόμοια κατάσταση;

---

Δεν το έχω περάσει, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως το μεγαλύτερο εμπόδιο σου είναι ο φόβος σου, όχι για το ότι θα μείνεις μόνη, αλλά για το αν θα τα καταφέρουν εκείνοι να ζήσουν και να επιβιώσουν χωρίς εσένα δίπλα τους.

ούτε εγώ έχω περάσει τα ίδια όμως, η ζωή σου είναι η ζωή σου, και είσαι υπεύθυνη για τον εαυτό σου.
συμφωνώ με μάιντκράιμ πως η σκέψη σου είναι στους άλλους περισσότερο.

τελικά αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα...οι άλλοι πάντα... είτε οικογένεια είτε φίλοι είτε δεν ξέρω ποιος...

Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση νιώθω ότι μένοντας εδώ κρατιούνται κάποιες ισορροπίες ενώ αν φύγω και χαλάσουν αυτά πάλι δεν θα είμαι χαρούμενη...απλά θα είμαι μακριά... Δεν ξέρω όλα ένα μπάχαλο στο μυαλό μου..

Quote:

---

Originally Posted by fanh

τελικά αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα...οι άλλοι πάντα... είτε οικογένεια είτε φίλοι είτε δεν ξέρω ποιος...

Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση νιώθω ότι μένοντας εδώ κρατιούνται κάποιες ισορροπίες ενώ αν φύγω και χαλάσουν αυτά πάλι δεν θα είμαι χαρούμενη...απλά θα είμαι μακριά... Δεν ξέρω όλα ένα μπάχαλο στο μυαλό μου..

---

Κοίτα είναι το θέμα τι σε χαλάει στη παρούσα κατάσταση; Για παράδειγμα έχεις κάποιον που σου λέει ότι πρέπει να μεινεις μόνη σου, ο γκόμενος σου έχει πρόβλημα με οτι μενεις με τους δικούς σου; Εσυ η ιδια θελεις ντε και καλά να μεινεις μόνη σου για εσένα την ίδια ή το κάνεις γιατί έτσι πιστεύεις πως πρεπει να γινει και θα νιωθεις ανεξάρτητη;

Ξέρεις την παραβολή με τον πάσσαλο και τον ελέφαντα...

Η γνώμη μου είναι ότι φυσικά ακόμα κι αν πάει κάποιος μακριά, παίρνει μαζί του και τον εαυτό του, ωστόσο επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι α) Είναι πολύ πιο εύκολο σιγά σιγά να αλλάξεις ο ίδιος τον εαυτό σου και να βάλεις όρια όταν είσαι μακριά β) Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη δηλαδή οι συνθήκες σε κάνουν να αλλάξεις θες δεν θες.

η συνήθεια όντως είναι μεγάλο πράγμα.
εσύ είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος κι οι δικοί σου ξεχωριστές προσωπικότητες ο καθένας τους.
ο καθένας σας έχει τον δικό του στόχο και σκοπό στη ζωή.
αν αισθάνεσαι οτι ζεις μαζι τους επειδή αλλιώς θα χαλάσει η ισορροπία στις σχέσεις σας, πρέπει να το συζητήσετε ανοιχτά και να τους κοινοποιήσεις τις σκέψεις σου για το μέλλον σου. προβλήματα πάντα θα υπάρχουν.

Καλησπέρα fanh! Είμαι περίπου στην ίδια φάση με εσένα. Δεν ξέρω την ηλικία σου, η δική μου ηλικία είναι κάπως προχωρημένη και για λόγους σπουδών και κακών αποφάσεων ξέμεινα στο πατρικό μου. Κι εμένα η μητέρα μου έχει σοβαρό χρόνιο πρόβλημα υγείας. Για την ακρίβεια σε λίγους μήνες θα έχω ξεμπερδέψει με τις σπουδές και θα έχω και την οικονομική δυνατότητα να κάνω μια νέα αρχή όντας ανεξάρτητη. Ο δικός μου φόβος είναι ακριβώς ίδιος με τον δικό σου: η αντίδραση τους. Τους έχω αναφέρει σε συζήτηση ότι μόλις τελειώσω με τις σπουδές μου θα φύγω σε δικό μου σπίτι. Ο ένας φάνηκε θετικός (δεν έφερε αντίρρηση) η μητέρα μου όμως διαφώνησε. Κατά τη γνώμη της επειδή είμαι σε μακροχρόνια σχέση θα πρέπει να σκέφτομαι να κάνω οικογένεια. Για να μην μακρηγορώ ξέρω ότι όταν έρθει η ώρα θα πει ότι είναι να πει αλλά θα αναγκαστεί να το δεχτεί. Δεν μπορεί να κλειδώσει την πόρτα και να μου πει "δεν πας πουθενά"! Παρόλα αυτά όσο σκέφτομαι τα επόμενα βήματα μου προσπαθώντας να τα οργανώσω κάπως και στο μυαλό μου στρεσάρομαι.

Λες έχουν θέματα υγείας. Το κατανοώ απόλυτα. Λες "θα τους σηκώσεις στις πλάτες σου". Με συγχωρείς αλλά δεν έχεις καμία τέτοια υποχρέωση. Είναι γονείς σου, βεβαίως και θα προστρέξεις σε βοήθεια τους αλλά μέχρι εκεί. Δεν είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις εσώκλειστη στο σπίτι τους για να τους φροντίζεις μια ζωή μέχρι να αφήσουν τούτο τον μάταιο κόσμο. Και τι θα απογίνει η δική σου ζωή; Τα όνειρα, οι στόχοι σου;

Λες ότι τώρα που παίρνουν την αγωγή τους μπορείς να ζεις ήρεμα και φυσιολογικά μαζί τους. Αυτό μου ακούγεται σαν επιθυμία να κάνεις μεγάλες υποχωρήσεις. Η ζωή σου τι θα απογίνει; Δεν "πρέπει" να φροντίζεις κανέναν. Η ψυχολόγος με την όποια συναντιέμαι μου είχε πει μια φορά σε ένα ανάλογο ντελίριο σκέψεων ότι "υποχρέωση για φροντίδα έχεις μόνο προς το ανήλικο παιδί σου". Έχεις ακούσει ποτέ τον όρο γονεοποιημένο παιδί; Δοκίμασε να τον ψάξεις, υπάρχουν ενδιαφέροντα βίντεο και στο Youtube.

Προσπάθησε να σκεφτείς τους λόγους που θα ήθελες να μείνεις μόνη σου. Προσπάθησε να φανταστείς πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς την υποχρέωση να φροντίζεις τους γονείς σου. Οι γονείς σου είναι ενήλικοι και είμαι σίγουρη ότι μπορούν να φροντίσουν τους εαυτούς τους.

Πριν χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να σκέφτομαι ότι "θα φροντίσω τους γονείς μου και θα τους ανταποδώσω για όλες αυτές τις θυσίες που έκαναν για εμένα". Πολύ λάθος σκέψη. Και η δική μου ζωή τι θα απογίνει; Δηλαδή σκέψου το σαν να δηλώνεις αμισθί αποκλειστική νοσοκόμα τους. Αυτό θέλεις για τη ζωή σου;

Φοβάσαι την αντίδραση τους λες. Ποια υποθέτεις ότι θα είναι η αντίδραση τους; Ας κάνουμε ένα υποθετικό σενάριο ότι τους λες "μαμά μπαμπά βρήκα σπίτι στο τάδε μέρος, το έκλεισα και τάδε του μήνα μπαίνω" αν τους έλεγες αυτό τι πιστεύεις ότι θα απαντούσαν;
Νιώθεις ότι θα τους εγκαταλείψεις;
Ή νιώθεις ότι θα χάσεις κι εσύ κάτι αν τους αφήσεις; Γράψε μου λίγα παραπάνω πράγματα για το πώς νιώθεις.

Κι εγώ φοβάμαι και για την ακρίβεια μπήκα στο φόρουμ για να ανοίξω ένα θέμα πάνω κάτω ίδιο με το δικό σου. Χάρηκα που διάβασα τις σκέψεις σου.
Μου είχαν πει κάποτε κάτι που με βοήθησε και με τη σειρά μου θα το πω κι εγώ σε σένα: η ζωή είναι πέρα από το comfort zone μας. :)

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Κοίτα είναι το θέμα τι σε χαλάει στη παρούσα κατάσταση; Για παράδειγμα έχεις κάποιον που σου λέει ότι πρέπει να μεινεις μόνη σου, ο γκόμενος σου έχει πρόβλημα με οτι μενεις με τους δικούς σου; Εσυ η ιδια θελεις ντε και καλά να μεινεις μόνη σου για εσένα την ίδια ή το κάνεις γιατί έτσι πιστεύεις πως πρεπει να γινει και θα νιωθεις ανεξάρτητη;

---

Ο μόνος που μου λέει να φύγω- εννοείται στα πλαίσια της συμβουλευτικής- είναι η ψυχολόγος μου που είναι και η μόνη που ξέρει όλην την αλήθεια.. Εκείνη ξέρει όλο το ιστορικό κ μου λέει ότι επειδή είμαι το υγιές μέλος πρέπει να μείνω μόνη μου για να μπορέσω να προχωρήσω στη ζωή. Κατα τα άλλα δεν έχω πίεση από αλλού...
Όμως πέρα από αυτό Θέλω να έχω το χώρο μου να μπορώ να φωνάξω έναν άνθρωπο να κάτσουμε. Να είμαι ανεξάρτητη, Να έχω όρεξη να βγω είτε για βόλτα είτε για τη δουλειά μου και να φτιαχτώ να βάλω τα καλά μου χωρίς να είμαι στεναχωρημένη για την όλη κατάσταση στο σπίτι, χωρίς να σκέφτομαι τα προβλήματά τους..... Νομίζω αρχίζω πλέον - πέρα από το είναι η ηλικία που εντάξει πόσο θα μένεις μαζί τους- αρχίζω να το έχω ανάγκη...

Quote:

---

Originally Posted by user

η συνήθεια όντως είναι μεγάλο πράγμα.
εσύ είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος κι οι δικοί σου ξεχωριστές προσωπικότητες ο καθένας τους.
ο καθένας σας έχει τον δικό του στόχο και σκοπό στη ζωή.
αν αισθάνεσαι οτι ζεις μαζι τους επειδή αλλιώς θα χαλάσει η ισορροπία στις σχέσεις σας, πρέπει να το συζητήσετε ανοιχτά και να τους κοινοποιήσεις τις σκέψεις σου για το μέλλον σου. προβλήματα πάντα θα υπάρχουν.

---

Δεν παίζει....με τους γονείς μου ποτέ δεν είχαμε επικοινωνία....ούτε για απλά πράγματα και πάντα τσακωνόντουσαν όταν ξεκινούσαμε να συζητήσουμε..

Quote:

---

Originally Posted by Phantom

Καλησπέρα fanh! Είμαι περίπου στην ίδια φάση με εσένα. Δεν ξέρω την ηλικία σου, η δική μου ηλικία είναι κάπως προχωρημένη και για λόγους σπουδών και κακών αποφάσεων ξέμεινα στο πατρικό μου. Κι εμένα η μητέρα μου έχει σοβαρό χρόνιο πρόβλημα υγείας. Για την ακρίβεια σε λίγους μήνες θα έχω ξεμπερδέψει με τις σπουδές και θα έχω και την οικονομική δυνατότητα να κάνω μια νέα αρχή όντας ανεξάρτητη. Ο δικός μου φόβος είναι ακριβώς ίδιος με τον δικό σου: η αντίδραση τους. Τους έχω αναφέρει σε συζήτηση ότι μόλις τελειώσω με τις σπουδές μου θα φύγω σε δικό μου σπίτι. Ο ένας φάνηκε θετικός (δεν έφερε αντίρρηση) η μητέρα μου όμως διαφώνησε. Κατά τη γνώμη της επειδή είμαι σε μακροχρόνια σχέση θα πρέπει να σκέφτομαι να κάνω οικογένεια. Για να μην μακρηγορώ ξέρω ότι όταν έρθει η ώρα θα πει ότι είναι να πει αλλά θα αναγκαστεί να το δεχτεί. Δεν μπορεί να κλειδώσει την πόρτα και να μου πει "δεν πας πουθενά"! Παρόλα αυτά όσο σκέφτομαι τα επόμενα βήματα μου προσπαθώντας να τα οργανώσω κάπως και στο μυαλό μου στρεσάρομαι.

Λες έχουν θέματα υγείας. Το κατανοώ απόλυτα. Λες "θα τους σηκώσεις στις πλάτες σου". Με συγχωρείς αλλά δεν έχεις καμία τέτοια υποχρέωση. Είναι γονείς σου, βεβαίως και θα προστρέξεις σε βοήθεια τους αλλά μέχρι εκεί. Δεν είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις εσώκλειστη στο σπίτι τους για να τους φροντίζεις μια ζωή μέχρι να αφήσουν τούτο τον μάταιο κόσμο. Και τι θα απογίνει η δική σου ζωή; Τα όνειρα, οι στόχοι σου;

Λες ότι τώρα που παίρνουν την αγωγή τους μπορείς να ζεις ήρεμα και φυσιολογικά μαζί τους. Αυτό μου ακούγεται σαν επιθυμία να κάνεις μεγάλες υποχωρήσεις. Η ζωή σου τι θα απογίνει; Δεν "πρέπει" να φροντίζεις κανέναν. Η ψυχολόγος με την όποια συναντιέμαι μου είχε πει μια φορά σε ένα ανάλογο ντελίριο σκέψεων ότι "υποχρέωση για φροντίδα έχεις μόνο προς το ανήλικο παιδί σου". Έχεις ακούσει ποτέ τον όρο γονεοποιημένο παιδί; Δοκίμασε να τον ψάξεις, υπάρχουν ενδιαφέροντα βίντεο και στο Youtube.

Προσπάθησε να σκεφτείς τους λόγους που θα ήθελες να μείνεις μόνη σου. Προσπάθησε να φανταστείς πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς την υποχρέωση να φροντίζεις τους γονείς σου. Οι γονείς σου είναι ενήλικοι και είμαι σίγουρη ότι μπορούν να φροντίσουν τους εαυτούς τους.

Πριν χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να σκέφτομαι ότι "θα φροντίσω τους γονείς μου και θα τους ανταποδώσω για όλες αυτές τις θυσίες που έκαναν για εμένα". Πολύ λάθος σκέψη. Και η δική μου ζωή τι θα απογίνει; Δηλαδή σκέψου το σαν να δηλώνεις αμισθί αποκλειστική νοσοκόμα τους. Αυτό θέλεις για τη ζωή σου;

Φοβάσαι την αντίδραση τους λες. Ποια υποθέτεις ότι θα είναι η αντίδραση τους; Ας κάνουμε ένα υποθετικό σενάριο ότι τους λες "μαμά μπαμπά βρήκα σπίτι στο τάδε μέρος, το έκλεισα και τάδε του μήνα μπαίνω" αν τους έλεγες αυτό τι πιστεύεις ότι θα απαντούσαν;
Νιώθεις ότι θα τους εγκαταλείψεις;
Ή νιώθεις ότι θα χάσεις κι εσύ κάτι αν τους αφήσεις; Γράψε μου λίγα παραπάνω πράγματα για το πώς νιώθεις.

Κι εγώ φοβάμαι και για την ακρίβεια μπήκα στο φόρουμ για να ανοίξω ένα θέμα πάνω κάτω ίδιο με το δικό σου. Χάρηκα που διάβασα τις σκέψεις σου.
Μου είχαν πει κάποτε κάτι που με βοήθησε και με τη σειρά μου θα το πω κι εγώ σε σένα: η ζωή είναι πέρα από το comfort zone μας. :)

---

Καλησπέρα!!
Είμαι σχεδόν 32 ετών...Δεν ξέρω αν είσαι κοντά σε μένα..Όμως νιώθω ότι είναι μια ηλικία που εφόσον μπορώ πρέπει να μείνω μόνη μου και να ανεξαρτητοποιηθώ. βαρέθηκα να κάνω ότι θέλουν οι άλλοι που ακόμα και αν δεν το ζητάνε με λόγια το ζητάνε έμμεσα. Όσον αφορά το γονεοποιημένο παιδί, είμαι με τη βούλα, μου το έχει πει η ψυχολόγος και αυτός είναι ένας από τους λόγους που πρέπει να φύγω από δω..
όσον αφορά τα θέματα υγείας δεν με πειράζει να είμαι δίπλα τους και να τους βοηθήσω γιατί κάπου βαθιά εκτός των άλλων συμαισθημάτων είναι οι γονείς μου και τους αγαπώ, όμως πρέπει να είμαι πρώτα εγώ καλά για να μπορέσω να το κάνω.. Να έχω φτιάξει και εγώ μια δική μου ζωή...

Εσύ πως έχεις σκεφτεί τη στιγμή που θα ρίξεις τη βόμβα;; Εννοώ το λες μια και έξω ή το πας μέσω διαδρομής να έρθει πιο μαλακά;;

Quote:

---

Originally Posted by fanh

Ο μόνος που μου λέει να φύγω- εννοείται στα πλαίσια της συμβουλευτικής- είναι η ψυχολόγος μου που είναι και η μόνη που ξέρει όλην την αλήθεια.. Εκείνη ξέρει όλο το ιστορικό κ μου λέει ότι επειδή είμαι το υγιές μέλος πρέπει να μείνω μόνη μου για να μπορέσω να προχωρήσω στη ζωή. Κατα τα άλλα δεν έχω πίεση από αλλού...
Όμως πέρα από αυτό Θέλω να έχω το χώρο μου να μπορώ να φωνάξω έναν άνθρωπο να κάτσουμε. Να είμαι ανεξάρτητη, Να έχω όρεξη να βγω είτε για βόλτα είτε για τη δουλειά μου και να φτιαχτώ να βάλω τα καλά μου χωρίς να είμαι στεναχωρημένη για την όλη κατάσταση στο σπίτι, χωρίς να σκέφτομαι τα προβλήματά τους..... Νομίζω αρχίζω πλέον - πέρα από το είναι η ηλικία που εντάξει πόσο θα μένεις μαζί τους- αρχίζω να το έχω ανάγκη...

---

Κάντο τότε αν νομίζεις πως θα σε κρατήσει πίσω (που ναι το να μένεις με τον μπαμπά και την μάμα σε κρατάει πίσω). Οπως και να έχει θα τους περάσει, μπορεί στην αρχή να μην τους αρέσει αλλά με το καιρό θα το συνηθίσουνε και θα το αποδεχθούνε...

Καλημέρα fanh!

Είμαστε κοντά στην ηλικία (εγώ είμαι 30). Καταλαβαίνω τι λες για την βοήθεια σε ζητήματα υγείας. Στην τελική δεν σκοπεύεις να αλλάξεις και πόλη, πάλι κοντά θα είσαι και αν χρειαστεί κάτι θα πας. Δεν συζητάμε για εγκατάλειψη δηλαδή, ούτε εγώ είχα κάτι τέτοιο κατά νου όταν σου έγραψα το σχόλιο. Όμως είναι διαφορετικό να μένεις μόνη σου. Να μπορείς να φέρεις έναν άνθρωπο στο σπίτι ΣΟΥ, είναι θέμα άνεσης και θα έλεγα ότι είναι και θέμα προσωπικής ζωής.

Εγώ έχω ρίξει ανάλογη "βόμβα" στο παρελθόν οπότε το πλάνο είναι να το κάνω πάλι έτσι. Όταν τελειώσω με την υποχρέωση μου για τις σπουδές θα τους πιάσω και θα τους πω "κοιτάξτε εγώ τελείωσα και είναι καιρός να πάω σε δικό μου σπίτι". Δεν ξέρω ακόμα σε ποιο σπίτι θα πάω (αν θα πάω στον φίλο μου ή θα νοικιάσω) αλλά έχω ένα χ χρονικό διάστημα για να το ξεδιαλύνω κι αυτό. Έχω ήδη πει δύο φορές τι σκοπεύω να κάνω. Την μία σε κοινή συζήτηση με όλους μας (ο ένας το είδε κάπως θετικά) και μία δεύτερη σε συζήτηση με την μαμά μου που έφερε κάποιες αντιρρήσεις (αβάσιμες κατ'εμέ). Μπορώ να σου πω σε προσωπικό μήνυμα περισσότερες λεπτομέρειες. Δεν είναι κάτι που δεν το περιμένουν πάντως. Και σκοπεύω να το ξαναπώ αν μου δοθεί μια ευκαιρία. Εγώ έχω έναν χρονικό ορίζοντα για να φύγω (τις σπουδές που τελειώνουν).

Έχεις δύο σημαντικά συν πάντως. Τη δουλειά σου και ότι πας σε ψυχολόγο. Εμένα η ψυχολόγος με βοήθησε πάρα πολύ σε αυτό το ζήτημα. Δουλειά δεν κατάφερα να βρω όσες φορές έψαξα. Η δουλειά σου είναι το πιο σημαντικό γιατί η εξάρτηση μας από αυτούς συνήθως είναι οικονομική. Εσύ αν καταλαβαίνω σωστά δεν εξαρτάσαι οικονομικά. Επομένως είναι ακόμα πιο εύκολο στην περίπτωση σου! :)

Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα. Θα φτιάξεις το σπίτι σου και θα τους βλέπεις με πρόγραμμα. Θα είναι μια υποχρέωση. Εάν τα πράγματα για αυτούς γίνουν χειρότερα θα στεναχωρηθεις αλλά είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα. Γιατί μπερδεύεις τόσο πολύ τα πράγματα δεν το καταλαβαίνω. Εάν δεν το καταλάβουν ξυδακι. Εάν στεναχωρήθουν είναι φυσιολογικό. Δεν έχεις καμία επιπλέον υποχρέωση.