Έχασα τη μανούλα μου απο καρκίνο!

Καλησπέρα. Αυτές τις μέρες κλείσαμε τα 40 της μανούλας μου! Έφυγε 57 χρονών τελείως ξαφνικά! Δε πρόλαβε να παλέψει, την έπιασε πόνος, μπήκε νοσοκομείο και μετά απο πολλές εξετάσεις βρήκαν προχωρημένο καρκίνο τελικού σταδίου και σε 20 μέρες έφυγε! Σπάνια ο πιο επιθετικός καρκίνος που έχουν δει μας είπαν!
Είναι το μόνο άτομο που πίστευα ότι θα ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τόσο γερή, τόσο ζωντανός άνθρωπος, είχε όλη τη ζωή μέσα της, είχαμε πολύ στενή σχέση, αν δεν την έβλεπα κάθε μέρα, μιλούσαμε 5-6 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να το αντέξω, δεν μπορώ, κάθε μέρα νιώθω και χειρότερα! Ήταν εκτός απο μάνα και η καλύτερή μου φίλη! Λέγαμε τα πάντα! Μου λείπει απίστευτα, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Δυστυχώς δεν έχω φίλες και παρέες να βγω και να το ξεπεράσω. Ειδικά τώρα και μια φίλη που είχα, με αποφεύγει, ο κόσμος δεν θέλει πόνο στη ζωή του, σε θέλει μόνο όταν είσαι καλά και γελάς. Στα δύσκολα μόνο οι άνθρωποι που σε αγαπάνε ανιδιοτελώς σε στηρίζουν και δυστυχώς έχασα το ένα. Με τον πατέρα μου είχαμε και έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Δεν μπορεί να με στηρίξει καθόλου, αποφεύγει να μιλάμε για τη μάνα μου, έτσι το περνάει εκείνος. Εγώ όμως νιώθω καλύτερα να μιλάω για εκείνη.
Θεωρώ την απώλεια της μάνας πολύ πιο δύσκολη, πόσο μάλιστα μια μάνα που λέγαμε τα πάντα και είχαμε τρομερή σχέση και αδυναμία η μια στην άλλη. Ο πατέρας έμεινε πίσω μόνος, δε μπορεί να φάει, να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σιδερώσει, έμεινε μισός, τα είχε έτοιμα απο τη μάνα μου. Μια γυναίκα όμως αν μείνει μόνη της όπως και να'χει θα τα καταφέρει πιο εύκολα όπως και τα παιδιά της.
Γιατί μπορεί να είναι τώρα ο πόνος μπροστά, αλλά με τον καιρό αρχίζουν να φαίνονται τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Όσοι χάσατε μητέρα και μάλιστα σχετικά νέα θα ήθελα να μου πείτε πως είστε τώρα, πως βοηθηθήκατε, ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός;

Λυπάμαι :(..
Μένεις με τον πατέρα σου;

Άλλους φίλους/φίλες έχεις?
Αδέρφια και στενούς συγγενείς έχεις?
Δικιά σου οικογένεια, φίλο, σχέση έχεις?
Πας εκκλησία, πιστεύεις στο Θεό?
Μείνε κοντά σε ανθρώπους, η επικοινωνία ακόμα κι αν αφορά άσχετα με τον πόνο θέματα, απαλύνει έστω λίγο την ψυχή, σε κάνει έστω λίγο να ξεφεύγεις, φτάνει να νιώθεις κάποια ζέστη συναισθήματος προς εσένα από αυτούς με τους οποίους επικοινωνείς, έστω απ αυτή την παρέα τους, απ τα λόγια τους φτάνει να χουν καλή διάθεση προς εσένα ακόμα κι αν η επικοινωνία αυτή δεν αφορά στο δικό σου θέμα. Η απομόνωση πάνω στον πόνο είναι ακόμα χειρότερη, έστω κι αν έχεις απόλυτο δίκαιο ότι στον πόνο σου δεν σε ξέρει, δεν σε θέλει κανείς. Δες αυτές τις διεξόδους που σου έγραψα. Ο άνθρωπος ιδίως σε τέτοιες στιγμές δεν πρέπει να μένει μόνος. Αναζήτησε κι όλους αυτούς που ήταν κοντά σας ή γνώριζαν για το πρόβλημα της μητέρας σου. Σου εύχομαι κουράγιο, δύναμη, φως στην ψυχή σου που θα φέρει σιγά σιγά τη γαλήνη.

Τα συλλυπητήρια μου!!

Ότι και να πούμε τα λόγια μας είναι φτωχά σε αυτό που νοιώθεις...
Πρέπει να φανείς πολύ δυνατή γιατί είχες μια πολύ δεμένη σχέση με την μητέρα σου και θα σου πάρει πολύ χρόνο για να ξεπεραστεί όλο αυτό..
Αυτό που θα σου πρότεινα αν και το θέλεις ήδη ...να μιλάς για εκείνη στους δικούς σου .
Μιλωντας σε τέτοια περιπτώσει βγάζουμε πολλα από μέσα μας και νοιώθουμε καλύτερα...

Το έζησα πριν έναμιση χρόνο με ένα πολύ δικό μου άνθρωπο που έχασε την μαμά της έτσι ξαφνικά 55 χρόνων ,έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή όπως ακριβώς και εσύ...
Ήμουν δίπλα της και αυτό που έκανε ήταν Ν μιλάει συνέχεια για εκείνη...όπου πηγαίναμε ότι καναμε πάντα κάτι είχε να μου λέει για εκείνη ,άλλες φορες έβαζε τα κλάμα ,άλλες φορε την θυμόταν και γελούσε ...
Ο πατέρα της ακριβώς τα ίδια ,απομονώθηκε αλλά σε δικο του σπίτι που είχαν ...Δεν μιλουσε σε κανενανκαι πολλές φορές μάλωναν πατέρα και κόρη γιατί εκείνος δεν ήθελε να μιλάει και εκείνη του θύμωνε ...νομιζς οτι την ξεχασε... Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο κάθε άνθρωπος βιώνει την απώλεια με διαφορετικό τρόπο ...
Δεν σου κρύβω πως παρά πολλά βράδια περασαμε ξενυχτωντας και κλαίγοντας ,με λυγμούς και αναφυλιτα και την ημέρα ήταν σαν ζόμπι...,
Ήταν παρά πολύ δύσκολο αλλά πλέον έναμιση χρόνο μετά δεν μπορώ να πω ότι το ξεπέρασε αλλά όλο αυτό έχει καταλαγιάσει μεχρι ενα σημειο.....πλέον δεν κλαίει τόσο συχνά ,αλλα όταν αναφέρεται σε εκείνη γιατί δεν έχει σταματήσει να το κάνει ,κατευθείαν ζωγραφιζεται μια μελανχολεια στο πρόσωπο της αλλά μετά από λίγο επανέρχεται...
Πριν λίγες μέρες ήταν ακόμα πιο δύσκολα για εκείνη γιατί έγινε και εκείνη μανούλα και μάλιστα το ήθελε τόσο πολύ που η χαρά της πολλές φορές επισκιαζοταν απο την απωλεια .....ήθελε πολύ να την είχε κοντά της όπως κάθε κορίτσι τέτοιες ώρες ....
Ο πατέρα της πλέον ζει μόνος του έχει μάθει να μαγειρεύει και μέσα από άλλες δραστηριότητες που έχει βρει και του αρέσουν ξεπερνάει την θλίψη του ...

Λέγοντας σου όλα αυτά θέλω να δεις ότι υπάρχουν ατομα με παρόμοια περιστατικά σαν το δικό σου που δεν ξεπεραστικαν τελειως .... απλα εμαθαν να ζουν με αυτα ....μονο ο χρονος θα σε βοηθήσει να καταλαγιάσει όλη αυτή η συναισθηματική φόρτωση που νοιώθεις τώρα...
Και φυσικά ένας ειδικός που θα σου δείξει τον τρόπο....
Πάντα όμως θα υπάρχει η σκέψη της που θα σου φέρνει κάποια μελανχολικα συναισθήματα .
Αυτό πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι ...
Ξερω πως μπορει να εισαι αρνητικη αυτη την στιγμη γιατι ηταν και εκεινη.....μην αποκλείσει όμως αυτή την σκέψη,απλά καν την λίγο στην άκρη....
Πάντα μου έλεγε ότι τι θα μου κάνει ο ψυχολόγος Θ μου φέρει την μαμά Μου πίσω?
Δεν είναι όμως έτσι ....Κανένας δεν θα φέρει τον άνθρωπο μας πίσω απλά ο ψυχολόγος μας μαθαίνει πως να διαχειριζομαστε ολα αυτά τα συναισθήματα ...
Ξέρεις είναι άνθρωποι που δεν θέλουν να ξεχάσουν αυτόν που έφυγε γιατί νοιώθουν ενοχές ....Έτσι είναι και η φίλη μου..
Και όταν τελικά την κατάφερα και πήγε,πηγε με την προυποθεση να μην μπει στην διαδικασία να ξεχάσει ήθελε απλά να μάθει να ζει με τις αναμνήσεις της ,αλλά παράλληλα να μπορεί να διαχειρίζεται όλα αυτά τα συναισθήματα ...

Τα κατάφερε ως ένα βαθμό ,θέλει πολύ δουλειά ,οδό πιο δεμένος είσαι με ένα άνθρωπο τόσο πιο δύσκολο είναι...

Όσο και να σου κοστίζει μην το αφεινεις να σε πάρει από κάτω ,ούτε εσένα ούτε τον πστερα σου ...
Ο πάτος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολος μην του κάνεις την χάρη και φτάσεις εκεί.

Τα θερμά μου συλλυπητήρια!!! Και η μητέρα μου έφυγε πριν 10 χρόνια από καρκίνο πριν την ώρα της. Οι τελευταίοι 4 μήνες ήταν ένα παρατεταμένο μαρτύριο. Ήταν σε αποσύνθεση ενώ ήταν ζωντανή. Δεν μπορούσε να καταπιεί και της έκαναν συνεχώς αναρρόφηση για να μην πνιγεί. Δεν ξεχνάω το τρόμο στο βλέμμα της. Κάθε μέρα την σκέφτομαι και μου λείπει. Ο πόνος με το χρόνο περνάει, θα σου λείπει όμως. Τώρα για εσένα είναι η περίοδος πένθους, έχεις στιγμές που κλαις ποτάμια και στιγμές που συνεχίζεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είναι εντελώς φυσιολογικό και θα περάσει σταδιακά. Το ξέρω ότι στα δύσκολα οι φίλοι εξαφανίζονται. Όποτε ευτυχώς που είσαι εδώ, πες εδώ τον πόνο σου, θα σε βοηθήσει.

Τα συλληπητηρια μου...εγω εχω την μητερα μου εδω και 3 χρονια επιζουσα απο βαρυτατο εγκεφαλικο.Εχει ημιπληγια απο αριστερα και βαρυτατη ανοια συνεπεια του αεε.Την βλεπω να λιωνει εδω και 3 χρονια σε ενα κρεβατι.Ειναι σαν να πεθαινει καθε μερα,και εγω ειμαι πλεον στα κοκκινα.Η φροντιδα τετοιου ασθενη ειναι ψυχοφθορα...και ο ιδιος υποφερει κ ο φροντιστης.Δεν ξερω πραγματικα τι ειναι καλυτερο.(Μαλλον ξερω απλα δεν θελω να το λεω)...απλα να σκεφτεσαι οτι πλεον η μανουλα σου δεν θα υποφερει πια και η ψυχη της θα εχει αναπαυτει.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Λυπάμαι :(..
Μένεις με τον πατέρα σου;

---

Όχι, νοικιάζω με τον σύζυγό μου, δεν έχουμε παιδιά ακόμη.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Άλλους φίλους/φίλες έχεις?
Αδέρφια και στενούς συγγενείς έχεις?
Δικιά σου οικογένεια, φίλο, σχέση έχεις?
Πας εκκλησία, πιστεύεις στο Θεό?
Μείνε κοντά σε ανθρώπους, η επικοινωνία ακόμα κι αν αφορά άσχετα με τον πόνο θέματα, απαλύνει έστω λίγο την ψυχή, σε κάνει έστω λίγο να ξεφεύγεις, φτάνει να νιώθεις κάποια ζέστη συναισθήματος προς εσένα από αυτούς με τους οποίους επικοινωνείς, έστω απ αυτή την παρέα τους, απ τα λόγια τους φτάνει να χουν καλή διάθεση προς εσένα ακόμα κι αν η επικοινωνία αυτή δεν αφορά στο δικό σου θέμα. Η απομόνωση πάνω στον πόνο είναι ακόμα χειρότερη, έστω κι αν έχεις απόλυτο δίκαιο ότι στον πόνο σου δεν σε ξέρει, δεν σε θέλει κανείς. Δες αυτές τις διεξόδους που σου έγραψα. Ο άνθρωπος ιδίως σε τέτοιες στιγμές δεν πρέπει να μένει μόνος. Αναζήτησε κι όλους αυτούς που ήταν κοντά σας ή γνώριζαν για το πρόβλημα της μητέρας σου. Σου εύχομαι κουράγιο, δύναμη, φως στην ψυχή σου που θα φέρει σιγά σιγά τη γαλήνη.

---

Όχι, δυστυχώς δεν έχω φίλους. Έναν αδερφό έχω ο οποίος μένει με τον πατέρα μου. (πάλι καλά γιατι θα τρελαινόταν)
Είμαι παντρεμένη και έχω τον άντρα μου να με στηρίζει, αλλά και αυτός δεν ήταν καλά λόγω προβλήματος και μας έπεσαν όλα μαζί. Ποιός να παρηγορήσει ποιόν;
Το αν πιστεύω θέλει συζήτηση. Δεν μπορώ να πω ναι ή όχι!
Προσπαθώ να βγαίνω, μόνο με τον άντρα μου αφού δεν έχω άλλον κανένα! Μια φίλη που έχω, όλο δε μπορεί όλο δουλειές έχει.
Σ'ευχαριστώ πολύ!

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Τα συλλυπητήρια μου!!

---

Να'σαι καλά.

Quote:

---

Originally Posted by ntinti

Ότι και να πούμε τα λόγια μας είναι φτωχά σε αυτό που νοιώθεις...
Πρέπει να φανείς πολύ δυνατή γιατί είχες μια πολύ δεμένη σχέση με την μητέρα σου και θα σου πάρει πολύ χρόνο για να ξεπεραστεί όλο αυτό..
Αυτό που θα σου πρότεινα αν και το θέλεις ήδη ...να μιλάς για εκείνη στους δικούς σου .
Μιλωντας σε τέτοια περιπτώσει βγάζουμε πολλα από μέσα μας και νοιώθουμε καλύτερα...

Το έζησα πριν έναμιση χρόνο με ένα πολύ δικό μου άνθρωπο που έχασε την μαμά της έτσι ξαφνικά 55 χρόνων ,έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή όπως ακριβώς και εσύ...
Ήμουν δίπλα της και αυτό που έκανε ήταν Ν μιλάει συνέχεια για εκείνη...όπου πηγαίναμε ότι καναμε πάντα κάτι είχε να μου λέει για εκείνη ,άλλες φορες έβαζε τα κλάμα ,άλλες φορε την θυμόταν και γελούσε ...
Ο πατέρα της ακριβώς τα ίδια ,απομονώθηκε αλλά σε δικο του σπίτι που είχαν ...Δεν μιλουσε σε κανενανκαι πολλές φορές μάλωναν πατέρα και κόρη γιατί εκείνος δεν ήθελε να μιλάει και εκείνη του θύμωνε ...νομιζς οτι την ξεχασε... Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο κάθε άνθρωπος βιώνει την απώλεια με διαφορετικό τρόπο ...
Δεν σου κρύβω πως παρά πολλά βράδια περασαμε ξενυχτωντας και κλαίγοντας ,με λυγμούς και αναφυλιτα και την ημέρα ήταν σαν ζόμπι...,
Ήταν παρά πολύ δύσκολο αλλά πλέον έναμιση χρόνο μετά δεν μπορώ να πω ότι το ξεπέρασε αλλά όλο αυτό έχει καταλαγιάσει μεχρι ενα σημειο.....πλέον δεν κλαίει τόσο συχνά ,αλλα όταν αναφέρεται σε εκείνη γιατί δεν έχει σταματήσει να το κάνει ,κατευθείαν ζωγραφιζεται μια μελανχολεια στο πρόσωπο της αλλά μετά από λίγο επανέρχεται...
Πριν λίγες μέρες ήταν ακόμα πιο δύσκολα για εκείνη γιατί έγινε και εκείνη μανούλα και μάλιστα το ήθελε τόσο πολύ που η χαρά της πολλές φορές επισκιαζοταν απο την απωλεια .....ήθελε πολύ να την είχε κοντά της όπως κάθε κορίτσι τέτοιες ώρες ....
Ο πατέρα της πλέον ζει μόνος του έχει μάθει να μαγειρεύει και μέσα από άλλες δραστηριότητες που έχει βρει και του αρέσουν ξεπερνάει την θλίψη του ...

Λέγοντας σου όλα αυτά θέλω να δεις ότι υπάρχουν ατομα με παρόμοια περιστατικά σαν το δικό σου που δεν ξεπεραστικαν τελειως .... απλα εμαθαν να ζουν με αυτα ....μονο ο χρονος θα σε βοηθήσει να καταλαγιάσει όλη αυτή η συναισθηματική φόρτωση που νοιώθεις τώρα...
Και φυσικά ένας ειδικός που θα σου δείξει τον τρόπο....
Πάντα όμως θα υπάρχει η σκέψη της που θα σου φέρνει κάποια μελανχολικα συναισθήματα .
Αυτό πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι ...
Ξερω πως μπορει να εισαι αρνητικη αυτη την στιγμη γιατι ηταν και εκεινη.....μην αποκλείσει όμως αυτή την σκέψη,απλά καν την λίγο στην άκρη....
Πάντα μου έλεγε ότι τι θα μου κάνει ο ψυχολόγος Θ μου φέρει την μαμά Μου πίσω?
Δεν είναι όμως έτσι ....Κανένας δεν θα φέρει τον άνθρωπο μας πίσω απλά ο ψυχολόγος μας μαθαίνει πως να διαχειριζομαστε ολα αυτά τα συναισθήματα ...
Ξέρεις είναι άνθρωποι που δεν θέλουν να ξεχάσουν αυτόν που έφυγε γιατί νοιώθουν ενοχές ....Έτσι είναι και η φίλη μου..
Και όταν τελικά την κατάφερα και πήγε,πηγε με την προυποθεση να μην μπει στην διαδικασία να ξεχάσει ήθελε απλά να μάθει να ζει με τις αναμνήσεις της ,αλλά παράλληλα να μπορεί να διαχειρίζεται όλα αυτά τα συναισθήματα ...

Τα κατάφερε ως ένα βαθμό ,θέλει πολύ δουλειά ,οδό πιο δεμένος είσαι με ένα άνθρωπο τόσο πιο δύσκολο είναι...

Όσο και να σου κοστίζει μην το αφεινεις να σε πάρει από κάτω ,ούτε εσένα ούτε τον πστερα σου ...
Ο πάτος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολος μην του κάνεις την χάρη και φτάσεις εκεί.

---

Αυτό κάνω ήδη, μιλάω στους άλλους για τη μανούλα μου και με χαλαρώνει, νομίζω πως την έχω εκεί μαζί μου.
Κι εγώ, περίμενα να ζήσω την απόλυτη ευτυχία, να κάνω ένα παιδάκι και να έχω τη μανούλα μου, κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ. Το σκέφτομαι συνέχεια ότι δε πρόλαβε εγγονάκι!
Όσο για τον ψυχολόγο δεν είμαι αρνητική, όπως πας στον παθολόγο, στον καρδιολόγο ή στον δερματολόγο, πας και στον ψυχολόγο όταν πονάει η ψυχή!
Αυτό που σκέφτομαι για να μη με πάρει απο κάτω, είναι πως "ή κάθομαι και κλείνομαι στον εαυτό μου, κλαίγοντας όλη μέρα πάνω απο τον τάφο και εκλιπαρώντας να γυρίσει πίσω, με αποτέλεσμα να τρελαθώ τελείως", ή να συνεχίσω, να το πάρω απόφαση ότι η μαμά μου δε γυρίζει πίσω και να ζω με τις αναμνήσεις της, να μάθω να διαχειρίζομαι τη κατάσταση". Επέλεξα το δεύτερο, είναι πολύ δύσκολο βέβαια αλλά ελπίζω στον χρόνο που θα περνάει.
Τον πατέρα μου δεν μπορώ να του κάνω τίποτα, δεν μιλάει καθόλου για εκείνη, η αν μιλήσει τον παίρνει απο κάτω και κατεβάζει το κεφάλι, εγώ με τον αδερφό μου όμως μιλάμε συνέχεια για πράγματα που έκανε, τι έλεγε, αναπολούμε στιγμές, αλλά όχι μπροστά στον πατέρα μου, δεν θέλει να ακούει. Εϊναι άμυνα, τρόπος να επιβιώσει.
Σέυχαριστώ πολύ!

Quote:

---

Originally Posted by Nikolas73

Τα θερμά μου συλλυπητήρια!!! Και η μητέρα μου έφυγε πριν 10 χρόνια από καρκίνο πριν την ώρα της. Οι τελευταίοι 4 μήνες ήταν ένα παρατεταμένο μαρτύριο. Ήταν σε αποσύνθεση ενώ ήταν ζωντανή. Δεν μπορούσε να καταπιεί και της έκαναν συνεχώς αναρρόφηση για να μην πνιγεί. Δεν ξεχνάω το τρόμο στο βλέμμα της. Κάθε μέρα την σκέφτομαι και μου λείπει. Ο πόνος με το χρόνο περνάει, θα σου λείπει όμως. Τώρα για εσένα είναι η περίοδος πένθους, έχεις στιγμές που κλαις ποτάμια και στιγμές που συνεχίζεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είναι εντελώς φυσιολογικό και θα περάσει σταδιακά. Το ξέρω ότι στα δύσκολα οι φίλοι εξαφανίζονται. Όποτε ευτυχώς που είσαι εδώ, πες εδώ τον πόνο σου, θα σε βοηθήσει.

---

Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ!
Το μόνο που με παρηγορεί λιγάκι είναι ότι δεν υπέφερε, ήταν λίγες οι μέρες, μια χημειοθεραπεία πρόλαβε να κάνει και μας μαχαίρωνε τη καρδιά το πως τη βλέπαμε να υποφέρει!
Είναι πρωτόγνωρα συναισθήματα και δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν και σε πόσο καιρό. Αυτό που αναφέρεις όντως συμβαίνει. ΕΙδικά όταν μένω μόνη, κλαίω με λυγμούς, αλλά με κόσμο ξεχνιέμαι και νομίζω ότι δεν έφυγε αλλά είναι στο πατρικό μου!
Σ'ευχαριστώ πολύ, πραγματικά δεν ξέρω που αλλού να μιλήσω, μέχρι τώρα ότι πρόβλημα είχα το έλεγα στη μανούλα μου και με βοηθούσε πολύ, έστω που εκφράζομαι απο εδώ μέσα είναι σημαντικό!

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΝΟΣ 14

Τα συλληπητηρια μου...εγω εχω την μητερα μου εδω και 3 χρονια επιζουσα απο βαρυτατο εγκεφαλικο.Εχει ημιπληγια απο αριστερα και βαρυτατη ανοια συνεπεια του αεε.Την βλεπω να λιωνει εδω και 3 χρονια σε ενα κρεβατι.Ειναι σαν να πεθαινει καθε μερα,και εγω ειμαι πλεον στα κοκκινα.Η φροντιδα τετοιου ασθενη ειναι ψυχοφθορα...και ο ιδιος υποφερει κ ο φροντιστης.Δεν ξερω πραγματικα τι ειναι καλυτερο.(Μαλλον ξερω απλα δεν θελω να το λεω)...απλα να σκεφτεσαι οτι πλεον η μανουλα σου δεν θα υποφερει πια και η ψυχη της θα εχει αναπαυτει.

---

Να είσαι καλά. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ο πατέρας μου όταν ξενιχτούσε στο πλευρό της τη μέρα που έκανε χημειοθεραπεία, υπέφερε και ο ίδιος τρομερά αφού γυρνάει και μας λέει "απο τη μια καλύτερα να φύγει γρήγορα να ημν υποφέρει, γιατί αν προλάβει δεύτερη χημειοθεραπεία και είναι έτσι δεν θα αντέξω ούτε εγώ" ΑΝτιθέτως ο αδερφός μου κι εγώ λέγαμε ας ζήσει η μανούλα μας και θα την φροντίζουμε εμείς στο σπίτι, θα την εξυπηρετούμε, ότι χρειαστεί, αρκεί να ζήσει! Άρχισε να πρήζεται και να μην μπορεί ούτε να γυρίσει στο κρεβάτι, δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της κι όμως ακόμη και έτσι εμείς τη θέλαμε και έτσι! Τόσο πολύ την αγαπούσαμε και την αγαπάμε. Τώρα που πέρασαν λίγες μέρες, το σκεφτόμαστε καλύτερα και λέμε πως θα ήταν δυστυχισμένος ένας άνθρωπος όλο ζωή, που ήθελε να κάνει εκδρομές, να πάει παντού, να έχει παρέες, να πάει σινεμά, θέατρα, εκδηλώσεις, να είναι ξαπλωμένη και κατάκοιτη σε ένα κρεβάτι όλη μέρα! Θα ήταν δυστυχισμένη και θα παρακαλούσε μόνη της να φύγει. Τώρα λέμε πως έφυγε ζώντας μέχρι τον τελευταίο καιρό τη ζωή της, χωρίς άγχος για το μέλλον, χωρίς να ξέρει ότι έχει καρκίνο, εκτός απο τις τελευταίες 20 μέρες.
Εϊμαι σίγουρη πως αν υπάρχει παράδεισος είναι εκεί. Ζήτησε να εξομολογηθεί πριν φύγει. Το κατάλαβε και πρόλαβε να μας πει να είμαστε ευτυχισμένοι και θα έρθουν πολλές χαρές στη ζωή μας. Το σκέφτομαι και κλαίω!

Κορίτσι μου μιλάς τόσο όμορφα για την μανούλα σου που πραγματικά με συγκινείς χωρίς να σε ξέρω....

Να συνεχίσεις να το κάνεις ,οπότε νοιωθεις την ανάγκη να βγάλεις κατι από μέσα σου να βρίσκεις κάποιον να σε ακούει!
Και αν δεν βρίσκεις ελα εδω και γράφε σελίδες για εκείνη,εγώ προσωπικά και πιστεύω και άλλα άτομα θα είμαστε εδώ να σε "ακουμε".

Και να είσαι περήφανη για εκείνη γιατί πρόλαβε όπως λες να ζήσει όμορφα και το κυριότερο να φτιάξει μια όμορφη οικογένεια και δεμένη απ' όσο βλέπω ..
Δώσε χρόνο στον πατέρα σου και ας τον να το διαχειριστεί όπως θέλει εκείνος .
Είμαι σίγουρη καλή μου πως όσο κλισέ και αν είναι εγώ το λέω και το πιστεύω ...είναι κάπου εκεί η μανούλα σου και όχι απλώς σε βλέπει ,αλλά από την μέρα που έφυγες απέκτησες ένα φύλακα άγγελο !
δεν θέλει να σας βλέπει να είστε στεναχωρημένοι ,σας θέλει χαρούμενους και ζωντανούς δε όλα !
Πρόσεχε τον ευατο σου και τους δικους σου και αν δεις ότι δεν μπορείς να τα διαχειριστής όλο αυτά ζ'ητα βοήθεια μόνο καλό θα σου κάνει.

@ntinti Να είσαι καλά κορίτσι μου. Μου δίνεις κουράγιο κι εσύ αλλά και τα προηγούμενα σχόλια των υπολοίπων. Με ηρεμεί να μιλάω για εκείνη, να αναφέρω πράγματα που έκανε, νιώθω ότι είναι εδώ και δεν έφυγε ποτέ. Τώρα το πρωί πριν ξυπνήσω την έβλεπα όνειρο και είχα καιρό να τη δω. Ότι ήταν καλύτερα μετά τη χημειοθεραπεία, πολύ καλά και γυρνάω και της λέω κλαίγοντας με λυγμούς και αγκαλιάζοντάς την σφιχτά "μανούλα μου μην πάθεις τίποτα, σε παρακαλώ, προσπάθησε να ζήσεις" και μου λέει χαιδευοντάς με, γλυκιά μου μη φοβάσαι, δεν παθαίνω τίποτα!
Να είσαι καλά σ'ευχαριστώ πολύ, αν δω ότι φτάνω σε σημείο να μην τη παλεύω θα ζητήσω βοήθεια. Προς το παρόν νιώθω μια απίστευτη δύναμη που δεν ξέρω απο που την αντλώ πραγματικά! Και μόνο στη σκέψη κάποιες στιγμές ότι η μανούλα μου θα πάθει κάτι τρελαινόμουν, νόμιζα ότι δεν θ'αντέξω. Τελικά απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου που βρίσκω το κουράγιο! Ίσως τα τελευταία λόγια της να συνεχίσουμε δυνατοί, όπως ήταν εκείνη, δεν την τρόμαζε τίποτα, σκέφτομαι πως αυτό θα ήθελε κι εκείνη, να μην το βάλουμε κάτω!

Μένω σε ενοίκιο δύο τετράγωνα παρακάτω απο το πατρικό μου για να έρχεται η μανούλα μου για καφέ, βόλτα, να πηγαίνω κι εγώ, όταν έχω ένα παιδί να μην ταλαιπωρείται αν θέλω να το κρατήσει. Ήταν τόσο ζωντανός αλλά και τόσο διακριτικός άνθρωπος ταυτόχρονα! Τον γαμπρό της τον λάτρευε, όπως και ο άντρας μου εκείνη, όταν του ανακοίνωσα τι έχει η μανούλα μου, έκλαιγε με λυγμούς, δεν μπορούσα να τον συνεφέρω. Ακόμη κλαίει, ακόμη κλαίμε. Τους έβλεπα και τους χαιρόμουν! Ούτε παραγγελία να ήταν τόσο καλές σχέσεις και δυστυχώς δεν κράτησαν. Τέτοια ανιδιοτελή αγάπη της μάνας και ειδικά αυτής της μάνας δεν ξανα βρίσκεις πουθενά! Είναι μία και μοναδική όσο ζούμε!

ΚΙ εκεί σκέφτομαι γιατί να φεύγει ένας άνθρωπος που μόνο καλό κάνει στους γύρω του; Που βοηθούσε τόσο κόσμο; (μας πιάνουν και μας λένε ότι βοηθούσε κόσμο που δεν γνωρίζαμε τίποτα) Έρχονται οι ίδιοι και μας το λένε!
Και βλέπω ανθρώπους που μόνο κακό κάνουν στους άλλους ζούνε 90 χρόνια και ταλαιπωρούν τους γύρω τους! Με βασανίζουν τέτοιου είδους σκέψεις!

Quote:

---

Originally Posted by Άτυχη

@ntinti Να είσαι καλά κορίτσι μου. Μου δίνεις κουράγιο κι εσύ αλλά και τα προηγούμενα σχόλια των υπολοίπων. Με ηρεμεί να μιλάω για εκείνη, να αναφέρω πράγματα που έκανε, νιώθω ότι είναι εδώ και δεν έφυγε ποτέ. Τώρα το πρωί πριν ξυπνήσω την έβλεπα όνειρο και είχα καιρό να τη δω. Ότι ήταν καλύτερα μετά τη χημειοθεραπεία, πολύ καλά και γυρνάω και της λέω κλαίγοντας με λυγμούς και αγκαλιάζοντάς την σφιχτά "μανούλα μου μην πάθεις τίποτα, σε παρακαλώ, προσπάθησε να ζήσεις" και μου λέει χαιδευοντάς με, γλυκιά μου μη φοβάσαι, δεν παθαίνω τίποτα!
Να είσαι καλά σ'ευχαριστώ πολύ, αν δω ότι φτάνω σε σημείο να μην τη παλεύω θα ζητήσω βοήθεια. Προς το παρόν νιώθω μια απίστευτη δύναμη που δεν ξέρω απο που την αντλώ πραγματικά! Και μόνο στη σκέψη κάποιες στιγμές ότι η μανούλα μου θα πάθει κάτι τρελαινόμουν, νόμιζα ότι δεν θ'αντέξω. Τελικά απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου που βρίσκω το κουράγιο! Ίσως τα τελευταία λόγια της να συνεχίσουμε δυνατοί, όπως ήταν εκείνη, δεν την τρόμαζε τίποτα, σκέφτομαι πως αυτό θα ήθελε κι εκείνη, να μην το βάλουμε κάτω!

Μένω σε ενοίκιο δύο τετράγωνα παρακάτω απο το πατρικό μου για να έρχεται η μανούλα μου για καφέ, βόλτα, να πηγαίνω κι εγώ, όταν έχω ένα παιδί να μην ταλαιπωρείται αν θέλω να το κρατήσει. Ήταν τόσο ζωντανός αλλά και τόσο διακριτικός άνθρωπος ταυτόχρονα! Τον γαμπρό της τον λάτρευε, όπως και ο άντρας μου εκείνη, όταν του ανακοίνωσα τι έχει η μανούλα μου, έκλαιγε με λυγμούς, δεν μπορούσα να τον συνεφέρω. Ακόμη κλαίει, ακόμη κλαίμε. Τους έβλεπα και τους χαιρόμουν! Ούτε παραγγελία να ήταν τόσο καλές σχέσεις και δυστυχώς δεν κράτησαν. Τέτοια ανιδιοτελή αγάπη της μάνας και ειδικά αυτής της μάνας δεν ξανα βρίσκεις πουθενά! Είναι μία και μοναδική όσο ζούμε!

ΚΙ εκεί σκέφτομαι γιατί να φεύγει ένας άνθρωπος που μόνο καλό κάνει στους γύρω του; Που βοηθούσε τόσο κόσμο; (μας πιάνουν και μας λένε ότι βοηθούσε κόσμο που δεν γνωρίζαμε τίποτα) Έρχονται οι ίδιοι και μας το λένε!
Και βλέπω ανθρώπους που μόνο κακό κάνουν στους άλλους ζούνε 90 χρόνια και ταλαιπωρούν τους γύρω τους! Με βασανίζουν τέτοιου είδους σκέψεις!

---

Κοριτσι μου ενα θα σου πω ...ξαναζω ακριβως τα ιδια που περασα και τοτε ....
Τοση ομοιοτητα δεν το πιστευω ειλικρινα.....επηρεαστικα τοσο πολυ με την φιλη μου γιατι ετσι ειναι και η δικη μου η μανουλα και πολλες φορες εκεινο το διαστημα εμπαινα σε τετοιες σκεψεις και η αληθεια ειναι μαζι με εκεινη το δουλευα (με αλλο τροπο βεβαια )και εγω ολο αυτο μεσα μου....

Αν θελεις οποια και να ειναι η πιστη σου, κανε μια βολτα και απο ενα πνευματικο(προσοχη ομως σε αυτο το θεμα ) και οι ερωτησεις σου θα βρουν άμεσα απαντησεις και μαλιστα θα αλλαξουν πολλα μετα απο αυτα που θα ακουσεις.....
Θα σου πει να κανεις και καποια μικρα πραγματακια για την ψυχουλα της που μεσα απο αυτα θα περνεις ακομα περισσοτερο δυναμη......

Ενα θα σου πω εισαι πολυ δυνατη !Η φιλη μου περασε πολυς καιρος για να καταφερει να ερθει στο σημειο που εισαι εσυ ....
Εγω πιστευω πως σε λιγο καιρο θα μιλας για την μαμα σου και μονο σαν γλυκια αναμνηση θα ερχεται στο μυαλο σου....

Εισαι πολυ δυνατη γι αυτο κρατα γερα για να μπορεσεις να στηριξεις και τους γυρω σου και κυριως τον πατερα σου ,σε χρειαζεται περισσοτερο τωρα και ας μην το δειχνει..
Αλλωστε εμεις τα κοριτσια με τους μπαμπαδες μας εχουμε εναν ερωτα που οσα χρονια και να περασουν ποτε δεν αλλαζει!

Σ'ευχαριστώ πολύ. Επισκέφτηκα κάποιον πνευματικό τις ημέρες που κανονίζαμε τα σαράντα. Στις απορίες και τις σκέψεις μου μου είπε ότι "ο Θεός είχε το σχέδιό του" τι να πω, δεν με κάλυψε. Θα το βρω με τον καιρό.
Κάνω ήδη πράγματα για την ψυχή της επειδή μου το ζήτησε εκείνη. Δεν θα την αφήσω.
Να είσαι καλά.

Quote:

---

Originally Posted by Άτυχη

Σ'ευχαριστώ πολύ. Επισκέφτηκα κάποιον πνευματικό τις ημέρες που κανονίζαμε τα σαράντα. Στις απορίες και τις σκέψεις μου μου είπε ότι "ο Θεός είχε το σχέδιό του" τι να πω, δεν με κάλυψε. Θα το βρω με τον καιρό.
Κάνω ήδη πράγματα για την ψυχή της επειδή μου το ζήτησε εκείνη. Δεν θα την αφήσω.
Να είσαι καλά.

---

ειναι πολυ λεπτο το ολο ζητημα και καθαρα προσωπικο ,αλλα αν αποφασισεις να το καλυψεις και αυτο να βρεις εναν πνευματικο πραγματικα ¨διαβασμενο¨στα θεματα αυτα .....

Να κανεις κοριτσι μου και μονο που πραγματοποιεις την επιθυμια της μανουλα σου ειναι βαλσαμο για εσενα!

Quote:

---

Originally Posted by Άτυχη

Καλησπέρα. Αυτές τις μέρες κλείσαμε τα 40 της μανούλας μου! Έφυγε 57 χρονών τελείως ξαφνικά! Δε πρόλαβε να παλέψει, την έπιασε πόνος, μπήκε νοσοκομείο και μετά απο πολλές εξετάσεις βρήκαν προχωρημένο καρκίνο τελικού σταδίου και σε 20 μέρες έφυγε! Σπάνια ο πιο επιθετικός καρκίνος που έχουν δει μας είπαν!
Είναι το μόνο άτομο που πίστευα ότι θα ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τόσο γερή, τόσο ζωντανός άνθρωπος, είχε όλη τη ζωή μέσα της, είχαμε πολύ στενή σχέση, αν δεν την έβλεπα κάθε μέρα, μιλούσαμε 5-6 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να το αντέξω, δεν μπορώ, κάθε μέρα νιώθω και χειρότερα! Ήταν εκτός απο μάνα και η καλύτερή μου φίλη! Λέγαμε τα πάντα! Μου λείπει απίστευτα, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Δυστυχώς δεν έχω φίλες και παρέες να βγω και να το ξεπεράσω. Ειδικά τώρα και μια φίλη που είχα, με αποφεύγει, ο κόσμος δεν θέλει πόνο στη ζωή του, σε θέλει μόνο όταν είσαι καλά και γελάς. Στα δύσκολα μόνο οι άνθρωποι που σε αγαπάνε ανιδιοτελώς σε στηρίζουν και δυστυχώς έχασα το ένα. Με τον πατέρα μου είχαμε και έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Δεν μπορεί να με στηρίξει καθόλου, αποφεύγει να μιλάμε για τη μάνα μου, έτσι το περνάει εκείνος. Εγώ όμως νιώθω καλύτερα να μιλάω για εκείνη.
Θεωρώ την απώλεια της μάνας πολύ πιο δύσκολη, πόσο μάλιστα μια μάνα που λέγαμε τα πάντα και είχαμε τρομερή σχέση και αδυναμία η μια στην άλλη. Ο πατέρας έμεινε πίσω μόνος, δε μπορεί να φάει, να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σιδερώσει, έμεινε μισός, τα είχε έτοιμα απο τη μάνα μου. Μια γυναίκα όμως αν μείνει μόνη της όπως και να'χει θα τα καταφέρει πιο εύκολα όπως και τα παιδιά της.
Γιατί μπορεί να είναι τώρα ο πόνος μπροστά, αλλά με τον καιρό αρχίζουν να φαίνονται τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Όσοι χάσατε μητέρα και μάλιστα σχετικά νέα θα ήθελα να μου πείτε πως είστε τώρα, πως βοηθηθήκατε, ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός;

---

Έχασα τη μανούλα μου πριν 11 ημέρες... Ήταν και αυτή 57 και έφυγε σε μια ώρα από ανακοπή. Δεν πρόλαβα να την δω ζωντανή. Η σχέση μας ήταν όπως περιγράφεις και εσύ με την μανούλα σου! Μαμά φίλη αδερφή, τα πάντα ήταν!!! Ένας υπέροχος άνθρωπος!!!! Ο πατέρας μου στην ίδια κατάσταση .... Δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος και πενθεί βουβά. Πώς νιώθεις τώρα που πέρασε λίγος καιρός;

Συλληπητήρια για τη μητέρα σου!! ελπίζω να βρίσκεται στον ουρανό με τον Θεό!

Η Μαμα μου έφυγε πριν 47 ημέρες . Ακριβώς ίδια περίπτωση . Δεν ξέρεις ποσο σε καταλαβαίνω . Κάθε μέρα προσπαθώ να το αντιμετωπίσω , κάθε μέρα .
Εκτός από την θλίψη εχω να διαχειριστώ και Τία κρίσεις πανικού , φοβίες ….
Ποσο μου λείπει Θεέ μου .. ποσο αβάσταχτος αυτός ο πόνος ..

Αχ! Πόσο σε νιώθω. Έχασα και εγω τη μανούλα μου από καρκίνο, ήταν 63 ετών. Έχουν περάσει 10 μηνες από τότε. Ο πόνος είναι αβασταχτος. Μου λείπει πάρα πολύ.
Πες μου φίλη μου πως το βιώνεις είσαι καλύτερα? Μαλακώνει αυτός ο πόνος ποτέ?

πιστεύω ο πόνος αυτός δεν μαλακώνει ποτέ απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτόν.. δύναμη ψυχής θέλει, το ξέρω είναι πολύ δυσκολο καθώς και εγω χάνω τον πατέρα μου από καρκίνο. μη τα κρατάς μέσα σου θα γιγαντωθεί και θα έχει επιπτώσεις στην υγεία σου. εύχομαι ολόψυχα καλό κουράγιο ειλικρινά λυπάμαι και σε νιώθω.

Να είσαι δυνατή... έτσι μου είχε πει η μανούλα μου,αυτό σου λέω και εγώ.... Να είσαι δυνατή!!! Όσο ζούσε η μανούλα μου ένιωθα τυχερή και γεμάτη. Από αταν έφυγε δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Έχω οικογένεια 2 παιδιά που τα λατρεύω, όμως αυτός ο πόνος....Νιώθω ότι όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει ο πόνος... Μένω εξωτερικό και έχω να πάω στο πατρικό μου από όταν ήταν η Μαμά μου στα τελευταία της. Δυστυχώς ούτε στην κηδεία δεν μπόρεσα να πάω. Είχα πάει 2 εβδομάδες πριν φύγει να τη δω μαζί με την 5μηνων κόρη μου... Και δεν μπορούσα πάλι να κάνω τόσο μεγάλο ταξίδι με το μωρό μόνη μου...
Η Παναγία να μας δώσει δύναμη να αντέξουμε... ????????????

Quote:

---

Originally Posted by Άτυχη

Καλησπέρα. Αυτές τις μέρες κλείσαμε τα 40 της μανούλας μου! Έφυγε 57 χρονών τελείως ξαφνικά! Δε πρόλαβε να παλέψει, την έπιασε πόνος, μπήκε νοσοκομείο και μετά απο πολλές εξετάσεις βρήκαν προχωρημένο καρκίνο τελικού σταδίου και σε 20 μέρες έφυγε! Σπάνια ο πιο επιθετικός καρκίνος που έχουν δει μας είπαν!
Είναι το μόνο άτομο που πίστευα ότι θα ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τόσο γερή, τόσο ζωντανός άνθρωπος, είχε όλη τη ζωή μέσα της, είχαμε πολύ στενή σχέση, αν δεν την έβλεπα κάθε μέρα, μιλούσαμε 5-6 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να το αντέξω, δεν μπορώ, κάθε μέρα νιώθω και χειρότερα! Ήταν εκτός απο μάνα και η καλύτερή μου φίλη! Λέγαμε τα πάντα! Μου λείπει απίστευτα, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Δυστυχώς δεν έχω φίλες και παρέες να βγω και να το ξεπεράσω. Ειδικά τώρα και μια φίλη που είχα, με αποφεύγει, ο κόσμος δεν θέλει πόνο στη ζωή του, σε θέλει μόνο όταν είσαι καλά και γελάς. Στα δύσκολα μόνο οι άνθρωποι που σε αγαπάνε ανιδιοτελώς σε στηρίζουν και δυστυχώς έχασα το ένα. Με τον πατέρα μου είχαμε και έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Δεν μπορεί να με στηρίξει καθόλου, αποφεύγει να μιλάμε για τη μάνα μου, έτσι το περνάει εκείνος. Εγώ όμως νιώθω καλύτερα να μιλάω για εκείνη.
Θεωρώ την απώλεια της μάνας πολύ πιο δύσκολη, πόσο μάλιστα μια μάνα που λέγαμε τα πάντα και είχαμε τρομερή σχέση και αδυναμία η μια στην άλλη. Ο πατέρας έμεινε πίσω μόνος, δε μπορεί να φάει, να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σιδερώσει, έμεινε μισός, τα είχε έτοιμα απο τη μάνα μου. Μια γυναίκα όμως αν μείνει μόνη της όπως και να'χει θα τα καταφέρει πιο εύκολα όπως και τα παιδιά της.
Γιατί μπορεί να είναι τώρα ο πόνος μπροστά, αλλά με τον καιρό αρχίζουν να φαίνονται τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Όσοι χάσατε μητέρα και μάλιστα σχετικά νέα θα ήθελα να μου πείτε πως είστε τώρα, πως βοηθηθήκατε, ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός;

---

Καλό παράδεισο να έχει

σε 18 μηνες εχω χασει 4 ατομα.....καθολου καλυτερα οσο περναει ο καιρος
Καθε βραδυ η σκεψη μου οτι μπορει αυριο να μην ξυπνησω
Δε βοηθανε και οι θρησκειες
Πιστευω οτι ειμαστε εξελιξη των πιθηκιων

Σας καταλαβαίνω... Όσο ποιο δεμένος είσαι με κάποιον τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος...! Υπομονή σε όλες μας κορίτσια... Να είμαστε δυνατές... Αυτό θα ήθελαν οι αγαπημένοι μας.! Ελπίζω ότι υπάρχει κάτι και ότι θα ανταμωσουμε μια μέρα... ????

Πάντως το να μοιράζεσαι βοηθάει...
Είμαι εδώ για όποια από εσάς θέλει να μοιράστει την απώλεια της... Να την ακούσω και να την στηρίζω...
Φιλιά πολλά❤️

Έχει περάσει ένα 6μηνο από όταν έχασα τον μπαμπά μου από καρκίνο. Αν και ξέρω τι έχει συμβεί, το μυαλό αρνείται να το επεξεργαστεί ολοκληρωτικά και απωθεί την σκέψη. Αλλά η καρδιά είναι ραγισμένη. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να αναπτύξω μια σχέση με τον μπαμπά μου, πχ. να έχω φωτογραφίες του, ένα καντήλι, να του μιλάω κτλπ. Μου λείπει αρκετά, ειδικά τους τελευταίους μήνες που αλλάζουν πράγματα στην ζωή μου. Κάθε φορά που πάει εκεί ο νους μου είναι σαν να λέει "δεν παίζει να έγινε αυτό ".

μπορει να εχει περασει καιρος απ το μηνυμα αυτο μα να πω εδω η σκεψη μου πως ειν με οσους χασαν καποιον ανθρωπο δικο τους . τους νιώθω κι εγω εχω χασει τον πατερα μου απ αυτη την αρρώστια .........

Κάθε καλοκαίρι ερχομασταν στην Ελλάδα και ήταν εκεί η Μαμά μου που μας περίμενε πως και πως... και γιορταζαμε εκεί και τα γενέθλιά του γιου μου... Πέρυσι δεν πήγαμε δεν άντεχα, φέτος όμως πρώτα ο Θεός λέμε να πάμε...Πως θα γιορτάσουμε εκεί στο κήπο της μανουλας μου τα γενέθλιά του γιου μου και της μικρής μας Ελένης (που πήρε το όνομα της γιαγιάς της) χωρίς εκείνη.. . Η Μαμά μου έφυγε όταν η κόρη μου ήταν 7 μηνών, τη λάτρευε τη μικρή μας, το μοναδικό εγγόνι κορίτσι στην οικογένεια, αλλά όλα τα εγγόνια της τα λάτρευε. Μου έκανε έπληξη όταν γέννησα και ήρθε ενώ δεν ήταν καλά, είπε στον πατέρα μου, θα πάω να δω την εγγονή μου και ας μην ξαναγυρίσω. Όταν έφυγε από εδώ ήταν πολύ χάλια, πέταξε με πυρετό και από τότε μπαινοβγαινε στα Νοσοκομεία. Μέχρι που δεν ξαναβγήκε πάρα μόνο μια μέρα πριν φύγει. Πέρασαν 13 μήνες από τοτε που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο... Κάθε χρόνο περίμενα πως και πως να έρθει το καλοκαίρι... Τώρα φοβάμαι και πονάω.... Μου λείπει τόσο πολύ...

Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, μπορεί να γίνει υποφερτή όμως αν υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει εν ζωή.

Quote:

---

Originally Posted by Vaggg

Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, μπορεί να γίνει υποφερτή όμως αν υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει εν ζωή.

---

Δυστυχώς μόνο αυτός ο τρόπος υπάρχει, και να το να είσαι όπως λέμε συνεχώς στην μπρίζα, κάνοντας δηλαδή πράγματα που τουλάχιστον δεν σου είναι αντιπαθητικά, πχ δουλειά με την οποία τα πας καλά, ένα χόμπι, οι υποχρεώσεις του σπιτιού για να περνάς καλά, η παρέα, καθώς και το να σαι απ αυτούς που πιστεύουν στην μετα θάνατον ζωή όπως τη διδάσκει η θρησκεία μας.

Συλλυπουμαι και συμπάσχω με όσους βίωσαν κάποια οδυνηρή απώλεια! Δυστυχώς, η ζωή είναι απρόβλεπτη..η μάνα μου πέθανε όταν ήμουν 18 αφού ταλαιπωρήθηκε αρκετά. Την προηγούμενη του θανάτου, είχε δει τον Άγιο Ραφαήλ στον ύπνο της και όταν πέθανε ήταν χαμογελαστή παρά τους πόνους που βίωνε τις τελευταίες μέρες.. Ίσως να είδε κάτι εκείνη την στιγμή, ποιος ξέρει.. Ίσως πάλι να ήταν και τυχαίο

λυπαμαι για τις απωλειες σας που εχετε βιωσει και ειδικα λενε ορφανευεις απο μανα λενε και οχι τοσο απο πατερα.δυστυχως ειτε θελουμε ειτε δεν θελουμε να το θυμουμαστε τον θανατο δεν ξεφευγει το κανεις ειτε ζησεις 50 χρονια ζωης ειτε 100 χρονια περνανε τοσο γρηγορα τα χρονια που δεν καταλαβαινεις ποσο μεγαλωσες αυτα για οσους λενε για τους μεγαλους οτι πολυ εζησαν .βεβαια ειδα ενα πο εγραψε οτι δεν το βοηθαει η θρησκεια αν εχεις το τροπο να το ξεπερασεις χωρις το στηριγμα της πιστης εισαι σε πολυ καλο δρομο αλλα σε τετοιες δυσκολες καταστασεις πολλοι καταφευγουν στην πιστη για δυο λογους πρωτον βλεπουν την ματαιοτητα της ζωης αν υποφερουν απο καρκινο και βασανιζονται και δευτερον στους ανθρωπους εννοω φιλους δεν λεω συγγενεις δεν μπορουμε να βασιστουμε εννοω στην πιστη μπορεις να βασιστεις διοτι εδω στην ζωη ειμαστε ολοι περαστικοι καποια στιγμη θα φυγουμε ολοι αργα η γρηγορα σημασια εχει να εχουμε φερθει καλα στους συνανθρωπους μας για να μας θυμουνται με καλο τροπο αυτοι που θα εχουμε αφησει πισω μας αλλα και δευτερον να ειμαστε κοντα στον Θεο και να εχουμε αιωνια ευδαιμονια που δεν συγκρινεται ουτε με 100 ζωες στην γη αν υποθετικα μπορουσαμε να τις ζησουμε γιατι προσωπικα δεν πιστευω στην μετενσαρκωση ειμαι Χριστιανος ορθοδοξος

Quote:

---

Originally Posted by philosopher

Συλλυπουμαι και συμπάσχω με όσους βίωσαν κάποια οδυνηρή απώλεια! Δυστυχώς, η ζωή είναι απρόβλεπτη..η μάνα μου πέθανε όταν ήμουν 18 αφού ταλαιπωρήθηκε αρκετά. Την προηγούμενη του θανάτου, είχε δει τον Άγιο Ραφαήλ στον ύπνο της και όταν πέθανε ήταν χαμογελαστή παρά τους πόνους που βίωνε τις τελευταίες μέρες.. Ίσως να είδε κάτι εκείνη την στιγμή, ποιος ξέρει.. Ίσως πάλι να ήταν και τυχαίο

---

πολυ θετικο αυτο που ειπες δεν εννοω την απωλεια κριμα που την εχασες αλλα που ειδε τον Αγιο Ραφαηλ και ηταν χαμογελαστη νεκρη αυτο σημαινει οτι η μανα σου ειναι στον Παραδεισο μακαρι να αξιωθουμε να παμε ολοι εκει αυτο ειναι το νοημα της ζωης δοκιμαζομαστε φευγουμε και αναλογως των πραξεων μας καταληγουμε στην κολαση αν ειμαστε αμετανοητοι αμαρτωλοι ειτε στον Παραδεισο που αξιωθηκε η μητερα σου.οπως ελεγε και ο πατερ παισιος με τον καρκινο εχουν αξιωθει πολλοι ανθρωποι με τον πονο πονο που περνανε και την ταλαιπωρια να πανε στον παραδεισο.μακαρι να παμε και εμεις εκει

Quote:

---

Originally Posted by Άτυχη

@ntinti Να είσαι καλά κορίτσι μου. Μου δίνεις κουράγιο κι εσύ αλλά και τα προηγούμενα σχόλια των υπολοίπων. Με ηρεμεί να μιλάω για εκείνη, να αναφέρω πράγματα που έκανε, νιώθω ότι είναι εδώ και δεν έφυγε ποτέ. Τώρα το πρωί πριν ξυπνήσω την έβλεπα όνειρο και είχα καιρό να τη δω. Ότι ήταν καλύτερα μετά τη χημειοθεραπεία, πολύ καλά και γυρνάω και της λέω κλαίγοντας με λυγμούς και αγκαλιάζοντάς την σφιχτά "μανούλα μου μην πάθεις τίποτα, σε παρακαλώ, προσπάθησε να ζήσεις" και μου λέει χαιδευοντάς με, γλυκιά μου μη φοβάσαι, δεν παθαίνω τίποτα!
Να είσαι καλά σ'ευχαριστώ πολύ, αν δω ότι φτάνω σε σημείο να μην τη παλεύω θα ζητήσω βοήθεια. Προς το παρόν νιώθω μια απίστευτη δύναμη που δεν ξέρω απο που την αντλώ πραγματικά! Και μόνο στη σκέψη κάποιες στιγμές ότι η μανούλα μου θα πάθει κάτι τρελαινόμουν, νόμιζα ότι δεν θ'αντέξω. Τελικά απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου που βρίσκω το κουράγιο! Ίσως τα τελευταία λόγια της να συνεχίσουμε δυνατοί, όπως ήταν εκείνη, δεν την τρόμαζε τίποτα, σκέφτομαι πως αυτό θα ήθελε κι εκείνη, να μην το βάλουμε κάτω!

Μένω σε ενοίκιο δύο τετράγωνα παρακάτω απο το πατρικό μου για να έρχεται η μανούλα μου για καφέ, βόλτα, να πηγαίνω κι εγώ, όταν έχω ένα παιδί να μην ταλαιπωρείται αν θέλω να το κρατήσει. Ήταν τόσο ζωντανός αλλά και τόσο διακριτικός άνθρωπος ταυτόχρονα! Τον γαμπρό της τον λάτρευε, όπως και ο άντρας μου εκείνη, όταν του ανακοίνωσα τι έχει η μανούλα μου, έκλαιγε με λυγμούς, δεν μπορούσα να τον συνεφέρω. Ακόμη κλαίει, ακόμη κλαίμε. Τους έβλεπα και τους χαιρόμουν! Ούτε παραγγελία να ήταν τόσο καλές σχέσεις και δυστυχώς δεν κράτησαν. Τέτοια ανιδιοτελή αγάπη της μάνας και ειδικά αυτής της μάνας δεν ξανα βρίσκεις πουθενά! Είναι μία και μοναδική όσο ζούμε!

ΚΙ εκεί σκέφτομαι γιατί να φεύγει ένας άνθρωπος που μόνο καλό κάνει στους γύρω του; Που βοηθούσε τόσο κόσμο; (μας πιάνουν και μας λένε ότι βοηθούσε κόσμο που δεν γνωρίζαμε τίποτα) Έρχονται οι ίδιοι και μας το λένε!
Και βλέπω ανθρώπους που μόνο κακό κάνουν στους άλλους ζούνε 90 χρόνια και ταλαιπωρούν τους γύρω τους! Με βασανίζουν τέτοιου είδους σκέψεις!

---

μην σε βασανιζουν τετοιες σκεψεις για ανθρωπους που φτανουν μεχρι τα 90 χωρις να εχουν κανει κανενα καλο συνηθως αυτοι οι ανθρωποι που παραμενουν ετσι μεχρι τα βαθια γεραματα δεν θα εχουν δικαιολογια απεναντι στο Θεο (που ειναι το βασικοτερο μετα τον θανατο) γιατι εξαντλησαν πληρως καθε περιθωριο ζωης που ειχαν και η αλλη ζωη ειναι πιο αληθινη απο αυτη την ψευτικη ζωη που ζουμε και ειναι αιωνια.σκεψου εναν που εζησε μεχρι τα 90 που περνανε γρηγορα τα χρονια σαν νερο φευγουν τα χρονια που δεν εκανε τιποτα καλο σε τι κολαση και αφορητα βασανα θα περασει την αιωνιοτητα του.θα παρακαλαγε αυτος που εφτασε τα 90 στην γη να ζουσε αρκετα πιο λιγο αρκει να ηταν στην τρυφη του παραδεισου

ενα μεγαλο ΑΧΧΧΧΧΧΧ θα πω θεε μου ποσο γνωριμα πραματα ............

Συμφωνώ απόλυτα με τον/την psycous.Εδώ είμαστε περαστικοί και οι πράξεις μας κρίνουν την ζωή μας μετά θάνατον....αγαπητή θεματοθέτρια,είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς...με τον καιρό θα απαλύνει αυτός ο πόνος και θα ξαναβρείτε τις ισορροπίες στο σπίτι!Να προσέχεις τον εαυτό σου και τους δικούς σου ανθρώπους!

Αν και παλιό το θέμα, από το 2020... ο χρόνος και κυρίως οι άνθρωποι δίπλα μας, απαλύνει τον πόνο. Ο πόνος είναι πάντα κατά πολύ μεγαλύτερος για όσους είχαν μια πολύ ιδιαίτερη στενή ψυχική σύνδεση με τον θανόντα, κι όσοι είναι μόνοι. Αυτοό οι δυο έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη να μαστε, ο ένας γι ατον άλλο, δίπλα τους.